All Chapters of เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70): Chapter 61 - Chapter 70

วันนี้จินเหม่ยกลับมาที่ร้านขายของอีกครัง ครั้งนี้เธอตั้งใจที่จะมาซื้อแชมพู ครั้งก่อนที่เธอมานั้นไม่ได้อะไรกลับไป เพราะมัวแต่วุ่นวายเรื่องของคนอื่นอยู่พอจินเหม่ยเดินเข้ามาพนักงานคนเดิมก็จำเธอได้ในทันที“สวัสดีค่ะ วันนี้มาซื้อของหรือคะ” พนักงานคนนั้นทักทายเธอทันที“ค่ะ ว่าจะมาดูของใช้นิดหน่อยค่ะ” จินเหม่ยบอกออกไป ความจริงแล้วเธออยากจะไปร้านของพี่สะใภ้มากกว่าแต่ติดที่ว่ามันไกลและนี่ก็ไกล้จะเย็นแล้ว ที่นี่จึงสดวกที่สุดจินเหม่ยเข้าไปเลือกของไม่นานก็ออกมาพร้อมกับของสามสี่อย่าง เธอจึงส่งให้พนักงานได้คิดเงิน“ทั้งหมด 85 หยวนค่ะ” พนักงานคนนั้นบอกราคาค่าสินค้าทั้งหมด“หืม ไม่ใช่ 100 หยวนหรือคะ” จินเหม่ยอดที่จะสงสัยไม่ได้ “ราคานี้แหละค่ะถูกแล้ว ครั้งก่อนเจ้าของร้านบอกไว้ว่า ถ้าคุณกลับมาซื้อของที่นี่อีกให้ลดราคาให้ค่ะ” พนักงานคนนั้นบอกสิ่งที่จินเหม่ยสงสัย“ถ้าอย่างนั้นฉันฝากขอบคุณเจ้าของร้านด้วยนะคะ ฉันคงต้องกลับก่อนแล้ว ลาล่ะค่ะ”พอได้ของที่ต้องการจินเหม่ยก็ออกมาจากร้านทันทีตอนที่จินเหม่ยกำลังจะออกมาจากร้านนั้น สายตาของเธอก็หันไปเห็นคนที่เธอเคยคิดว่าอยากจะเจออีกสักครั้ง เธอจึงรั้งรอก่อนยังไม่

วันนี้เป็นวันที่เมิ่งหลันและครอบครัวจะกลับบ้านที่ชนบท ก่อนหน้านั้นเหอตี้ได้นำเอารถออกมาทำทะเบียน และไปสอบใบอนุญาติขับขี่เรียบร้อยแล้ว และยังหัดขับรถได้อย่างคล่องแคล่วอีกด้วยมีอยู่วันนึงระหว่างที่เหอตี้กำลังหัดขับรถอยู่นั้น พี่ชายใหญ่หวังเหอซานและคู่หมั้นของเขาก็มาเยี่ยมน้องชายพอดี จึงได้เห็นรถคันใหม่ของเหอตี้ ก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ เขาไม่คิดเลยว่าน้องชายของเขานั้นจะร่ำรวยขนาดที่สามารถซื้อรถยนต์ส่วนตัวมาใช้ได้แล้ว“เหอตี้รถของนายสวยมากเลยนะ” พี่ใหญ่เหอซานอดที่จะเอามือไปลูบคลำบนฝากระโปรงรถไม่ได้ เขาเองได้ขี่แต่รถของทางการ ไม่เคยได้ขี่รถยนต์ส่วนตัว เลยอดที่จะหลงไหลไม่ได้“พี่อยากได้สักคันหรือเปล่าครับ” เหอตี้เอ่ยถามพี่ชาย ถ้าพี่ชายเขาอยากได้ ตนก็จะไปบอกภรรยาให้เอาออกมาขายให้พี่ชายเขาสักคัน“ราคามันแพงมากหรือเปล่า ลำพังเงินเก็บของฉันที่มีจะไม่พอจ่ายน่ะสิ” เขาคิดว่าราคาของมันไม่น่าจะต่ากว่าหมื่นหยวนแน่นอน ถ้าเขาใช้เงินเก็บที่มีทั้งหมดออกมาซื้รถ แล้วเขาจะเอาเงินที่ไหนไปแต่งภรรยากัน“ไม่พอก็ไม่เป็นไรครับ ผมให้พี่ค้างไว้ก่อนได้ พี่ไม่ต้องกังวนหรอกครับ” เหอตี้คิดว่าจะขายในราคาที่ไกล้เคียงกับ

เช้าวันนี้เมิ่งหลันและครอบครัวไม่ได้ลงไปทานอาหารเช้าที่ห้องอาหาร เพราะเกรงว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบเมื่อคืนนี้อีก สิ่งทีี่เมิ่งหลันกังวลไม่ใช่เรื่องแบบผู้หญิงสองคนนั้น แต่เป็นเรื่องอาหารเสียมากกว่า เมิ่งหลันนำอาหารจากห้างในมิติออกมาให้ทุกคนได้ทานกัน“อร่อยมากเลยค่ะแม่” ฟางหลินบอกกับมาดาด้วยรอยยิ้ม เธอชอบอาหารที่แม่ทำมากๆ “ของผมก็อร่อยครับ” เหวินหลงเองก็ชอบเหมือนกัน ยิ่งมื้อเช้าแบบนี้ แม่มักจะให้กินหลายอย่าง เขาชอบมาก มีทั้งนม ข้าวต้ม ขนมปัง บางครั้งก็มีน้ำผลไม้อีกด้วย“ดีแล้วที่ลูกชอบ แต่อย่ากินจนมากเกินไปล่ะ พวกเราต้องเดินทางกันต่ออีก ถ้าป่วยขึ้นมาจะทำให้ลำบากเอาได้” เมื่อเห็นว่าลูกทั้งสองคนชอบเธอก็ดีใจ เธอคิดถูกแล้วจริงๆที่ไม่พาทุกคนไปทานอาหารข้างล่าง“คุณจะเอากาแฟด้วยหรือเปล่าคะ” เมิ่งหลันหันไปถามสามี“เอาครับ” เหอตี้เองก็ติดกาแฟเหมือนกัน ปกติเขาเองก็ไม่เคยกินมันมาก่อน แต่พอเห็นภรรยาของเขากินก็เลยลองกินตาม ถ้าได้กินแล้วมันจะทำให้เขานั้นสดชื่นมาก“คุณคิดว่าพวกเราจะใช้เวลาเดินทางกันอีกกี่วันหรือคะ” “อืม ตอนแรกผมคิดเอาไว้ว่าน่าจะวันนี้ตอนเย็นๆ แต่ตอนนี้คงไม่ทันแล้วล่ะครับ เพราะพวกเราใช

เมื่อถึงเวลาที่เมิ่งหลันนัดแนะกับพ่อหลิวที่จะไปทานอาหารร่วมกันที่บ้าน ครอบครัวของเธอก็พากันขับรถไปที่บ้านของพ่อหลิวเมื่อถึงหน้าบ้าน เธอกับเหอตี้ก็ทำทีเป็นเปิดท้ายรถเพื่อเอาของฝากลงมา เธอเอาของทุกอย่างใส่กระสอบไว้ จึงง่ายต่อการขน คนที่เหนื่อยหน่อยก็คือเหอตี้นี่แหละ ที่ต้องแบกกระสอบหลายรอบเลยทีเดียวพอขนของเข้ามาด้านใน พ่อของเธอก็ตกใจทันทีที่เห็นของมากมายกองอยู่ตรงหน้า เขาอดคิดไม่ได้ว่ารถคันก็ไม่ใหญ่โตมากนัก แต่ทำไมถึงจุของได้เยอะขนาดนี้“เมิ่งหลัน ลูกเอาของอะไรมาเยอะแยะ ทำไมไม่เก็บไว้ให้สองแฝด” พ่อหลิวอดที่จะบ่นออกมาไม่ได้เมื่อเห็นว่าของที่กองอยู่ตรงหน้ามันมากมายขนาดไหน“แค่นี้มันไม่มากหรอกค่ะ แล้วมันไม่เสียง่ายด้วย พ่อสามารถเก็บไว้กินทั้งปีได้เลยนะคะ” เมิ่งหลันพูดให้ผู้เป็นพ่อได้เข้าใจ อย่างน้อยก็ประหยัดเงินในกระเป๋าของพ่อเธอได้เยอะทีเดียว โดยที่เมิ่งหลันลืมคิดไปว่า นางอี๋นั่วนั้นอาจเอาของพวกนี้ไปแบ่งให้บ้านเดิม หรือแบ่งให้กับลูกสาวอย่างซิงอีเธอก็ไม่อาจรู้ได้ “พ่อคะ ทำไมบ้านเงียบจังเลยล่ะคะ น้องชายกับน้าอี๋นั่วไม่อยู่หรือคะ” เมิ่งหลันที่เข้ามาในบ้านก็พึ่งจะนึกขึ้นได้ว่าในบ้านยังต้อง

ตอนนี้เมิ่งหลันกำลังยืนมองพ่อของเธออยู่ที่หน้าร้านที่เปิดใหม่หน้าโกดัง พ่อหลิวทำงานเข้ากับทุกคนได้ดี คนงานทั้งหลายก็เคารพพ่อของเธอ และพ่อหลิวเองก็ไม่เคยกดขี่หรือใช้อำนาจว่าตนเป็นพ่อของเจ้าของร้านแต่อย่างใด“ดูพ่อคุณจะมีความสุขดีนะครับ” เหอตี้ที่มองตามภรรยาก็เห็นว่าพ่อของภรรยานั้นกำลังทำงานอย่างมีความสุข โดยที่เขามองจากรอยยิ้มบนใบหน้า“ฉันก็หวังให้เป็นแบบนั้นค่ะ” เมิ่งหลันคิดว่าพ่อของเธอนั้นอาจจะมีความสุขแค่ตอนที่ทำงาน แต่เมื่อเวลาที่กลับเข้าบ้านไปแล้วบางทีเธอก็แอบเห็นว่าพ่อของเธอนั้นแอบเหม่ออยู่บ่อยๆ เธอเองก็ไม่รู้ว่าพ่อของเธอนั้นคิดอะไรอยู่ ซึ่งเธอเองก็ไม่กล้าที่จะถาม“คุณอย่าคิดมากไปเลยนะครับ คุณทำดีที่สุดแล้ว” เหอตี้กุมมือของภรรยาส่งแรงบีบเพียงนิดเพื่อเป็นกำลังใจให้กัน เมิ่งหลันเองก็หันไปมองหน้าชายหนุ่มพร้อมกับรอยยิ้มขอบคุณไปให้“หลันหลันครับ เดือนหน้าผมต้องไปดูงานที่ต่างมณฑล คุณกับลูกอยู่กันได้หรือเปล่าครับ” เหอตี้นั้นได้ถูกมอบหมายงานให้ไปดูงานในพื้นที่ เพราะตอนนี้มีคนส่งหนังสือร้องเรียนเข้ามาที่หน่วยกลางหลายฉบับแล้ว ว่าเจ้าหน้าที่นั้นทำงานไม่โปร่งใส ทั้งรับสินบน เก็บภาษีที่มากเกิ