ตอนที่5

"มัวแต่มองข้าเยี่ยงนี้ ข้าว่าคงมิได้ไปเที่ยวชมตลาดเสียแล้วกระมังเจ้าคะคุณพี่เดช"

เสียงหวานที่เอ่ยสัพยอกขึ้นเรียกท่าทางเก้อเขินทำตัวมิถูกและรอยยิ้มกว้างจากบุรุษที่เหม่อลอยจนลืมที่จะพายเรือ กิริยาเหล่านั้นเรียกเสียงหัวเราะสดใสจากร่างบาง บุรุษตรงหน้ามักจะทำให้นางลืมเลือนความทุกข์เสมอ

"ก็เจ้างดงามถึงเพียงนี้ พี่จักไม่มองอย่างไรไหวคู่หมายของพี่ใครเขาก็รู้ว่างามกว่าสตรีใดในพระนคร"

หมื่นเดชาหาญณรงค์ที่เอ่ยหยอกเย้าสตรีตรงหน้า พร้อมกับเริ่มขยับไม้พายอีกครั้ง

"ปากหวานเสียจริงนะเจ้าคะ"

สายตาหวานล้ำของบุรุษหนุ่มนั้นมองเพียงสตรีตรงหน้า จนใบหน้างามนั้นแดงเรื่ออย่างเขินอาย นางนั้นงดงามสดใส เขาหลงรักปักใจในตัวสตรีนางนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ได้ แม้ว่าทั้งสองจะหมั้นหมายกันเพราะผู้ใหญ่ ในวัยเยาว์เขารักนางราวน้องสาวตัวน้อย แต่เมื่อเวลาผ่านเลยไป นางก็เข้ามาอยู่ในใจของเขาจนเต็มเสียแล้ว

สองหนุ่มสาวที่เดินเคียงกันจับจ่ายซื้อของเดินชมตลาดด้วยความสนิทสนม ช่างดูเหมาะสมกันอย่างยิ่ง บุรุษหรือก็งามสง่าหล่อเหลาคมคาย สตรีนั้นอรชรงดงามอ่อนหวาน กิริยามารยาทล้วนดูอ่อนช้อย ไม่ว่านางจะยิ้มจะหัวล้วนน่ามอง ทั้งคู่ล้วนถูกมองอย่างชื่นชมถึงความเหมาะสมนั้น แต่กลับดูขัดหูขัดตาสายตาอีกคู่ยิ่งนัก

“หมื่นเดชาหาญณรงค์เจ้าค่ะ คู่หมายของคุณพี่ดอกแก้วเธอ”

สายตาของบุรุษข้างกาย ทำให้เฉิดจันทร์จำต้องหันมองตามสายตานั้น ภาพบุรุษและสตรีที่เดินยิ้มหัวกันมานั้น ทำให้ริมฝีปากสีแดงอวบอิ่มเหยียดยิ้มขึ้น หันมากล่าวกับบุรุษข้างกาย

"่ทั้งสองดูเหมาะสมกันนะเจ้าคะ ข่าวว่ารักกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ เฉิดจันทร์เองก็เพิ่งจะเคยเจอท่านหมื่น เห็นว่าไปประจำการอยู่เมืองเหนือกว่าสองปีพึ่งจะได้กลับพระนคร รูปงามเยี่ยงนี้อย่างไรเล่า จึงมิเคยเห็นว่าคุณพี่ดอกแก้วจะให้ความสนิทสนมกับชายใด"

เฉิดจันทร์ที่ยังคงจีบปากจีบคอกล่าวกับบุรุษข้างกาย นัยน์ตาเฉี่ยวคมเฝ้าสังเกตอาการของอีกฝ่ายอยู่ตลอด นางหาใช่คนโง่ ที่จะไม่รู้ว่าบุรุษผู้นี้คิดเช่นไรกับพี่สาวต่างสายเลือดของนาง นางรับรู้ได้ตั้งแต่ในวันงานเลี้ยงวันเกิดของนางแล้ว แม้จะรู้สึกร้อนรุ่มในอกเพราะความริษยา แต่มือเรียวงามก็บรรจงรินสุราราคาแพงส่งให้อีกฝ่ายอย่างเอาอกเอาใจ

ขุนไกรราชภักดี ท่านขุนหนุ่มวัยสามสิบห้าปี บุรุษที่สตรีในพระนครต่างใฝ่ฝันหารวมถึงตัวของเฉิดจันทร์เอง แม้ว่าอีกฝ่ายจะมีอายุมากกว่านางหลายปีแต่เขากลับดูดีมากกว่าบุรุษหนุ่มๆ รุ่นราวคราวเดียวกันกับนางเสียอีก ตั้งแต่นางได้รู้จักกับบุรุษหนุ่มวัยฉกรรจ์ผู้นี้ นางก็รู้สึกหลงใหลอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก เขาหน้าตาหล่อเหลาคมคาย คมเข้มตามแบบฉบับบุรุษในฝันแต่ก็ร้ายกาจอย่างเหลือร้าย ดวงตาคู่คมนั้นคล้ายราชสีห์ที่เฝ้ามองเหยื่อเพียงแค่ได้สบตากลับทำให้ร้อนวูบวาบ แต่ความร้ายกาจนั้นกลับเป็นเสน่ห์ที่น่าค้นหา จนทำให้นางอยากที่จะลองเล่นในกองไฟที่ลุกโชนนี้ นางชอบการท้าทายเช่นนี้ แต่ยิ่งนานวันนางยิ่งสัมผัสได้ว่าเขาหาใช่บุรุษที่นางจะใช้เสน่ห์แห่งสตรีเพศยั่วยวนได้โดยง่าย เขาดูเจ้าเล่ห์เฉลียวฉลาดและทันคน บุรุษที่ใช้ชีวิตมาก่อนนางหลายปี จะมาตกหลุมพรางของสตรีวัยละอ่อนเช่นนางได้อย่างไร การที่จะจับอีกฝ่ายให้อยู่มือนั้นนางรู้ว่าไกลเกินเอื้อมและในสถานการณ์ที่มารดาและนางกำลังประสบปัญหาอยู่เช่นนี้ นางคงต้องเปลี่ยนเป้าหมายใหม่

และดูเหมือนว่าเป้าหมายใหม่ของนางก็ดูดีอยู่มากเลยทีเดียว สายตาคมเฉี่ยวที่แฝงไปด้วยความเย้ายวนมองไปยังบุรุษข้างกายสตรีที่นางแสนชิงชังมีประกายไหววูบ ชายหนุ่มผู้นั้นมีเสน่ห์ไม่ด้อยไปกว่าร่างสูงข้างกาย แม้ทั้งสองแทบจะเป็นเหรียญคนละด้าน เขาผู้นั้นดูอ่อนโยนดูเป็นสุภาพบุรุษทุกระเบียบนิ้ว แต่บุรุษที่กำลังละเลียดสุราในมืออยู่ข้างกายตอนนี้เขาดูแข็งแกร่ง สายตาดูเจ้าเล่ห์เต็มไปด้วยเสน่ห์แพรวพราว หากท่านหมื่นผู้นั้นคือสีขาว ท่านขุนคงเปรียบดังสีดำกระมัง

ทุกอิริยาบถและสายตาแวววาวของสตรีข้างกายล้วนตกอยู่ในสายตาคมของร่างสูง ริมฝีหยักกระตุกยิ้มขึ้นเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหมุนแก้วที่มีน้ำสีเหลืองอำพันในมือเล่น แล้วกระดกเข้าปากทีเดียวจนหมด หลังจากนี้ก็เพียงแค่รอเท่านั้น

"แม่ดอกแก้ว หิวแล้วหรือไม่ เราแวะดื่มน้ำชาร้านนี้ดีกว่า"

ดอกแก้วมองสำรวจร้านน้ำชาที่อีกฝ่ายบอก รูปทรงดูทันสมัย ภายในร้านถูกประดับตกแต่งอย่างหรูหราดูแล้วน่าจะราคาแพงไม่น้อย แต่ภายในร้านกลับแน่นขนัดไปด้วยผู้คน ร้านของพวกฝรั่ง

พระนครในตอนนี้เปลี่ยนไปมาก ร้านรวงของพวกฝรั่งมาเปิดกันดาดเดื่อน ทุกอย่างล้วนแต่มีราคาแพง แต่ไม่รู้เหตุใดเหล่าคนชั้นสูงขุนน้ำขุนนาง คุณหญิงคุณนายทั้งหลาย ต่างพากันตบเท้าเข้าไปอุดหนุนมิได้ขาด หรือการทานอาหารร้านหรูๆ เหล่านั้นจะเป็นการบ่งบอกถึงการมีอันจะกินของพวกเขาไปเสียแล้ว

"ร้านของพวกฝรั่งหรือเจ้าคะ"

เสียงหวานที่เอ่ยถามขึ้น พร้อมคิ้วเรียวสวยนั้นขมวดมุ่น กิริยาเช่นนั้นล้วนอยู่ในสายตาของบุรุษข้างกาย

"อย่าบอกนะว่าเจ้าชังพวกฝรั่ง"

"หาใช่เช่นนั้นเจ้าค่ะ ข้าเพียงไม่คุ้นชินเท่านั้น"

นางเป็นเพียงสตรีที่อยู่แต่ในเรือน ยิ่งภายในเรือนประสบปัญหาด้านการเงิน นางยิ่งไม่ต้องการใช้จ่ายฟุ่มเฟือยกับสิ่งเหล่านี้ นางรับรู้ข่าวสารต่างๆ ว่าโลกกำลังพัฒนา แต่ไม่เคยที่จะทำตัวหลงใหลฟุ้งเฟ้อเช่นดังหลายๆ คน ยังคงใช้ชีวิตเช่นดังสตรีที่ถูกอบรมขัดเกลากิริยาเช่นดังสตรีชาวสยาม

"แม่ดอกแก้ว หากเราจะลองเปิดรับสิ่งใหม่ๆ บ้าง มันก็หาใช่สิ่งที่ผิด ยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่เจ้าจะต้องเรียนรู้ โลกภายนอกยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่เราไม่เคยเห็น ไม่เคยสัมผัส เราเพียงเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน หาใช่จะเปลี่ยนตัวเอง ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่ตัวของเราเองว่าจะหลงระเริงไปกับสิ่งยั่วยุเหล่านั้นหรือไม่"

ดอกแก้วที่มองบุรุษที่กล่าวกับนางตรงหน้า แล้วยิ้มให้อีกฝ่าย

"ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ"