ตอนที่ 5 เฮียไม่น่ารัก

         “ไหนบอกว่าจะมาช่วยงาน แล้วไปนั่งหน้าบูดอะไรอยู่ตรงนั้น”

ธีร์ธวัชอดที่จะถามไม่ได้ เมื่อเห็นสายขิมนั่งกอดอกมองหน้าเขาด้วยสายตาที่กำลังบ่งบอกว่าไม่พอใจอะไรสักอย่าง

         “ทำคนเดียวไปเถอะค่ะ”

         “ถ้าไม่ช่วยแล้วจะตามมาทำไม”

         “ทำไมคะ หรือว่าเฮียกลัวยัยน้องกิ๊บซี่นั่นเข้าใจผิด”

         ใบหน้าคมเข้มส่ายไปมาเบา ๆ แล้วก็ก้มลงไปอ่านเอกสารที่อยู่ตรงหน้าต่อ เขาไม่อยากเถียงกับเธอด้วยเรื่องไร้สาระ และกับกิ๊บซี่ เขาก็ไม่ได้สนใจด้วยว่าจะเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างสายขิมว่าเป็นอะไรกัน

         “ถ้าไม่ช่วยก็นั่งเงียบ ๆ ไปแบบนั้นแหละ ดีเหมือนกันฉันขี้เกียจทะเลาะกับเธอ”

         แต่แทนที่คนถูกบอกให้เงียบจะเงียบตามคำสั่ง สายขิมกลับพาตัวเองไปนั่งยังเก้าอี้ที่อยู่ตรงโต๊ะทำงานของเขา แขนข้างหนึ่งยกขึ้น วางข้อศอกลงบนโต๊ะแล้วใช้มือเท้าคางตัวเองเอาไว้ ดวงตากลมโตก็จ้องมองดูเฮียธีร์ พร้อมกะพริบปริบ ๆ ไปด้วย

         ถึงจะไม่มีเสียงพูดคุย หรือเสียงอื่น ๆ ออกมาให้รำคาญ แต่ว่า การที่ถูกใครสักคนมานั่งจ้องอย่างเอาเป็นเอาตายตอนกำลังทำงาน ก็ทำให้ธีร์ธวัชแทบจะไม่มีสมาธิ

         “นี่...สายขิม” ปากกาที่อยู่ในมือวางลงบนกระดาษ แล้วเงยหน้าขึ้นมองยัยตัวแสบที่ยังนั่งอยู่ท่าเดิม

         “คะ?”

         “จะนั่งมองหน้าฉันอีกนานไหม เธอกำลังทำให้ฉันไม่มีสมาธิในการทำงานรู้หรือเปล่า”

         “ขิมยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยนะคะ”

         ยัยตัวเล็กเถียงกลับหน้าซื่อตาใสแป๋ว ไม่ยอมรับว่าตัวเองกำลังรบกวนการทำงานของเขาอยู่ ถึงแม้จะรู้ดีอยู่แก่ใจก็ตามที

         “ถ้าไม่ช่วยก็ลงไปนั่งเล่นข้างล่างไป อยากดื่ม อยากกินอะไรก็บอกพนักงาน”

         “เฮียไล่ขิมเหรอ”

         “อืม...”

         คำตอบสั้น ๆ ของเขาทำเอาเธอยู่หน้าใส่ ร่างเล็กลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วถอดเสื้อคลุมที่เฮียธีร์ให้ใส่เอาไว้ออก ก่อนที่จะเดินตึงตังลงไปข้างล่างที่ตอนนี้มีลูกค้าเกือบเต็มแล้ว

         ธีร์ธวัชมองตามแผ่นหลังเล็กจนประตูห้องทำงานของเขาปิดลง แล้วก็ต้องส่ายศีรษะไปมา ดูเหมือนว่าการที่แม่ส่งเธอมาครั้งนี้จะไม่ง่ายต่อการรับมือเอาเสียเลย ไม่รู้ว่าคุณหญิงแม่ของเขาสอนอะไรยัยตัวแสบไว้บ้าง

         แต่จะสอนอะไรก็ช่างเถอะ ตอนนี้ก็ภาวนาให้ตัวเองอย่าตบะแตกก็แล้วกัน

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

         “กลับขึ้นมาทำไม ฉันยังทำงานไม่เสร็จ”

เอ่ยถามออกไปเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู แต่เพราะไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเลยทำให้ไม่รู้ว่าผู้มาเยือนเป็นใคร

“กับเพื่อนกับฝูง ต้องรอเวลามึงเลิกงานด้วยเหรอวะ”

เสียงที่ดังขึ้นทำให้เจ้างของห้องเงยหน้าขึ้นมองก่อนที่จะยิ้มมุมปากให้กับเพื่อนซี้ที่ทิ้งตัวลงนั่งตรงหน้าพอดี

“พรุ่งนี้มึงไม่เปิดร้านทองหรือไง ถึงได้ออกมาหากูดึก ๆ ได้น่ะ”

“ไม่เปิด หยุดพัก เหนื่อย”

“เออ พ่อคนรวย เหนื่อยเมื่อไหร่ก็หยุดเนอะ”

ภัทรกรไหวไหล่เพียงเล็กน้อยแล้วชะโงกหน้าไปดูเอกสารที่กองอยู่ตรงหน้าเพื่อนสนิท

“งานยุ่งเหรอวะ” เขาเอ่ยถาม

“อืม...ใกล้สิ้นเดือนก็แบบนี้แหละ”

“นอกจากตั้งใจคั่วผู้หญิงแล้ว มึงยังตั้งใจทำงานด้วยเหรอวะไอ้ธีร์ กูไม่ยักรู้”

คำค่อนแคะของเพื่อนมาพร้อมกับเสียงหัวเราะเบา ๆ ไม่นานนัก พนักงานก็ยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ ภัทรกรยกแก้วเหล้าเข้าปากแล้วมองเพื่อนซี้ขีด ๆ เขียน ๆ เอกสารไปมา และไม่มีทีท่าจะเสร็จง่าย

“ทำไมไม่รับพนักงานมาช่วยสักคนวะ จะได้ไม่ต้องเหนื่อย”

“มีนะ มีอยู่คนหนึ่ง วันนี้บอกว่าจะมาช่วยแต่ตอนนี้ลงไปนั่งอยู่ข้างล่างละ”

“ใครวะ...”

ภัทรกรถามออกไป แต่ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะตอบกลับเขาก็อ้าปากกว้างทำเสียง อ๋อ... เหมือนนึกบางอย่างออก

“วันนี้ว่าที่เมียมึงมาด้วยเหรอวะ กูก็ว่าใคร หน้าคุ้น ๆ”

“อืม...บอกจะมาช่วย แต่สุดท้ายก็มาป่วนมากกว่า กูก็เลยไล่ลงไปนั่งข้างล่างน่ะ”

เพื่อนซี้วางแก้วเหล้า แล้วยกศอกทั้งสองข้างวางลงบนโต๊ะ ก่อนที่จะโน้มตัวเข้าไปหาธีรธวัชที่ยังเซ็นเอกสารอยู่ไม่หยุด

“แต่ว่า น้องสายขิมของมึงเนี่ย ลีลาใช้ได้เลยนะเว้ย”

“ลีลา?”

“เออ เมื่อกี้กูเห็นยืนเต้นอยู่บนโต๊ะ ก็ว่าหน้าคุ้น ๆ แต่คิดว่าลูกค้าร้านมึงก็เลยไม่สนใจ”

จบประโยคของเพื่อนสนิท ธีร์ธวัชก็วางปากกาลงบนโต๊ะเสียงดัง จากนั้นลุกพรวดจากเก้าอี้ เดินดุ่ม ๆ ไปทางหน้าประตูห้องทันที

“ไอ้ธีร์! มึงจะไปไหนวะ”

เสียงตะโกนถามของเพื่อนที่ดังตามหลังไม่ได้ทำให้เขาหยุดชะงัก สองเท้ารีบก้าวเดินลงมาจนถึงชั้นล่าง แล้วก็ต้องยกมือกุมขมับของตัวเองเมื่อยัยตัวยุ่งกำลังเต้นอยู่บนโต๊ะอย่างที่เพื่อนเขาบอกจริง ๆ

ยิ่งไปกว่านั้น รอบ ๆ โต๊ะที่เธอกำลังวาดลวดลายอยู่ข้างบนถูกล้อมรอบไปด้วยลูกค้าผู้ชาย ที่จ้องมองไปยังสายขิมด้วยสายตาหื่นกระหาย

ธีร์ธวัชรีบแหวกวงล้อมของพวกผู้ชายเหล่านั้นแล้วก็ดึงแขนของเด็กดื้อให้หยุดเต้น

“สายขิม หยุด!”

ดวงตาคู่สวยฉ่ำปรือเพราะฤทธิ์เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ปรายมามองเพียงเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะสะบัดแขนเรียวให้หลุดจากการถูกเกาะกุม แล้วเริ่มขยับเต้นต่อ แถมลีลาท่าทางมันยังยั่วยวนมากกว่าเมื่อครู่อีกหลายเท่าตัว

“ลงมานี่เลยขิม”

วงแขนแกร่งตวัดรัดรอบเอวคอดแล้วดึงเด็กดื้อลงมาจากโต๊ะ แม้จะดิ้นไปดิ้นมา แต่แรงคนเมาแถมยังตัวเล็กกว่า จะสู้แรงผู้ชายตัวสูงใหญ่อย่างเขาได้อย่างไร

เขากระเตงยัยตัวแสบที่ยังดิ้นอยู่ไม่หยุดจนเข้ามาให้ห้องทำงานจึงได้วางทิ้งลงบนโซฟาตัวยาว ก่อนที่จะนึกบางอย่างออก

“ไอ้เหี้ยกร ห้ามมอง”

ธีร์ธวัชเอ่ยบอกเพื่อนซี้แล้วรีบหยิบเสื้อคลุมของตัวเองมาคลุมตัวของสายขิมเอาไว้ เพราะตอนนี้ทั้งกระโปรงสั้น ๆ ทั้งเสื้อสายเดี่ยวตัวจิ๋วมันร่นขึ้นร่นลงจนเห็นเนื้อหนังด้านใน

“ไอ้เหี้ยธีร์ กูยังไม่ได้มองน้องสาวมึงเลย” ภัทรกรพูดแล้วหรี่ตามองเพื่อนตัวเอง “นี่มึงหวง?”

“ก็ต้องหวงไหมวะ ยังไงขิมมันก็น้องสาวกู” ตอบคำถามทั้งที่ยังจัดท่าทางคนเมาหมดแรงให้เข้าที่เข้าทาง

“แต่ไม่ใช่น้องแท้ ๆ”

คำย้ำสถานะที่เพื่อนซี้พูดออกมาทำให้เขาชะงัก ก่อนจะรีบจัดแจงเสื้อคลุมให้เรียบร้อยแล้วเดินกลับไปนั่งกับเพื่อนต่อ

“นี่ กูถามมึงจริง ๆ เถอะไอ้ธีร์ มึงไม่ชอบน้องมันสักนิดเลยเหรอวะ ทั้งสวย ทั้งน่ารัก แถมแม่มึงก็ชอบน้องมากด้วย”

‘ไม่ชอบ’ เปล่าหรอก เขาไม่ได้ไม่ชอบหรือรังเกียจสายขิม แต่ว่า เป็นเพราะอะไรล่ะถึงไม่อยากแต่งงานกับเธอ

คำว่าพี่น้องเหรอ? ไม่ใช่ แต่เป็นเพราะ...

“ขิมมาพักคอนโดเฮียธีร์ค่ะ อีกหลายวันกว่าจะกลับ...เฮียธีร์เป็นพี่ชายค่ะ ลูกชายของคุณแม่...พี่ต้อมไม่ต้องห่วงนะคะ กลับใต้เมื่อไหร่ขิมจะรีบไปหาทันทีค่ะ”

ตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอม สายขิมขึ้นมาเที่ยวกรุงเทพฯ เหมือนกับทุกครั้ง แต่ประโยคคุยโทรศัพท์ที่เขาบังเอิญไปได้ยินนั้นทำให้เกิดความรู้สึกแปลก ๆ ทั้งชื่อคนปลายสายก็น่าจะเป็นผู้ชาย และการที่เธอพยายามบอกสถานะว่าเป็นแค่พี่น้อง มันเลยทำให้เขาคิดไปว่า สายขิมกำลังคุยกับแฟนของเธอ

มันจึงทำให้เขาเว้นระยะห่างจากยัยตัวยุ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งพอคุณหญิงแม่อยากจะให้แต่งงานกับสายขิม ก็ยิ่งทำให้ระยะห่างถูกเว้นมากขึ้นยิ่งกว่าเดิม เพราะคนอย่างธีร์ธวัชไม่อยากได้ชื่อว่าแย่งแฟนคนอื่น

“เฮียไม่น่ารัก...” จู่ ๆ คนเมาก็พูดขึ้นมาพร้อมกับชี้หน้าเขาอย่างเอาเรื่อง แม้จะชี้ไม่ตรงก็เถอะ

“มึงทำอะไรน้อง” ภัทรกรเอ่ยถาม

“ทำเหี้ยอะไรล่ะ มึงก็เห็นว่าเมื่อกี้กูทำงานอยู่”

“แต่มึงบอกว่า มึงไล่น้องลงไปข้างล่าง”

ก็ถูกที่เขาเป็นคนบอกให้สายขิมลงไปนั่งข้างล่าง แต่ใครจะคิดว่ายัยตัวเล็กจะไปนั่งดื่มเหล้าจนเมา แถมขึ้นไปเต้นบนโต๊ะแบบนั้น

“กูแค่บอกให้ลงไปนั่งข้างล่าง เพราะอยู่ด้วยกันก็เอาแต่กวนไม่ได้ทำงานทำการ”

ตอบออกไปแล้วเพื่อนซี้ยังหรี่ตามองจับผิดอย่างไม่เชื่อในเหตุผลที่เขาบอก

“กูว่า มีอะไรมากกว่านั้น”

มากกว่านั้น? แล้วอะไรล่ะ ในเมื่อเขาก็ยังไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง มาถึงร้านก็ขึ้นมาห้องทำงาน ก็แค่นั้นเอง...

///////////////////////////////////////////////////////