ตอนที่ 6 ไปถึงไหนกันแล้ว

ติ๊งต่อง...

เสียงกริ่งหน้าประตูซึ่งดังขึ้นติดกันสามครั้งแล้ว ทำให้สายขิมที่กำลังวุ่นวายอยู่ในครัวรีบถอดผ้ากันเปื้อนออก จากนั้นก็รีบวิ่งมาเปิดประตู เธอรู้อยู่แล้วว่าวันนี้ใครจะมาหา ถึงได้รีบตื่นแต่เช้ามาทำกับข้าว ทั้งที่ยังปวดหัวเพราะอาการแฮงค์เหล้าที่ดื่มมากเกินไปเมื่อคืน

“สวัสดีค่ะคุณแม่”

ทันทีที่ประตูเปิดออก เสียงหวานใสก็เอ่ยทักทายคนตรงหน้า พร้อมกับยื่นมือไปช่วยรับกระเป๋าและถุงกระดาษอีกหลายถุงที่อยู่ในมือของคุณหญิงเธียรธารามาถือเอาไว้ แล้วเดินนำมายังห้องนั่งเล่น

“ตาธีร์ไปไหนเสียล่ะ”

ผู้เป็นแม่เอ่ยถามขณะที่กำลังหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟาในห้องรับแขก พลางใช้สายตากวาดดูรอบ ๆ คอนโดของลูกชายก่อนที่จะหันมามองหน้าว่าที่ลูกสะใภ้ของตนเอง

“เฮียธีร์ยังไม่ตื่นค่ะ พอดีเมื่อคืนกลับมาดึกค่ะ”

“แล้วนี่ขิมกำลังทำอะไรอยู่เหรอลูก”

“อ๋อ...ขิมทำกับข้าวไว้รอคุณแม่ค่ะ รออีกสิบนาทีก็เสร็จแล้วล่ะค่ะ คุณแม่หิวหรือยังคะ”

คุณหญิงเธียรธารามองดูหน้าเจ้าของคำตอบแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สายขิมเป็นเด็กน่ารัก รู้จักกาลเทศะ ทั้งยังรู้จักเอาอกเอาใจผู้ใหญ่ งานบ้าน งานเรือน ทำได้ทุกอย่าง ไม่เสียแรงที่เลี้ยงดูมาเองกับมือ

“แล้วกับตาธีร์ ไปถึงไหนกันแล้วล่ะ”

“เอ่อ...คือว่า”

แค่ได้เห็นท่าทีอึกอักของอีกฝ่าย ผู้ที่อาบน้ำร้อนมาก่อนย่อมรู้ดีว่า ความสัมพันธ์ที่ตอนหวังเอาไว้นั้นคงยังไม่ถึงไหนเป็นแน่

“อะ แม่ซื้อมาฝาก เอาไว้ใส่เวลาอยู่กับตาธีร์”

“อะไรเหรอคะ”

“ขิมเปิดดูสิลูก”

สายขิมรับถุงกระดาษที่แม่บุญธรรมของเธอยื่นมาให้แล้วเปิดดู ดวงตาคมสวยเบิกกว้างพอ ๆ กับริมฝีปากที่แยกออกจากกันด้วยความตกตะลึง

ชุดลูกไม้บางหวิวที่แทบจะปิดอะไรไม่มิด เรียกได้ว่าใส่กับไม่ใส่ก็น่าจะมีค่าเท่ากัน

“นี่แหละ ทีเด็ด ใส่แล้วถ้าตาธีร์ยังอดใจไหวนะ แม่จะจัดงานบวชให้แบบไม่ต้องสึกอีกเลย”

“แต่คุณแม่คะ...”

“เอาน่า...ขิมรักเฮียไม่ใช่เหรอ มันก็ต้องลงแรงกันหน่อย ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวโดนผู้หญิงคนอื่นแย่งไป แม่รับไม่ไหวหรอกนะ”

         มันคงเป็นโชคดีของเธอ ที่ได้มาเป็นลูกบุญธรรมของคุณหญิงเธียรธารา ตั้งแต่เล็กจนโตท่านเลี้ยงดูเธอมาอย่างลูกแท้ ๆ หรือบางทีอาจจะดีกว่าลูกแท้ ๆ อย่างเฮียธีร์ก็ได้

         แต่ว่า...การที่จะให้ใส่ชุดลูกไม้วาบหวิวขนาดนี้อยู่กับเขาสองคน ก็ดูเป็นวิธีการที่โจ่งแจ้งเกินไปหรือเปล่านะ

         “มันจะดีเหรอคะคุณแม่ เฮียธีร์จะไม่ว่าขิม เอ่อ...แรดเหรอคะ”

         “แรดเริ่ดอะไรกัน นี่มันสมัยไหนแล้วขิม กล้า ๆ ไว้ลูก”

         เสียงพูดคุยกันสองคนดังเล็ดลอดเข้าไปด้านในห้องนอน ทำให้ผู้เป็นเจ้าของคอนโดต้องเปิดเปลือกตาขึ้นจนได้ ธีร์ธวัชดีดตัวลุกจากที่นอน คราวแรกกะว่าจะดุยัยตัวแสบเปิดรายการโทรทัศน์เสียงดัง แต่พอเปิดประตูออกมา ปากที่กำลังจะอ้าบ่นก็ต้องปิดลงจนสนิท

         “แม่...มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”

         ธีร์ธวัชรีบเอ่ยถามบุพการีซึ่งกำลังนั่งพูดคุยสนุกสนานกับว่าที่ลูกสะใภ้ที่พยายามยัดเยียดให้เขา

         “มาได้สักพักแล้วล่ะ แต่ขิมบอกว่าแกนอนดึก แม่ก็เลยไม่ได้ให้น้องไปปลุก”

         “แม่นี่...ลำเอียงชัดเจนเลยนะครับ กับขิมเรียกน้อง เรียกลูก ที่กับผมเรียกแก”

         เสียงทุ้มบ่นราวกับน้อยใจอย่างไม่จริงจังนัก ถึงอยากจะน้อยใจจริง ๆ ก็ไม่มีประโยชน์หรอก ดูตอนนี้สิ พูดกับเขาแค่ประโยคเดียวก็หันกลับไปถามสารทุกข์สุกดิบกับลูกสาวที่รักต่อ

         “เฮียธีร์ ไปอาบน้ำเร็วค่ะ จะได้มากินข้าวเช้าพร้อมกับคุณแม่ ขิมทำกับข้าวไว้หลายอย่างเลย”

         “อยู่เป็นนะยัยเตี้ย”

         “ตาธีร์...นี่แกว่าน้องเหรอ”

         “ผมชมครับ ชมว่าลูกสาวแม่ตัวเล็ก น่ารัก”

         พูดจบร่างสูงก็ลุกจากโซฟาแล้วเดินกลับเข้าห้องนอนของตัวเองเพื่อที่จะได้อาบน้ำตามคำสั่งยัยตัวแสบ ไม่ได้กลัวหรอกนะ แค่เกรงใจเพราะตอนนี้แม่อยู่ด้วย ถึงอย่างไรก็ต้องนั่งทานข้าวกับแม่อยู่แล้ว ก็อาบน้ำให้มันเสร็จ ๆ ตอนบ่ายยังมีนัดกับไอ้เพื่อนสองคนนั่นอีก

         ใช้เวลาไม่นานนักธีร์ธวัชก็อาบน้ำเสร็จ พอออกมาจากห้องนอนอาหารเช้าหลายอย่างก็ถูกจัดบนโต๊ะอาหารแล้วเรียบร้อย

         “มาเร็วเฮียธีร์ เช้านี้ขิมทำขนมจีนกับแกงเผ็ดด้วยนะ ของชอบเฮียเลย มีไก่ทอด มีไข่ต้มด้วย”

         ต่อให้จะมาอยู่กรุงเทพฯ นานแค่ไหน แต่สายขิมก็รู้ดีว่ายังไงคนตัวโตก็ยังชอบอาหารใต้เหมือนเดิม เพราะเมื่อก่อนเวลาที่เขากลับไปเยี่ยมบ้าน มักจะให้เธอทำให้กินบ่อย ๆ

         “มาเร็ว ๆ ตาธีร์ มานั่งข้างน้องนี่มา”

         “ครับ”

         ขนมจีนจานใหญ่ถูกวางลงตรงหน้าแล้วเขาก็เริ่มลงมือทานอย่างรวดเร็ว เป็นสิ่งเดียวที่ปฏิเสธไม่ได้เลยก็คือ ฝีมือการทำอาหารของสายขิมอร่อยมาก ถ้าใครได้ลองรับรองว่าติดใจทุกคน รวมถึงเขาด้วย...

         บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปอย่างครึกครื้น เอ่อ...หมายถึงแค่แม่กับลูกสาวของแม่นะ ไม่เกี่ยวกับเขา

ตอนนี้ผู้หญิงสองคนทานไปพลาง คุยไปพลาง ทั้งเรื่องงานและเรื่องสัพเพเหระ จนสุดท้ายก็วกกลับมาเรื่อง...เขา

         “นี่ เรื่องที่แม่สั่งแกไว้น่ะ ไปถึงไหนแล้ว”

“เรื่องอะไรครับ แม่สั่งผมตั้งหลายเรื่อง”

ทำเป็นไม่รู้ไปอย่างนั้น แต่ธีร์ธวัชเข้าใจคำถามของมารดาดีว่าเรื่องที่กำลังพูดถึงคือเรื่องอะไร

“แกศึกษาดูใจกับน้องไปถึงไหนกันละ”

เคร้ง! เสียงช้อนที่อยู่ในมือของหญิงสาวตัวเล็กหล่นลงกระทบจาน จนคนทั้งคู่หันไปมองอย่างพร้อมเพรียง

“ขอโทษค่ะ พอดีมือขิมลื่น”

หัวใจดวงน้อยเต้นรัวเร็วไม่เป็นจังหวะ ส่วนหูก็รอฟังว่าอีกฝ่ายจะตอบมารดาว่าอย่างไร เฮียธีร์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะเอ่ยตอบออกมา

“ผมก็บอกแม่ไปแล้วไม่ใช่เหรอครับ ว่าขิมเป็นน้องสาว แม่ก็ยังอยากจะให้แต่งกันอยู่ได้”

จากที่หัวใจเต้นแรงเพราะความตื่นเต้นเมื่อครู่ กลายเป็นตอนนี้รู้สึกวูบโหวงอยู่ข้างใน ผิดหวัง เสียใจ มันก็ไม่ถึงขนาดนั้น มันเพียงแค่รู้สึกน้อยใจที่เขาไม่เคยเปิดใจให้เธอเลย

“แกพูดอย่างนี้ได้ไงตาธีร์ น้องเสียใจรู้ไหม”

“แล้วผมพูดผิดตรงไหนครับ”

ตอบคำถามเสร็จสายตาก็หันไปมองเด็กดื้อที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าว่าดวงตาคมสวยคู่นั้นดูจะเศร้าลงกว่าทุกวันนิดหน่อย

“ไม่รู้แหละ ยังไงแกก็ต้องศึกษาดูใจกับน้องต่อ นี่เป็นคำสั่ง เพราะฉันไม่รับคนอื่นเป็นสะใภ้”

“แม่ครับ...”

เสียงทุ้มเอ่ยเรียกมารดาอย่างออดอ้อน แต่คุณหญิงแม่กลับไม่ได้สนใจ เพราะตอนนี้แม่ของเขากำลังตักไก่ทอดใส่ในจานว่าที่ลูกสะใภ้จนเกือบล้น และแน่นอนว่าแม่ไม่ตักให้เขาเลยแม้แต่ชิ้นเดียว บางทีก็อยากจะน้อยใจแม่เหมือนกันนะ...

“แม่กลับก่อนนะ ไว้จะมาเยี่ยมใหม่”

มื้ออาหารเช้าจบลง นั่งคุยกันต่ออีกสักพัก หมายถึงแค่แม่กับสายขิมสองคน ไม่ได้เกี่ยวกับลูกชายหัวแก้วแหวนอย่างเขาแม้แต่น้อย แล้วคุณหญิงเธียรธาราก็ขอตัวกลับ

“ค่ะคุณแม่ มาเที่ยวบ่อย ๆ นะคะ ขิมคิดถึง”

ผู้ชายตัวโตได้แต่เบ้ปากเล็กน้อย เมื่อเห็นยัยตัวแสบอ้อนแม่ของเขาราวกับห่างกันมาสักสามปี ทั้งที่เพิ่งมาอยู่ได้ไม่ถึงสองอาทิตย์ด้วยซ้ำ

“ขิม...อย่าลืมชุดที่แม่ซื้อมาฝากนะ”

ประโยคกำชับที่กระซิบอยู่ข้างใบหูทำเอาคนฟังหน้าแดงก่ำขึ้นมา แล้วก็ปรายสายตาไปมองเฮียธีร์ที่ยืนอยู่ไม่ไกล

“ค่ะแม่ แล้วขิมจะลองดูนะคะ”

“ดีมากลูก แม่ไปแล้วนะ อ้อ...ไม่ต้องไปส่งข้างล่างนะจ๊ะ ใช้เวลากับเฮียให้เต็มที่เลย”

ประโยคหลังคนเป็นแม่เน้นย้ำชัด ๆ ราวกับต้องการให้ลูกชายของตนได้ยินด้วย

เมื่อประตูปิดลงจนสนิท ร่างเล็กก็หันหลังกลับเพื่อจะได้เข้าห้องของตัวเอง แต่ก็มีคนตัวสูงมายืนขวางเอาไว้

“เมื่อกี้คุยอะไรกับแม่ กระซิบอะไรกัน”

“เปล่านี่คะ คุณแม่ก็แค่บอกให้ขิมดูแลตัวเองดี ๆ”

“อย่ามาโกหกนะสายขิม”

“ไม่เชื่อก็แล้วแต่เฮียธีร์เถอะค่ะ”

ยัยตัวเล็กสะบัดหน้าแล้วเดินผ่านเขาไป กะว่าจะรั้งเอาไว้ให้คุยกันก่อน แต่หางตาก็เหลือบไปเห็นถุงกระดาษหลายใบที่วางอยู่บนโซฟา มันคงเป็นของที่แม่ซื้อมาฝากสายขิม ธีร์ธวัชรอจนประตูห้องนอนของเด็กดื้อปิดลงจนสนิท แล้วก็รีบมาเปิดถึงกระดาษนั้นดู

“ร้ายนักนะ ทั้งคู่เลย” เขาพูดพึมพำกับตัวเองเมื่อเห็นชุดลูกไม้บางหวิวในถุงแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก ถ้าจะทำถึงขนาดนี้ ก็ดี...ดูสิว่าใครจะทนเก่งกว่ากัน เขาจะตบะแตกหรือเธอจะหนีกลับใต้ก่อน

///////////////////////////////////////////////////////