บททั้งหมดของ อุ้มรัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

ร่างเล็กบอบบางในชุดสีเหลืองอ่อนที่ชุ่มโชกไปด้วยโลหิตสีแดงฉานอาบย้อมจนชุดนั้นกลายเป็นสีแดงบ่าบอบบางที่มีธนูดอกหนึ่งปักคาอยู่เป็นสาเหตุของเลือดที่หลั่งไหลออกมามากมาย แม้จะกำลังเจ็บปวดจากบาดแผลเป็นอย่างมากแต่ร่างบางนั้นก็ยังคงกัดฟันทนข่มกลั้นความเจ็บปวดสาวเท้าบอบบางที่ไร้รองเท้าย่ำเท้าเปล่าเปลือยไปให้ไกลที่สุด ดวงตาฉ่ำน้ำก้มลงมองเด็กน้อยในอ้อมแขนวัยหนึ่งขวบที่หลับตาพริ้มด้วยฤทธิ์ของยานอนหลับชนิดอ่อนอย่างยากจะอธิบายความรู้สึก ในขณะที่ฝีเท้านั้นเริ่มหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ ค่อยๆ ก้าวช้าลงช้าลงแล้วทรุดตัวลงในที่สุดเพราะแผลบนบ่าบอบบางนั้นตอนนี้กลายเป็นสีม่วงอมดำ ลูกธนูนี้อาบยาพิษ นางคงมีชีวิตอยู่อีกไม่นานก้มลงฝังจมูกโด่งสวยลงบนหน้าผากเล็ก และแก้มทั้งสองข้างอย่างแสนรัก แม่คนนี้ไร้วาสนาคงไม่สามารถอยู่อุ้มชูเจ้าได้อีกแล้วลูกรัก พลันน้ำตาไหลลงอาบแก้ม ได้ยินเสียงสวบสาบจึงกัดฟันทนพาร่างกายที่บอบช้ำหนักหลบไปหลังโขดหินริมลำธารในป่าที่นางหลบหนีเข้ามา สายตาที่พร่ามัวลงเรื่อยๆ เห็นเพียงสตรีแต่งกายด้วยชุดขาวที่ตะเกียกตะกายขึ้นจากน้ำแล้วมานอนแผ่หลาอยู่บนฝั่งอย่างสิ้นเรี่ยวแรง จึงกัดฟันทนส่งเสียงเรียกขึ้นไม่ย

ลี่เซียนที่เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เจ้าตัวเล็กเพราะอากาศตอนนี้ช่างหนาวนักใช้ผ้าชุดเก่ามาปูรองให้เด็กน้อยนั้นนอนไปก่อนกล่อมเด็กน้อยจนหลับใหล นางนั่งมองใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นอย่างเอ็นดูนัก บิดามารดาของเด็กคนนี้คงหน้าตาดีมาก นางเห็นใบหน้าซีดขาวของสตรีคนนั้นถึงจะมีคราบเลือดและดินสกปรกแต่เค้าหน้านั้นงดงามมาก ใครกันช่างใจร้ายใจดำตามสังหารสตรีอ่อนแอและเด็กตัวแค่นิดเดียวได้ลงคอ "ไม่เป็นไรนะ ต่อไปมารดาผู้นี้จะปกป้องเจ้าเอง เสี่ยวซี แม่ขอตั้งชื่อให้เจ้าว่าเสี่ยวซีแล้วกัน ต่อแต่นี้ไปเจ้าคือ หลานเสี่ยวซี ของแม่" กล่าวกับร่างเล็กที่หลับสนิทอย่างรักใคร่ แล้วผละออกมาก่อกองไฟเล็กๆ เพื่อให้ความอบอุ่นและกันอันตรายจากสัตว์ ดีที่นางยังพอมีความสามารถเล็กๆ น้อยๆ กับการก่อไฟในยุคนี้ไม่อย่างนั้นคงจะลำบากไม่น้อย หันไปมองเสี่ยวซีที่ยังคงหลับสนิทนางคงต้องจัดการตัวเองเสียหน่อยหากเข้าไปในเมืองในสภาพเช่นนี้คงจะโดนคิดว่าเป็นขอทานอีกแน่จะทำอะไรก็คงจะไม่สะดวก ตอนนี้นางมีเด็กน้อยพ่วงมาด้วยหากจะมัวแต่อาลัยอาวรณ์ชีวิตเก่าที่จากมาคงจะไม่สามารถดูแลเด็กคนนี้ให้อยู่รอดได้ นางจะต้องทิ้งชีวิตในอดีตไปเสียแล้วเริ่มต้นเป็นหลานลี่

ลี่เซียนสะดุ้งตื่นเพราะรู้สึกถึงความเหนียวหนืดบนใบหน้า พอลืมตาขึ้นดูก็เห็นใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มนั่งน้ำลายยืดอยู่ด้านข้าง"เสี่ยวซี หิวหรือคะลูก" สิ้นเสียงหวานที่เอ่ยถาม ร่างเล็กป้อมก็ไต่ลงจากเตียงแล้วเดินเตาะแตะไปตรงประตูห้อง"แม่ หม่ำ หม่ำ" "เดินเก่งแล้วด้วยหรือคะ เก่งจริงๆ" ลี่เซียนที่เห็นเด็กน้อยลุกขึ้นเดินเอง ในตอนแรกนางนึกว่าแก่เดินยังไม่แข็งหรือเดินยังไม่ได้เสียอีก ดูท่าคงจะหิวมาก นางจึงรีบลุกขึ้นสางผมยาวยุ่งเหยิงของตนให้เข้าที่แล้วเดินไปอุ้มร่างกลมไว้ในอ้อมแขนพาเดินลงไปชั้นล่างของโรงเตี๊ยม สั่งอาหารสองสามอย่างแล้วมารอยังห้องพัก สั่งมากินข้างบนคงจะสะดวกกว่าเพราะบุตรของนางยังเล็กหากจะให้กินด้านล่างกลัวจะรบกวนคนอื่น เมื่อเสี่ยวเอ้อที่ยกสำรับมาให้ปิดประตูลง ลี่เซียนถึงกับมองอาหารบนโต๊ะตาโต นี่คืออาหารที่ดีที่สุดตั้งแต่นางหลุดมาอยู่ที่นี่เลยก็ว่าได้ จึงรีบลงมือกินอย่างเอร็ดอร่อยและไม่ลืมส่งเข้าปากบุตรสาวตัวน้อยที่ดูจะชมชอบกับการกินอยู่ไม่น้อยทีเดียวเมื่อกินกันจนอิ่มจึงพากันไปอาบน้ำล้างตัวด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุข คงต้องลงไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่สำหรับนางและบุตรเสียก่อนเพราะชุดที่สวมอยู่คื

"สวัสดีตอนเช้าเจ้าค่ะ ท่านลุง" ลี่เซียนที่เดินจูงมือบุตรตัวน้อยลงมาขึ้นรถม้าของท่านลุงฉีคนบังคับรถม้าที่นางนัดหมายเอาไว้เมื่อวานว่าให้มารับนางด้านล่างของโรงเตี๊ยมที่นางพักเพื่อเดินทางไปที่บ้านท่านตาเหวินผู้นำหมู่บ้านผิงอานเพื่อจะไปพบช่างที่จะมาสร้างบ้านให้นาง ลี่เซียนที่กำลังจะก้าวขึ้นรถม้าสังเกตเห็นสีหน้าของท่านลุงฉีที่ไม่ค่อยจะดีนักจึงเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย"มีอันใดหรือไม่เจ้าคะ ท่านลุง" เห็นท่าทางอึกอักเกรงอกเกรงใจของคนตรงหน้าจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง"หากมีอันใดท่านลุงบอกแก่ข้าได้นะเจ้าคะ อย่าได้เกรงใจ" ท่านลุงฉีที่มองนางอย่างตัดสินใจจึงเอ่ยขึ้น" เอ่อ คือ แม่นางลุงว่าจะไปส่งแม่นางที่บ้านท่านผู้เฒ่าเหวินแล้วจะกลับไปรับตอนบ่ายๆเลยได้หรือไม่ พอดีบุตรสาวลุงไม่สบายไม่มีใครพาแกไปโรงหมอ ลุงว่าจะพานางไปโรงหมอก่อนแล้วจะมารับแม่นางได้หรือไม่"ท่านลุงฉีกล่าวอย่างเกรงใจเพราะนางนั้นได้ว่าจ้างรถม้าของท่านลุงไว้ทั้งวันได้ฟังดังนั้น จึงได้ส่งยิ้มไปให้แล้วกล่าวอย่างเข้าใจ" ไปเถอะเจ้าค่ะ ท่านอย่าได้คิดมาก อย่างไรเสียข้าก็ไม่ได้ไปที่ไหนต่อ ท่านลุงไปส่งข้าแล้วค่อยมารับเมื่อท่านเสร็จธุระแล้วก็ได้เจ้าค่ะ

ร้านน้ำเต้าหู้ข้างทางของลี่เซียนได้รับการตอบรับดีเกินคาด แค่ไม่ถึงชั่วยามก็ขายหมดเกลี้ยง วันนี้นางทำน้ำเต้าหู้มาหนึ่งหม้อใหญ่และปาท่องโก๋ทอดห้าสิบคู่แต่ยังไม่เพียงพอกับความต้องการ วันพรุ่งนี้นางคงต้องทำเพิ่ม แม่ค้ามือใหม่ถึงกับยิ้มหน้าบานเมื่อนั่งนับเงินที่ขายได้วันนี้ นางกะว่าจะลองทำโจ๊กหมูขายในวันพรุ่งนี้ด้วย กิจการขายน้ำเต้าหู้ของลี่เซียนนั้นดำเนินไปในทางที่ดี มีลูกค้าประจำและขาจรแวะเวียนมาอุดหนุนไม่ขาด ทั้งรสชาติของน้ำเต้าหู้ที่หอมอร่อยและใบหน้างดงามเป็นหนึ่งของแม่ค้าคนงามก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ลูกค้าทั้งหลายพูดกันปากต่อปาก จากร้านค้าเพิงข้างทางก็ขยายกิจการขึ้นเรื่อยๆ จากโต๊ะเก้าอี้แค่สามที่นั่ง ตอนนี้มีเพิ่มขึ้นจนต้องขยายที่ทางเพิ่มลี่เซียนตอนนี้กลายเป็นเถ้าแก่เนี้ยร้านอาหาร"ห่าว ชือ" (อร่อย) ที่ขึ้นชื่อในละแวกนี้ ร้านของนางนั้นเปิดขายน้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ ข้าวต้มทรงเครื่อง และอาหารจานเดียวที่ทำง่ายๆ ซึ่งนางนำมาประยุกต์ให้เข้ากับยุคนี้ "ท่านแม่ ซีเอ๋อหิวจังเลยเจ้าค่ะ" เสียงเล็กที่ดังขึ้นพร้อมร่างกลมป้อมที่วิ่งตรงมาหานาง มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผากเล็ก ยกมือเล็กขึ้นลูบท้องอ