All Chapters of อุ้มรัก: Chapter 51 - Chapter 60

"ท่านลุงเจ้าขา" เสียงร่างเล็กที่วิ่งมาหาทำให้อ๋องสามต้องอ้าแขนรับร่างเล็กขึ้นมาอุ้มก่อนจะเอ่ยถาม"เสี่ยวซีจะไปไหนหรือวันนี้ถึงได้งามนัก" เห็นร่างเล็กที่แต่งกายงดงามเหมือนกำลังจะไปข้างนอกจึงเอ่ยถามขึ้น"ท่านลุงหย่งไท่จะมารับไปเที่ยวตลาดเจ้าค่ะ ท่านลุงเหยียนหรงจะไปด้วยกันกับเสี่ยวซีหรือไม่เจ้าคะ" เสียงเล็กที่ตอบด้วยน้ำเสียงสดใส ที่จะได้ออกไปเที่ยวเล่น ชมตลาดที่มีแต่ของสวยๆ งามๆ ทั้งนั้น แล้วยังมีขนมอร่อยๆมากมายอีก" แล้วท่านแม่ของเจ้าไปด้วยหรือไม่" "ไปเจ้าค่ะ" "อย่างนั้นหรือ ลุงคงไปด้วยไม่ได้ เพราะลุงรู้สึกไม่ค่อยสบาย"หางตาที่เห็นเงาร่างของสตรีที่ทำให้พระองค์คิดถึงจนแทบคลั่งอยู่ทุกคืนวัน แต่นางกลับเว้นระยะห่างจากพระองค์และพยายามหลีกหนีการอยู่กันตามลำพังอย่างน่าน้อยใจนักทั้งที่อีกไม่กี่วันก็จะถึงงานมงคลของทั้งสองแล้ว จะให้พระองค์ชื่นใจบ้างไม่ได้หรืออย่างไร ร่างสูงจึงวางร่างเล็กของเสี่ยวซีลง ก่อนจะเดินไปทรุดกายลงนั่งแล้วรินชามาจิบ แสร้งไม่สนใจร่างบางที่กำลังเดินมากับพระเชษฐาของพระองค์ ได้ในเมื่อไม่อยากจะเข้าใกล้ พระองค์ก็จะไม่วุ่นวายให้นางต้องรำคาญใจ แต่หากถึงวันของพระองค์บ้างอย่ามา

และแล้ววันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง เนื่องจากลี่เซียนนางไม่มีใคร ชินอ๋องมู่หย่งไท่จึงรับอาสาเป็นผู้ใหญ่ทางฝั่งเจ้าสาวด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่งเพราะพระองค์ทรงรักและเอ็นดูนางเหมือนดังน้องสาวแท้ๆ และให้นางมาพักยังจวนของพระองค์ตั้งแต่เมื่อวาน เพื่อรอเกี้ยวจากจวนจวิ้นอ๋องมารับลี่เซียนที่ได้รับการประทินผิวขัดสีฉวีวรรณจนผุดผ่องดังกับจะเรืองแสงได้จากสองพี่น้อง จิวลู่และ จิ่วซิ่น ที่อ๋องสามส่งคนไปรับตัวมาพร้อมกับท่านลุงฉีและท่านป้าเนี่ยเพื่อมาร่วมแสดงความยินดีกับนาง ซึ่งนางรู้สึกขอบคุณในความใส่ใจและเมตตาของพระองค์นัก และพระองค์ยังบอกว่าต่อไปก็จะให้ จิวลู่ กับ จิ่วซิ่น เป็นผู้ดูแลรับใช้ใกล้ชิดนาง ในฐานะนางกำนัลคนสนิทของพระชายาในจวิ้นอ๋อง ซึ่งสร้างความยินดีให้กับทั้งสองเป็นอย่างยิ่งลี่เซียนที่นั่งหลังขดหลังแข็งตั้งแต่ย่ำรุ่งเพื่อแต่งหน้าแต่งตัว ประทินโฉม เมื่อเห็นตัวเองในกระจกนางถึงกับตกตะลึง นางในตอนนี้ช่างดูงดงามนัก ร่างงดงามสมส่วนอยู่ในชุดสีแดงมงคลปักลายหงส์สีทองจากทองคำแท้ดูเลอค่างดงาม แม้ชุดจะหนาและหนักแต่ความงดงามนั้นทำให้นางมองข้ามไป ใบหน้างดงามที่ถูกแต่งแต้มจนดูราวกับเทพธิดาจนนางยังอดตื่

ลี่เซียนที่ตอนนี้รู้สึกหูอื้อไปหมดไม่รู้ว่าเพราะเมารสสุรามงคลหรือมึนเมากับรสจูบสูบวิญญาณของผู้เป็นเจ้าบ่าวกันแน่ ผมดำขลับหลุดลุ่ยคลายออกจนแผ่สยายเต็มหมอนช่างดูเย้ายวนนักอ๋องสามลากไล้ลิ้นร้อนจูบละเลียดมาตามรอยไหลของสุรามงคลจนลี่เซียนขนกายลุกชันไปหมด ปากแดงบวมเจ่อได้แต่ครวญครางเสียงหวาน มือหนาลูบไล้ปัดป่ายอาภรณ์หนาหนักออกจากร่างงามเย้ายวนเหลือเพียงเอี๊ยมบังทรงสีแดงตัดกับผิวขาวผ่องนวลเนียนกับซับในสีขาวบางเบาที่ปกปิดส่วนสงวนเพียงสองชิ้นอ๋องสามที่เห็นภาพงดงามเย้ายวนตรงหน้าพลันหอบหายใจแรงอารมณ์ปรารถนาพุ่งขึ้นสูง และความเก็บกดที่อัดอั้นมานาน รีบสะบัดชุดตัวในออกจนเหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่ากำยำเต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างบุรุษออกกำลัง ท่อนเนื้อกลางกายยืดขยายใหญ่ตั้งตระหง่าน ลี่เซียนที่เห็นถึงกับผละ ลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ นางต้องตายแน่ๆ ยังไม่ทันได้ร้องขอความเมตตาร่างใหญ่ก็โถมทับลงมาบนกาย ริมฝีปากหนาบดจูบเร่าร้อนหิวกระหายจนนางลืมสิ้นทุกอย่าง มีเพียงสัมผัสร้อนผ่าววาบหวามที่คนเหนือร่างกำลังมอบให้ มือหนาที่ปลดเอี๊ยมบังทรงตัวสวยออกจากกายหอมกรุ่น ปรากฏหน้าอกอวบใหญ่เกินตัวที่พระองค์หลงใหลอยู่ตรงหน้า ยอด

อะแฮ่ม! เสียงกระแอมไอที่ดังมาจากด้านหลังทำให้จิวลู่หันกลับไปมอง ภาพบุรุษที่ยืนส่งยิ้มมาให้แล้วใช้มือยีจมูกโด่งอย่างเก้อกระดาก ทำให้นางใบหน้าแดงระเรื่อ"แม่นางจิวลู่ ทำสิ่งใดอยู่หรือ" เสียงทุ้มที่เอ่ยถามทำให้นางส่งยิ้มเอียงอายไปให้ก่อนจะเอ่ยตอบเสียงเบา "เอ่อ ข้ากำลังเอาต้นเหมยกุยมาลงแปลงให้พระชายาเจ้าค่ะ ท่านองครักษ์โจวซุ่น" "เอ่อ ให้พี่ช่วยหรือไม่" เมื่อบุรุษที่เอ่ยขึ้นอย่างสนิทสนม ทำให้นางอายจนทำตัวไม่ถูก ได้แต่พยักหน้าแล้วก้มหน้าก้มตาพรวนดินพยายามไม่สบสายตากับบุรุษที่มานั่งอยู่ด้านหน้า เมื่อเอาต้นเหมยกุยลงดินเรียบร้อยแล้วจึงลุกขึ้นแต่เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาจังหวะที่ลุกจึงทำให้ศีรษะน้อยๆของนางชนเข้ากับปลายคางของบุรุษที่แอบก้มมาสูดดมกลิ่นหอมจากร่างบางอย่างจัง"โอ้ยย!" "โอ๊ะ! ท่านองครักษ์ ขอโทษเจ้าค่ะ ข้ามิได้ตั้งใจ เจ็บมากหรือไม่เจ้าคะ" จิวลู่ที่ลนลานเข้าไปพยุงร่างหนาที่ถึงกับเซใช้มือเล็กจับแขนแกร่งเอาไว้ก่อนที่จะยกอีกมือขึ้นรูปปลายคางแกร่งอย่างสำรวจ มือหนาที่ได้โอกาสจึงได้โอบประคองเอวเล็กคอดกิ่วเข้าหากายแกร่ง จนจิวลู่ตกใจรีบใช้ฝ่ามือดันอกแกร่งเอาไว้" ท่านองครักษ์ทำอะไรเจ้าคะ"

ท่านหมอผู้น่าสงสารที่ถูกกึ่งจูงกึ่งลากจากทหารองครักษ์ของอ๋องสามยังไม่ทันได้หยุดหายใจสายตาคมก็ตวัดมามอง"ถวาย...""ไม่ต้อง เร็ว"ร่างหมอชราจึงรีบลนลานเข้าไปตรวจพระชายาทั้งๆที่หัวใจยังเต้นอย่างเหนื่อยหอบ แต่บุรุษสูงศักดิ์ที่อยู่ใกล้คนป่วยจนแทบจะสิงร่างทำให้มิอาจชักช้าเร่งมือตรวจอาการป่วยของพระชายา แม้จะมีสายตากดดันที่มองมาแต่ด้วยความเป็นหมอจึงได้ระงับอาการข่มความกลัวตั้งสมาธิตรวจอาการคนป่วย เมื่อตรวจชีพจรแล้วให้รู้สึกยินดียิ่งนักอ๋องสามที่รู้สึกกระวนกระวาย จ้องมองท่านหมอมิคลาดสายตา"เรียนท่าน..." "เอาเนื้อๆ" ยังไม่ทันได้เอ่ยจบเสียงเข้มก็ขัดขึ้น เฮ่อ! เป็นหมอนี้ช่างลำบากเสียจริง"ตั้งครรภ์พ่ะย่ะค่ะ" คิ้วเข้มพลันขมวดขึ้นมองท่านหมอด้วยสายตากดดัน ท่านหมอถึงกับทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว ก็ไหนว่าเอาเนื้อๆ อย่างไรเล่า"พระชายาทรงตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วพ่ะย่ะค่ะ""อะไรนะ!!!!" หมอชราพลันสั่นไปทั้งร่างกับเสียงกัมปนาทที่ดังขึ้นจนลั่นห้อง เขาทำอะไรผิดอีกหรือนี่ ร่างกายพลันอ่อนยวบหมอบลงจนราบไปกับพื้นอย่างใจหายใจคว่ำยังไม่ทันได้เอ่ยขอความเมตตา บุรุษสูงศักดิ์พลันหัวเราะลั่นฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า" พวกเจ