ตอนที่ 9 ช่วงนี้ไม่ว่าง

        “สวัสดีครับเสี่ย วันนี้หน้าตาสดชื่นจังเลยนะครับ”

         เสียงของพนักงานในร้ายเอ่ยทักทาย ทำให้ธีร์ธวัชรีบใช้มือจับดูหน้าตัวเอง แปลกตรงไหน ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกแบบนั้นเลยสักนิด

         “แปลกเหรอ” เขาย้อนถามพนักงาน

         “ครับ แปลกมาก”

         “แปลกยังไง”

         “ก็วันนี้เสี่ยเดินยิ้มตั้งแต่หน้าร้านจนถึงตอนนี้ ยังไม่หุบเลยนะครับ”

         ริมฝีปากที่คลี่ยิ้มอยู่อย่างไม่รู้ตัวรีบหุบลงทันที พร้อมเม้มเข้าหากันแน่นกว่าเก่า

         “เอาเหล้าขึ้นไปให้ด้วย เหมือนเดิม”

         “ครับ ๆ ผมจะรีบเอาขึ้นไปให้นะครับ”

         เสียงเข้ม ๆ เอ่ยสั่งเครื่องดื่มแก้เขิน ก่อนที่จะรีบก้าวขายาว ๆ จ้ำอ้าวไปยังชั้นสองที่เป็นห้องทำงาน แต่รอยยิ้มที่หุบเอาไว้เมื่อครู่ดันคลี่ออกมาอีกแล้วโดยที่เขาไม่รู้ตัว

         ธีร์ธวัชหย่อนตัวลงนั่งยังเก้าอี้ทำงานเมื่อเข้ามาในห้อง แผ่นหลังเอนพิงพนัก นิ้วมือก็เคาะลงบนโต๊ะ ในหัวกำลังฉายภาพเมื่อเช้าที่เขากำลังจูบยัยตัวแสบ ริมฝีปากเธอนุ่มมาก แถมหวานอีกต่างหาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะลิปสติกหรือเปล่าที่ทำให้เขารู้สึกว่าปากของเด็กดื้อนั้นหวานกว่าทุกคนที่เคยจูบมา

         ‘ฟุ้งซ่าน’ พอเริ่มรู้ตัวว่ากำลังคิดอะไรอยู่ใบหน้าหล่อ ๆ ก็รีบส่ายไปมาเพื่อขจัดภาพของสายขิมที่หลับตาพริ้มให้เขาจูบเมื่อเช้า แต่ทำไมยิ่งพยายามสลัดออกไปเท่าไหร่ ภาพยัยตัวเล็กก็ยิ่งชัดขึ้นเท่านั้น

         ‘น่ารัก’ แก้มที่แดงเรื่อขึ้นมาตัดกับผิวสีน้ำผึ้งสุขภาพดี มันยิ่งทำให้เธอดูน่ารักมากขึ้นแบบมาก ๆ

         “เหล้ามาแล้วครับเสี่ย”

         พนักงานชายใช้แผ่นหลังดันประตูให้เปิดเข้ามา เพราะมือทั้งสองข้างนั้นถือถาดเครื่องดื่มที่เขาสั่งเอาไว้ จากนั้นก็วางมันลงบนโต๊ะตรงโซฟาที่อยู่ตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของเขา

         “ให้เรียกเด็กไหมครับเสี่ย” พนักงานคนเดิมเอ่ยถามอย่างรู้ใจ

         “ไม่ต้อง วันนี้ฉันจะตรวจรายงานสักหน่อย ไม่อยากให้ใครมารบกวน”

         “รับทราบครับ”

         เมื่อพนักงานกลับออกไปแล้ว สายตาคมก็กลับมาจดจ้องกับเอกสารรายงานรายได้ของร้านต่อ ดูเหมือนว่าเดือนนี้ยอดขายจะพุ่งมากกว่าทุกเดือน แบบนี้คนเป็นเจ้าของร้านแบบเขาค่อยหายเหนื่อยหน่อย

         “มีอะไรอีก ฉันบอกแล้วไงว่าไม่อยากให้ใครมารบกวน”

         ผู้เป็นเจ้าของห้องเอ่ยถามทั้งที่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นดูว่าใครเปิดประตูเข้ามา

         “เดี๋ยวนี้กับกิ๊บซี่ เสี่ยใช้คำว่ารบกวนแล้วเหรอคะ”

         ร่างระหงในชุดสีแดงสดทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาสองแขนกอดอกแล้วยกขาขึ้นไขว่าห้าง ทำให้กระโปรงที่เธอสวมอยู่ร่นขึ้นจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน แต่กิ๊บซี่ก็ไม่ได้สนใจจะดึงลงหรือปกปิด เพราะระหว่างเขากับเธอนั้นเคยเห็นกันมามากยิ่งกว่านี้เสียอีก

         “ขึ้นมาได้ยังไง ฉันไม่ได้เรียก”

         “ห่างเหินจังเลยนะคะเสี่ย กิ๊บซี่มาเที่ยวก็เลยถามพนักงานว่าเสี่ยมาหรือยัง ก็เลยขึ้นมาทักทายค่ะ”

         ขาเรียวยกลงวางบนพื้นทั้งสองข้าง แล้วหยัดตัวลุกขึ้นเดินไปหาอีกฝ่ายที่โต๊ะทำงาน วงแขนโอบรั้งลำคอเขาเอาไว้ก่อนที่จะถือวิสาสะทิ้งตัวลงนั่งบนตักของธีร์ธวัช

         “เสี่ยไม่คิดถึงกิ๊บซี่บ้างเหรอคะ เราไม่ได้ทำอะไร ๆ กันนานแล้วนะ”

         นิ้วเรียวสวยที่ปลายเล็บแต่งแต้มสีสันสะดุดตาค่อย ๆ เกลี่ยไล้ไปตามกรอบหน้าคมอย่างยั่วยวน

         “ช่วงนี้ฉันไม่ว่างน่ะ งานยุ่ง”

         ธีร์ธวัชตอบกลับพร้อมกับใช้สองมือยกร่างที่นั่งอยู่ลงจากตักของเขา แล้วก็หันมาสนใจกับเอกสารตรงหน้าต่อ

         “แต่เสี่ยทำแบบนี้กิ๊บซี่ก็เฉาตายพอดีสิคะ” หญิงสาวเริ่มทำเสียงเง้างอน “เสี่ยบอกไม่ให้กิ๊บซี่รับงานคนอื่นแล้วเสี่ยจะดูแลกิ๊บซี่เอง แต่นี่อะไร โอนแค่เงินแต่ไม่มาหากันบ้างเลย”

         “ดูเหมือนว่าฉันให้เธออยู่สบาย ๆ แล้วจะไม่ชอบสินะ”

         คราวนี้ธีร์ธวัชวางปากกาที่จับอยู่ลงบนโต๊ะแล้วเงยหน้ามองคนที่ยังยืนอยู่ข้าง ๆ น้ำเสียงนิ่ง ๆ นั้นทำให้หญิงสาวเริ่มประหม่าขึ้นมา

         “ถ้าอย่างนั้นเธอก็กลับไปรับงานตามเดิมได้เลย เดือนหน้าฉันจะจ่ายค่าเสียเวลาให้อีกเดือนก็แล้วกัน”

         “เสี่ยคะ!”

         “ลงไปข้างล่างได้แล้ว ฉันงานยุ่ง”

         ปกติเขาเองก็ไม่ใช่คนขี้หงุดหงิดหรืออารมณ์เสียง่าย ออกจะใจดีกับสตรีเป็นพิเศษ แต่เธอดันมาถูกจังหวะที่กำลังยุ่งกับงานอยู่พอดี

         เสียงเดินกระทืบเท้าปึงปังแล้วก็ตามมาด้วยเสียงของประตูที่ถูกปิดด้วยความแรงของคนที่ไม่พอใจ ธีร์ธวัชผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ จริง ๆ แล้วเธอก็เป็นคนน่ารักดี แต่ช่วงนี้ชอบทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขาเกินไป จนบางครั้งน่าเบื่อจนรู้สึกรำคาญ

         ระหว่างที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเซ็นเอกสาร สายตาก็เหลือบไปมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ เขาหยิบมันขึ้นมาแล้วกดโทรหาใครบางคนที่...ไม่น่ารำคาญ

         //ค่ะ เฮียธีร์//

         เสียงหวานใสแจ๋วดังมาตาสายเมื่อเด็กดื้อรับโทรศัพท์

         “วันนี้อย่ารีบนอนล่ะ เดี๋ยวเฮียซื้อติ่มซำรอบดึกไปฝาก ทำงานอีกไม่นานก็เสร็จแล้ว”

         //คืนนี้เฮียไม่อยู่จนร้านปิดเหรอคะ//

         “ไม่ล่ะ เหนื่อย อยากนอนพักมากกว่า ถ้าให้ดีมีหมอนข้างนุ่ม ๆ ให้กอดด้วยก็คงหายเหนื่อย”

         ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะตอบกลับมา

         //ก็ถ้าเฮียธีร์ไม่อึดอัด จะรับขิมไปนอนกอดก็ได้นะคะ//

         “ขิมพูดเองนะ”

         //ก็...ก็ถ้าเฮียโอเค ขิมก็ยอมเป็นหมอนข้างให้ค่ะ//

         “อืม...ถ้างั้นเจอกันนะครับ เด็กดี”

         เหมือนสายขิมจะอึ้ง ๆ กับประโยคสุดท้ายที่เขาเอ่ยบอก เธอไม่ได้ตอบกลับอะไรมาอีก แต่เลือกที่จะกดตัดสายไปเสียอย่างนั้น

         ธีร์ธวัชนั่งยิ้มอยู่คนเดียว ดูเหมือนหัวใจของเขามันจะเต้นแรงเกินไปหรือเปล่านะ แล้วนี่เป็นอะไรถึงได้พูดกับเธอไปแบบนั้น อืม...นี่มันก็อยู่ในแผนการนั่นแหละ ยัยตัวแสบก็ทำเป็นเก่ง พอเอาเข้าจริงเดี๋ยวได้วิ่งกลับห้องตัวเองเหมือนเมื่อคืน

         แต่ถ้าคืนนี้ เธอไม่หนีกลับก็น่าจะดีกว่า จะรู้สึกยังไงนะถ้าได้กอดยัยตัวนุ่มนิ่มทั้งคืน ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากกลับคอนโดไว ๆ นั่นจึงทำให้เขารีบจัดการเอกสารตรงหน้าอย่างเร็วที่สุด

         ไปรอคิวติ่มซำเจ้าดังอยู่เกือบชั่วโมง ได้แล้วก็รีบบึ่งรถกลับมายังคอนโด เมื่อประตูเปิดออกก็คนเห็นตัวเล็กที่ยืนฉีกยิ้มกว้างรอต้อนรับอยู่หน้าประตู

         ธีร์ธวัชจ้องมองคนที่อยู่ตรงหน้าที่ตอนนี้สวมชุดนอนอยู่ แต่ว่า มันไม่ใช่ไอ้ชุดลูกไม้เหมือนเมื่อคืน

         “ทำไมไม่ไม่ใส่ชุดนอนแบบเมื่อคืนครับ สวยดีนะ”

         คนโดนทักเรื่องชุดผิวหน้าร้อนเห่อแดงขึ้นมา ความจริงก็ตั้งใจจะใส่ แต่เห็นเขาบอกว่าให้รอกินติ่มซำด้วยกัน ก็เลยคิดว่าหากใช่ชุดแบบนั้นมานั่งกินอาหารมื้อดึกมันคงจะแปลก ๆ ไปสักหน่อย

         “ก็เฮียธีร์บอกว่าให้รอกินติ่มซำ จะให้ขิมใส่ชุดแบบนั้นมานั่งที่โต๊ะกินข้าว มันคงแปลก ๆ มั้งคะ” เธอตอบพร้อมกับยื่นมือไปรับถุงใส่อาหารจากมือของเขา

         “ไม่เห็นจะแปลกเลย ก็เผื่อว่า...กินของคาวเสร็จจะได้กินของหวานต่อเลยไงครับ เสิร์ฟบนโต๊ะกินข้าวก็ไม่เลวนะ”

         คำพูดสองแง่สองง่ามที่เธอเองก็ฉลาดพอจะรู้ทัน ทำให้ริมฝีปากบางได้แต่เม้มเข้าหากันแน่นด้วยความเขินอาย แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังแกล้งเธอเพื่ออยากให้ล้มเลิกความตั้งใจเรื่องแต่งงาน แต่ว่า มันก็อดที่จะหวั่นไหวไม่ได้เลยจริง ๆ

         หวั่นไหวจนพาให้คิดไปว่า หากคำพูดพวกนี้ออกมาจากความรู้สึกของเฮียธีร์จริง ๆ มันจะเป็นยังไงนะ

         “แต่ว่า...ขิมห้ามลืมสัญญานะ ที่บอกว่าจะยอมเป็นหมอนข้างให้เฮียคืนนี้”

         ระหว่างที่กำลังแกะติ่มซำใส่จาน ร่างสูงก็เดินมาประชิดแล้วสวมกอดเธอเอาไว้จากทางด้านหลัง ความอุ่นร้อนจากร่างกายของเขาทำให้เธอยิ่งหวั่นไหวกว่าเดิม

         “ขิมไม่ลืมหรอกค่ะ จะให้เฮียธีร์กอดแน่น ๆ เลย”

         เอาวะ...งานนี้ถอยไม่ได้แล้วสายขิม!

///////////////////////////////////////////////////////