น้ำพุวิเศษ

“เพล้ง!!!”

“เมิ่งหลันลูกเป็นอะไรหรือเปล่า” พ่อหลิวที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหาหารด้วยกันถามขึ้น เมื่อเห็นว่าลูกสาวอยู่ดีๆก็ทำแก้วน้ำหล่นแตก

“หนูไม่เป็นไรค่ะพ่อ หนูขอเก็บเศษแก้วก่อนนะคะ” เมิ่งหลันเองตอนนี้ก็ใจไม่ค่อยดีนัก เธอรู้สึกใจหายแบบแปลกๆ

“เดี๋ยวน้าเก็บเองค่ะ คุณเมิ่งหลันนั่งพักก่อนะคะ เดี๋ยวน้าจัดการให้เอง” น้าอี้ฝานที่ได้ยินเสียงของแตกก็รีบออกมาดู จึงอาสาที่จะเก็บมันเอง

“ขอบคุณนะคะ” เมิ่งหลันนั่งลงที่เดิม ตอนนี้เธอพยายามนึกถึงแต่สิ่งดี ขออย่าให้เป็นในสิ่งที่เธอหวาดกลัวเลย

แต่สิ่งที่เธอคิดนั้นก็ไม่มีอยู่จริง

“กริ๊ง ๆ ๆ ๆ” เสียงโทรศัพท์บ้านของเมิ่งหลันดังขึ้น

“สวัสดีค่ะ บ้านคุณเมิ่งหลันค่ะ” น้าอี้ฝานเป็นคนรับโทรศัพท์

“ฉันขอสายเมิ่งหลันหน่อย บอกท่านนายพลหวังโทรมา” พ่อหวังเอ่ยขึ้นเมื่ออีกฝั่งพูดจบ

“ค่ะ รอสักครู่นะคะ” เมื่อพูดจบน้าอี้ฝานก็ไปตามเมิ่งหลันทันที เมิ่งหลันที่ได้ยินว่าใครโทรมาอดที่จะใจแป้วไม่ได้ แต่ก็ไม่รีรอ รีบไปรับสายทันที

“สวัสดีค่ะคุณพ่อ ฉันเมิ่งหลันเองค่ะ” เมิ่งหลันเมื่อรับสายก็ทักทายทันที แต่น้ำเสียงก็ไม่ค่อยดีนัก

“พ่อมีเรื่องเกี่ยวกับเหอตี้จะบอก” พ่อหวังพูดเพียงเท่านั้นเพื