ไปเมืองหลวง

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด

ไปเมืองหลวง

*****

“พ่อมาแล้ว/พ่อมาแล้ว” สองแฝดดีใจมากที่เห็นพ่อของตน วันนี้เป็นวันที่เหอตี้เดินทางมาถึง

“คิดถึงจังเลย ฟางหลินกันเหวินหลงคิดถึงพ่อหรือเปล่าครับ” เหอตี้เข้าไปกอดสองแฝดด้วยความคิดถึง

“คิดถึงมากค่ะ/คิดถึงมากครับ” สองแฝดพูดขึ้นพร้อมกัน

“เข้าบ้านกันเถอะค่ะ ไปคุยกันในบ้านดีกว่า” เมิ่งหลันเห็นว่าทั้งสามทักทายกันแล้วจึงบอกให้เข้าบ้าน

“คุณเป็นยังไงบ้างคะเดินทางมาเหนื่อยไหม” เธอถามเขาขณะที่เข้ามานั่งเรียบร้อยแล้ว

“ก็มีเหนื่อยบ้างนะครับ เพราะการเดินทางมันก็ไม่ได้สะดวกสบายเท่าไหร่” เขาพูดจริงๆ การเดินทางด้วยรถไปมันลำบากมากจริงๆ

“นั่นน่ะสิคะฉันและเป็นห่วงลูกจริงๆ เวลาที่เดินทางกลัวลูกไม่สบายตัวแล้วจะพากันงอแงนะค่ะ” เมิ่งหลันอดเป็นห่วงเรื่องนี้ไม่ได้ ลูกของเธอไม่เคยเดินทางไกลมาก่อนกลัวว่าเด็กๆจะงอแงและเจ็บป่วยเอาได้

“คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับผมจองตู้นอนไว้สำหรับพวกเราแล้ว” เหอตี้บอกกับเมิ่งหลันเพื่อคลายความกังวล

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีค่ะ คนอื่นจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายกับเราด้วย” เธอเห็นด้วยกับเขาเรื่องตู้นอน ดูแล้วมันคงสะดวกสบายมากกว่านั่งหลังตรงตลอดการเด