ตอนที่3

ภาพเด็กผู้หญิงที่เข้ามาขัดอารมณ์รัญจวนของผู้อื่น แววตาของร่างเล็กที่ปรายตามองอย่างเหยียดหยัน ทำให้ดวงตาที่ถูกวาดจนคมกริบของสตรีในชุดหรูหราแต่ทว่ายับย่นวาวโรจน์ จ้องมองร่างเล็กผอมบางราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"แกจะไปไหน"

มิรู้เพราะฤทธิ์น้ำเมาหรืออารมณ์ที่ค้างคา จึงทำให้คุณหนูเฉิดจันทร์ที่มักจะวางตัวเป็นผู้ดีต่อหน้าผู้อื่นอยู่เสมอหลุดกิริยา เรือนร่างสมส่วนเดินเข้าไปกระชากแขนเรียวเล็กของเด็กหญิงที่ก้าวเดินผ่านหน้าไปไม่ถึงห้าก้าวอย่างแรง ก่อนจะเหวี่ยงจนร่างผอมบางเซถลาตกลงไปในสระบัว แม้ทุกอย่างจะเกิดขึ้นเร็วมาก แต่ดอกแก้วก็ทันได้เห็นว่าอีกฝ่ายจงใจผลักหนูยิ้มตกน้ำ

ตูม!!!

"หนูยิ้ม"

เสียงน้ำที่แตกกระจายดังขึ้นพร้อมกับน้ำเสียงตื่นตระหนกของผู้เป็นพี่สาว ดอกแก้วที่เร่งฝีเท้าถลาเข้ามาเพื่อช่วยน้องสาวแต่กลับมิทันการ เด็กหญิงวัยเก้าขวบดำผุดดำว่ายเพราะว่ายน้ำไม่เป็นทำคนมองมือไม้สั่นไปหมด แต่ยังไม่ทันที่นางจะได้ทำสิ่งใดกลับได้ยินเสียงน้ำแตกกระจายอีกตูมใหญ่ นัยน์ตากลมโตไหวระริก มองบุรุษเพียงหนึ่งเดียวที่กระโดดลงไปพาร่างไร้เรี่ยวแรงของหนูยิ้มขึ้นมาจากน้ำ

ร่างเล็กที่อ่อนปวกเปียกในอ้อมแขนของชายหนุ่มผู้ช่วยชีวิต ทำให้นัยน์ตาหวานซึ้งตวัดมองผู้กระทำผิดที่ยังคงลอยหน้าลอยตาแข็งกร้าว

"หากหนูยิ้มเป็นอันใดไป ข้าเอาเจ้าตายแน่"

ก่อนจะเร่งฝีเท้าเข้าไปหาร่างเล็กที่หมดสติด้วยความร้อนใจ

"หนูยิ้ม หนูยิ้มตื่นสิ"

เสียงหวานสั่นเครือที่เอ่ยเรียกเด็กผู้หญิงที่ยังคงอยู่ในอ้อมแขนของเขา ทำให้ร่างสูงได้สติถอนสายตาจากใบหน้างามพิสุทธิ์ตรงหน้าหันมาช่วยชีวิตเด็กน้อยในอ้อมแขน

เสียงสำลักน้ำของร่างเล็กที่ดังขึ้นในเวลาต่อมาทำให้ดอกแก้วยิ้มออกมาทั้งน้ำตา เอ่ยถามเสียงสั่นระริก

"หนูยิ้ม เป็นเยี่ยงไรบ้าง"

"พี่หญิง"

ดอกแก้วที่ยื่นมือขาวนวลลูบหน้าลูบตาของผู้เป็นน้องสาวที่เปียกโชก ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มบัดนี้นั้นดูซีดเผือด ก่อนจะสัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนสายหนึ่งตรงศีรษะของตน จึงแหงนเงยใบหน้าขึ้นมองหาที่มาของความอุ่นร้อนนั้น สบเข้ากับนัยน์ตาคู่คมที่จ้องมองมาในระยะประชิด มีเพียงร่างเล็กของเด็กน้อยเท่านั้นที่ขวางกั้น เพราะความดีใจที่น้องสาวฟื้นคืนสติจึงทำให้นางหลงลืมไปว่ายังมีผู้อื่นอยู่ ดวงตาคมกล้าที่มองสบมามีประกายลึกล้ำประหลาด ทำให้ห้วงลมหายใจของดอกแก้วสะดุดไปจังหวะหนึ่ง ใบหน้างามร้อนผ่าวเพราะสายตาคู่นั้น หัวใจเต้นระรัวเหมือนดังตอนที่เห็นว่าน้องสาวตกน้ำแต่นางรู้ได้ว่ามันคนละความรู้สึกกัน สายตาคมกริบคู่นั้นตรึงนางเอาไว้จนไม่อาจที่จะละสายตาออกมาได้

"แม่ดอกแก้วเกิดอันใดขึ้น"

เสียงทุ้มที่ดังขึ้นอย่างห่วงใยด้านหลังดึงสติของดอกแก้วให้ออกจากภวังค์ ผินใบหน้างามไปมองผู้มาใหม่

"คุณพี่เดช"

เสียงหวานเอ่ยนามบุรุษตรงหน้าอย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นว่าคนผู้นั้นคือผู้ใด เกิดความยินดีขึ้นมาสายหนึ่งในดวงตาคู่งาม ก่อนมันจะหายไปอย่างรวดเร็ว เอ่ยตอบบุรุษผู้ที่กำลังมองมาอย่างห่วงใยเมื่อนึกขึ้นได้

"หนูยิ้ม หนูยิ้มตกน้ำเจ้าค่ะ"

น้ำเสียงหวานใสเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน พร้อมกับกระชับร่างเล็กที่เปียกไปทั้งตัวแน่นขึ้น สายตาพลันเห็นผู้เป็นบิดาและแขกในงานบางส่วนกำลังเดินตรงมาจึงเอ่ยกับอีกฝ่าย

"คุณพี่เดช ช่วยพาหนูยิ้มขึ้นเรือนก่อนเถอะเจ้าค่ะ แล้วข้าจักเล่าให้ฟังอีกที"

เอ่ยกับบุรุษที่ก้าวเข้ามาช้อนร่างเล็กเอาไว้ในอ้อมแขน

คุณพี่เดช หรือ หมื่นเดชาหาญณรงค์ กระชับร่างเด็กหญิงที่สั่นเทาก้าวเดินไปยังเรือนของอีกฝ่ายในทันที

สายตาหวานที่แข็งกร้าวขึ้นของดอกแก้วปรายมองสตรีผู้เป็นต้นเหตุที่ไร้วี่แววสำนึกผิดอย่างโกรธเคือง มองบุรุษข้างกายของอีกฝ่ายที่ร่างสูงใหญ่นั้นเปียกไปตลอดร่างเพียงเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินขึ้นเรือนตามบุรุษอีกผู้หนึ่งไปโดยไม่พูดจา

คิ้วเข้มบนใบหน้าหล่อคมขมวดมุ่น มองแผ่นหลังบอบบางที่ก้าวตามร่างสูงของบุรุษอื่นไปด้วยรอยยิ้มหยัน

ดูทีรึ เขาเป็นผู้ช่วยน้องสาวนางขึ้นจากน้ำแท้ๆ แต่กลับไปร้องขอบุรุษอื่นให้พากลับเรือน หึ คำขอบคุณสักคำหรือก็ไม่มี ช่างประเสริฐยิ่งนัก

ร่างสูงใหญ่ที่คิดพลางเสยผมที่เปียกชุ่มนัยน์ตาคมหรี่ลงอย่างไม่อาจคาดเดาความคิด ก่อนจะกล่าวขอตัวกับสตรีข้างกายที่ดูจะวุ่นวายกับเนื้อตัวเขากลับเรือนอย่างไม่สบอารมณ์

เหตุการณ์ในวันนั้นทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกระหว่างดอกแก้วและบิดาย่ำแย่ นางนั้นเห็นกับตาตัวเองว่าอีกฝ่ายจงใจที่จะผลักหนูยิ้มตกน้ำแต่บิดากลับเชื่อคำโกหกของสตรีไร้ยางอายที่ทำเรื่องบัดสีในเรือน กล่าวว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ผู้เป็นบิดาเหยียบย่ำความรู้สึกของบุตรเช่นนางจนแตกละเอียด สร้างความเจ็บช้ำน้ำใจให้แก่ดอกแก้วจนหัวใจดวงน้อยบอบช้ำยับเยิน นางจึงตัดสินใจแยกตัวพาหนูยิ้มผู้เป็นน้องสาวและคนของตนออกมาจากเรือนใหญ่ มาอาศัยอยู่ที่เรือนหลังเล็กท้ายสวนโดยไม่คิดที่จะไปเหยียบยังเรือนใหญ่อีก