Semua Bab เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70): Bab 81 - Bab 90

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง ว่าแต่คุณทำงานอะไรหรือคะ ขอโทษนะคะที่ถามแบบนี้” เมิ่งหลันก็ไม่ได้อยากยุ่งเรื่องของใคร แต่ที่เธอเห็นก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้“ฉันไม่มีงานทำหรอกค่ะ ฉันอยู่บ้านทำงานบ้านแล้วก็ดูแลมู่มู่เท่านั้นเองค่ะ” เธอพูดความจริงเพียงส่วนเดียวเท่านั้น “ถ้าอย่างนั้นคุณมาทำงานกับฉันดีหรือเปล่าคะ ถ้าคุณไม่รังเกียจ ฉันชื่อหลิวเมิ่งหลันนะคะ ส่วนคนนี้คือสามีของฉัน ชื่อหวังเหอตี้ แล้วคุณชื่ออะไรหรือคะ” เมิ่งหลันคิดว่ายังไงเธอก็ต้องจ้างคนเพิ่มอยู่แล้ว สู้จ้างแม่เพื่อนของลูกดีกว่า ถือเป็นการช่วยเหลือไปในตัว และเธอเองก็คิดว่าเรื่องนี้เธอมองคนไม่ผิด“ฉันชื่อจางมู่ตานค่ะ ส่วนเรื่องทำงาน ฉันจะทำได้แน่หรือคะ ฉันเองก็ไม่เคยทำงานอย่างอื่นมาก่อน” มู่ตานพูดแบบเกรงใจ เธอกลัวว่าจะไปทำให้งานของคนอื่นเสียหาย“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นกังวลหรอกนะคะ มีคนสอนงานอยู่ ว่าแต่คุณสะดวกหรือเปล่าคะ” เมิ่งหลันมองแววตาที่มีความดีใจเพียงแวบเดียวก็กลับมาเป็นทุกข์เหมือนก่อนหน้า“คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ ถ้ามันไม่เป็นความลับเล่าให้ฉันฟังได้นะคะ” เมิ่งหลันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่ามู่ตานนั้นมีปัญหาแบบไหนเ

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยฉันด้วยค่ะ” เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังแว่วมาให้ได้ยินพ่อหลิวที่กำลังขับรถมอเตอร์ไซค์ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือก็หยุดรถลง แล้วมองหาต้นทางของเสียงว่ามันมาจากที่ใด“ช่วยด้วยค่ะ…” เสียงนั้นยังลอยเข้ามาให้ได้ยินอยู่“คุณครับ คุณได้ยินผมหรือเปล่า” พ่อหลิวที่หาต้นเสียงเจอก็รีบวิ่งเข้าไปดู ก็พบผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่ที่ริมถนน สภาพของหล่อนนั้นเหมือนกับโดนทำร้ายมา ใบหน้าของเธอปูดบวมเหมือนกับหัวหมู ขอบตาเขียวคล้ำ ปากเจ่อ เสื้อผ้ามอมแมมเปลื้อนฝุ่น พูดให้เข้าใจง่ายๆก็คือดูไม่ได้เลยล่ะเมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นหมดสติไปแล้ว พ่อหลิวก็ตัดสินใจพาเธอคนนั้นไปที่โรงพยาบาลในทันที……………………………………………….“ผู้หญิงคนที่ผมพามาเมื่อสักครู่เป็นอย่างไรบ้างครับ” พ่อหลิวถามทันทีที่เห็นว่านางพยาบาลเดินออกมาจากห้องที่ผู้หญิงคนนั้นเข้าไป“ตอนนี้เธอปลอดภัยดีแล้วค่ะ แต่ยังไม่ได้สติ คงต้องให้เธอนอนพักที่นี่ก่อน ถ้าอย่างไรแล้ว รอคุยกับคุณหมอนะคะ ดิฉันเองก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรมากนัก” เมื่อพยาบาลคนนั้นพูดจบก็เดินออกไปทันที เพราะมีงานอื่นที่ต้องทำอีกมากพ่อหลิวที่ได้ยินแบบนั้นก็โล่งใจ ตอนที่เห็นผู้หญิงคนนี้

“คุณพ่อมีอะไรหรือเปล่าครับ ถึงได้มาหาผมถึงที่นี่” เหอตี้ที่เห็นพ่อตาของตนเดินเข้ามาที่ห้องทำงานก็อดที่จะถามไม่ได้ ทั้งที่ปกติแล้วเวลามีปัญหาอะไรก็มักที่จะพูดคุยกันที่บ้านมากกว่า“ผู้หญิงคนนั้นฟื้นขึ้นมาแล้วล่ะ” พ่อหลิวบอกเพียงเท่านั้นเหอตี้ก็นึกออกทันที ก็ช่วงนี้พ่อตาของเขาเป็นวีรบุรุษช่วยสาวงาม“แล้วเธอเป็นอย่างไรบ้างครับ อาการดีขึ้นหรือเปล่า” เหอตี้เองก็ได้ไปดูเธอเหมือนกัน เพราะเมิ่งหลันกลัวว่าจะมีปัญหา“ดีขึ้นมากแล้วล่ะ พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะ" “แล้วเรื่องที่พ่อมาหาผมที่นี่ล่ะครับ” เหอตี้ถาม“คือว่าผู้หญิงคนนั้นเธอบอกว่าเธอถูกทำร้ายโดยสามีของเธอ…” แล้วพ่อหลิวก็เล่าเรื่องที่ตนได้รับฟังมาจากจางเย่วให้เหอตี้ได้ฟัง“คุณพ่อคิดว่าเรื่องนี้น่าเขื่อถือมากแค่ไหนหรือครับ” เมื่อฟังเรื่องทั้งหมดก็อดที่จะถามไม่ได้ เขาเองก็ยังไม่อยากปักใจเชื่อเรื่องนี้มากนัก“ถ้าอย่างนั้นเราพอจะสืบเรื่องนี้ได้หรือเปล่า ถ้ามีอะไรที่ไม่ชอบมาพากลพวกเราจะได้ป้องกันเรื่องนี้ทัน” พ่อหลิวเองก็กลัวจะชักศึกเข้าบ้านเหมือนกัน เพราะตอนนี้ธุรกิจของลูกสาวก็เป็นไปด้วยดี แต่คิดอีกทาง ใครกันที่จะยอมเจ็บตัวได้ถึงขนาด

หลักจากวันที่ช่วยจางเย่วในวันนั้นก็ผ่านมาสองสัปดาห์แล้ว จางเย่วเองก็ไม่ได้กลับไปที่หมู่บ้านเดิม แต่มาเช่าบ้านเพื่อเปิดร้านค้าตามคำแนะนำของเมิ่งหลันแทนจางเย่วนั้นเปิดร้านขายของชำ ไม่ได้ขายครบทุกอย่างเหมือนร้านของเมิ่งหลัน เพราะเธอนั้นอยู่ตัวคนเดียว เธอจึงเลือกขายของจำพวก ข้าวสาร แป้ง น้ำตาล อาหารแห้ง“คุณจางคะ ของชุดนี้ฉันเตรียมให้แล้วนะคะ ส่วนครั้งหน้าคุณโทรมาบอกที่ร้านก็ได้ค่ะ ฉันจะให้เด็กไปเอาใบรายการที่ร้านให้เอง คุณจางจะได้ไม่ต้องลำบากมาเอง ไหนจะต้องดูแลร้านอีก” เมิ่งหลันที่ให้ความช่วยเหลือก็พร้อมที่จะช่วยแบบเต็มที่ อะไรที่พอช่วยได้ก็ช่วยทันทีถ้าไม่เดือดร้อนตัวเธอ“จะดีหรือคะ มันจะเป็นการรบกวนเกินไปหรือเปล่า ทีี่พวกคุณช่วยฉันเอาไว้ ฉันเองก็ตอบแทนไม่ไหวแล้วค่ะ” จางเย่วนั้นเกรงใจจริงๆ คนที่นี่ช่วยเธอเอาไว้ตั้งมากมาย ชดใช้ด้วยชีวิตก็ไม่รู้ว่าจะตอบแทนได้หมดหรือเปล่าและการที่เธอนั้นมีความกล้าเรื่องค้าขายก็เพราะผู้หญิงตรงหน้านี้ จางเย่วชื่นชมเมิ่งหลันเป็นอย่างมาก ผู้หญิงที่เก่งไปซะทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องการค้า การปกครองคน การดูแลครอบครัว ผู้หญิงคนนี้เก่งมากจริงๆ และเธอเองก็หวังที่จะเป

เมิ่งหลันป่วย???วันนี้เป็นวันที่ห้าแล้ว ที่เมิ่งหลันและคนงานช่วยกันบรรจุของเพื่อทำถุงยังชีพ และทุกวันก็จะทำได้ประมาณหนึ่งพันชุดทุกวัน“คุณเมิ่งหลันคะ วันนี้มีคนมาโวยวายที่หน้าร้านอีกแล้วค่ะ” ซูเหวินเข้ามารายงานเมิ่งหลัน เพราะหลายวันมานี้มีคนต้องการมาซื้อข้าวสาร อาหารแห้ง แต่ทางร้านไม่สามารถเปิดขายให้ได้ เพราะต้องนำไปช่วยเหลือคนที่เดือดร้อน นั้นจึงสร้างความไม่พอใจกับลูกค้าบางคน“แล้วได้บอกเหมือนที่ฉันสั่งไว้หรือเปล่าจ๊ะ” เมิ่งหลันเองให้ลูกจ้างทุกคนนั้นบอกลูกค้าไปตามความจริง ว่าทางร้านไมาสามารถขายสินค้าให้ได้ ให้ไปหาซื้อที่อื่นก่อน “บอกแล้วค่ะ….” ทั้งสองพูดกันไม่ทันจบก็ได้ยินเสียงดังโวยวายกันอยู่ที่ด้านนอก“เฮอะ ที่ไม่ยอมขายข้าวให้พวกฉัน เป็นเพราะว่าจะเอาไปขายให้กับทางการใช่หรือเปล่าล่ะ” เสียงลูกค้าที่เป็นสตรีเอ่ยขึ้น“ไม่อยากขายให้พวกเราก็พูดมาตรงๆเถอะ ไม่ต้องอ้างทางการหรอก มันน่าอาย” เธอยังพูดไม่หยุด“ทำมาเป็นบอกว่าเอาไปช่วยเหลือคนที่เดือดร้อน ฉันเองก็เดือดร้อนเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้นก็ต้องให้ของพวกนี้กับฉันด้วย” ผู้หญิงทืี่มาด้วยกันเอ่ยขึ้น“ใช่แล้ว ตอนนี้พวกเราก็ไม่มีเงินมากพอที่จะซ