ตอนที่9

ร้านน้ำเต้าหู้ข้างทางของลี่เซียนได้รับการตอบรับดีเกินคาด แค่ไม่ถึงชั่วยามก็ขายหมดเกลี้ยง วันนี้นางทำน้ำเต้าหู้มาหนึ่งหม้อใหญ่และปาท่องโก๋ทอดห้าสิบคู่แต่ยังไม่เพียงพอกับความต้องการ วันพรุ่งนี้นางคงต้องทำเพิ่ม แม่ค้ามือใหม่ถึงกับยิ้มหน้าบานเมื่อนั่งนับเงินที่ขายได้วันนี้ นางกะว่าจะลองทำโจ๊กหมูขายในวันพรุ่งนี้ด้วย 

กิจการขายน้ำเต้าหู้ของลี่เซียนนั้นดำเนินไปในทางที่ดี มีลูกค้าประจำและขาจรแวะเวียนมาอุดหนุนไม่ขาด ทั้งรสชาติของน้ำเต้าหู้ที่หอมอร่อยและใบหน้างดงามเป็นหนึ่งของแม่ค้าคนงามก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ลูกค้าทั้งหลายพูดกันปากต่อปาก จากร้านค้าเพิงข้างทางก็ขยายกิจการขึ้นเรื่อยๆ จากโต๊ะเก้าอี้แค่สามที่นั่ง ตอนนี้มีเพิ่มขึ้นจนต้องขยายที่ทางเพิ่ม

ลี่เซียนตอนนี้กลายเป็นเถ้าแก่เนี้ยร้านอาหาร"ห่าว ชือ"  (อร่อย) ที่ขึ้นชื่อในละแวกนี้ ร้านของนางนั้นเปิดขายน้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ ข้าวต้มทรงเครื่อง และอาหารจานเดียวที่ทำง่ายๆ ซึ่งนางนำมาประยุกต์ให้เข้ากับยุคนี้ 

"ท่านแม่ ซีเอ๋อหิวจังเลยเจ้าค่ะ" 

เสียงเล็กที่ดังขึ้นพร้อมร่างกลมป้อมที่วิ่งตรงมาหานาง มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผากเล็ก ยกมือเล็กขึ้นลูบท้องอย่างน่าเอ็นดู ด้านหลังมีหวั่นเอ๋อที่วิ่งกระหืดกระหอบตามมา ทำให้นางหลุดจากความคิดหันมามองเด็กน้อยวัยสามหนาว ใช่แล้วตอนนี้นางอาศัยอยู่ที่นี่ได้สองปีกว่าแล้ว ในตอนนี้นางอายุสิบหกปีเต็มกลายเป็นสาวงามสะพรั่ง จนคนในเมืองนี้ไม่มีใครไม่รู้จักแม่ม่ายเนื้อหอมที่มีบรรดาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มาขายขนมจีบไม่ขาดสาย ถึงแม้จะมีบุตรแต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหามักมีแม่สื่อมาทาบทามอยู่เสมอ จนนางรู้สึกเบื่อหน่ายนัก ร้านแห่งนี้มีครอบครัวของท่านลุงฉีเป็นผู้ดูแลนางจะแวะมาตรวจบัญชีแค่เดือนละครั้งเท่านั้น ไม่นึกเลยว่าความใฝ่ฝันของนางจะกลายเป็นจริงจากร้านขายน้ำเต้าหู้ข้างทางจะมาไกลถึงเพียงนี้ 

"คนเก่งทำไมถึงเหงื่อโทรมขนาดนี้ ขอแม่ดมหน่อยว่าเหม็นแล้วหรือยัง"

ร่างเล็กที่เดินมาใช้แขนเล็กกลมคล้องคอขาวผ่องของนางอย่างออดอ้อนจึงก้มลงหอมแก้มแดงฟอดใหญ่ 

"ยังหอมมากๆ เลย ไปล้างมือก่อนนะคะ แล้วมาทานข้าว จะได้กลับบ้านกัน"

"เจ้าค่ะท่านแม่"

ร่างเล็กที่วิ่งไปหลังร้านเพื่อล้างมือทำให้ลี่เซียนอดมองและยิ้มตามแผ่นหลังเล็กนั้นไม่ได้ นางรู้สึกทั้งรักทั้งหลงเด็กน้อยผู้นี้จนถอนตัวไม่ขึ้น 

เมื่อทานข้าวกันเสร็จเรียบร้อยก็ให้ท่านลุงฉีไปส่ง ตอนนี้ครอบครัวของท่านลุงฉีเข้ามาทำงานกับนางอย่างเต็มตัวแล้ว หวั่นเอ๋อที่ตอนนี้อายุสิบสามหนาวกลายมาเป็นบ่าวรับใช้และพี่เลี้ยงคนสนิทของเสี่ยวซีตัวน้อยของนาง ทางผ่านก่อนที่จะถึงเรือนของนางนั้นมีน้ำตกที่สวยมากเดินเท้าเข้าไปเพียงหนึ่งเค่อก็ถึง เจ้าตัวเล็กที่มองนางตาปรอยเมื่อใกล้จะถึงทางเข้าน้ำตกจนนางส่ายหน้าให้กับความซุกซนของเจ้าตัวเล็ก นึกไม่ถึงว่าเด็กน้อยที่เลี้ยงง่ายโตขึ้นมานิดเดียวจะซนเหมือนลิงไปเสียได้ แค่มองท่าทางอ้อนๆ นั้นก็รู้ได้ว่าเจ้าตัวเล็กคงอยากจะไปเล่นน้ำตกเป็นแน่ แต่วันนี้นางรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวนักจึงไม่อนุญาต 

"เอาไว้วันหลังดีกว่านะคะ วันนี้แม่รู้สึกเหนื่อยยังไงไม่รู้"

เจ้าตัวเล็กที่หน้างอลงทันตา แต่ก็เอ่ยรับเสียงค่อย

"เจ้าค่ะ"

เมื่อกลับมาถึงเรือนที่ตอนนี้กว้างขวางและสวยงามขึ้นจากแต่ก่อนมาก นางได้ซื้อที่ดินเพิ่มมาอีกหลายหมู่และสร้างเรือนเพิ่มสำหรับครอบครัวลุงฉีและบ่าวรับใช้ที่รับเพิ่มมาอีกสองคนแบ่งแยกอย่างเป็นสัดเป็นส่วน บ่าวรับใช้ที่เพิ่มมาอีกสองคนนั้นเป็นสตรีและทั้งสองก็เป็นพี่น้องกัน ที่นางนั้นได้ช่วยเอาไว้โดยบังเอิญเมื่อปีก่อนให้มาช่วยงานภายในเรือน ชื่อว่า จิวลู่ อายุสิบเจ็ดหนาวกับ จิ่วซิ่น อายุสิบสี่หนาว

ก่อนจะเข้าไปในเรือนนอนของนางก็ไม่ลืมหันไปสั่งเด็กน้อยทั้งสอง 

"หวั่นเอ๋อเดี๋ยวข้าจะเข้าไปพักสักครู่ดูแลคุณหนูด้วยนะ"

"เจ้าค่ะนายหญิง"

"ซีเอ๋ออย่าเล่นซนนักนะคะ สงสารพี่หวั่นเอ๋อ"

"เจ้าค่ะ ท่านแม่"

เอ่ยรับอย่างแข็งขันจนนางยกยิ้มกับความน่ารักนั้นแล้วจึงเข้าไปนอนพัก สงสัยอากาศจะร้อนเกินไปจึงทำให้นางรู้สึกไม่สบายตัว

พอลับแผ่นหลังบอบบางของมารดา เด็กน้อยเสี่ยวซีก็รีบดึงมือของพี่เลี้ยงคนสนิทพร้อมยกนิ้วเล็กจรดริมฝีปากตัวเองเพื่อเป็นการบอกไม่ให้พี่เลี้ยงของตนส่งเสียง