บททั้งหมดของ เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70): บทที่ 71 - บทที่ 80

ตอนนี้เหอตี้นั้นวุ่นวายเป็นอย่างมาก ตั้งแต่ตนมาที่นี่ยังไม่ได้ออกไปที่ไหนเลยนอกจากที่พัก ร้านอาหาร และที่สำนักงาน อยู่แต่กับกองเอกสารพวกนี้ ยิ่งเขาตรวจสอบก็ยิ่งเจอพิรุธหลายอย่าง เขาคิดว่าเจ้าหน้าที่เรียกรับเงินสินบน โดยการออกใบอนุญาตต่างๆให้กับผู้ประกอบการ บางรายการนั้นผู้ได้รับอนุญาตนั้นมีกิจการมากกว่าสิบที่ ซึ่งเขาคิดว่าเป็นเรื่องที่ผิดปรกติ และคนที่ลงนามนั้นล้วนแต่เป็นคนเดียวกันทั้งหมดและเจ้าหน้าที่คนนี้ก็ยังมีร้านค้าเป็นของตัวเองอีกด้วย ในใบอยุญาตินั้นเขาลงไว้ว่า ขายบุหรี่และสุราต่างประเทศ ซึ่งเหอตี้คิดว่าเจ้าหน้าที่คนนี้นั้นอาจจะมีแค่ในนามเท่านั้น แต่เจ้าของจริงๆน่าจะเป็นผู้มีอิธิพลคนหนึ่งในแดนใต้แห่งนี้“คุณหวังพักทานอาหารก่อนเถอะครับ นี่ก็ไกล้ที่จะบ่ายแล้ว” เจ้าหน้าที่ที่มาด้วยกันเข้ามาเอ่ยชวนหลังจากที่ตนนั่งรอมานานแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าจะออกมาเสียที“ขอโทษทีนะครับ ครั้งหน้าคุณไม่ต้องรอผมก็ได้นะครับ ไปทานก่อนได้เลย” เหอตี้เองก็รู้ว่าเวลาที่เขาติดพันงานนั้นจะลืมเวลาทุกครั้งจึงไม่อยากที่จะให้ใครมารอ“ได้อย่างไรกันล่ะครับ ยังไงก็ไปทานพร้อมกันดีกว่า” เขาเองก็ได้รับมอบหมายให

ไม่กี่วันต่อมาลู่เฟยเทียนก็เอาหนังสืออนุญาตมาให้เธอจริงๆ พร้อมกับโอ้อวดอีกมาก ว่าตนนั้นทำได้อย่างที่พูดหลายวันมานี้ลุงช่างที่เข้ามาต่อเติมร้านนั้นไกล้ที่จะทำเสร็จแล้ว เหลือเก็บงานอีกไม่มาก เมิ่งหลันเข้าไปตรวจดูงานทุกวันเพราะอยู่ติดกัน ไม่ต้องเดินทางจึงสะดวกเป็นอย่างมากเมิ่งหลันคิดว่าการค้าของเธอนั้นอยากจะทำอีกหลายอย่าง แต่ก็ยังไม่ได้ปรึกษาเหอตี้ไม่รู้ว่าเขาจะเห็นด้วยหรือเปล่า เธออยากจะเปิดร้านขายของสำหรับผู้หญิงโดยเฉพาะ ไม่ว่าจะเป็นเครื่องสำอาง ของบำรุงผิวต่างๆ เธอคิดว่าในเมืองหลวงแบบนี้จะต้องขายดีมากแน่ๆ เพราะผู้หญิงส่วนมากนั้นมักจะรักสวยรักงามกันทั้งนั้น เธอว่ามันคุ้มมากถึงเธอจะมีมิติที่มีของอยู่มากมาย แต่ของบางสิ่งบางอย่างก็ไม่สามารถที่จะนำออกมาได้ อย่างเช่น เครื่องประดับที่เป็นหยก ทองคำ เพรช พลอย อัญมณีทุกชนิด เธอไม่เคยคิดที่จะนำมันมาขายเลย ถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงที่รัฐอนุญาติแล้วก็ตาม เธอคิดว่ามันมากเกินไป แค่ที่เธอเอาออกมานั้นก็มากเกินพอแล้วเธอจึงไม่คิดที่จะโกงคนอื่นไปมากกว่านี้ แค่เงินที่เธอมีอยู่ตอนนี้และในอนาคต เธอก็คิดว่ามันมากเกินพอแล้วเมิ่งหลันตั้งใจที่จะเก็บเงินไว้ให้กั

“แค่กๆๆๆ” ระหว่างที่เมิ่งหลันกำลังป้อนน้ำพุอยู่นั้น เหอตี้ก็ตื่นขึ้นมา ทำให้เขานั้นสำลักน้ำพุที่เมิ่งหลันกำลังป้อน เหอตี้ไอจนหน้าดำหน้าแดง “คุณเป็นยังไงบ้างคะ” เมิ่งหลันถามทันทีที่เหอตี้นั้นหายจากอาการไอ“คุณมาที่นี่ได้ยังไงกันครับ” เหอตี้ไม่ตอบแต่ถามแทน หรือว่าเขาจะถูกส่งตัวกลับมาที่เมืองหลวงแล้ว“ฉันมาพร้อมกับคุณพ่อของคุณนั่นแหละค่ะ ท่านบอกจะมาหาคุณที่นี่ฉันก็เลยขอมาด้วย” แต่เมิ่งหลันไม่ยอมบอกว่าเธอนั้นขับรถมาเอง เธอกลัวว่าสามีนั้นจะบ่นเอาได้“แล้วลูกล่ะครับ” เขามองหาเด็กๆแต่ก็ไม่เห็น“ฉันไม่ได้พามาด้วยหรอกค่ะ การเดินทางไกลขนาดนี้ฉันไม่อยากให้ลูกลำบาก” เมิ่งหลันบอกเขา เหอตี้จะได้หยุดมองหาสองแฝดเสียที“คุณยังไม่บอกฉันเลยนะคะว่าเป็นยังไงบ้าง ถ้าอย่างนั้นฉันขอไปตามหมอก่อนะคะ” เมิ่งหลันไม่รอคำตอบออกไปเรียกหมทันที ไม่นานก็มีหมอและพยาบาลเข้ามาตรวจอาการ เพราะเหอตี้นั้นนอนหลับไปนานหลายวัน“อาการของคนไข้ ไม่มีอะไรหน้าเป็นห้วงแล้วนะครับ น่าแปลกมากเลยนะครับ เมื่อตอนเช้าที่ผมเข้ามาตรวจ อาการยังไม่ดีขนาดนี้เลย” คุณหมอพูดพร้อมกับพิจารณาเหอตี้ไปด้วย หรือว่าเมื่อเช้านี้เขาตรวจอะไรผิดพลาดไปหรือเปล่

ตอนนี้เหอตี้และเมิ่งหลันมาถึงที่หมู่บ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คนที่ออกมารับที่หน้าหมู่บ้านก็คือชายหน้าโหดเมื่อวานนี้“เชิญครับ ผมคิดว่าพวกคุณจะไม่มาซะแล้ว” ชายหน้าโหดหรือมีชื่อจริงว่าเจิ้งกู่ เอ่ยขึ้นเมื่อเมิ่งหลันจอดรถที่หน้าทางเข้าหมู่บ้าน“ผมพูดคำไหนก็คำนั้นแน่นอนครับ ยังไงเรื่องนี้ผมจะช่วยให้เต็มที่ ว่าแต่คุณห่าวเซียนกับคนอื่นอยู่ที่ไหนกันล่ะครับ” เหอตี้เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าตอนนี้มีเพียงเจิ้งกู่เท่านั้น“ตอนนี้อยู่ที่แปลงนาครับ พี่ห่าวซวนให้ผมเป็นคนออกมารับ” หมู่บ้านแห่งนี้ยังไม่ได้รับนโยบายจัดสรรค์ที่ดิน จึงยังเป็นระบบคอมมูนอยู่ ดังนั้นคนในหมู่บ้านยังต้องลงแปลงนา และเรื่องนี้แหละที่ทำให้เกิดการฉ้อโกงเกิดขึ้น“ถ้าอย่างนั้นพวกเราเข้าไปข้างในหมู่บ้านกันเถอะครับ” เหอตี้ให้เจิ้งกู่นั้นขึ้นรถไปด้วย แต่เขาไม่ยอม บอกว่าตนนั้นตัวเปลื้อนไม่กล้าที่จะขึ้นนั่งบนรถจึงขอเดินนำหน้าไปดีกว่าส่วนทางด้านผู้พันต้วน ตอนนี้ก็กำลังเข้าหมู่บ้านมาแล้วเหมือนกัน“นี่เจิ้งกู่ แกมากับใครล่ะ แล้วทำไมไม่ทำงาน เห็นหรือเปล่าว่าคนอื่นกำลังทำงานกันอยู่ วันนี้ฉันจะหักแต้มค่าแรงแก โทษฐานที่อู้งาน” หัวหน้าหมู่บ้านลู่ พู

“หนูไม่แต่ง/ฉันไม่แต่ง” ซูเจินและซูเหวินพูดขึ้นมาพร้อมกัน“พ่อคะ ยังไงหนูก็ไม่แต่งนะคะ” ซูเจินน้องสาวคนเล็กบอกผู้เป็นพ่อ เธอไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก “ฉันเองก็เหมือนกันค่ะพ่อ และฉันเองก็มีคนรักแล้วด้วย” ซูเหวินผู้เป็นพี่สาวพูดตาม และยังบอกด้วยว่าตนนั้นมีคนรักแล้ว จึงทำให้คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นตกตลึงไม่ได้ ซูเหวินนั้นมีคนรักตั้งแต่เมื่อไหร่กัน“ไม่แต่งไม่ได้ ยังไงก็ต้องแต่ง พวกแกจะอกตัญญูกันไปถึงไหนกัน” ย่าซูที่ได้ยินหลานสาวทั้งสองคนพูดแบบนั้นก็รีบลุกขึ้นจากพื้นทันที“ย่าคะ ย่ายังจำได้หรือเปล่าว่าพวกเราแยกบ้านกันแล้วนะคะ หนังสือตัดขาดก็มี” ซูเจินพูดเตือนความจำ สงสัยว่าย่าเธอคงจะแก่จนเลอะเลือน“แยกบ้านแล้วยังไง การที่ย่าแกๆแบบฉันหาผู้ชายที่ดีมาให้ก็ควรรับไว้ ไม่รู้ล่ะ ยังไงก็ต้องแต่ง” ย่าซูที่เห็นแก่ค่าสินสอดก็ไม่ยอมท่าเดียว ไหนจะเรื่องที่จะให้หลานทั้งสองเข้ามาทำงานแทนอีกระหว่างที่ทุกคนกำลังพูดคุยโต้เถียงกันอยู่นั้น ทางฝั่งว่าที่เจ้าบ่าวก็เดินเข้ามา“สวัสดีครับแม่เฒ่าซู ขอโทษด้วยที่พวกผมมากันช้า” ว่าที่เจ้าบ่าวของซูเหวินเอ่ยขึ้น“อู้ย ไม่เป็นไรเลยจ้ะ มานี่สิ ฉันจะนำให้ทุกคนได้รู้จั