ตอนที่1

สายลมเย็นจากลำคลองกว้าง พัดผ่านสายน้ำที่ยาวสุดลูกหูลูกตา พัดโชยหอบเอากลิ่นหอมของมวลดอกไม้ป่ามากระทบใบหน้าให้ความสดชื่นเย็นสบาย ผมยาวดำสลวยที่ได้รับการดูแลเอาใจใส่มาเป็นอย่างดีปลิวสยายเต็มแผ่นหลังบอบบาง พลิ้วไหวเคล้าคลอไปกับสไบสีกลีบบัวผืนงามที่ห่มลาดไหล่เล็กขาวผ่อง ลมอ่อนโชยนั้นปะทะบางเบากับใบหน้าหวานละมุนที่เจ้าของกำลังหลับตานิ่งเห็นเพียงแพขนตางอนยาวเรียงตัวสวยเป็นระเบียบ เรือนร่างงดงามสมส่วนนั่งเอนศีรษะทุยเล็ก พิงกับเสาของศาลาริมน้ำที่ยื่นออกไปนอกท่า สองขาเรียวขาวผ่องยื่นปลายเท้าเปลือยลงไปในสายน้ำเย็นฉ่ำทอดอารมณ์ไปกับกลิ่นอายของธรรมชาติ นึกถึงเรื่องราวในชีวิตที่ผ่านมาของตน มรสุมชีวิตที่โหมกระหน่ำเข้ามาไม่จบไม่สิ้น แต่ในครั้งนี้ดูเหมือนจะหนักหนายิ่งนัก และมันก็เป็นสาเหตุที่ทำให้โฉมสะคราญจากพระนคร จำต้องจากเรือนมาอาศัยชายคาของผู้อื่นไกลถึงต่างเมือง

เรือนไทยหลังงามติดริมน้ำอันใหญ่โตโออ่าแห่งนี้ คือเรือนของ ท่านเศรษฐีทองคำ แห่งเมืองสังคบุรี เศรษฐีใหญ่เจ้าของผืนดินมากมายในเมืองสังคบุรีแห่งนี้ เป็นบุคคลที่เหล่าชาวบ้านชาวเมืองและเจ้าขุนมูลนายให้ความนับหน้าถือตา และดูเหมือนว่าท่านเศรษฐีจะร่ำรวยที่สุดในคุ้งน้ำสังคบุรีแห่งนี้กระมัง สาเหตุที่ทำให้โฉมงามจากพระนครต้องจากบ้านจากเรือนจำต้องมาอาศัยยังเรือนของผู้อื่น เมืองที่อยู่ห่างไกลจากพระนคร เมืองที่ใครต่อใครกล่าวว่า เป็นบ้านป่าเมืองเถื่อนหลั่งไหลมาเป็นสาย

ดอกแก้ว บุตรีคนโตที่เกิดจาก คุณหญิงละออ ภรรยาเอกของ คุณพระสรเดช กำลังโอบกอดร่างเล็กของเด็กหญิงตัวน้อยผู้เป็นน้องสาววัยเจ็ดขวบปีที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าเวทนากับการจากไปไม่มีวันกลับของมารดาผู้ให้กำเนิดเอาไว้แนบอก ริมฝีปากอวบอิ่มนั้นเอ่ยปลอบประโลมคนตัวเล็กในอ้อมแขน ทั้งที่ใบหน้างดงามของตนก็นองไปด้วยหยาดน้ำตา การสูญเสียในครั้งนี้สร้างความเจ็บปวดให้สองพี่น้องเป็นอย่างยิ่ง 

คุณหญิงละออ เป็นมารดาของดอกแก้วและน้องสาวอีกผู้หนึ่ง นามว่า หนูยิ้ม หลังจากที่คุณหญิงละออคลอดบุตรสาวคนเล็ก ร่างกายก็อ่อนแอลง เจ็บออดๆ แอดๆ มาตลอด สาเหตุเพราะนางนั้นมีบุตรยาก กว่าจะมีบุตรคนแรกอายุก็เข้าวัยสามสิบสามปีไปแล้วทั้งที่แต่งงานออกเรือนอยู่กินกับผู้เป็นสามีตั้งแต่อายุสิบห้า อีกแปดปีต่อมาก็ให้กำเนิดบุตรสาวอีกคน ด้วยเพราะอายุที่มากขึ้นจึงทำให้ร่างกายรับไม่ไหวส่งผลให้เจ็บป่วยง่าย และหนูยิ้มเองก็ร่างกายอ่อนแอ มีโรคเกี่ยวกับทางเดินหายใจติดตัวมาแต่กำเนิด หากเหนื่อยเกินไปโรคร้ายก็จะกำเริบ เจ็บแน่นหน้าอกราวกับจะขาดใจ จึงต้องพบหมออยู่ตลอดและต้องกินยาทุกวันมิได้ขาด แล้วในที่สุดคุณละออก็จบชีวิตลงในวัยไม่ถึงห้าสิบปี ทิ้งบุตรสาวทั้งสองให้เผชิญชะตากรรม

นับจากวันนั้นเป็นต้นมาหลังจากผู้เป็นมารดาได้จบชีวิตลง ชีวิตของดอกแก้วเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ  ชีวิตเด็กสาววัยสิบห้าที่กำลังสดสวยดิ่งลงเหว หลังจากเผาศพผู้เป็นมารดาได้เพียงหนึ่งเดือน ความโศกเศร้าภายในเรือนยังมิทันจางหาย เรือนหลังใหญ่ของ คุณพระสรเดช ผู้มีหน้ามีตาในพระนคร บิดาผู้ให้กำเนิดของดอกแก้ว ก็เปิดตัวนายหญิงคนใหม่ของเรือน

"แม่ดอกแก้ว หนูยิ้ม นี่คือคุณน้าบุหลัน เขาเป็นเมียอีกคนของพ่อ ไหว้น้าเขาเสียสิลูก"

ประโยคนั้นของผู้เป็นบิดาแม้จะฟังดูอ่อนโยนเต็มไปด้วยรอยยิ้มของผู้พูดแต่กลับให้ความรู้สึกขมปร่าในลำคอของเด็กสาว แม้จะทำใจมาบ้างแล้วว่าอย่างไรบิดาก็ต้องมีภรรยาใหม่ แต่ดอกแก้วนางก็ไม่คาดคิดว่าจะรวดเร็วถึงเพียงนี้ ดอกแก้วมองสตรีที่ยืนอยู่ข้างกายของบิดา สตรีผู้นี้หาได้ห่มสไบเช่นนางแต่กลับแต่งกายตามสมัยนิยมเช่นดังพวกฝรั่ง ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มจนจัดจ้านฉาบเอาไว้ด้วยรอยยิ้มที่มองเช่นไรก็ดูเสแสร้ง แผ่นหลังเล็กตั้งตรง สองมืออ่อนนุ่มของเด็กสาวยกขึ้นพนมกลางอกอย่างว่าง่าย กิริยาล้วนดูอ่อนช้อยงดงามเป็นธรรมชาติ เช่นดังคุณหนูที่ถูกอบรมมาเป็นอย่างดี

"ข้าไหว้เจ้าค่ะคุณน้าบุหลัน"

เด็กสาวเอ่ยขึ้นปรายตามองสตรีตรงหน้าที่รับไหว้นางเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันไปลูบหัวของน้องสาวที่ทำตามนางอย่างว่าง่ายด้วยความเอ็นดู หาได้ให้ความสนใจบุคคลตรงหน้าอีก จนริมฝีปากสีแดงดูร้อนแรงของนายหญิงคนใหม่บิดเบี้ยวก่อนจะแย้มออกเป็นรอยยิ้มเอ่ยขึ้นเสียงอ่อนเสียงหวานจนแทบจะสำลักความเลี่ยน เรือนร่างอวบอัดเบียดแซะผู้เป็นนายท่านของเรือนแลดูน่าเกลียดในสายตาของคนมอง

"สวัสดีจ้ะ คุณหนูดอกแก้วกับคุณหนูยิ้มช่างน่าเอ็นดูเหลือเกินนะเจ้าคะคุณพี่"

คุณพระสรเดชที่หันมาส่งยิ้มให้สตรีข้างกาย ก่อนกล่าวขึ้น

"คุณหนงคุณหนูอันใดกันแม่บุหลัน แม่บุหลันก็เปรียบดังมารดาของเด็กทั้งสอง เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ ต่อไปเด็กทั้งสองก็ต้องฝากแม่บุหลันดูแล"

"เจ้าค่ะคุณพี่"

เสียงหวานแหลมเอ่ยรับ พร้อมใช้ศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยผมดำเงาซุกซบไหล่หนาอย่างออเซาะ มือขาวนวลที่เล็บมือนั้นถูกย้อมด้วยสีแดงสดกรีดไล้ไปบนแผ่นอกกว้างหาได้อับอายสายตาของเด็กสาวตรงหน้าและบ่าวไพร่ในเรือน

ริมฝีปากอวบอิ่มของดอกแก้วเม้มแน่น สองมือกำเข้าหากันจนสั่นเทา แต่ก่อนที่จะได้กล่าวสิ่งใด เสียงหัวเราะสดใสของเด็กสาวผู้หนึ่งก็ดังขึ้น ตรงชานเรือนปรากฏร่างบอบบางของเด็กสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับดอกแก้วในชุดเช่นพวกฝรั่งเช่นดังสตรีอีกนางข้างกายบิดา

คุณพระสรเดชที่หันไปตามเสียงหัวเราะนั้น เอ่ยในสิ่งที่ทำให้ร่างกายของบุตรสาวคนโตแข็งเกร็ง

"แม่เฉิดจันทร์ มานี่สิ มาไหว้พี่สาวของเจ้าเสีย"

ได้ยินเช่นนั้นเด็กสาวนางนั้นก็เดินมาหยุดยืนตรงหน้าของดอกแก้ว

"แม่ดอกแก้ว นี่แม่เฉิดจันทร์จักมาเป็นน้องสาวอีกคนของลูก รู้จักกันไว้เสีย"

"ข้าไหว้เจ้าค่ะ คุณพี่ดอกแก้ว"

สิ้นคำแนะนำของคุณพระเด็กสาวนามเฉิดจันทร์ยกมือขึ้นพนมไหว้พี่สาวต่างสายเลือด สายตานั้นมองความงามพิสุทธิ์ของสตรีตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแววตาเจือความริษยา ความมั่นใจที่มารดามักกรอกหูทุกเมื่อเชื่อวันว่าตนนั้นงดงามเหนือใครถูกสั่นคลอนอย่างรุนแรง

จากวันนั้นเรือนคุณพระสรเดชก็มีนายหญิงคนใหม่ คือ คุณหญิงบุหลัน และมีคุณหนูคนงามเพิ่มอีกคนหนึ่งซึ่งเป็นลูกติดของนายหญิงคนใหม่ นามว่า คุณหนูเฉิดจันทร์ และดูเหมือนว่าเรือนหลังใหญ่ที่มักจะสงบร่มเย็นในอดีต บัดนี้เริ่มที่จะร้อนเป็นไฟ