บททั้งหมดของ เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70): บทที่ 21 - บทที่ 30

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดครอบครัวสุขสันต์*****“ผมเก็บของด้านล่างเสร็จแล้วครับ” เหอตี้บอกเมิ่งหลันหลังจากที่ตนล้างถ้วยชามเสร็จเรียบร้อยแล้ว "อย่างนั้นคุณก็ไปอาบน้ำเถอะค่ะจะได้พักผ่อน"แล้วเธอก็บอกเขาอีกว่า"คุณนอนห้องนู้นนะคะ ฉันกับลูกนอนห้องนี้" "ผมนึกว่าวันนี้จะได้นอนกับลูกซะอีก" ชายหนุ่มพูดเสียงเศร้า"เด็กๆหลับไปแล้วล่ะค่ะ ถ้าคุณอยากนอนกับเด็กๆเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะให้เด็กๆไปนอนด้วยนะคะ" เมิ่งหลันทำทีไม่เห็นท่าทางของเหอตี้"แล้วทำไมวันนี้คุณไม่ให้ผมไปนอนกับลูกด้วยล่ะครับ" เขาถามด้วยความสงสัย"เตียงพวกเราเล็กค่ะนอน 3 คนก็เต็มแล้ว" เธอพูดความจริง ถึงเตียงเธอจะเป็นขนาด 6 ฟุตแต่ลูกทั้งสองคนของเธอก็นอนดิ้นมาก "คุณไปอาบน้ำได้แล้วค่ะเดี๋ยวฉันจะลงไปดูความเรียบร้อยข้างล่างอีกสักรอบ" เมิ่งหลันตัดบท"ก็ได้ครับ" ชายหนุ่มพูดอะไรมากไม่ได้จึงได้เข้าห้องนอนไปเช้าวันต่อมา....เมิ่งหลันตื่นขึ้นมาในเวลาปกติของเธอ แต่ก็ยังช้ากว่าเหอตี้ ที่ตอนนี้ตื่นแล้ว "นอนไม่หลับหรือคะถึงได้ตื่นเช้าขนาดนี้" เธอเอ่ยถามเขา"เปล่าครับปกติผมก็ตื่นเวลานี้แล้วมันเป็นความเคยชิน" เพราะตอนอยู่ที่บ้านเขาต้องออกกำลังกา

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดจัดการปัญหา*****"เด็กๆคะ พวกลูกไปเล่นทางโน้นก่อนได้ไหมคะแม่กับพ่อมีเรื่องจะคุยกันค่ะ" เมิ่งหลันบอกกับลูกแฝดของเธอ เธอไม่อยากจะพูดอะไรออกมาให้เด็กไได้ยินมากนัก เพราะเด็กช่วงนี้กำลังจำและช่างถามมาก"ได้ครับ/ได้ค่ะ" สองแฝดรับคำแล้วไปเล่นที่ที่เมิ่งหลันจัดใว้ให้"เหอตี้คะ ฉันขอพูดอะไรบางอย่างกับคุณได้หรือเปล่าคะ" เมิ่งหลันเริ่มเข้าประเด็น"ได้ครับคุณพูดมาเถอะ" เหอตี้ยืดตัวตรง ตั้งใจฟังที่แม่ของลูกกำลังจะพูด"ฉันอยากจะรู้ว่าคุณจริงจังกับฉันและลูกมากแค่ไหน" เธอหยั่งเชิงถามดู"ผมจริงจังมากครับ ผมคิดตั้งแต่ความทรงจำผมกลับคืนมาแล้ว ว่ายังไงผมก็ต้องกลับมาหาคุณให้ได้ ทั้งๆที่ตอนนั้นผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมมีลูกถึง 2 คน" เขาพูดด้วยความสัตย์จริง ตอนนั้นเขาจำได้แค่ เรื่องที่เขากลายมาเป็นยุวชนที่หมู่บ้านแห่งนั้น และมีเรื่องจนได้แต่งงานกับเมิ่งหลันอยู่กินด้วยกัน จนกระทั่งมหาวิทยาลัยประกาศผลสอบเขาจึงได้กลับมาเมืองหลวง"คุณคิดไหมคะว่า ถ้าฉันกับลูกตามคุณไปเมืองหลวงด้วย มันจะมีปัญหาอะไรตามมาหรือเปล่าฉันไม่อยากให้มีอะไรมากระทบจิตใจของลูกทั้งสองคน" เธอถามเพราะอยากรู้จริงๆ"ผมขอ

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดโทรศัพท์จากสองแฝด*****เช้าวันนี้เหอตี้ได้มาตะเวนหาบ้านและร้านค้าให้กับครอบครัวของเขา ชายหนุ่มเจอบ้านที่ถูกใจอยู่สามหลัง แต่ตัวเขายังไม่ได้ตัดสินใจซื้อ เพราะเขาต้องการหลังที่ที่ดีที่สุด หลังแรกมีขนาดกว้างพอสมควรอยู่ไกล้ตลาดแต่ไม่มีพื้นที่หน้าบ้านมากพอที่จะให้สองแฝดวิ่งเล่นได้ หลังที่สองอยู่ไกล้โรงเรียน ตัวบ้านมีขนาดสามห้องนอน มีลานหญ้าหน้าบ้าน บริเวณรอบๆบ้านก็ถือว่ามีพื้นที่สำหรับปลูกต้นไม้หรือแปลงผักได้ ส่วนหลังที่สามนั้นเป็นบ้านสองชั้น อยู่ไกล้กับสถานที่ราชการ เป็นบ้านของเจ้าหน้าที่รัฐท่านหนึ่งที่เกษียณแล้ว ต้องการขายเพื่อไปอยู่บ้านเกิดที่ชนบท ตัวเขาเองอยากจะเลือดซื้อทั้ง 3 หลัง เผื่อไว้ให้เมิ่งหลันเป็นคนเลือกว่าอยากอยู่หลังไหน อีกสองหลังเขาก็จะปล่อยให้เช่า ดีกว่าปล่อยใว้ให้ผุพัง ยังไงก็ยังได้เงินจากค่าเช่าเรื่องเงินไม่ต้องกลัวว่าจะมีไม่พอ ตัวเขานั้นมีเงินเก็บค่อนข้างมากจากธุรกิจที่ทำกับเพื่อน ตอนนี้เรื่องค้าขายค่อนข้างอิสระกว่าเมื่อก่อนมาก ตอนที่เขาทำกับเพื่อนแรกๆนั้นต้องลักลอบไม่ให้ทางการเห็น ถ้าเกิดเขาถูกจับได้ล่ะก็ พ่อและพี่ชายของเขาต้องเดือด

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดไปเมืองหลวง*****“พ่อมาแล้ว/พ่อมาแล้ว” สองแฝดดีใจมากที่เห็นพ่อของตน วันนี้เป็นวันที่เหอตี้เดินทางมาถึง “คิดถึงจังเลย ฟางหลินกันเหวินหลงคิดถึงพ่อหรือเปล่าครับ” เหอตี้เข้าไปกอดสองแฝดด้วยความคิดถึง“คิดถึงมากค่ะ/คิดถึงมากครับ” สองแฝดพูดขึ้นพร้อมกัน “เข้าบ้านกันเถอะค่ะ ไปคุยกันในบ้านดีกว่า” เมิ่งหลันเห็นว่าทั้งสามทักทายกันแล้วจึงบอกให้เข้าบ้าน“คุณเป็นยังไงบ้างคะเดินทางมาเหนื่อยไหม” เธอถามเขาขณะที่เข้ามานั่งเรียบร้อยแล้ว“ก็มีเหนื่อยบ้างนะครับ เพราะการเดินทางมันก็ไม่ได้สะดวกสบายเท่าไหร่” เขาพูดจริงๆ การเดินทางด้วยรถไปมันลำบากมากจริงๆ“นั่นน่ะสิคะฉันและเป็นห่วงลูกจริงๆ เวลาที่เดินทางกลัวลูกไม่สบายตัวแล้วจะพากันงอแงนะค่ะ” เมิ่งหลันอดเป็นห่วงเรื่องนี้ไม่ได้ ลูกของเธอไม่เคยเดินทางไกลมาก่อนกลัวว่าเด็กๆจะงอแงและเจ็บป่วยเอาได้“คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับผมจองตู้นอนไว้สำหรับพวกเราแล้ว” เหอตี้บอกกับเมิ่งหลันเพื่อคลายความกังวล “ถ้าอย่างนั้นก็ดีค่ะ คนอื่นจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายกับเราด้วย” เธอเห็นด้วยกับเขาเรื่องตู้นอน ดูแล้วมันคงสะดวกสบายมากกว่านั่งหลังตรงตลอดการเด

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝดไปดูบ้านใหม่*****หลังจากนั้นไม่นานพ่อหวังก็กลับจากที่ทำงาน เมื่อเข้าบ้านมาก็ได้เจอกับภรรยาของเขากำลังนั่งป้อนข้าวเด็กทั้งสองคนอยู่ “คุณกลับมาแล้ว ดูสิคะว่าฉันอยู่กับใคร” คุณนายเหอที่เห็นว่าสามีมาแล้วอดที่จะอวดหลานทั้งสองไม่ได้ หลานทั้งสองคนของเธอช่างน่ารักน่าชังเสียจริง“เหอตี้มาถึงแล้วหรือครับ แล้วพวกเขาไปไหนกันแล้ว” พ่อหวังกวาดสายตามองหาเจ้าลูกชายตัวดี“เอาของไปเก็บที่ห้องนะคะเพิ่งออกไปเมื่อกี้นี้เอง” หลังจากที่ป้อนข้าวเด็กๆได้สักพักเธอก็ไล่ให้ลูกชายเอาของไปเก็บที่ห้อง“ฟางหลิน เหวินหลง สวัสดีคุณปู่ก่อนสิลูก” เธอหันมาบอกหลานทั้งสองคน “สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ” สองแฝดพูดพร้อมกัน แถมด้วยรอยยิ้มที่สดใสอีกหนึ่งทีด้วย คนเป็นปู่เห็นแบบนั้นก็ดีใจ นานแค่ไหนแล้วนะที่บ้านเขาไม่มีเด็กน้อย ก็น่าจะตั้งแต่ลูกของเขายังเด็กนั่นแหละ แถมเด็กแฝดสองคนนี้เกิดมาได้เหมือนลููกชายของเขามาก ถึงว่าล่ะภรรยาของเขาจึงยอมรับเด็กๆได้ไวขนาดนี้ “สวัสดีหลานๆ เป็นอย่างไรบ้างกินข้าวอร่อยไหม ขอปู่กินด้วยได้รึเปล่า” พ่อหวังหยอกล้อเด็กๆ“ได้ค่ะ/ได้ครับ” สองแฝดพูดพร้อมกัน พวกเขาไม่หวงคุณปู่