All Chapters of อุ้มรัก: Chapter 31 - Chapter 40

"เล่าเหตุการณ์ทุกอย่างมา ว่าทำไมเสี่ยวซีและของพวกนั้นถึงมาอยู่กับเจ้า" แล้วลี่เซียนก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้บุรุษที่เอาแต่จ้องนางฟังตั้งแต่ต้นจนจบ"ถ้าเช่นนั้นเจ้ากับเสี่ยวซีก็เป็นแค่ คนอื่น เท่านั้น" ลี่เซียนตวัดตามองบุรุษที่กล่าวเน้นย้ำสถานะของนางกับเสี่ยวซีอย่างไม่ยินยอม" หรือเปิ่นหวางพูดสิ่งใดผิด""แต่หม่อมฉันเป็นคนที่เลี้ยงเสี่ยวซีมา" "แล้วยังไง ความจริงก็ยังเป็นความจริงว่าเจ้าและเสี่ยวซีไม่มีความเกี่ยวข้องกัน ส่วนเปิ่นหวางคือคนที่บิดาของนางฝากฝังนางไว้ก่อนตาย" ใบหน้างามที่มองพระองค์ด้วยสายตาสั่นไหว สูดหายใจลึกเข้าปอดก่อนจะเอ่ยกับบุรุษตรงหน้าเสียงอ่อนเสียงหวาน " หม่อมฉันขอประทานอภัยเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจจะหลอกลวงพระองค์ แต่หม่อมฉันไม่มีทางเลือกนี่น่า กลัวว่าพระองค์จะพรากซีเอ๋อไปจากหม่อมฉัน หากรู้ว่าหม่อมฉันไม่ใช่มารดาที่แท้จริง แล้วเห็นหรือไม่ว่าสุดท้ายพระองค์ก็ทำอย่างที่หม่อมฉันกลัว" แล้วใบหน้างามที่มีหยดน้ำเอ่อคลอเต็มหน่วยตาก็ช้อนขึ้นมองพระองค์อย่างน่าสงสาร มองพระองค์ด้วยสายตาออดอ้อน จนหัวใจแกร่งกระตุก พระองค์ต้องโกรธเคืองนางสิ อย่ายอมนางโดยง่าย อุตส่าห์เตร

สายตาเลื่อนลอยใบหน้างอง้ำที่นอนมองแผ่นหลังของคนที่นอนหันหลังให้ตนเสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอบ่งบอกให้รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังหลับสบายเพียงใดอย่างตัดพ้อต่อว่า พอสุขสมอารมณ์หมายก็ผลักไสไล่ส่ง แตะนิดต้องหน่อยก็มองมาตาเขียวขุ่น จ้องมองมาอย่างกับมองฆาตกร ก่อนที่จะรู้สึกเจ็บปวดชอกช้ำไปมากกว่านี้ เจ้าของหัวใจที่บอบช้ำตรอมตรมที่นอนตาค้างหลับไม่ลงตั้งแต่เมื่อคืนก็พลิกตัวนอนหงายยกแขนก่ายหน้าผากอย่างทรมานเจียนตายผู้ที่กำลังพร่ำเพ้ออยู่นี้หาใช่ใครที่ไหนแต่เป็นอ๋องสามมู่เหยียนหรงที่กำลังพยายามข่มตาให้หลับ เมื่อกำลังจะเคลิ้มร่างที่นอนหันหลังให้พระองค์ในตอนแรกก็พลิกกายเย้ายวนเปลือยเปล่ามาก่ายกอดจนพระองค์ลมหายใจสะดุด ใบหน้าหล่อเหลาที่จ้องมองนางตั้งแต่รู้สึกถึงการขยับกายของนางเห็นใบหน้างดงามที่ขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะคลายออกเมื่อหาท่านอนที่สบายได้ นั่นคือการใช้ศีรษะเล็กหนุนแขนแกร่งของพระองค์ต่างหมอน มือบางก่ายกอดแผ่นอกกว้างจนเนินเนื้อนุ่มเบียดเสียดกับร่างแกร่ง ขาเรียวเล็กก็ก่ายเกยหน้าท้องที่แข็งเกร็ง นางที่กล่าวหาว่าพระองค์เป็นฆาตกร หารู้ไม่ว่านางก็ลงมือกับพระองค์อย่างโหดเหี้ยมโดยการฆ่าพระองค์ให้ตายทั้งเป็นย้

เมื่อมื้ออาหารจบลงชินอ๋องมู่หย่งไท่จึงจูงมือน้อยของเสี่ยวซีไปเดินย่อยอาหาร ลี่เซียนที่กำลังจะลุกตามออกไปแต่โดนมือหนาของอ๋องสามจับเอาไว้นางจึงหยุดมองพระองค์อย่างสงสัยก่อนจะเอ่ยถามขึ้น"พระองค์ไม่ไปหรือเพคะ" อ๋องสามที่นั่งมองนางแววพระเนตรพราวระยับ"ไม่ล่ะ อยากดื่มน้ำชามากกว่า" "อ้อ เพคะ" หันมองรอบกายไม่เห็นมีใครจึงเอ่ยขึ้นน้ำเสียงแผ่วเบาเห็นสายพระเนตรของคนตรงหน้าแล้วรู้สึกวูบๆ วาบๆ ทำไมต้องมองแบบนั้นด้วยข้าเขินนะเจ้าคะ"เอ่อ ถ้าอย่างนั้นหม่อมฉันไปเปลี่ยนน้ำชามาให้ใหม่นะเพคะ เย็นหมดแล้ว" ร่างบางจึงลุกขึ้นเพื่อไปเปลี่ยนน้ำชามาให้แต่เอวบางกลับโดนรวบมานั่งบนตักแกร่ง"คิดถึงจัง" แล้วจมูกโด่งก็ก้มลงมากดหอมแก้วนวลฟอดใหญ่"ทำอะไรเพคะ เดี๋ยวใครผ่านมาเห็นเข้า" เอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกขัดเขินนัก คิดจะลุกออกจากตักแกร่งแขนแข็งแรงก็ไม่ยอมปล่อย"เจ้าไม่คิดถึงพี่บ้างหรือเซียนเอ๋อ" เอ่ยถามเสียงทุ้มหวานแล้วเชยคางมนให้มองสบพระเนตรหวานที่เต็มไปด้วยความเสน่หาที่มีต่อนาง จนลี่เซียนใบหน้าร้อนผ่าวอ๋องสามที่เห็นแก้มนวลขึ้นสีระเรื่อนึกเอ็นดูร่างหอมกรุ่นในอ้อมแขนนัก"จบเรื่องนี้เมื่อไหร่พี่จะแต่งเจ้ามาเป็นชายา

"นี่คือ คุณหนู หนานเว่ยอิง หลานหญิงของอดีตฮองเฮาพระมารดาของจวิ้นอ๋องมู่เหยียนหรง เจ้าค่ะ" อ้อ ที่แท้ก็ลูกพี่ลูกน้อง ลี่เซียนที่กำลังจะกล่าวทักทายต้องหยุดชะงักเพราะสตรีตรงหน้าที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเย้ยหยันจนนางรู้สึกได้"และว่าที่พระคู่หมั้นของพี่สามหรือผู้ที่เจ้ามาพึ่งใบบุญอยู่ในขณะนี้"ลี่เซียนที่เงยใบหน้างามขึ้นสบสายตาท้าทายของสตรีตรงหน้า มือบางกำเข้าหากันจนสั่นระริก "คุณหนูหนาน คงเข้าใจอะไรผิดแล้วกระมังขอรับ" หนานเว่ยอิงที่เห็นโจวเฟิงที่ยืนนิ่งในตอนแรกเอ่ยขึ้นจึงถลึงตามอง" หุบปากของเจ้าซะ โจวเฟิง เป็นแค่ขี้ข้าอย่าริสอดปากหากเจ้านายมิได้ถาม" ก่อนจะตวัดสายตาคมมามองนาง สตรีนางนี้งามแค่ใบหน้าแต่นิสัยใจคอช่างร้ายกาจนัก แล้วน้ำเสียงหวานละมุนของบุรุษผู้เป็นสาเหตุทั้งหมดก็ดังก้องในหัวใจนาง"พี่จะแต่งเจ้ามาเป็นชายาเพียงหนึ่งเดียว"ข้าเชื่อท่านได้ใช่หรือไม่ท่านอ๋อง" ว่าอย่างไรถึงกับพูดไม่ออกเลยหรือ จงอยู่ในที่ในทางของเจ้าเสียอย่าหาว่าข้าไม่เตือน อย่านึกว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่เป็นแค่อีกาอย่าริมากระพือปีกเลียนแบบหงส์เพราะข้ามิได้ใจดีหรอกนะ"" คุณหนูหนาน ข้าว่าท่านกล่

พอเปิดประตูเรือนยังไม่ทันได้ก้าวออกไป บุรุษน่าชังก็ก้าวเข้ามาก่อนที่จะจับมือนางเอาไว้ดึงร่างบางเข้ามา"โจวเฟิงเฝ้าหน้าห้องเอาไว้หากไม่มีคำสั่งจากเปิ่นหวางห้ามมิให้ใครเข้าออกห้องนี้เป็นอันขาด""รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ"แล้วจึงปิดประตูกึ่งดึงกึ่งลากร่างเล็กที่ไม่ยินยอม ทั้งหยิกทั้งข่วนมือหนาจนได้เลือด"ปล่อยข้า ข้าบอกให้ปล่อย คนชั่ว คนสารเลว"เสียงเล็กที่ด่าทอบุรุษสูงศักดิ์ด้วยความโกรธไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ลบหลู่เบื้องสูงหรือ ทำร้ายเชื้อพระวงศ์หรือ อยากจะประหารก็เชิญเลย แต่ข้า หลานลี่เซียนผู้นี้ขอเอาเลือดหัวเจ้าคนมักมากนี่ออกก่อนเถอะอ๋องสามที่เหลือบไปเห็นห่อผ้าที่ตกอยู่จึงหันมาถามสตรีที่กำลังดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนนัยน์ตาแดงก่ำแต่ไม่ยอมปล่อยให้น้ำตาไหล"จะไปไหน" "ไปให้พ้นจากบุรุษมักมาก หลอกลวงเช่นท่านอย่างไรเล่า ปล่อยข้า" ยิ่งพูดอารมณ์โกรธยิ่งปะทุมือเล็กข้างหนึ่งที่หลุดมาได้จึงข่วนเข้าข้างแก้มสากเป็นทางยาวจนเลือดซิบ"โอ้ย เจ็บนะ เซียนเอ๋อฟังพี่ก่อนได้หรือไม่" มือหนาจึงรวบคนตัวเล็กแต่แรงเยอะนักมากอดรัดเอาไว้ ต่อไปพระองค์จะไม่แม้แต่จะคิดทำให้นางโกรธสาบานเลย" ข้าไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ท่านอย่าได้