All Chapters of อุ้มรัก: Chapter 11 - Chapter 20

"คุณหนู อ๊ะ! นายหญิง" เสียงของหวั่นเอ๋อที่ดังขึ้นพร้อมกับยกมือปิดปากเพราะสภาพล่อแหลมของนายหญิงของตนและบุรุษที่ อื้อ หล่อจังลี่เซียนที่เห็นหวั่นเอ๋อมองมายังนางด้วยใบหน้าแดงก่ำแล้วบิดกายไปมาอย่างเขินอายนั้นก็รีบสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนแกร่ง ซึ่งครั้งนี้เขายอมปล่อยแต่โดยดี" เอ่อคือ คือว่า ข้า"เสียงตะกุกตะกักของสตรีที่กำลังคิดหาข้อแก้ตัวให้ตัวเองเหมือนเด็กที่ทำความผิดและกลัวโดนจับได้ที่มาอยู่ในสภาพไม่น่ามองกับบุรุษแปลกหน้า ทำให้อ๋องสามนึกขำสตรีตรงหน้านัก นี่นางผ่านการมีลูกมีสามีมาแล้วจริงๆ หรือหึหึได้ยินเสียงหัวเราะของบุรุษด้านหลังลี่เซียนถึงกับอยากจะเต้นเร่าๆ"พอดีข้าผ่านมาเห็นนายหญิงของเจ้าพลัดตกน้ำเลยให้ความช่วยเหลือก็เท่านั้น" คำแก้ตัวเอาหน้าของบุรุษที่เดินผ่านหน้านางไปหยัดตัวขึ้นจากน้ำแล้วส่งมือหนามาให้นางจับ นางเงยหน้ามองบุรุษตรงหน้าอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้นางตกน้ำแท้ๆ แต่กลับพูดแก้ตัวเสียดูดี นางไม่เคยพบเคยเจอบุรุษหน้าไม่อายแบบนี้มาก่อน ตอนนี้ยังมาทำหน้ายียวนใส่นางอีก อยากจะปัดมือหนาหยาบนั้นออกแต่ดูจากความสูงของตลิ่งแล้ว ให้เขาช่วยสักครั้งคงไม่เป็นไ

เดิมฮ่องเต้แห่งแคว้นเหลียวมีเพียงฮองเฮาคู่พระทัยเพียงแค่องค์เดียว และกำเนิดองค์ชายทั้งหมดสามพระองค์ คือ องค์ชายใหญ่ มู่เหวินเทียน ผู้ดำรงตำแหน่งรัชทายาทในขณะนี้ องค์ชายรอง มู่หย่งไท่ ดำรงตำแหน่งชินอ๋องและ องค์ชายสาม มู่เหยียนหรง ดำรงตำแหน่งจวิ๋นอ๋องและแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นเพราะมีฝีมือในการรบทัพจับศึกต่างจากองค์ชายรองที่แม้จะมีตำแหน่งชินอ๋องแต่ชมชอบในการใช้วาทศิลป์มากกว่าใช้กำลัง ต่อมาฮองเฮาพระมารดาแห่งแผ่นดินก็ได้สิ้นพระชนม์ลงในตอนที่อ๋องสามอายุย่างเข้าสิบห้าหนาวกำลังโตเป็นหนุ่มรูปงาม แล้วเหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเป็นสาเหตุให้องค์ชายสามผู้อ่อนโยนเปลี่ยนไปราวคนละคนเมื่อพระบิดาแต่งตั้งฮองเฮาองค์ใหม่เคียงข้างบัลลังก์ ซึ่งก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติที่จำเป็นต้องมีหงส์เคียงมังกรหากว่าหงส์ตัวนั้น มิใช่สตรีที่องค์ชายสามเฝ้าทะนุถนอมรอวันที่ครบกำหนดไว้อาลัยการจากไปของพระมารดาก็จะสู่ขอนางมาเคียงข้าง แต่นางกลับยอมสะบั้นรักพระองค์เพื่อนั่งตำแหน่งสูงสุดเหนือสตรีทั้งปวง ทำให้องค์ชายสามแบกหัวใจที่บอบช้ำระเห็จตัวเองไปใช้ชีวิตอยู่ในค่ายทหารจนสามารถไต่ขึ้นเป็นแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นด้วยความสามารถล้วนๆ และครั้งนี้เป

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารวันนี้ได้ยินเสียงพูดคุยของสหายต่างวัยที่รู้สึกจะคุยกันถูกคอ และดูท่าเสี่ยวซีน้อยจะชอบพอบุรุษผู้เป็นสหายเป็นอย่างมาก จนลี่เซียนต้องจำใจปล่อยเลยตามเลยไปก่อน ไม่รู้ว่าบุรุษผู้นี้ใช้เล่ห์กลใดกับบุตรนางถึงทำให้ซีเอ๋อไว้เนื้อเชื่อใจถึงขนาดให้ความเป็นกันเองขนาดนี้ แถมบุรุษหน้าไม่อายผู้นี้ยังทำตัวสบายๆ เหมือนบ้านตนเองจนน่าหมั่นไส้"บรรยากาศแบบนี้ดูคุ้นๆ นะ เจ้าว่าหรือไม่" ใบหน้างามที่มองมายังบุรุษที่กระซิบกระซาบแล้วมองหน้านางยิ้มๆ คิดว่าเขาจะมาอารมณ์ไหนอีกอยู่ๆ ก็กล่าวขึ้น"เหมือนพ่อ แม่ ลูก อย่างไรอย่างนั้น" ลี่เซียนที่ตวัดตามองบุรุษตรงหน้าใบหน้างามพลันแดงระเรื่อ "นี่ท่าน เหอะ รีบกินแล้วรีบกลับไปได้แล้ว" "ที่เรือนนี้เขาไล่แขกกันอย่างนี้หรือ"" มีแค่ท่านคนเดียว"" ข้าคนเดียวที่มาเป็นแขก" "ท่านคนเดียวที่ข้าไล่" หึหึเสี่ยวซีที่นั่งมองผู้ใหญ่ทั้งสองคนที่จ้องตากันไปจ้องตากันมาอย่างไม่ค่อยจะเข้าใจนัก ได้แต่กินอาหารบนโต๊ะอย่างเอร็ดอร่อยเพราะของชอบของนางทั้งนั้นลี่เซียนที่หลับตาลงแล้วตั้งสติ นางต้องคุยกับบุรุษผู้นี้ให้รู้เรื่องว่าเข้ามาตีสนิทกับบุตรของนางทำไมกันและมีจุดประ

ลี่เซียนรู้สึกตัวตื่นด้วยความรู้สึกมึนๆ หลับตาลงอีกครั้งแล้วภาพก่อนที่สติจะดับวูบไปนั้นก็ผุดขึ้นมาในหัว จึงรีบผุดลุกขึ้นจนรู้สึกปวดศีรษะจนเผลอร้องออกมา"โอ้ย"เสียงของสตรีที่ดังขึ้นทำให้ดรุณีน้อยที่กำลังถือถ้วยยาเข้ามารีบวางยาลงบนโต๊ะบนหัวเตียงแล้วเข้ามาช่วยพยุงร่างบาง"ค่อยๆ เจ้าค่ะ"เมื่อเห็นว่านางนั่งในท่าที่สบายขึ้น แม่นางน้อยผู้นั้นจึงนำยามาส่งให้นาง "ดื่มยาก่อนนะเจ้าคะ จะได้รู้สึกดีขึ้น"ลี่เซียนที่รับยามาดื่มอย่างว่าง่าย แล้วยื่นถ้วยยาส่งคืน แล้วเอ่ยถามขึ้น "เกิดอะไรขึ้น แล้วที่นี่ที่ไหน"แม่นางน้อยหน้าตาน่าเอ็นดูนำถ้วยยาวางลงในถาดแล้วรินน้ำชาส่งให้นาง ก่อนจะพูดขึ้น "ท่านเป็นลมเจ้าค่ะ ท่านหมอบอกว่าเกิดจากการที่ท่านเครียดมากเกินไปบวกกับอากาศที่ร้อนอบอ้าวจึงทำให้หมดสติ ท่านอ๋องสามได้ช่วยเอาไว้ แล้วพาท่านมาที่นี่ ตำหนักหยกขาวแห่งนี้เจ้าค่ะ"ตำหนักหยกขาว ตำหนักที่สร้างไว้สำหรับเชื้อพระวงศ์ที่ต้องการมาพำนักนอกวัง ตำหนักที่นางเคยเห็นแต่กำแพงสูงแต่มิเคยเห็นแม้แต่หลังคาของตำหนักน่ะหรือ แต่เดี๋ยวก่อนใครช่วยนางไว้นะ "เจ้าว่าผู้ใดช่วยข้าไว้นะ"ลี่เซียนรีบเอ่ยถามเพื่อยืนยันอีกทีว่านางไ

การปรากฏกายของบุรุษสูงศักดิ์ทำให้เกิดความเงียบขึ้นจนแม้แต่เข็มตกสักเล่มคงจะได้ยิน ลี่เซียนที่เห็นบุรุษตรงหน้าถึงกับยกมือขึ้นขยี้ตาตัวเองคิดว่านางจะเมาสุราของท่านลุงฉีจนตาฝาดมองเห็นบุรุษที่ทำให้นางนอนไม่ค่อยจะหลับทั้งคืนมาอยู่ตรงหน้า แต่เสียงดุๆ ที่ดังขึ้นกับเสียงคุกเข่าของทุกคนที่ค้อมลงทำให้รู้ว่านางไม่ได้ตาฝาด"เปิ่นหวางแค่มาทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับซีเอ๋อว่าจะมาร่วมยินดี ก่อนจะออกเดินทาง เจ้าอย่าได้เข้าใจผิดว่าเปิ่นหวางมายุ่งวุ่นวาย"พูดกับสตรีตรงหน้าที่มองพระองค์หน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างเย็นชา ไม่ต้องแสดงอาการรังเกียจพระองค์ออกหน้าออกตาขนาดนั้นก็ได้ ทรงรู้อยู่แล้วว่าไม่อยากต้อนรับ ก่อนจะบอกให้ทุกคนทำตัวตามสบาย โดยไม่คิดจะหันไปมองสตรีที่ทำให้พระองค์ใจเต้นแรงตั้งแต่เห็นใบหน้างามนั้นแดงก่ำ ตาหวานเยิ้มเย้ายวนคงเป็นเพราะฤทธิ์สุราที่วางเรียงรายอยู่กระมัง ท่านลุงฉีและทุกคนเมื่อหายตกตะลึงเห็นว่าบุรุษสูงศักดิ์ที่พวกตนเทิดทูนและชื่นชมมายืนอยู่ตรงหน้าก็ปลาบปลื้มนักและพระองค์ก็มิได้ถือตนว่าสูงศักดิ์แต่กลับให้ความเป็นกันเองจึงได้คลายอาการเกร็งลงรีบกุลีกุจอเชื้อเชิญพระองค์แทบจะอุ้มเลยก็ว่าได้ ส่วนเสี่