All Chapters of เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70): Chapter 31 - Chapter 40

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดรับคนงาน*****ตอนนี้ร้านค้าของเมิ่งหลันได้ต่อเติมเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่ว่าจะเป็นห้องเก็บสินค้า เคาน์เตอร์คิดเงิน ประตูด้านหน้าทั้งหมดที่ใส่เป็นบานกระจก "มันสวยมากเลยนะครับ ผมยังไม่เคยเห็นแบบนี้ที่ไหนมาก่อนเลย" เหอตี้อดที่จะชื่นชมผลงานของภรรยาไม่ได้ ก็ใช่นะสิ จะเห็นได้ยังไงนี่มันคือแบบของห้างในอนาคตเชียวนะเมิ่งหลันได้แต่คิดในใจ "ฉันก็คิดว่ามันดูดีมากเลยค่ะ ตอนที่คิดแบบนั้นไม่คิดว่าจะสวยขนาดนี้" "คุณเก่งมากเลยนะครับที่สามารถคิดอะไรแบบนี้ได้" เขาชมเธออีกครั้ง"แหมฉันก็ไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้นหรอกค่ะ" เมิ่งหลันอดที่จะกระดากอายไม่ได้ เธอไม่ได้คิดเองเสียหน่อย เธอลอกเลียนแบบเขามาทั้งนั้น"แล้วคนงานที่นัดไว้จะมาตอนไหนหรือคะ" เมิ่งหลันเปลี่ยนเรื่องคุย "ผมนัดไว้ตอน 8 โมงครับ" เมื่อเขายกนาฬิกาขึ้นดูก็เห็นว่ายังไม่แปดโมง "คุณก็ไปทำงานได้แล้วค่ะฉันอยู่คนเดียวได้เดี๋ยวคนงานก็มาแล้ว" เธอไล่ให้เขาไปทำงานเพราะอยากไปเตรียมของข้างใน"ถ้าอย่างนั้นผมไปทำงานก่อนนะครับ แล้วตอนเย็นเจอกันที่บ้าน" เขาลาเธอที่หน้าร้าน "ค่ะ แล้วตอนเย็นค่อยเจอกัน" เมิ่งหลันยกมือขึ้นมาบ๊ายบาย พอ

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดเปิดร้านแล้ว*****หลังจากที่เมิ่งหลันได้ยินปัญหาของครอบครัวนี้ จึงคิดว่าจะช่วยเหลือ แต่คงต้องปรึกษาหวังเหอตี้เสียก่อน เผื่อว่าเขาจะมีความคิดดีๆให้กับเธอ บางทีเธอเองก็ไม่ได้มีความคิดที่ดีไปซะทุกเรื่องหรอกนะ ระหว่างที่เธอใช้ความคิดอยู่นั้น ก็มีคนเดินเข้ามาทักเธอ"สวัสดีค่ะคุณหลิวเมิ่งหลัน" เธอจำน้ำเสียงแบบนี้ได้ จึงหันกลับไปดู เธอไม่ตกใจเลยสักนิดที่เจอผู้หญิงคนนี้ที่นี่เวลานี้"สวัสดีค่ะคุณจางจื่ออี๋ ลมอะไรหอบมาแถวนี้หรือคะ" เมิ่งหลันทักทายกลับตามมารยาท"แหม..ฉันก็บอกแล้วว่าบ้านของฉันอยู่แถวนี้ แค่นี้ก็ลืมแล้วหรือคะ" จางจื่ออี๋ใช้น้ำเสียงยั่วโมโหในการตอบทำเป็นสองปลาทองไปได้"อ้อค่ะ..พอดีฉันจำแต่เรื่องที่สำคัญน่ะค่ะ ถ้าเรื่องไม่สำคัญฉันไม่จำหรอกนะคะ มันเสียเวลา" เมิ่งหลันลอยหน้าลอยตาพูด ท่าทางที่แสดงออกมานั้นช่างน่าหมันไส้ยิ่งนัก นี่เธอไม่ค่อยได้แสดงท่าทางแบบนี้นัก เพราะปกติแล้วก็เจอแต่คนดีๆทั้งนั้น"ช่างใจร้ายจังเลยนะคะ นี่เหอตี้เขารู้หรือเปล่าคะ ว่าคุณมีคำพูดคำจาที่ร้ายกาจขนาดนี้" เมื่อเมิ่งหลันได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกว้างทันที พร้อมกับตอกย้ำสถานะของเธอและเห

เมื่อฉันต้องย้อนเวลามาเป็นคุณแม่ลูกแฝดช่วยได้เท่านี้*****เมื่อสองคนพี่น้องมาถึงร้านค้าของเมิ่งหลัน ก็เห็นว่าเธอมาถึงก่อนแล้ว กำลังจัดเตรียมเครื่องคิดเงินอยู่"สวัสดีค่ะเถ้าแก่เนี้ย/สวัสดีค่ะเถ้าแก่เนี้ย" ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน "พวกเราต้องขอโทษด้วยนะคะที่วันนี้มาสาย พอดีว่าเมื่อเช้านี้พ่อของพวกเราพูดเรื่องแยกบ้านกับย่าน่ะค่ะ กว่าจะตกลงกันได้ จึงใช้เวลาค่อนข้างนาน" ซูเหวินเป็นคนพูดขึ้นมา และอยากจะอธิบายให้เฒ่าแก่เนี้ยฟังด้วยว่าทำไมพวกตนถึงได้มาทำงานสายในวันนี้"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ แล้วตกลงว่ายังไงบ้างจ้ะ" "พ่อกับแม่ตัดสินใจจะมาทำงานที่นี่ค่ะ น่าจะเดินทางมาถึงภายในวันนี้ หลังจากที่ทำเรื่องแยกบ้านเสร็จ" "ฉันขอถามได้หรือไม่จ้ะ ว่าตกลงกันอย่างไรบ้าง" อย่างน้อยเธอก็ต้องรู้เรื่องบ้าง ไม่อย่างนั้นถึงเวลาที่มีปัญหาเธอจะได้ช่วยแก้ปัญหาได้ถูก"ได้ค่ะ " แล้วทั้งสองคนพี่น้องก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เมิ่งหลันได้ฟัง พ่อของเธอทำเรื่องแยกบ้าน และหนังสือสัญญาเลี้ยงดูบุพการี โดยที่จะให้เงิน เดือนละ 5 หยวน เพื่อเป็นการทดแทนบุญคุณ และจะให้จนกว่าย่าของเธอจะเสียชีวิต โดยที่ย่าของเธอไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่ายกา

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดมีเรื่องอีกแล้ว*****หลังจากที่วุ่นวายมาหลายวัน วันนี้เมิ่งหลันจะพาสองแฝดไปสมัครเรียน เธอได้ไปติดต่อโรงเรียนไว้แล้ว เพียงแค่วันนี้จะพาสองแฝดไปทำความคุ้นเคยเท่านั้น“แม่ขา โรงเรียนมีเพื่อนเยอะไหมคะ” หลิวฟางหลินถามผู้เป็นแม่ หลังจากที่ได้ยินแม่พูดว่าจะพาโรงเรียน“ใช่ครับ พวกเราจะมีเพื่อนไหมครับ” หลิวเหวินหลงเองก็เหมือนกัน เขาก็อยากรู้ว่าจะมีเพื่อนหรือเปล่า“อืม คุณครูบอกแม่มาว่า ที่โรงเรียนนั้นมีเพื่อนหลายคนเลยล่ะจ้ะ เป็นเด็กที่มีอายุเท่าเท่ากันกับ ฟางหลินและเหวินหลง และยังมีพี่ๆอีกหลายคนเลยนะ” เมิ่งหลันอธิบายให้เด็กๆได้ฟัง เธอคิดว่าลูกของเธอทั้งสองคนนั้นน่าจะเข้ากันได้ดีกับเพื่อนร่วมห้อง“แม่จะไปเรียนด้วยไหมคะ” ฟางหลินถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “แม่ไปเรียนด้วยไม่ได้หรอกค่ะ แม่ต้องขายของ ไม่อย่างนั้นแม่จะเงินที่ไหนมาจ่ายค่าโรงเรียนล่ะคะ”“แม่ไม่มีเงินหรือครับ” เหวินหลงถามและอดสงสารแม่ไม่ได้ที่ต้องไปขายของเพื่อหาเงินให้เขาเรียน“แม่มีเงินค่ะ แต่ว่าต้องหาให้มากกว่านี้ เพราะลูกทั้งสองคนต้องเรียนสูงๆ มันจึงต้องใช้เงินเยอะ”เมื่อสองแฝดได้ยินแบบนั้น ก็ได้แต่คิดว่า

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดข่าวลือน่ารำคาญ*****“นี่มันอะไรกันคุณ ทำไมถึงมีข่าวลือเสียหายออกไปขนาดนั้น” พ่อหวังหรือท่านนายพลหวัง กำลังถามภรรยาถึงข่าวลือที่แพร่สะพัดในสองสามวันมานี้“ก็วันก่อนน่ะสิคะ ฉันเจอเหยาซีและลูกสาวที่ห้าง ตอนแรกเราก็ทักทายกันปกตินั่นแหละค่ะ แต่พอรู้ว่าลูกชายของเรามีลูกมีเมียแล้วเท่านั้นแหละค่ะ หางนี่โผล่ออกมาเลย หาว่าฉันอยากเกี่ยวดองกับครอบครัวของเธอเพราะต้องการให้ลูกชายของเรานั้นนั้นมีความมั่นคงในหน้าที่การงาน และยังดูถูกครอบครัวของเราอีกนะคะว่าไม่มีความสามรถในการทำงาน ฉันนี่อึ้งจนพูดไม่ออกเลยล่ะค่ะ” แม่เหอเล่าเหตุการณ์ในวันนั้นให้สามีฟัง "นี่ก็แสดงว่าข่าวลือนี้คงมาจากเหยาซีสินะ เฮ้อ คุณว่าเราควรจะทำอย่างไรกันดี"พ่อหวังเองก็กลัวว่าจะกะทบกับหน้าที่การงานของลูกชาย"ทำอะไรได้ล่ะคะ แก้ข่าวได้ก็เท่านั้นเดี๋ยวอีกหน่อยคนก็ลืมไปเอง"แม่เหอคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรซึ่งคิดต่างจากสามี"หรือว่าเราจะจัดงานแต่งให้กับลูกชายของเราดีหรือไม่คะ จะได้ประกาศไปเลยว่าครอบครัวของเราไม่ได้ต้องการคนหนุนหลัง ถึงจะมีลูกสะใภ้เป็นคนชนบทก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรแถมสะใภ้ของเรายังเก่งกาจถึงกับม