All Chapters of เสี่ยธีร์ไม่อยากมีเมีย #เซ็ตเมียเสี่ย1: Chapter 21 - Chapter 30

Rrrr Rrrr เสียงโทรศัพท์ที่ดังไม่หยุดอยู่ตรงโต๊ะข้างเตียงนอนทำให้ธีร์ธวัชต้องจำใจยกแขนที่กำลังกอดเด็กดื้ออยู่ออก แล้วเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู “แม่?” เขาอ่านชื่อปลายสายที่โชว์อยู่บนหน้าจอ สลับกับมองเวลาในตอนนี้ เพิ่งจะเจ็ดโมงเช้าเอง ทำไมแม่เขาถึงได้โทรมาเช้าขนาดนี้ แต่จะอย่างไร นิ้วยาวก็รีบกดรับก่อนที่สายจะตัดไป “ครับแม่ โทรมาแต่เช้าเลยนะครับ มีอะไรหรือเปล่า” “เฮียธีร์ คุยกับใครเหรอคะ” แต่ยังไม่ทันที่คุณหญิงเธียรธาราจะตอบ สายขิมที่นอนอยู่ได้ยินเสียงพูดก็งัวเงียถาม “ไม่มีอะไร นอนเถอะ” เขาใช้มือปิดสปีกเกอร์เอาไว้เพื่อไม่ให้เสียงพูดเล็ดลอดเข้าไปได้ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว //เสียงใครน่ะตาธีร์ แม่ได้ยินเหมือนมีเสียงผู้หญิงพูดกับแก นี่แกนอนกับใคร// “ไม่มีครับแม่ ผมอยู่คอนโดจะนอนกับใครได้ ว่าแต่แม่โทรมาทำไมครับ” ธีร์ธวัชรีบแก้ตัว ขืนแม่เขารู้ว่านอนอยู่กับสายขิม มีหวังคงมีงานแต่งงานเกิดขึ้นภายในเย็นนี้แน่ ๆ //ให้มันจริง อย่าให้ฉันรู้นะว่าแกไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น

เกือบบ่ายสอง มีรถไม่คุ้นตาคันหนึ่งมาจอดหน้าประตูรั้วบ้าน ทำให้คนงานที่กำลังทำสวนอยู่นั้นได้แต่ชะเง้อคอมองอย่างสงสัย พอประตูรถเปิดออกพร้อมกับใครบางคนที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวคู่กับกางเกงยาวและแว่นกันแดดก้าวลงมา ก็ยิ่งทำให้สงสัยหนักเข้าไปอีก “มาหาใครครับ” คนงานชายถามออกไปด้วยสำเนียงภาษาใต้ และก็ยังมองหน้าผู้มาเยือนอยู่แบบนั้น “มาหาแม่ครับ เปิดประตูให้ผมหน่อย” แว่นกันแดดถูกถอดออกแล้วเอามาเหน็บไว้ตรงคอเสื้อ แต่ถึงอย่างนั้นแล้ว ผู้ชายที่อยู่ด้านในรั้วก็ยังมองหน้าเขาอย่างสงสัยอยู่เช่นเดิม “จำผมไม่ได้เหรอครับ” ธีร์ธวัชชี้นิ้วเข้าหาตัวเองพร้อมเอ่ยถาม อีกฝ่ายก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาเพื่อเป็นคำตอบ หรือว่า...เขาจะไม่ได้กลับบ้านนานไปหน่อยเลยทำให้คนงานลืมหน้าหมดแล้ว “ผมธีร์ครับ ลูกคุณแม่” พอได้ยินคำตอบ คนงานชายก็เบิกตากว้างก่อนที่จะรีบร้อนไปเปิดประตูรั้วให้ลูกชายของผู้เป็นเจ้านาย “ขอโทษนะครับคุณธีร์ ไม่เจอกันนานผมจำหน้าแทบไม่ได้เลยครับ” “จำแทบไม่ได้อะไรล่ะครับ จำไม่ได้เลยต่างหากล่ะ” พูดหยอกคนตรงหน้าเสร็จ เขาก็

“อยู่ดีไม่ว่าดี หาเรื่องเจ็บตัว ดีนะไม่ตกลงมาแข้งขาหัก ได้วุ่นวายต้องไปส่งโรงพยาบาลอีก” เสียงของคุณหญิงเธียรธาราเอ่ยบ่นลูกชายเพียงคนเดียวที่ทำอะไรไม่ดูตัวเอง มีอย่างที่ไหนริไปลงแข่งปีนเสาชิงเปรตทั้งที่ตัวเองไม่เคยลองทำสักครั้งเดียว “โธ่...แม่ครับ ก็แค่ลองสนุก ๆ ผมไม่ได้เจ็บอะไรขนาดนั้นสักหน่อย” คนที่บอกว่าตัวเองไม่ได้เจ็บอะไรสักหน่อยตอนนี้กำลังนอนคว่ำให้สายขิมทายาที่หลังให้ รอยเขียวช้ำเป็นทางยาวเพราะกระแทกลงกับพื้นดิน แม้จะบอกว่าไม่ได้เจ็บ แต่พอนิ้วแตะลงเพียงนิดคนตัวโตก็ร้องโอ๊ยขึ้นมา “โอ๊ย! ขิม เบา ๆ หน่อยสิ มือหนักไปแล้ว” “ขิมเบาแล้วนะเฮีย ใครใช้ให้เฮียไปแข่งปีนเสาชิงเปรตกันล่ะ ทำเป็นเก่ง ดูสิต้องมาลำบากขิมอีก” ปากเล็ก ๆ บ่นไปพลาง มือก็ทายาให้เขาไปพลาง แต่ถึงจะหมั่นไส้ที่เขาทำอวดเก่ง เธอก็ยังทายาอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเจ็บมากไปกว่านี้ “ยังไงแม่ฝากขิมดูตาธีร์หน่อยก็แล้วกันนะลูก แม่ไปธุระก่อน คืนนี้น่าจะนอนในเมือง พรุ่งนี้มีงานตอนเช้าต่อน่ะ” “ค่ะแม่ เดี๋ยวขิมดูแลเฮียธีร์ให้นะคะ” ฝากฝังลูกช

“ขิมจะกลับพร้อมตาธีร์จริง ๆ เหรอลูก” คุณหญิงเธียรธาราเอ่ยถาม เมื่อกลับมาถึงบ้านในตอนเช้าแล้วเห็นว่าที่ลูกสะใภ้ลากกระเป๋าเดินทางออกมาด้วย ตามหลังสายขิมก็มีลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเดิมตามอยู่ไม่ห่าง “ค่ะคุณแม่ ขิมจะไปช่วยงานเฮียธีร์น่ะค่ะ เห็นว่าไม่อยู่แค่คืนเดียว ระบบในร้านรวนไปหมด” ธีร์ธวัชยืนเอามือล้วงกระเป๋า ไม่หือ ไม่อือ กับเหตุผลที่ยัยตัวเล็กเอ่ยบอกผู้เป็นแม่ ในตอนนี้ถึงเธอจะบอกว่าถูกตามให้กลับกรุงเทพฯ เพราะเขาทนความคิดถึงไม่ไหว ก็จะไม่เถียง ไม่ปฏิเสธแม้แต่คำเดียว แต่เป็นสายขิมเสียเองที่ตัดสินใจยังไม่อยากบอกเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้แม่ได้รับรู้ “ถ้าอย่างนั้นก็เดินทางปลอดภัยนะลูก ว่างแล้วก็กลับมาเที่ยวบ้านกันบ่อย ๆ ล่ะ แม่คิดถึง” “ค่ะคุณแม่” สองมือยกขึ้นไหว้คนตรงหน้าอย่างนอบน้อม แล้วก็เดินไปยังรถที่จอดรออยู่ ในขณะที่ธีร์ธวัชกำลังจะเดินตามเด็กดื้อออกไป แม่ของเขาก็คว้าข้อมือเอาไว้เสียก่อน “ถ้าแกดูแลน้องไม่ดี รอบนี้แม่จะเอาน้องคืนแบบไม่ให้กลับไปหาแกอีกเลย” คุณหญิงเธียรธาราเอ่ยบอกลูกชายพร้อมกับระบายรอยยิ้มกว้างจนเกือ

แสงแดดในยามบ่ายตกกระทบน้ำทะเลจนเป็นประกายระยิบระยับราวกับเพชรที่กำลังต้องแสง สายลมพัดโชยพาเอาไอเค็มของทะเลมาแตะต้องผิวหนัง ธีร์ธวัชเอนกายอยู่บนเก้าอี้ชายหาดสีขาว สายตาคมกวาดมองไปทั่วบริเวณจนกระทั่งไปหยุดอยู่ที่ร่างบางของเด็กดื้อที่กำลังเล่นน้ำทะเลอยู่ไม่ไกล สายขิมในชุดบิกินี่สีชมพูอ่อนตัดกับผิวสีน้ำผึ้งดูโดดเด่น ขณะที่คลื่นลูกเล็กๆ ซัดเข้าใส่ร่างอรชร ทำให้ชุดว่ายน้ำแนบชิดไปกับเรือนร่างยิ่งขึ้น นัยน์ตาคมเข้มไล่มองคนตัวเล็กที่กำลังเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน ตั้งแต่เส้นผมสีดำสนิทที่ปลิวไปตามลม ใบหน้าหวานที่เปื้อนยิ้ม แก้มนุ่มที่แดงระเรื่อจากแสงแดด ไปจนถึงเรือนร่างที่ดูสมส่วนในชุดบิกินี่ตัวจิ๋ว แล้วก้อนเนื้อใต้หน้าอกข้างซ้ายก็เต้นรัวขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ เป็นเอามากแล้วจริง ๆ ยิ่งเขามองยัยตัวเล็กนานมากเท่าไหร่ รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าก็กว้างขึ้นมากเท่านั้น และมันก็กว้างเสียจนกิตติภพที่เอนกายอยู่บนเก้าอี้ชายหาดข้าง ๆ กันพูดขึ้น “อาการมันเป็นยังไงบอกกูมาดิ๊ ต้องกินยา หรือว่าต้องไปหาหมอไหมไอ้ธีร์” ได้ยินคำถามของเพื่อนซี้ ธีร์ธวัชก็ค่อย ๆ เบนสายต