All Chapters of เสี่ยธีร์ไม่อยากมีเมีย #เซ็ตเมียเสี่ย1: Chapter 1 - Chapter 10

เวลา 05.00 น. ที่สนามบิน ยังไม่ได้ทันจะก้าวลงจากรถ เสียงโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้น ธีร์ธวัชรีบล้วงเข้าไปแล้วหยิบออกมา เวลาตี 5 แบบนี้ใครจะโทรมาหาเขาได้ นอกจากคนที่บอกให้เขามาสนามบินตอนตี 5 “แม่ตรงเวลามากเลยนะครับ” เสียงของคนครึ่งหลับครึ่งตื่นกรอกไปตามสาย //แน่นอนสิ แม่ก็อยากจะรู้ว่าแกมาตามที่พูดไว้จริง ๆ หรือเปล่า แล้วนี่อยู่ไหนแล้ว// เสียงผู้เป็นมารดาเอ่ยถามมาตามสาย ทำให้ธีร์ธวัชได้แต่ถอนหายใจออกมา “อยู่สนามบินแล้วครับ กะว่าจะเปิดห้องนอนสักสองสามชั่วโมง ไว้เก้าโมงเช้าค่อยไปรอรับลูกรักของแม่” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความประชดประชัน แต่ทางปลายสายนั้นกลับหัวเราะออกมาอย่างดีใจ //ดีแล้ว รับน้องเสร็จก็พาไปคอนโดเลยนะ ดูแลน้องให้ดีล่ะ ช่วงนี้งานแม่ยุ่งมากคงไม่มีเวลาไปเยี่ยมน้องเท่าไหร่// ‘ข้ออ้างชัด ๆ’ ธีร์ธวัชได้แต่แอบบ่นในใจ อย่างแม่ของเขานี่เหรองานยุ่ง ทุกวันนี้ก็แทบจะนั่งนับเงินอย่างเดียว ส่วนเรื่องอื่น ๆ ก็มีลูกน้องพ่วงตำแหน่งเลขาคนสนิททำให้แทบทุกอย่างอยู่แล้ว “เข้าใจแล้วครับแม่ ผมจะดูแลสายขิมของแ

ธีร์ธวัชขับรถคู่ใจรีบกลับคอนโดให้เร็วที่สุด ขืนช้าไปกว่านี้หากยัยตัวยุ่งโทรไปฟ้องแม่เขาว่าปล่อยให้เธออยู่คนเดียวโดยที่ไม่มีไฟฟ้า รับรองได้เลยว่าจะได้โดนบทสวดจากคุณหญิงแม่เป็นเวลาสามวันสามคืนอย่างแน่นอน ยัยนั่นก็ช่างเข้าใจออดอ้อน เวลาอยู่ต่อหน้าแม่เขาจะชอบทำตัวเรียบร้อยว่านอนสอนง่าย ไม่ดื้อ ไม่เถียง แต่เวลาลับหลังกลับกล้าต่อปากต่อคำกับเขาตลอด ถ้าให้แต่งงานกันไป มีหวังคงต้องถูกควบคุมทั้งจากแม่และจากเมียแน่นอน ดังนั้น งานแต่งงานระหว่างเขากับสายขิมจะต้องไม่เกิดขึ้น ไม่ว่าต้องใช้วิธีไหนหรือแผนการอะไรก็ต้องทำให้คุณหญิงเธียรธาราเปลี่ยนใจให้ได้ คันเร่งเหยียบไปเท่าไหร่ไม่รู้ หรือเพราะการจราจรวันนี้เป็นใจ จึงทำให้ธีร์ธวัชกลับมาถึงคอนโดได้ภายในไม่ถึงชั่วโมง ความรีบร้อนเพราะยัยตัวแสบบอกว่าไฟดับทั้งหมดทำให้ตอนนี้เขาแทบจะควันออกหู เมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้วพบว่าคอนโดของเขาไฟสว่างจ้าทุกดวง และสายขิมก็กำลังนั่งกินขนมพร้อมกับดูรายการโทรทัศน์อยู่ “สายขิม...” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาผ่านไรฟันที่กัดกันจนดังกรอด เพื่อระงับความโมโหของตัวเอง แต่ดูเหมือนเจ้าของชื่อจะไม่ได้รู

“ไหนบอกว่าจะมาช่วยงาน แล้วไปนั่งหน้าบูดอะไรอยู่ตรงนั้น”ธีร์ธวัชอดที่จะถามไม่ได้ เมื่อเห็นสายขิมนั่งกอดอกมองหน้าเขาด้วยสายตาที่กำลังบ่งบอกว่าไม่พอใจอะไรสักอย่าง “ทำคนเดียวไปเถอะค่ะ” “ถ้าไม่ช่วยแล้วจะตามมาทำไม” “ทำไมคะ หรือว่าเฮียกลัวยัยน้องกิ๊บซี่นั่นเข้าใจผิด” ใบหน้าคมเข้มส่ายไปมาเบา ๆ แล้วก็ก้มลงไปอ่านเอกสารที่อยู่ตรงหน้าต่อ เขาไม่อยากเถียงกับเธอด้วยเรื่องไร้สาระ และกับกิ๊บซี่ เขาก็ไม่ได้สนใจด้วยว่าจะเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างสายขิมว่าเป็นอะไรกัน “ถ้าไม่ช่วยก็นั่งเงียบ ๆ ไปแบบนั้นแหละ ดีเหมือนกันฉันขี้เกียจทะเลาะกับเธอ” แต่แทนที่คนถูกบอกให้เงียบจะเงียบตามคำสั่ง สายขิมกลับพาตัวเองไปนั่งยังเก้าอี้ที่อยู่ตรงโต๊ะทำงานของเขา แขนข้างหนึ่งยกขึ้น วางข้อศอกลงบนโต๊ะแล้วใช้มือเท้าคางตัวเองเอาไว้ ดวงตากลมโตก็จ้องมองดูเฮียธีร์ พร้อมกะพริบปริบ ๆ ไปด้วย ถึงจะไม่มีเสียงพูดคุย หรือเสียงอื่น ๆ ออกมาให้รำคาญ แต่ว่า การที่ถูกใครสักคนมานั่งจ้องอย่างเอาเป็นเอาตายตอนกำลังทำงาน ก็ทำให้ธีร์ธวัชแทบจะไม่มีสมาธิ “นี่...สายขิม” ปากก

“ไอ้ธีร์ มึงจะรีบแดกไปไหน เพิ่งบ่ายสามโมงเอง” กิตติภพทักขึ้น เมื่อเห็นว่าเพื่อนซี้เอาแต่ยกแก้วเหล้ากระดกเข้าปากรัว ๆ โดยที่ไม่เว้นจังหวะตั้งแต่มาถึงคลับของเขา ถึงแม้ที่นี่จะเปิดร้านหนึ่งทุ่ม แต่ห้องวีไอพีเจ้าของร้านนั้นเปิดตลอด 24 ชั่วโมง “แดกเหมือนเมียทิ้ง” คราวนี้เป็นภัทรกรพูดขึ้นบ้าง “พวกมึงสองคนไม่เข้าใจหรอก ว่าคนกำลังเครียดมันเป็นยังไง” “แล้วมึงเครียดเรื่องอะไร” สองเพื่อนซี้ถามขึ้นแทบจะพร้อมกัน แล้วตั้งหน้าตั้งตารอฟังคำตอบจากปากของคนที่จะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม “เมื่อเช้าแม่กูมาหา แล้วก็ถามเรื่องสายขิม” พอพูดจบ เพื่อนทั้งสองคนก็หัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างกับนัดไว้ โดยเฉพาะกิตติภพ ที่ดูจะขบขันกับอาการของเพื่อนซี้ในตอนนี้มากที่สุด “ไอ้เหี้ยตี๋ มึงจะหัวเราะอะไรขนาดนั้นวะ” “แม่มึงอยากจะให้แต่ง แต่ง ๆ ไปก็จบ สายขิมก็สวย น่ารัก ทำกับข้าวก็เก่ง ทำงานก็เก่ง ไม่ดีตรงไหนวะ” ที่รู้ เพราะเพื่อนตัวดีที่กำลังกระดกเหล้ารัว ๆ เคยเล่าให้ฟังอยู่บ้าง ทีแรกคิดว่าธีร์ธวัชไม่น่าจะมีปัญหาหากต้องแต่งงานกับเธอจริง

“สวัสดีครับเสี่ย วันนี้หน้าตาสดชื่นจังเลยนะครับ” เสียงของพนักงานในร้ายเอ่ยทักทาย ทำให้ธีร์ธวัชรีบใช้มือจับดูหน้าตัวเอง แปลกตรงไหน ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกแบบนั้นเลยสักนิด “แปลกเหรอ” เขาย้อนถามพนักงาน “ครับ แปลกมาก” “แปลกยังไง” “ก็วันนี้เสี่ยเดินยิ้มตั้งแต่หน้าร้านจนถึงตอนนี้ ยังไม่หุบเลยนะครับ” ริมฝีปากที่คลี่ยิ้มอยู่อย่างไม่รู้ตัวรีบหุบลงทันที พร้อมเม้มเข้าหากันแน่นกว่าเก่า “เอาเหล้าขึ้นไปให้ด้วย เหมือนเดิม” “ครับ ๆ ผมจะรีบเอาขึ้นไปให้นะครับ” เสียงเข้ม ๆ เอ่ยสั่งเครื่องดื่มแก้เขิน ก่อนที่จะรีบก้าวขายาว ๆ จ้ำอ้าวไปยังชั้นสองที่เป็นห้องทำงาน แต่รอยยิ้มที่หุบเอาไว้เมื่อครู่ดันคลี่ออกมาอีกแล้วโดยที่เขาไม่รู้ตัว ธีร์ธวัชหย่อนตัวลงนั่งยังเก้าอี้ทำงานเมื่อเข้ามาในห้อง แผ่นหลังเอนพิงพนัก นิ้วมือก็เคาะลงบนโต๊ะ ในหัวกำลังฉายภาพเมื่อเช้าที่เขากำลังจูบยัยตัวแสบ ริมฝีปากเธอนุ่มมาก แถมหวานอีกต่างหาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะลิปสติกหรือเปล่าที่ทำให้เขารู้สึกว่าปากของเด็กดื้อนั้นหวานกว่าทุกคนที่เคยจูบมา ‘ฟ