All Chapters of สวาทรักเมียขัดดอก: Chapter 21 - Chapter 27

ร่างเล็กของสตรีที่เดินอยู่ริมถนนเพียงลำพังในยามบ่ายคล้อยทำให้หมื่นเดชาหาญณรงค์ต้องชะลอรถให้ช้าลง เขาพึ่งเดินทางกลับจากทำงานที่กระทรวงเหมือนเช่นทุกวัน ใบหน้างดงามคุ้นตาที่ดูเศร้าหมองราวกับพึ่งผ่านการร้องไห้มานั้นทำให้เขาต้องวนรถกลับไปหานาง"แม่เฉิดจันทร์จะไปไหนหรือ ขึ้นรถสิประเดี๋ยวข้าจักไปส่ง"เสียงของบุรุษที่เอ่ยขึ้นทำให้เฉิดจันทร์ชะงักฝีเท้า แววตาหวานปนเศร้าที่เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำฉ่ำวาวจ้องมองมายังเขา ทำให้หัวใจแกร่งกระตุก ก่อนจะเอ่ยกับอีกฝ่ายอีกครั้ง"ขึ้นรถสิ""เอ่อ ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ"เสียงหวานที่เอ่ยขึ้นอย่างสั่นเครือ เอ่ยบอกอีกฝ่ายอย่างเกรงใจ"ขึ้นรถเถอะประเดี๋ยวข้าจักไปส่ง มืดค่ำไปจักอันตราย"เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูจะไม่ยินยอมจึงเอ่ยเตือนนางเพราะตอนนี้ท้องฟ้าเหมือนจะมืดครึ้มลงเฉิดจันทร์ที่เห็นว่าเป็นดังที่อีกฝ่ายกล่าวและเพราะเกรงใจอีกฝ่ายที่รอนางอยู่นานจึงได้ยอมขึ้นรถไปกับบุรุษผู้เป็นคู่หมายของพี่สาวต่างสายเลือดหมื่นเดชาหาญณรงค์จ้องมองสตรีด้านข้างที่นั่งขดกายชิดประตูรถเป็นระยะ ให้นึกแปลกใจว่าผู้ใดกันที่ทำให้สตรีนางนี้หมองเศร้าได้ถึงเพียงนี้ เขาคิดว่านางจะเป็นสตรีอารมณ์ร้ายนิสัยห

แล้วงานเลี้ยงครบรอบห้าสิบปีของคุณหญิงระพีก็มาถึง แขกเหรื่อต่างมาร่วมงานกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง เพราะคุณหญิงระพีนั้นท่านเป็นสตรีผู้ที่มีหน้ามีตาในสังคม ส่วนสามีผู้ล่วงลับของนางก็เป็นที่นับหน้าถือตาของเหล่าคนชั้นสูง ตอนนี้บุตรชายก็ยังมียศมีตำแหน่งมีหน้าที่การงานที่ดี และไม่แน่ว่าปีนี้อาจจะได้เลื่อนตำแหน่ง แขกที่มาร่วมงานจึงล้วนแต่เป็นผู้ที่มีหน้ามีตาในสังคมแทบทั้งสิ้น หากไม่รับราชการก็ล้วนแต่เป็นเจ้าคนนายคน ปีนี้ถือว่ามีแต่สิ่งดีๆ เข้ามา ต้อนรับครบรอบอายุครึ่งร้อยของนางเสียงดนตรีที่แว่วดังเข้ามาทำให้ดอกแก้วรู้สึกตื่นเต้นและประหม่าไม่น้อย มิใช่ว่านางมิเคยต้องร่วมงานเลี้ยงใหญ่โตเช่นนี้มาก่อน แต่นางกำลังกังวล ฐานะของนางตอนนี้แม้ว่าจะเป็นว่าที่สะใภ้ของเจ้าของเรือนแต่ก็คงไม่แคล้วเป็นที่ติฉินนินทา เรื่องราวของเรือนนางนั้นดังกระฉ่อนไปทั่วทุกคุ้งน้ำเช่นนั้น คงมิอาจหลีกเลี่ยง แม้ตัวนางจะไม่ใคร่ใส่ใจลมปากของคนเหล่านั้น แต่ก็รู้สึกผิดหากคุณป้าระพีที่ดีกับนางมาก จะกลายเป็นขี้ปากของคนเหล่านั้นไปด้วยดอกแก้วนางกำลังจ้องมองใบหน้าของตัวเองที่ถูกแต่งแต้มจนงดงามในกระจก ใบหน้างามของนางได้รับการแปลงโฉมจนยิ่

ดอกแก้วที่เร่งฝีเท้าออกจากเรือนของหมื่นเดชาหาญณรงค์ โดยไม่แม้แต่จะสนใจสายตาของผู้คนที่ต่างหันมามองนางอย่างสนใจสงสัยใคร่รู้ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น เหตุใดว่าที่สะใภ้ของเจ้าของงานถึงได้วิ่งร้องไห้ออกจากเรือนไปเช่นนั้น ไม่สนแม้แต่จะหยุดฝีเท้าตามเสียงเรียกของผู้เป็นใหญ่แห่งเรือนหลังนี้คุณหญิงระพีที่ดูจะตกอกตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนจะทันเห็นบุตรชายของนางนั้นวิ่งตามออกมา ด้านหลังนั้นยังมีสตรีอีกนางติดตามมาด้วย เพียงเท่านั้นนางก็พอจะคาดเดาสิ่งที่เกิดขึ้นได้"คุณแม่"น้ำเสียงของบุตรชายที่เอ่ยเรียกนางนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ใบหน้าหล่อเหลานั้นดูหม่นเศร้าราวกับกำลังจะเอ่ยอธิบายกับนาง"ยังไม่ต้องมาอธิบายอะไรทั้งนั้น ตามน้องไป"มือไม้ของคุณหญิงระพีได้แต่ชี้ตามทิศทางที่หญิงสาววิ่งออกไป เมื่อเห็นว่าผู้เป็นบุตรชายวิ่งตามไป ร่างของนางก็ทรุดฮวบลงทันที ดีที่มีบ่าวคนสนิทอยู่ข้างกายที่เข้ามาประคองนางไว้ได้ทัน ตอนนี้นางรู้สึกว่าจะเป็นลมเสียให้ได้ บ่าวไพร่ในเรือนต่างวิ่งวุ่นกันหายาลมยาหอมกันวุ่นวายดอกแก้ววิ่งออกมาจนถึงถนนหน้าเรือนของหมื่นเดชาหาญณรงค์ แม้ว่าตอนนี้ท้องฟ้านั้นจะปกคลุมไปด้วยความมืดมิ