All Chapters of อุ้มรัก: Chapter 21 - Chapter 30

แสงที่สาดส่องแยงตาทำให้ลี่เซียนรู้สึกตัวตื่น ขยับกายที่เมื่อยขบพร้อมกับอาการปวดศีรษะ กำลังจะพลิกกายเพื่อลงจากเตียงแต่กลับรู้สึกถึงความหนักที่พาดอยู่ตรงเอวบาง สติที่ยังมาไม่ครบดีในตอนแรกแทบจะวิ่งเข้าร่างนางเมื่อสัมผัสได้ว่าร่างกายนางเปลือยเปล่า ก่อนจะพลิกไปมองด้านข้างที่มีบุรุษคุ้นตานอนหลับอย่างสบายอยู่ เท้าบางจึงยันร่างหนาเต็มแรงด้วยความลืมตัว"โอ้ยยย"เสียงร้องของบุรุษที่กำลังหลับฝันดี ลืมตาอีกทีก็มานอนอยู่บนพื้นด้านล่าง เงยหน้ามองสตรีที่เป็นสาเหตุทำให้พระองค์มานอนกองอย่างหมดสภาพอยู่ตรงนี้ ร่างบางที่เอาผ้าห่มมาคลุมจนถึงคอแต่เท้าเล็กที่โผล่ออกมายังยกค้างอยู่ทำให้พระองค์มองสตรีตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ นางถีบพระองค์ สตรีน่าตาย นี่นางถึงกับกล้าถีบพระองค์เลยหรือเมื่อคืนก็ลงมือกับพระองค์อย่างเลือดเย็นทีนึงแล้ว พอเช้ามากลับถีบพระองค์เสียตกเตียง รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น อย่างนี้เห็นทีจะปล่อยเอาไว้ไม่ได้ คงจะต้องสั่งสอนให้หลาบจำเสียแล้ว ว่าแล้วร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เห็นใบหน้าสตรีที่มองมาอ้าปากค้างจ้องพระองค์แทบตาถลนจึงมองตามสายตาของนาง "เห้ย"แล้วรีบกระโดดเข้าไปตะ

ร่างสูงใหญ่ในชุดดำที่ปิดบังใบหน้าถึงกับสะดุดลมหายใจ หัวใจที่เย็นชาเต้นผิดจังหวะไปจังหวะหนึ่ง เมื่อสตรีผู้ที่เขาตามหามากว่าสองปีหันใบหน้างดงามมาทางตน ก่อนจะเอ่ยสั่งเสียงเรียบ ควบคุมความรู้สึกที่แปลกไปของตนเอง"เข้าไปด้านใน เดี๋ยวนี้" ชายชุดดำที่หันปลายกระบี่มาทางนางพูดขึ้น ลี่เซียนที่มองไปรอบๆ แล้วไม่เห็นทางรอดจึงหันหลังเปิดประตูเข้าไปในห้องซึ่งเป็นเรือนนอนของนาง โชคดีเหลือเกินที่ทุกคนออกไปข้างนอก ไม่อย่างนั้นนางไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ เมื่อก้าวพ้นประตูมาจึงได้ยินเสียงปิดประตูตามหลังหันไปมองห้องด้านในที่มีชายชุดดำอีกสองคนรื้อค้นข้าวของจนกระจุยกระจาย โดยไม่ต้องบอกนางก็รู้ได้ว่าคนพวกนี้มาที่นี่ด้วยจุดประสงค์ใด เหอะ นางพยายามพาตัวเองและบุตรถอยห่างจากปัญหาและอันตรายแต่สุดท้ายกลับหนีไม่พ้น ต้องมาพัวพันกับเรื่องราวเหล่านี้อยู่ดี หรือการที่นางมาอยู่ที่นี่มาพัวพันกับทุกคนที่เกี่ยวข้องเพราะต้องการให้นางมาคลี่คลายทุกอย่าง แต่นางก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่งจะช่วยอะไรได้ ไม่ได้มีวิชาการต่อสู้อะไรเลย หากถูกฆ่าก็ตายจริงๆ เจ็บจริงๆ ไม่ได้มีความเทพอะไรเลย "หลักฐานอยู่ที่ไหน" ลี่เซียนหลุดจากความคิดที่กำลังสับส

"เห็นทีว่าข้าจะทำตามที่เจ้าต้องการไม่ได้" อ๋องสามกล่าวกับสตรีที่มองพระองค์อย่างไม่พอใจ"ไปเก็บของซะ เจ้าและเสี่ยวซีต้องอยู่ในความดูแลของข้า เราจะเดินทางกลับเมืองหลวงกัน" ลี่เซียนที่มองใบหน้าบุรุษสูงศักดิ์ตรงหน้าที่ไม่มีแววล้อเล่น"ไม่ หม่อมฉันไม่ไปไหนกับพระองค์ทั้งนั้น หม่อมฉันดูแลตัวเองและซีเอ๋อได้ ไม่จำเป็นต้องรบกวนคนอื่น"อ๋องสามมองสตรีตรงหน้าอย่างอดทนอดกลั้น ไม่รู้จะทำอย่างไรกับปากเล็กๆนั่นที่ขยันพ่นวาจาร้ายกาจทำร้ายจิตใจพระองค์ครั้งแล้วครั้งเล่า" ดูแลตัวเองได้อย่างนั้นหรือ แล้วเจ้าไม่คิดหรือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้หากไม่ใช่ข้าแต่เป็นคนร้ายจริงๆ จะเป็นอย่างไร หากข้ามาไม่ทันเสี่ยวซีจะเป็นอย่างไร ที่สำคัญพวกมันคงไม่ปล่อยให้เจ้าและเสี่ยวซีมีชีวิตรอดหรอกนะ ไม่ห่วงตัวเองก็ห่วงลูกบ้าง ข้าไม่ปล่อยให้บุตรของสหายต้องตกอยู่ในอันตรายเพราะความดื้อรั้นของใครหรอกนะ และข้าไม่ใช่คนอื่น เจ้าอย่าได้ลืมว่าข้ากับสามีเจ้าเป็นสหายกัน"ลี่เซียนที่จ้องตาคมดุนั้นอย่างไม่เกรงกลัว หากนางไม่ใช่มารดาของเสี่ยวซี พระองค์คงจะไม่สนใจไยดีสินะ ได้ อยากจะเข้าใจอย่างนั้นก็เชิญเลย ปากก็พูดว่านางเป็นภรรยาของสหาย

ลี่เซียนที่เดินทางมายังตำหนักหยกขาว และค้างคืนอยู่ที่นั่นหนึ่งคืนก่อนจะออกเดินทางไปยังเมืองหลวงของแคว้นในวันรุ่งขึ้น ทุกคนต่างวุ่นวายทำหน้าที่และสะสางงานของตนเอง นางนั้นได้ฝากร้านและเรือนให้ท่านลุงฉีและท่านป้า กับสองบ่าวดูแลโดยจะให้หวั่นเอ๋อติดตามไปแค่คนเดียวเท่านั้นเพราะหวั่นเอ๋อดูแลเสี่ยวซีมาตั้งแต่เด็ก ส่วนท่านอ๋องสามก็กำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมการเดินทางและวางแผนรับมือกับเรื่องที่จะจับตัวคนร้ายซึ่งนางก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งวุ่นวาย จนวันนั้นทั้งวันทั้งสองก็ไม่ได้เจอกันเลยเช้าวันรุ่งขึ้นขบวนเดินทางก็พร้อมที่จะออกเดินทาง โดยอ๋องสามได้จัดรถม้าสำหรับพวกนางใช้เวลาในการเดินทางเข้าวังหลวงเพียงแค่สองวันเท่านั้น โดยสองวันที่ผ่านมานั้นนางและท่านอ๋องก็แทบจะไม่พูดคุยกันเลย จนตอนนี้ได้เข้าสู่ประตูเมืองหลวงแล้ว ลี่เซียนที่เปิดผ้าม่านเพียงเล็กน้อยมองออกไปด้านนอกรถม้าที่มีผู้คนมากมายมารับเสด็จอ๋องสามมู่เหยียนหรง นางที่เห็นบรรยากาศคึกคักนั่นอดตื่นเต้นไม่ได้ ที่เมืองหลวงแห่งนี้ใหญ่โตมากทีเดียว ผู้คนต่างแต่งกายงดงามแตกต่างจากเมืองฉางอันที่ผู้คนต่างใช้ชีวิตเรียบง่ายเพราะส่วนมากจะเป็นชาวบ้านธรรมดา มิได้เต็ม

ตอนนี้ลี่เซียนและเสี่ยวซีอาศัยอยู่ในจวนอ๋องสามมาครบหนึ่งสัปดาห์แล้ว และเจ้าของจวนก็หายหน้าหายตาไปตั้งแต่วันนั้น จะมีก็แต่ชินอ๋องมู่หย่งไท่ที่แวะเวียนมาหานางทุกวันและมาอยู่เล่นกับเสี่ยวซีและรับมื้อเย็นก่อนถึงจะกลับ จนนางต้องเอ่ยถามว่าไม่เบื่อบ้างหรือแต่พระองค์กลับบอกว่าสนุกดีที่ได้เห็นคนคลั่ง จนนางได้แต่ส่ายหน้ากับบุรุษตรงหน้าวันนี้นางมีนัดกับชินอ๋องที่บอกว่าจะพานางและซีเอ๋อไปเดินชมตลาด จนซีเอ๋อตื่นเต้นนักยืนรอชินอ๋องอยู่หน้าเรือนชะเง้อคอมองแล้วมองอีก พอเห็นบุรุษที่รอคอยเดินส่งยิ้มละมุนมาให้ เสี่ยวซีน้อยก็รีบวิ่งไปหาอ้อมแขนที่รอรับ เสี่ยวซีที่ตอนนี้ติดชินอ๋องมากไม่ว่าจะทำอะไรมักจะนึกถึงท่านลุงหย่งไท่เสมอชินอ๋องมู่หย่งไท่ที่พาสตรีต่างวัยเที่ยวชมตลาดจนทั่วต่างได้ข้าวของเต็มไม้เต็มมือ และยังมีชุดสวยๆ ที่ได้รับความนิยมจากสตรีเมืองหลวงมาหลายชุด ลี่เซียนที่ตอนนี้อยู่ในชุดสีฟ้าสดใสงดงามราวดรุณีวัยแรกแย้มได้รับคำชมไม่ขาดจากชินอ๋องจนนางรู้สึกเขินอายเมื่อได้ออกไปเที่ยวไปชื่นชมบรรยากาศข้างนอกทำให้ลี่เซียนอารมณ์ปลอดโปร่งขึ้นมาบ้างหลังจากที่นางรู้สึกเคร่งเครียดกับทุกอย่างอยู่หลายวัน และรู้สึกคิด