All Chapters of สวาทรักเมียขัดดอก: Chapter 41 - Chapter 50

ขุนไกรขับรถเข้ามาจอดอยู่ด้านหน้าเรือนไม้สักทองหลังใหญ่ ก่อนจะก้าวลงไปก็หันมาไถ่ถามสตรีที่นั่งมาด้วย"เจ้าจะลงไปด้วยกันหรือไม่""ไม่ดีกว่าค่ะ เชิญตามสบาย"มิเชลเอ่ยปฏิเสธด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว หากนางรู้ว่าธุระสำคัญของอีกฝ่ายคือการมาเรือนของสตรีนางนั้น นางคงไม่ยินยอมให้เป็นเช่นนี้เป็นแน่ ตอนนี้จึงทำได้เพียงกระฟัดกระเฟียดอยู่เพียงลำพัง มองแผ่นหลังกว้างของบุรุษที่นางปรารถนาเดินขึ้นเรือนไปอย่างไม่ใคร่จะสบอารมณ์นักคุณพระสรเดชที่หน้าตานั้นดูสดใสขึ้นและอาการป่วยดูเหมือนจะดีขึ้นมาก ท่านกลับมาช่วยเหลือตัวเองได้ ถึงแม้ว่าจะไม่แข็งแรงดังเก่า แต่ก็ดีมาก ยังสามารถใช้ชีวิตได้เช่นคนปกติ เพียงแค่ทำงานที่หนักเกินไปไม่ได้เท่านั้น สายตาของบุรุษชรามองสำรวจชายหนุ่มที่เข้ามาพบเขาด้วยสายตามิอาจที่จะคาดเดาความรู้สึก เขาพอจะรู้จักบุรุษหนุ่มผู้นี้มาบ้างเพราะเคยเจอกันในกระทรวงบ่อยครั้งเป็นบุรุษหนุ่มอนาคตไกลผู้หนึ่งและบุรุษผู้นี้ยังยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือตนเอาไว้เมื่อครั้งที่มีปัญหาในบ่อน นั่นจึงทำให้คุณพระสรเดชให้การต้อนรับขับสู้อีกฝ่ายเป็นอย่างดีบุรุษต่างวัยทั้งสองต่างก็พูดคุยไถ่ถามกันด้วยความเป็นกันเอง คุณพระสรเ

ยามเมื่อตะวันลาลับขอบฟ้า หมู่นกกาบินกลับรวงรัง ม่านสีดำปกคลุมไปทั่วบริเวณ คบไฟถูกจุดขึ้นให้แสงสว่าง ต่างคนต่างเร่งทำกิจกรรมสุดท้ายของวันก่อนจะแยกย้ายกลับเรือนใครเรือนมัน ผู้คนในเรือนของคุณพระสรเดชก็เช่นกัน เมื่อเสร็จกิจทุกอย่างต่างก็ดับฟืนดับไฟพากันเข้าห้องหับเพื่อพักผ่อน หลังจากที่เหน็ดเหนื่อยกันมาตลอดทั้งวันแต่ภายในเรือนนอนของคุณหนูของเรือนกลับยังมีแสงไฟส่องสว่าง ได้ยินเสียงสนทนาแว่วดังออกมาเป็นระยะแจ่ม บ่าวคนสนิทของดอกแก้วกำลังสางผมนุ่มสลวยของผู้เป็นนายอย่างเบามือ ยิ้มหัวฟังคำสนทนาของคุณหนูทั้งสองที่พูดคุยกันด้วยความคิดถึง ทั้งสองไม่ได้เจอกันมาแรมเดือน นางเองก็คิดถึงคุณหนูดอกแก้วเช่นกัน หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นบนเรือนดูเหมือนว่าคุณหนูของนางจะดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากทั้งสามต่างพากันพูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ พูดคุยเรื่องกระจุ๋มกระจิ๋มตามภาษาสตรี จนเมื่อเวลาล่วงเลยคุณหนูยิ้มก็ยกมือขึ้นปิดปากหาว แม้ว่าเธอจะยังอยากอยู่สนทนากับผู้เป็นพี่สาวมากเพียงใด แต่ก็มิอาจฝืนทนความง่วงงุนได้อีกดอกแก้วที่เห็นท่าทางของน้องสาวตัวน้อยก็ยกยิ้มขึ้นอย่างนึกเอ็นดู ฝ่ามือบางยกขึ้นลูบเรือนผมนุ่มของผู้เป็นน

"ท่านเข้ามาได้เยี่ยงไรเจ้าคะ"หลังจากที่ต่างฝ่ายต่างเงียบอยู่นาน ดอกแก้วจึงได้เอ่ยถามขึ้นขุนไกรก้มลงจูบหน้าผากมนชื้นเหงื่อ คิดถึงคนที่ช่วยให้เขาเข้าหานางขึ้นมาทันใด ป่านนี้ฟร้องค์คงต่อว่าเขามากมายแล้วเป็นแน่"ปีนหน้าต่างเข้ามา"ดอกแก้วมองอีกฝ่ายตาโต เรือนของนางนั้นสูงมาก หากจะปีนขึ้นมาคงต้องใช้บันไดเพียงอย่างเดียวเท่านั้น หากพลัดตกลงไปเกรงว่าคงได้เลือด แต่ราวกับอีกฝ่ายรู้ว่านางกำลังคิดสิ่งใดจึงเอ่ยขึ้น"ข้ามากับสหายมีบันไดมาด้วย"ขุนไกรคิดไปถึงสาเหตุที่ทำให้เขามาอยู่ที่นี่แล้วระบายยิ้มออกมา สหายผู้นั้นของเขาเป็นคนต้นคิดเรื่องนี้"ท่านมีสิ่งใดไม่สบายใจหรือ เหตุใดสีหน้าจึงไม่ใคร่จะดีนัก"ฟร้องค์เอ่ยถามเขาในขณะที่นั่งร่ำสุรากันอยู่ขุนไกรจึงบอกกล่าวกับเขาว่ามีเรื่องค้างคาใจและเข้าใจผิดกันกับนาง อีกฝ่ายจึงเสนอความคิดนี้ขึ้นมา ซึ่งเขาเองก็ถูกใจเป็นอย่างมากเขาอยากจะรักนางสัมผัสนางให้มากกว่านี้ แต่ตอนนี้แม้ว่าเขาอยากจะนอนกอดนางมากเพียงไร ก็จำต้องตัดใจ เขาต้องเปิดใจคุยกับนางให้รู้เรื่องเสียก่อน"แม่ดอกแก้ว เราแต่งงานกันเถอะนะ"จู่ๆ บุรุษที่โอบกอดนางอยู่ก็เอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบไป แต่ประโยคน

ขณะที่ดอกแก้วนั้นกำลังโศกเศร้าเสียใจเพราะบุรุษผู้นั้น บิดาของนางเองก็กำลังขุ่นเคืองขุนไกรอยู่เช่นกัน คุณพระสรเดชฟังเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับผู้เป็นบุตรีในระหว่างที่ตนกำลังรักษาตัวอยู่อย่างเจ็บปวดเสียใจ ทุกอย่างมันเป็นเพราะตนแท้ๆ ที่ทำให้บุตรสาวต้องมาพบเจอกับเรื่องเช่นนี้ เขาช่างเป็นบิดาที่ไม่เอาไหน แม่ดอกแก้วนางต้องเจ็บปวดชอกช้ำมากเพียงใดกันที่ต้องลดค่าตัวเองเช่นนั้น เขาเป็นผู้ที่ทำให้บุตรสาวต้องเหยียบย่ำศักดิ์ศรีตนเอง หากตายไปคงไม่มีหน้าไปเจอผู้เป็นภรรยา คุณพระสรเดชได้แต่โทษตัวเอง ครุ่นคิดอย่างเจ็บปวดซึ่งคนที่กำลังถ่ายทอดเรื่องราวที่ได้รับรู้มาก็เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่แพ้กัน แต่การแจ้งเรื่องทั้งหมดให้อีกฝ่ายรู้นั้นก็ดีกว่าปิดปังเอาไว้ หากอีกฝ่ายมารับรู้ในภายหลังคงจะยิ่งแย่กว่าเดิม"แต่ตอนนี้ ข้าเชื่อว่าเด็กทั้งสองนั้น มีใจรักต่อกันจริงๆ พ่อกลางเองถึงแม้ว่าเขาจะเริ่มต้นอย่างผิดๆ แต่ตอนนี้ข้าเชื่อว่าเขากำลังทำทุกอย่างให้ถูกต้อง ข้าเลี้ยงเขามากับมือ ข้าย่อมรู้ดี หากบุตรชายของข้าไม่มีใจให้แม่ดอกแก้ว เขาก็คงไม่ทำเช่นนั้นตั้งแต่แรก"คุณนายสายหยุดเอ่ยกับคุณพระสรเดชสามีของสหายรักของ

วันหยุดวันนี้ไม่ได้สุขสมชื่นมื่นดังที่คิด ขุนไกรเมามายหัวราน้ำตั้งแต่เมื่อวานหลังจากที่กลับจากเรือนของคุณพระสรเดช เมื่อคืนนี้เขามิรู้ว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้สึกตัวมาอีกที ตอนนี้ดวงตะวันก็ขึ้นตรงหัวแสงสว่างสาดส่องเข้ามาแยงตาเสียแล้ว แต่ทว่าเขาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้นมาทำอะไรแม้แต่น้อย ยังคงคว้าขวดเหล้าขึ้นมาดื่ม ใบหน้าคร้ามคมนั้นหมองหม่นเศร้าซึมเสียงเคลื่อนไหวภายนอกที่ดังขึ้น ทำให้ขุนไกรชะงักมือที่ถือขวดสุรา หันไปมองตามต้นเสียงด้วยหัวใจที่เต้นระทึก ก่อนเสียงฝีเท้าจะดังชัดเจนขึ้น"แม่ดอกแก้ว แม่ดอกแก้วใช่หรือไม่"ขุนไกรที่เอ่ยออกมาแผ่วเบา ต้องเป็นนางที่กลับมาหาเขา ใบหน้าหล่อเหลาจึงยกยิ้มขึ้นอย่างยินดีแต่เงาร่างบอบบางของสตรีที่มาปรากฏอยู่ตรงหน้าทำให้ใบหน้าที่รู้สึกยินดีในตอนแรกหม่นหมองลง"มิเชล มีอันใดหรือ"ขุนไกรเอ่ยทักทายสตรีตรงหน้า ก่อนจะยกขวดสุราขึ้นดื่มอีกครั้ง หัวใจที่พองโตเมื่อครู่เล็กแฟบลงทันตามิเชลมองบุรุษเบื้องหน้าด้วยความเสน่หา เยื้องย่างเข้าไปหาอีกฝ่าย เมื่อนางได้รับรู้ว่าสตรีนางนั้นได้หนีไปจากขุนไกรนางก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก สิ่งที่นางได้ทำถือว่าประสบผลสำเร็