Lahat ng Kabanata ng สวาทรักเมียขัดดอก: Kabanata 31 - Kabanata 40

กายบางเปลือยเปล่าที่นอนบิดเร่าตัวแดงก่ำ ดูน่ามองชวนหลงใหล ร่างสูงปลดพันธนาการชิ้นสุดท้ายบนกายแกร่งกำยำสลัดมันออกไม่รู้ทิศทาง เร่งตามติดกายบางอย่างสิเน่หา มอบจุมพิตล่อลวงโฉมสะคราญให้ตอบรับจุมพิตนั้นอย่างอ่อนหวานสองมือใหญ่โอบประคองสองเต้าอวบอัดครัดเคร่ง บีบเคล้นตามอารมณ์ปรารถนา ยอดสีเรื่อชูชันล่อตาให้ต้องโน้มลงไปกัดกิน กายบางสะดุ้งสะอื้นหวาน ความเสียวกระสันเล่นงาน จนร่างงามบิดเร่าด้วยคลื่นแห่งความปรารถนาปากร้อนของบุรุษเหนือร่างดูดดื่มบดขยี้จนยอดทรวงงามสีเรื่อนั้นแดงก่ำ สองมือนั้นไซร้ก็บีบขย่ำเคล้นคลึงจนประทุมงามเบ่งบานรับสัมผัส ดอกแก้วครวญครางสะอื้นไห้ ทั้งเจ็บแสบทั้งวาบหวามรัญจวนใจ มือเรียวเล็กกดจิกไหล่กว้างมิรู้ตัว เสียงดูดกลืนปลายยอดนั้นหยุดลง เรียวลิ้นเปียกชื้นเปลี่ยนมาละเลงจูบไล้ขบกัดมาตามหน้าท้องแบนราบ ลากไล้ปลายลิ้นมาหยุดอยู่ตรงบุปผาดอกงามเนินเนื้อโหนกนูนงามผุดผ่องปรากฏสู่สายตาคมกล้า ความงามล้ำนั้นล่อลวงภมรหนุ่มให้อยากแนบชิดเชยชมขุนไกรมองความงามตรงหน้าอย่างหลงใหล ผิวเนื้อขาวผ่องนูนเด่นปกคลุมด้วยเส้นไหมนุ่มบางเบา ยั่วเย้าตัณหาให้ยิ่งลุกโชน นิ้วมือใหญ่สากระคายลูบไล้แผ่วเบาราวผี

ส่วนอีกคนที่ชีวิตเหมือนจะดูย่ำแย่ ตกต่ำ แต่กลับมิได้เป็นเช่นนั้น ชีวิตของดอกแก้วหลังจากวันนั้นที่นางได้กลายเป็นสตรีของขุนไกรอย่างเต็มตัว ทุกอย่างกลับไม่ได้เป็นอย่างที่นางคิดเอาไว้แม้แต่น้อย นางคิดมาตลอดว่าบุรุษผู้นี้คงจะตักตวงจากร่างกายนางให้คุ้มค่ากับราคาที่เขาต้องจ่าย มองนางเป็นเพียงเครื่องระบายความใคร่ นางเพียงต้องก้มหน้ายอมรับ ทอดกายให้เขาเชยชมแล้วจบๆ กันไป แต่เปล่าเลย นางกลับพบว่าชีวิตของนางนั้นช่างดูมีสีสันขึ้นมาก และมักจะมีความสุขเล็กๆ เกิดขึ้นเสมอขุนไกรเขานั้นดูแลเอาใจใส่นางเป็นอย่างดี ทะนุถนอมนางเป็นอย่างมาก คอยเอาอกเอาใจทุกอย่าง จนไม่เหลือเค้าของบุรุษปากร้ายที่มักจะกล่าววาจาเชือดเฉือนใส่นาง บุรุษร้ายกาจที่ดูมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว และถึงแม้ว่าเขาจะตะกละตะกลามกลืนกินนาง เห็นนางกลายเป็นอาหารจานโปรด แต่นางก็ไม่อาจปฏิเสธได้เช่นกันว่านางนั้นมีความสุขกับสิ่งที่เขามอบให้ เขาดูหลงใหลในตัวนาง แสนดีกับนางทุกอย่าง ความสัมพันธ์ของคนทั้งสองนั้นดีเกินคาดและออกจะดีเกินไปเสียด้วยซ้ำ นางเองก็ไม่คิดมาก่อนว่ามันจะกลายมาเป็นเช่นนี้ หากเขาจะทำกับนางเช่นสตรีนางหนึ่งที่เป็นเพียงลูกหนี้ นางก็ย่อมที

ดอกแก้วเดินออกมาสูดอากาศด้านนอก เพื่อระงับอารมณ์ไม่คงที่ที่เกิดจากสตรีสองนางนั้นอย่างอ่อนล้า แต่ไม่นึกเลยว่าจะมาเจอกับอดีตคู่หมายเข้าโดยบังเอิญหมื่นเดชาหาญณรงค์เองก็เหมือนจะเห็นนางแล้วเช่นกัน จึงเร่งฝีเท้าเดินเข้ามาหา ในตอนแรกนางคิดว่าตัวเองตาฝาดเสียอีก เพราะบุรุษตรงหน้าดูเปลี่ยนไปมาก เขาไม่สง่าผ่าเผยเช่นเก่าดอกแก้วมองบุรุษตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้ นางพอจะได้ยินมาบ้างว่าเขาประสบอุบัติเหตุต้องรักษาตัวร่วมเดือน แต่ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะดูซูบผอมลงมากเช่นนี้ ใบหน้าที่เคยหล่อเหลา บัดนี้ดูหมองคล้ำไม่มีสง่าราศี เห็นเขาเป็นเช่นนี้แล้วนางก็อดที่จะใจหายไม่ได้ จิตใจของนางอ่อนยวบ"แม่ดอกแก้วสบายดีหรือไม่"หมื่นเดชาหาญณรงค์เอ่ยกับสตรีตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่ดูยินดีเป็นอย่างมากที่มาพบนางที่นี่ เขามีคำพูดมากมายอยากจะเอ่ยกับนาง"ข้าสบายดีเจ้าค่ะ แล้วท่าน...เหตุใดจึง...เป็นเช่นนี้"ใบหน้าของบุรุษตรงหน้าที่เศร้าสลดลง ทำให้นางเกิดความรู้สึกสงสารจับใจ ในตอนนี้นางมิได้โกรธเคืองเขาอีกแล้ว อาจจะเป็นเพราะนางไม่ได้มีใจให้เขาเช่นชู้สาวตั้งแต่แรก แต่กลับมองอีกฝ่ายเป็นพี่ชายมาตลอด

เรือนร่างงดงามที่บัดนี้นั้นเปลือยเปล่าดิ้นรนขัดขืนเขาอย่างไม่ยินยอม ท่าทางคล้ายรังเกียจเขานั้นยิ่งโหมกระพือโทสะของบุรุษเหนือร่างให้ยิ่งรุกโชน เมื่อคิดว่านางจะทิ้งเขาเพื่อกลับไปหาชายผู้นั้น ชายที่ทรยศหักหลังนาง การกระทำของเขานั้นจึงไร้ซึ่งความอ่อนโยนดอกแก้วมองความเกรี้ยวกราดของขุนไกร แววตาที่เคยมองนางอย่างรักใคร่หวงแหนบัดนี้นั้นแดงก่ำมองไม่เห็นก้นบึ้ง ภาพของเขากับแหม่มผู้นั้นลอยเข้ามาในหัวของดอกแก้วราวกับน้ำหลาก วาจาร้ายกาจของเขาที่กล่าวว่านางอื้ออึงอยู่ในหัว แล้วยังความหยาบคายที่เขากระทำต่อนางอยู่ตอนนี้ จึงทำให้ดอกแก้วอ้าปากกัดไหล่เขาเต็มแรงด้วยอารมณ์ต่างๆ ที่ประเดประดังเข้ามา จนสัมผัสถึงรสฝาดของเลือดที่ซึมเข้ามาในปาก แต่นางกลับไม่คิดที่จะปล่อยแต่แล้วนางก็ต้องกรีดร้องเสียงหลง เมื่อชายผู้นั้นลุกล้ำกายนางอย่างไม่ออมแรง ทั้งๆ ที่เขายังไม่ปลดกางเกงพ้นสะโพกสอบเลยด้วยซ้ำ ราวกับจะลงโทษนางที่คิดทำร้ายเขา ความเจ็บแสบและจุกแน่นที่ได้รับทำให้นางร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร"ไอ้คนสารเลว คนถ่อย คนชั่ว อึก ข้าเกลียด...อื้อ"เสียงสะอื้นไห้และก่นด่านั้นเงียบลงเมื่อริมฝีปากหนาเลื่อนมาปิดคำแสลงหูที่นางก

ขุนไกรเมื่อเขากลับถึงเรือนเวลาก็ล่วงเลยจนดึกดื่นแล้ว สายตาคมมองเข้าไปในเรือนใบหน้าหล่อเหลาดูกระวนกระวายเพราะทิ้งนางให้อยู่เรือนเพียงลำพัง เห็นทีเขาคงต้องหาบ่าวสักคนมาคอยอยู่เป็นเพื่อนนาง เหตุเพราะวันนี้มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นกับกิจการของเขาจึงต้องเร่งจัดการให้เสร็จสิ้น แต่เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนกลับพบว่าด้านในนั้นว่างเปล่า ไม่มีแม้เงาของสตรีที่เขาคิดถึง คิ้วเข้มขมวดมุ่นก่อนหางตาจะหันไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งวางเอาไว้ตรงโต๊ะหัวเตียงจึงรีบเดินเข้าไปหยิบมันขึ้นมาอ่าน ข้อความในจดหมายทำให้ขุนไกรต้องยกฝ่ามือใหญ่ขึ้นมาตบหน้าผากของตัวเองอย่างแรงพร้อมสบถออกมาอย่างหัวเสียเรื่องราววุ่นวายต่างๆ ช่างเลือกวันได้ดีเยี่ยมเสียจริง เขาไพล่นึกไปถึงเสมียนที่เข้ามารายงานทันทีที่เขากลับเข้าไปในกระทรวงว่ามีสายถึงเขาแต่ปลายสายมิได้แจ้งว่าเป็นสายจากใคร จึงทำให้เขามิได้ให้ความสนใจมากนัก ตอนนี้เขานึกรู้ได้ในทันทีว่าคงจะเป็นแม่ดอกแก้วเป็นแน่ แม่ดอกแก้วจะเคืองเขาหรือเปล่านะ บิดาของนางออกจากโรงหมอแทนที่เขาจะเป็นคนพากลับเรือน เขากลับวุ่นวายอยู่กลับเรื่องอื่น ขุนไกรได้แต่ครุ่นคิดอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะตัดสินใจเข้