ตอนที่9

"คิดอะไรอยู่รึ หรือว่าคิดถึง..."

น้ำเสียงทุ้มที่ดังขึ้นใกล้ๆ อย่างหยอกเย้า กับใบหน้าหล่อเหลาที่ยื่นเข้ามาจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อน ทำให้ดอกแก้วหลุดจากภวังค์ความคิด หันมาขึงตาใส่บุรุษตรงหน้า รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาที่สื่อความหมายนั้น ทำให้ใบหน้างามร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะเอ่ยกับอีกฝ่ายเสียงเรียบ กลบเกลื่อนอาการร้อนๆ หนาวๆ ของตัวเอง

"หากไม่มีสิ่งใดแล้ว ข้าขอตัวเจ้าค่ะ"

ดอกแก้วที่กล่าวได้เพียงเท่านั้นก็ต้องรีบยกแขนขึ้นยันอกแกร่งเอาไว้เพราะเขาเข้ามาใกล้จนนางมือไม้สั่นกับความใกล้ชิดนั้น บุรุษผู้นี้ทำให้นางสูญเสียความเป็นตัวเอง ทั้งที่ใจนั้นบอกว่าชังเขา แต่นางกลับไม่รู้สึกรังเกียจสัมผัสของอีกฝ่ายเลย ซึ่งนางเองก็ไม่อาจหาคำตอบได้เช่นกัน

"เจ้ายังโกรธเคืองข้าเรื่องในวันนั้นอยู่อีกรึ"

เสียงทุ้มนุ่มที่เอ่ยถาม ทำให้นางต้องหลับตาลงข่มกลั้นความประหม่าที่เกิดขึ้น 

"เปล่าเจ้าค่ะเรื่องมันแล้วไปแล้วข้าหาได้ใส่ใจ ข้าขอบคุณท่านอีกครั้งที่ช่วยเหลือข้าในครั้งนี้ และขอบคุณที่ช่วยหนูยิ้มเอาไว้ในครานั้น แต่ข้าคงไม่มีสิ่งใดตอบแทน นอกเสียจากคำขอบคุณ หวังว่าท่านคงจะไม่ถือสา หากไม่มีสิ่งใดแล้ว โปรดหลีกทางด้วยเจ้าค่ะ"

ดอกแก้วกล่าวกับบุรุษตรงหน้าอย่างใจเย็น พยายามหลบหลีกอีกฝ่ายที่ดูท่าจะไม่ยอมหลีกทางให้นางง่ายๆ

"แต่ข้าว่าเจ้ายังเคืองข้า หรือว่าของที่ข้าส่งไปให้แทนคำขอโทษมันน้อยเกินไป"

หลังจากนางตบอีกฝ่ายจนหน้าหันในวันนั้น วันรุ่งขึ้นก็มีกล่องเครื่องประดับและเงินของนาง พร้อมด้วยเครื่องประดับที่ดูแล้วน่าจะมีราคาสูงอีกชุดหนึ่งถูกส่งมายังเรือนของนาง ในนั้นแนบจดหมายมาหนึ่งฉบับพร้อมกับหนังสือสัญญาการกู้เงินของบิดา ดอกแก้วคลี่จดหมายที่ถูกแนบมาเปิดออกอ่าน ไล้สายตาไปตามตัวอักษรที่เรียงตัวสวยเป็นระเบียบอยู่บนแผ่นกระดาษสีหม่น คิ้วเรียวสวยนั้นขมวดมุ่นขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะผูกติดกัน

แทนคำขอโทษจากข้า ที่เข้าใจเจ้าผิดไป

หากเจ้าจะไม่รับไว้ก็ขอให้มาส่งคืนด้วยตัวเอง

เพราะข้าอยากจะฟังเหตุผลจากปากเจ้า

                                        ...ขุนไกรราชภักดี...

นางคิดที่จะส่งของเหล่านี้คืนอีกฝ่ายจริงๆ แต่หากต้องส่งคืนด้วยตัวเองนางจึงล้มเลิกความตั้งใจนั้น ในเมื่ออยากให้ นางก็จะรับไว้ คงจะขายได้หลายพัน คิดเสียว่ามันเป็นค่าเสียหายที่เขาสมควรจ่าย จะอย่างไรนางก็ไม่อาจย้อนคืนอดีตได้ แต่จนแล้วจนรอดนางก็ยังคงเก็บเครื่องประดับของอีกฝ่ายเอาไว้หาได้นำไปขายอย่างที่ตั้งใจ

"ว่าอย่างไร หากมันน้อยไป เจ้าต้องการสิ่งใดโปรดบอกมา"

ดอกแก้วมองอีกฝ่ายอย่างใกล้จะหมดความอดทนเต็มที ช่างเป็นพ่อบุญทุ่มเสียเหลือเกิน

"ข้าว่าท่านนำของเหล่านั้นไปฝากภรรยาที่เรือนดีกว่านะเจ้าคะ"

"ข้ายังไม่แต่งงาน"

ดอกแก้วมองบุรุษตรงหน้าที่ตอบกลับมาทันทีอย่างไม่อยากจะเชื่อเพราะหากคาดคะเนจากสายตาเขาคงมีอายุมากกว่านางหลายปีและบุรุษส่วนใหญ่ก็ออกเรือนกันตั้งแต่อายุยี่สิบ บุรุษตรงหน้านางไม่มีทางต่ำกว่าสามสิบเป็นแน่

"เจ้ากำลังว่าข้าแก่"

ขุนไกรเอ่ยกับสตรีที่เอาแต่จ้องเขาอย่างไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก สายตาของนางไม่ต้องเอ่ยวาจาเขาก็รู้ว่านางกำลังคิดสิ่งใด มันน่านัก ชายหนุ่มได้แต่ครุ่นคิดอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

"เช่นนั้นก็นำไปให้บรรดาสตรีของท่านเถอะเจ้าค่ะ ข้าไม่ต้องการ หลีกทางด้วยเจ้าค่ะ"

"ข้ายังไม่มีใคร และยังไม่มีสตรีคนใดที่ชอบจนอยากจะทุ่มเททุกอย่างให้"

สายตาคมกล้าของเจ้าของคำพูดที่มองสบมาอย่างมีความหมาย ทำให้นางหัวใจสั่นไหวอย่างไม่อาจห้าม นางชังนักบุรุษมากรัก แต่มิรู้เหตุใดจึงเกิดความรู้สึกประหลาดเช่นนี้ทุกครั้งที่เจอกับอีกฝ่าย แม้ทุกครั้งที่พบเจอกันล้วนมีสตรีคอยคลอเคลียแต่น่าแปลกที่นางหาได้รังเกียจบุรุษผู้นี้ ทั้งๆ ที่นางควรจะชังอีกฝ่ายที่สุดเพราะเขาคือบุรุษที่เฉิดจันทร์เสน่หา แต่ก่อนที่นางจะได้เอื้อนเอ่ยคำใด เสียงของหมื่นเดชาหาญณรงค์ก็ดังขึ้นเรียกให้ทั้งสองหันไปมอง

"แม่ดอกแก้วเกิดอันใดขึ้น"

หมื่นเดชาหาญณรงค์ที่เอ่ยถามสตรีตรงหน้าอย่างร้อนรน ก่อนจะเดินเข้าไปดึงแขนเล็กออกห่างบุรุษแปลกหน้า บุรุษใบหน้าหล่อคมที่ส่งยิ้มให้เขา แต่เขากลับรู้สึกไม่ชอบรอยยิ้มนั้นเลยสักนิด ก่อนจะมองสำรวจร่างบางด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่ามีฝรั่งผู้หนึ่งนอนสลบอยู่บนพื้น และนางคล้ายดังโดนบุรุษผู้นี้คุกคาม คงต้องเกิดเรื่องขึ้นเป็นแน่ นึกโทษตัวเองที่ไม่ดูแลนางให้ดี

หลังจากที่เขาพูดคุยกับสหายเสร็จก็เดินกลับมาที่โต๊ะแต่ระหว่างทางกลับเดินชนเข้ากับสตรีนางหนึ่งจนนางล้มลงได้รับบาดเจ็บ แต่คิดไม่ถึงว่าสตรีนางนั้นกลับเป็นแม่เฉิดจันทร์สตรีที่คนรักชิงชัง แม้จะเอ่ยขออภัยที่ทำให้นางเจ็บเพราะไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับสตรีที่คนรักไม่ชอบ แต่นัยน์ตาที่เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำเพราะความเจ็บทำให้เขาตัดใจทิ้งนางไม่ลง 

"เกิดเรื่องนิดหน่อยเจ้าค่ะ แต่มิเป็นไรแล้ว"

ดอกแก้วที่บอกกล่าวบุรุษผู้เป็นคู่หมาย ก่อนจะเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้อีกฝ่ายฟัง

"ดีที่ท่านขุนช่วยเอาไว้เจ้าค่ะ"

ดอกแก้วที่เห็นสายตาของบุรุษทั้งสองที่จ้องมองกัน จึงเอ่ยแนะนำขึ้น

"คุณพี่เดช ท่านนี้คือขุนไกรราชภักดีเจ้าค่ะ เอ่อ ท่านขุนนี่หมื่นเดชาหาญณรงค์คู่หมายของข้าเจ้าค่ะ"

สายตาสองคู่ที่มองสบกันอยู่นั้นสร้างความอึดอัดให้ดอกแก้วยิ่งนัก แม้ทั้งสองจะส่งยิ้มให้กัน แต่นางกลับสัมผัสถึงการไม่เป็นมิตรกันของทั้งสอง หวังเป็นอย่างยิ่งว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ต้องพบเจอกับบุรุษผู้นี้ บุรุษที่ดูอันตรายสำหรับจิตใจของนาง