ตอนที่4

ดอกแก้วมองดูเรือนหลังเล็กกะทัดรัดที่ดูร่มรื่นแห่งนี้อย่างเหม่อลอย คิดถึงเรื่องราวในวันนั้นที่สร้างความน้อยเนื้อต่ำใจให้แก่นาง อีกประการหนึ่งที่ทำให้ดอกแก้วตัดสินใจออกจากเรือนใหญ่มาอาศัยอยู่ยังเรือนหลังเล็กแห่งนี้ เรื่องที่ทำให้นางอึดอัดคับข้องใจมากที่สุด

หลังจากที่หนูยิ้มตกน้ำ ก็ดูเหมือนว่าอาการป่วยของหนูยิ้มจะกำเริบหนัก ท่านหมอที่เชิญมารักษานั้นแนะนำว่าหากจะให้หายขาดคงต้องส่งตัวไปรักษายังโรงหมอของหมอฝรั่ง เพราะท่านหมอนั้นทำได้เพียงให้กินยาพยุงอาการไม่ให้กำเริบเท่านั้น แต่บิดากลับบอกกับนางว่า ไม่มีเงินมากพอที่จะทำเช่นนั้น แม้จะรับรู้ว่าเรือนแห่งนี้มิได้มั่งมีดั่งเก่า แต่ก็ไม่นึกเลยว่าจะถึงขนาดที่ไม่มีเงินมากพอที่จะรักษาอาการป่วยของบุตรสาวตัวน้อยของตนเอง หลังจากได้รับรู้นางถึงกับกล่าวสิ่งใดไม่ออกกันเลยทีเดียว

หลังจากนั้นก็ดูเหมือนว่าภายในเรือนของคุณพระสรเดชจะยิ่งย่ำแย่ลงเรื่อยๆ เงินที่ส่งมาเป็นค่าใช้จ่ายรายเดือนภายในเรือนเล็กที่อยู่กันสี่ชีวิตนั้นก็น้อยนิดไม่เพียงพอ นางนั้นอาศัยอยู่ในเรือนหลังเล็กกับผู้เป็นน้องสาวและบ่าวอีกสองคน

ซึ่งทั้งสองเป็นบ่าวคนสนิทข้างกายนางและบ่าวที่ติดตามข้างกายของมารดาเมื่อครั้งที่มารดายังมีชีวิต ไหนจะค่ารักษาหนูยิ้มอีก แต่ดอกแก้วนางก็หาได้สนใจอีกแล้วว่าเรือนใหญ่จะเป็นเช่นไร สมบัติเก่าของท่านยายที่ตกทอดมาถึงนางจึงถูกนำออกมาขายเพื่อเป็นค่าหมอและค่ายาของหนูยิ้ม แม้จะเสียดายและรู้สึกผิดที่ไม่อาจรักษาสมบัติของผู้เป็นยายเอาไว้ได้ แต่ชีวิตของหนูยิ้มสำคัญกับนางที่สุด และตอนนี้ดอกแก้วนางได้กลายเป็นแม่ค้าขายขนมไปเสียแล้ว แต่ก็ยังต้องรักษาหน้าตาของผู้เป็นบิดาที่เหลือเพียงอยู่น้อยนิด ให้บ่าวทั้งสองนำออกไปขายเพื่อนำมาจุนเจือเลี้ยงดูคนในเรือนหลังเล็กแห่งนี้ และนางอยากเก็บเงินเอาไว้ให้มากๆ เพื่อให้หนูยิ้มได้รักษากับหมอฝรั่ง

"แม่ดอกแก้ว คิดอันใดอยู่ผู้เดียวอีกแล้วเจ้า"

น้ำเสียงทุ้มนุ่มละมุนที่ดังขึ้นพร้อมกระแสอบอุ่นที่ทาบทับลงบนลำแขนเรียวเสลาทำให้ดอกแก้วสะดุ้งเล็กน้อยหันไปมองเจ้าของสัมผัสที่กำลังมองนางอย่างห่วงใย

"คุณพี่เดช มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันเจ้าคะ"

ใบหน้างามคลี่ยิ้มหวานส่งให้คนตรงหน้า พร้อมกับขยับให้ชายหนุ่มนั่งลงข้างกาย นี่นางเหม่อลอยจนไม่รู้ถึงการมาของอีกฝ่ายเลยหรือ

"พี่มาได้สักพักแล้ว ว่าแต่เจ้าคิดเรื่องที่เรือนอีกแล้วหรือ พี่บอกแล้วอย่างไรเล่า เพียงเจ้าแต่งให้พี่ เรื่องทุกอย่างพี่จักจัดการให้เจ้าเอง"

บุรุษตรงหน้าเอ่ยกับนางท่าทางจริงจัง จนนางอดที่จะรู้สึกผิดไม่ได้ที่ปล่อยให้อีกฝ่ายรอแล้วรอเล่า

ดอกแก้วที่มองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มตรงหน้า ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมายของนางอย่างซาบซึ้งใจ ฝ่ามือใหญ่ที่ยื่นมาเกาะกุมมือเล็กของนางเอาไว้ ยังคงอบอุ่นเช่นเดิม เขามักจะแสนดีเช่นนี้เสมอ คอยปกป้องนางมาตลอด นางรู้ว่าคนตรงหน้าอยากจะช่วยเหลือนาง แต่จะให้นางเห็นแก่ตัวผลักภาระทุกอย่างให้เขาได้เช่นไร ตอนนี้นางหาใช่แม่หญิงผู้เพียบพร้อมเหมาะสมและคู่ควรกับอีกฝ่ายเช่นกาลก่อนอีกแล้ว

หมื่นเดชาหาญณรงค์ บุรุษหนุ่มอนาคตไกล เขาอายุมากกว่าดอกแก้วสามปี เป็นบุรุษที่นางให้ความสนิทสนมด้วยเพียงคนเดียว ใบหน้าหล่อเหลาที่มักจะสุภาพและอ่อนโยน เสมอต้นเสมอปลายมาตลอด นางรู้สึกอุ่นใจและสบายใจทุกครั้งที่อยู่กับบุรุษผู้นี้ เขาเป็นทั้งพี่ชายและคู่หมายที่คอยอยู่เคียงข้างนาง

ดอกแก้วและคู่หมายผู้นี้หมั้นหมายกันตั้งแต่ทั้งคู่ยังเด็ก เพราะบิดามารดาของทั้งสองนั้นเป็นสหายรักกัน แต่ว่าบิดาของอีกฝ่ายนั้นได้สิ้นบุญไปก่อน ยังคงเหลือเพียงผู้เป็นมารดา คุณหญิงระพี ผู้เป็นมารดาของหมื่นเดชาหาญณรงค์ นางนั้นรักและเอ็นดูดอกแก้วเป็นอย่างมากเช่นกัน เพราะท่านนั้นไม่มีบุตรสาวให้อุ้มชูมีเพียงหมื่นเดชาหาญณรงค์เป็นบุตรชายเพียงคนเดียวเท่านั้น สองครอบครัวมักจะไปมาหาสู่กันตลอด แต่มาระยะหลังที่บุรุษตรงหน้าต้องไปประจำการที่เมืองเหนือเป็นเวลาสองปีทำให้ทั้งคู่ต้องห่างกัน แต่ยังคงติดต่อส่งข่าวคราวกันตลอด สองครอบครัวตกลงกันเอาไว้ว่า หากอีกฝ่ายกลับมาจากรับราชการเมื่อไหร่จะแต่งงานกันในทันที แต่บัดนี้อีกฝ่ายกลับมาแล้ว แต่ครอบครัวของนางกลับไม่เหมือนเดิม

"ข้ารู้ว่าคุณพี่เดชอยากจักช่วยเหลือข้า แต่ข้ามิอยากเอาเปรียบท่าน ขอเวลาข้าอีกสักน้อยนะเจ้าคะ รอให้หนูยิ้มหายดี ข้าจักแต่งให้ท่านอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ"

หมื่นเดชาหาญณรงค์ที่มองสตรีผู้เป็นนางในดวงใจตรงหน้าอย่างรักใคร่ เขาพร้อมที่จะรอนางเสมอ ถึงแม้ว่าอยากจะยื่นมือช่วยเหลือนางมากเพียงใด แต่รู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นคนเช่นไร จึงทำได้เพียงพยักหน้ารับเพียงเท่านั้น

"เช่นนั้นก็ได้ แต่เจ้าต้องไปเดินเที่ยวชมพระนครกับพี่หนา จากไปเสียตั้งสองปี พี่อยากรู้นักว่ามีสิ่งใดเปลี่ยนไปหรือไม่"

"ได้สิเจ้าคะ ข้าเองก็มิได้ออกไปเที่ยวเล่นนานแล้วเช่นกัน"

...บรรยากาศของสองฝั่งคลอง ภาพความงดงามวิจิตรตระการตาของวัดวาอารามที่อยู่ในครรลองสายตา วิถีการใช้ชีวิตของชาวบ้าน รอยยิ้มที่ถูกส่งมาล้วนไร้ซึ่งเล่ห์เหลี่ยม สิ่งเหล่านี้แม้ดอกแก้วจะได้สัมผัสมาตั้งแต่วัยเยาว์ แต่นางก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อเลยสักครั้งที่ได้มอง มันคือความสุขเล็กๆ ที่สร้างรอยยิ้มให้ปรากฏบนใบหน้างาม รอยยิ้มที่ทำให้บุรุษผู้ทำหน้าที่เป็นสารถีพายเรือพาโฉมสะคราญชื่นชมความงามของพระนครเหม่อมองอย่างเผลอไผลกับรอยยิ้มพิมพ์ใจที่ทำให้รอบกายนั้นสดใสขึ้นทันตา