บททั้งหมดของ สวาทรักเมียขัดดอก: บทที่ 1 - บทที่ 10

ตั้งแต่มีสองแม่ลูกเข้ามาอาศัยอยู่ในเรือน เรือนที่เคยสงบสุขก็ดูวุ่นวายเพราะสองแม่ลูกมักจะจัดงานเลี้ยงรื่นเริงอยู่เสมอ ทั้งบิดาของนางเองและสองแม่ลูกนั่นออกงานสังคมเป็นว่าเล่น ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย รายจ่ายนั้นมากกว่ารายรับ เงินทองหมดไปกับเสื้อผ้าเครื่องประดับของสองแม่ลูกจนร่อยหรอ แต่ดอกแก้วนางก็ไม่เคยก้าวก่ายเรื่องในเรือน ปล่อยให้ผู้เป็นบิดาเป็นผู้จัดการด้วยตัวเอง จนเวลาผ่านเลยไป วันเวลาหมุนเปลี่ยนจากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี สันดานที่แอบซ่อนก็เริ่มโผล่ สองปีที่สองแม่ลูกเข้ามาอยู่ร่วมชายคาทรัพย์สินที่มีมากมายถูกทยอยขายออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า เรือนคุณพระสรเดชที่เคยมั่งคั่งเริ่มจะฝืดเคือง ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ของแม่เลี้ยงลูกเลี้ยง พี่น้องต่างสายเลือดนับเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่จะมีเรื่องกระทบกระทั่งกันเกิดขึ้นอยู่เสมอ ความไม่ลงรอยกันของทั้งสองฝ่ายเริ่มเด่นชัดตั้งแต่ยังไม่ถึงปี จากที่ดอกแก้วคิดว่าต่างคนต่างอยู่ หากฝ่ายนั้นไม่มายุ่งเกี่ยวหรือก้าวก่ายล้ำเส้นที่ตนขีดไว้ก็ย่อมที่จะอยู่ร่วมกันได้ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ชอบอยู่ในที่ทางของตนเองนัก จึงมักจะหาเรื่องกลั่นแกล้งนางอยู่เสมอ จากเรื่องเล็กน

ดอกแก้วมองดูเรือนหลังเล็กกะทัดรัดที่ดูร่มรื่นแห่งนี้อย่างเหม่อลอย คิดถึงเรื่องราวในวันนั้นที่สร้างความน้อยเนื้อต่ำใจให้แก่นาง อีกประการหนึ่งที่ทำให้ดอกแก้วตัดสินใจออกจากเรือนใหญ่มาอาศัยอยู่ยังเรือนหลังเล็กแห่งนี้ เรื่องที่ทำให้นางอึดอัดคับข้องใจมากที่สุดหลังจากที่หนูยิ้มตกน้ำ ก็ดูเหมือนว่าอาการป่วยของหนูยิ้มจะกำเริบหนัก ท่านหมอที่เชิญมารักษานั้นแนะนำว่าหากจะให้หายขาดคงต้องส่งตัวไปรักษายังโรงหมอของหมอฝรั่ง เพราะท่านหมอนั้นทำได้เพียงให้กินยาพยุงอาการไม่ให้กำเริบเท่านั้น แต่บิดากลับบอกกับนางว่า ไม่มีเงินมากพอที่จะทำเช่นนั้น แม้จะรับรู้ว่าเรือนแห่งนี้มิได้มั่งมีดั่งเก่า แต่ก็ไม่นึกเลยว่าจะถึงขนาดที่ไม่มีเงินมากพอที่จะรักษาอาการป่วยของบุตรสาวตัวน้อยของตนเอง หลังจากได้รับรู้นางถึงกับกล่าวสิ่งใดไม่ออกกันเลยทีเดียวหลังจากนั้นก็ดูเหมือนว่าภายในเรือนของคุณพระสรเดชจะยิ่งย่ำแย่ลงเรื่อยๆ เงินที่ส่งมาเป็นค่าใช้จ่ายรายเดือนภายในเรือนเล็กที่อยู่กันสี่ชีวิตนั้นก็น้อยนิดไม่เพียงพอ นางนั้นอาศัยอยู่ในเรือนหลังเล็กกับผู้เป็นน้องสาวและบ่าวอีกสองคนซึ่งทั้งสองเป็นบ่าวคนสนิทข้างกายนางและบ่าวที่ติดตามข้างกา

"แม่ดอกแก้ว พี่ขอตัวสักครู่ พี่จักไปทักทายสหายตรงนั้นเสียหน่อย"หมื่นเดชาหาญณรงค์กล่าวกับร่างแน่งน้อยที่กำลังลิ้มชิมรสชาติขนมหวานของฝรั่งด้วยความเอร็ดอร่อย เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นสหายกำลังล่ำสุรากันอยู่ ด้วยอีกฝั่งนั้นมีแต่บุรุษจึงไม่อยากพานางไปด้วย เขามีเรื่องจะเจรจากับเหล่าสหายสักสองสามคำ"เจ้าค่ะคุณพี่เดช เชิญท่านตามสบายไม่ต้องห่วงข้า ข้าก็จะไปสุขาสักครู่"ดอกแก้วที่กล่าวกับอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นไปทำธุระส่วนตัว ทุกอากัปกิริยาล้วนตกอยู่ในสายตาของบุรุษผู้หนึ่งหลังจากออกมาจากการทำธุระส่วนตัว ดอกแก้วก็เดินกลับมาตามเส้นทางเล็กที่เป็นส่วนของห้องสุขาของร้าน แต่ข้างหน้ากลับถูกขวางเอาไว้โดยชายตาน้ำข้าวตัวสูงใหญ่ท่าทางเมามาย "โปรดหลีกทางด้วยเจ้าค่ะ"เสียงหวานที่เอ่ยกับชายตรงหน้าด้วยความระแวดระวัง แต่อีกฝ่ายกลับใช้สายตามองนางอย่างแทะโลมจนใบหน้างามแดงก่ำอย่างขุ่นเคือง ก่อนชายผู้นั้นจะย่างสามขุมเข้ามาหานาง ร่างบางที่ถอยหนีมองชายตัวสูงใหญ่อย่างตื่นตระหนก ดวงตากลมโตมองหาทางหนีทีไล่อย่างหวาดกลัว แต่ราวกับสวรรค์ชัง นรกกลั่นแกล้ง บริเวณนั้นไม่ปรากฏแม้แต่เงาของผู้ใดเลย"จะทำอะไรน่ะ ถอยออกไ

ดอกแก้วมองอีกฝ่ายที่กำลังจ้องมองนางอย่างตกตะลึง คาดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำพูดเช่นนี้จากบุรุษตรงหน้า สายตาพราวระยับที่จ้องมองมาทำให้นางต้องกลืนน้ำลายลงคอที่ตอนนี้มันแห้งผาก ก่อนจะเม้มปากแน่น พยายามสงบสติอารมณ์ไม่ให้ฟาดใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้า นางรู้ดีว่าการใช้กำลังไม่ใช่ทางออกที่ดีนักสำหรับนาง อีกฝ่ายเป็นบุรุษตัวสูงใหญ่ถึงเพียงนี้ นางคงมีแต่เสียเปรียบ ทั้งที่ความจริงอยากฟาดปากอีกฝ่ายให้เลือดกบ คิดได้เช่นนั้นใบหน้างามจึงหยัดยิ้มขึ้นเล็กน้อยซึ่งมันก็ฝืดเฝื่อนเต็มที บังคับเสียงของตนเองไม่ให้สั่นเมื่อเอ่ยกับอีกฝ่าย"ข้าว่าคงมีการเข้าใจอะไรผิด แต่ก็ช่างเถอะเจ้าค่ะ เอาเป็นว่าข้าจะหาเงินส่วนที่เหลือมาใช้คืนท่านให้เร็วที่สุด ขอตัวเจ้าค่ะ"กล่าวจบก็หยัดยืนขึ้นทันที แต่ไม่ทันที่นางจะได้หันหลังเดินออกไป แขนเรียวกลับถูกรั้งเอาไว้ด้วยมือใหญ่ พร้อมแรงดึงเพียงนิดร่างบางก็เซถลาเข้าไปปะทะอกแกร่ง ความร้อนจากแผงอกกว้างและกลิ่นอายของบุรุษเพศเข้มข้นที่กระจายออกมาจากกายหนาของอีกฝ่าย ทำให้ทั้งร่างสั่นสะท้าน หัวใจกระตุกร้อนวูบวาบตั้งแต่ปลายเท้าจรดปลายผม"นี่ ท่านจะทำอะไร ปล่อยนะ"ดอกแก้วที่เอ่ยขึ้นอย่างตกใจกับความรู

ขุนไกรมองแผ่นหลังชายหญิงทั้งสองที่เดินเคียงคู่กันจากไปด้วยหลากหลายความรู้สึก นึกย้อนไปถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เขาได้รับรู้เกี่ยวกับสตรีนางนี้ สตรีที่ครั้งหนึ่งเขาหาได้ใส่ใจ แต่ไม่นึกเลยว่าเพียงแค่ได้เห็นหน้านาง จะทำให้บุรุษที่มิเคยใส่ใจสตรีใด บุรุษที่มองสตรีเป็นเพียงที่ระบายความใคร่จะเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ เขารู้ว่าเขาหลงใหลนางเข้าแล้ว อยากได้ อยากครอบครอง อยากให้นางกลายเป็นสมบัติของตนแต่เพียงผู้เดียว ซึ่งเขาก็ไม่เลือกวิธีเสียด้วยสินึกไปถึงต้นสายปลายเหตุที่ทำให้เขาได้เจอกับนาง ริมฝีปากหยักพลันยิ้มกว้างขึ้น ป่านนี้ คุณนายสายหยุด คงได้รับจดหมายของเขาแล้วกระมังคุณนายสายหยุด เมียรักของ ท่านเศรษฐีทองคำ ตอนนี้กำลังนั่งทอดถอนลมหายใจอย่างหมดสิ้นความหวัง สายตาของนางทอดมองไปยังบุตรหลานของบรรดาบ่าวไพร่ในเรือนที่พากันวิ่งเล่นกันอยู่ตรงลานกว้างตรงท่าน้ำ พลางระบายลมหายใจออกมาอีกคราหนึ่งจนบรรดาบ่าวไพร่ต่างหันมาสบตากัน วันนี้นายหญิงของพวกตนมีเรื่องใดหนักอกหนักใจกัน แต่ก็มิมีผู้ใดใจกล้าพอที่จะละลาบละล้วงถามผู้เป็นนายคุณนายสายหยุดนางนั้นมีบุตรชายหญิงถึงสามคนแต่กลับยังไม่มีหลานให้เชยชม อายุอานามของนางก็เพ