All Chapters of เสี่ยธีร์ไม่อยากมีเมีย #เซ็ตเมียเสี่ย1: Chapter 11 - Chapter 20

ฮืม...ฮืม...ฮืม เสียงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีของคนตัวเล็กที่กำลังทำกับขนมอยู่ในครัว มือทำไป ปากจิ้มลิ้มก็ขยับเป็นทำนองไปด้วย วันนี้สายขิมตั้งใจจะทำขนมไปให้เฮียธีร์ที่ออกไปทำงานตั้งแต่ตอนบ่าย ส่วนเป้าหมายก็ไม่มีอะไรมาก แค่หาเรื่องได้อยู่ใกล้ ๆ อีกฝ่ายเท่านั้นเอง หลังจากคืนก่อนที่เธอเสนอตัวไปเป็นหมอนข้างให้เขานอนกอด ผู้ชายตัวโตก็ดูเหมือนจะเริ่มเว้นระยะห่างมากขึ้นอีกแล้ว คงรู้ว่าวิธีที่ตนเองทำอยู่ไม่ได้ผล ตอนนี้คงกำลังหาวิธีใหม่เพื่อจะทำให้เธอล้มเลิกความตั้งใจแล้วกลับใต้ไปซะ แต่คนอย่างสายขิม...ไม่ยอมง่าย ๆ หรอก ใช้เวลาไม่นานมากนัก คัพเค้กที่อบอยู่ในตู้อบก็เสร็จเรียบร้อย สายขิมนำถาดขนมออกมาวางด้านนอกแล้วเริ่มตกแต่งหน้าตาแต่ละชิ้นด้วยความตั้งใจ ถึงแม้เรื่องงานแต่งงานของเธอกับเขาจะเป็นเหมือนการคลุมถุงชนที่คุณแม่จัดการให้ แต่ว่า หากไม่ได้รู้สึกรักสักนิด คนอย่างสายขิมก็คงไม่ยอมง่าย ๆ แบบนี้แน่ แต่สำหรับเฮียธีร์ ไม่แน่ใจนักหรอกว่าเขารู้สึกอย่างไร หากว่าสุดท้ายเมื่อพยายามทำทุกอย่างแล้วอีกฝ่ายก็ยังไม่อยากแต่งงานกับเธอ เมื่อถึงตอนนั้นคิดเอาไว้ว่าจะ

“ไอ้กร มึงปิดร้านก่อนเวลาไม่ได้เหรอวะ” ธีร์ธวัชที่นั่งอยู่ตรงด้านหน้าตู้โชว์ทองเอ่ยถามเพื่อนสนิทซึ่งกำลังให้บริการลูกค้า ยังไม่ทันที่ภัทรกรจะตอบอะไรกลับไป เพื่อนของเขาก็ถามย้ำลงมาอีกครั้ง “ว่าไงไอ้กร ปิดร้านเร็วหน่อย ไปหาไอ้ตี๋กัน” “อะไรของมึงวะไอ้ธีร์ กูยุ่งอยู่เนี่ย” หันกลับมาตอบเพื่อนเสร็จก็หันไปหาลูกค้า “สร้อยข้อมือหนึ่งบาทนะครับ เดี๋ยวให้น้องพนักงานเอามาให้ดูนะครับ” เมื่อบอกพนักงานในร้านให้มาดูแลลูกค้าต่อเรียบร้อย คราวนี้ภัทรกรก็หันมายืนเท้าสะเอวให้เพื่อนที่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ตรงเคาน์เตอร์ “มึงมีธุระอะไรวะ ถึงต้องมาบังคับให้กูปิดร้านเนี่ย” “สำคัญมาก ก็ต้องการความช่วยเหลือจากมึงกับไอ้ตี๋” เพื่อนซี้เพ่งพิจารณาสีหน้าของเขา เมื่อเห็นธีร์ธวัชมองมาด้วยสายตาละห้อยก็ทำเพียงพยักใบหน้ารับ “เออ ๆ รอกูอีกครึ่งชั่วโมงละกัน ให้ลูกค้าออกจากร้านหมดก่อน” เจ้าของใบหน้าเศร้า ๆ ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปอีก เขาพยักหน้าตอบเพื่อนสนิทแล้วก็ยอมนั่งรอเงียบ ๆ โดยที่ไม่วุ่นวาย จนครบครึ่งชั่วโมง ลูกค้าคนสุดท้ายออกจากร้า

“ขิม ไหนบอกจะไปช่วยทำงานที่ร้าน” ธีร์ธวัชเอ่ยถามพลางจ้องมองเด็กดื้อที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอน “ใช่ค่ะ ขิมก็จะไปช่วยเฮียธีร์ที่ร้านไงคะ” “ด้วยชุดนี้?” พอได้เห็นสายตาที่อีกฝ่ายจ้องมองชุดเสื้อครอปตัวสั้น ใส่คู่กับกระโปรงจีบทวิสที่ความยาวประมาณสองคืบ สายขิมก็พยักหน้าตอบแล้วหมุนตัวหนึ่งรอบให้เขาดูชัด ๆ “ใช่ค่ะ ไม่สวยเหรอคะ” “ขิม ไปเปลี่ยนชุด” เขาเลือกที่จะไม่ตอบคำถามแต่ออกคำสั่งให้ยัยตัวเล็กไปเปลี่ยนไอ้ชุดสั้น ๆ นี้ในทันที ไอ้สวยมันก็สวยนั่นแหละ แต่จะให้ใส่ไปช่วยทำงานในร้าน หากมีลูกค้าผู้ชายที่เมาแล้วมาลวนลามจะทำอย่างไร ไม่ได้หวงหรอก แต่แค่ไม่อยากมีปัญหาหากแม่เขารู้เรื่องเข้าก็เท่านั้น “ไม่เปลี่ยนค่ะ ไม่เห็นเป็นไรเลย สวยดีออก” ไม่พูดเปล่า แต่เด็กดื้อเดินนำเขาไปทางหน้าประตู สวมรองเท้าแล้วยืนยิ้มแฉ่งรอ “ถ้าโดนคนเมาลวนลาม ฉันไม่ช่วยนะบอกไว้ก่อน” “ขิมโตแล้วนะ เฮียไม่ต้องห่วงหรอก” “โตแล้ว?” พูดจบก็ไล่สายตามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ถ้าบอกว่าโตก็ไม่เถียงหรอก แต่มันดั

“อืม...แล้วขิมว่า เด็กดื้อต้องโดนอะไรดีนะ” “แล้วเฮียจะลงโทษเด็กดื้อแบบขิมยังไงคะ” ทั้งสายตาและน้ำเสียงของเธอในตอนนี้คงต้องบอกตามตรงว่าทำให้อารมณ์ของเขาพุ่งสูงยิ่งกว่าโดนวางยาเสียอีก ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ที่เด็กน้อยแสนเรียบร้อยน่ารักกลายเป็นแม่เสือสาวที่สามารถตะปบเขาได้แล้ว “ในนี้?” “ที่ไหนก็ได้ค่ะ” ไวเท่าใจคิด สองมือใหญ่จับเอวคอดแล้วยกคนตัวเล็กลอยหวือขึ้นมานั่งบนเคาน์เตอร์ล้างมือ พร้อมกับร่างสูงที่เบียดแทรกมายืนอยู่หว่างขาเรียว สองแขนยกขึ้นคล้องคอของเขาอย่างรู้งาน ไหน ๆ ก็ฝึกด้วยการดูคลิปอย่างว่ามาตั้งเยอะแล้ว ก็ถึงเวลาที่ต้องเอามาใช้สักหน่อย ใบหน้าคมถูกโน้มลงมาด้วยคนตัวเล็กกว่าจนปลายจมูกของทั้งคู่ชิดกัน ก่อนเสียงพร่าหวานจะเอ่ยออกมาอย่างยั่วยวน “ขิมอยากให้เฮียจูบ” “ยั่วเก่ง ไปฝึกมาจากไหน” เอ่ยถามแบบไม่ต้องการคำตอบ ริมฝีปากหยักประกบทาบทับลงไปตามคำร้องขอ ปลายลิ้นอุ่นดุนดันให้กลีบปากนุ่มอ้าออกให้แทรกเรียวลิ้นเข้าไปได้ และเพียงแค่เธอเผยออ้า ลิ้นของเขาก็ตวัดเกี่ยวเร่าร้อนในทันที ความรุ่

ธีร์ธวัชเหลือบสายตามองดูสายขิมที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะทำงานของเขาเป็นระยะ เพราะรู้สึกว่าวันนี้เธอดูแปลกไปกว่าทุกวัน อาการที่ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูบ่อย ๆ มันเหมือนกับว่ากำลังรอใครหรืออะไรบางอย่างอยู่ “เป็นอะไร มองนาฬิกาอยู่นั่น” “อ๋อ...วันนี้รุ่นพี่ที่สนิทกันมาสัมนาที่กรุงเทพฯ ค่ะ ขิมเลยชวนพวกพี่ ๆ มาเที่ยวที่ร้าน ขิมจะเลี้ยงเอง” เมื่อได้คำตอบใบหน้าคมก็พยักขึ้นลงอย่างเข้าใจ แต่ขณะที่กำลังจะก้มหน้าลงไปอ่านเอกสารต่อ ก็เหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ ธีร์ธวัชเงยหน้าขึ้นมามองยัยตัวเล็กอีกครั้ง “รุ่นพี่ผู้หญิงหรือผู้ชาย แล้วมากันกี่คน” คนโดนถามยกนิ้วขึ้นมานับเพื่อไล่รายชื่อรุ่นพี่ที่จะมาในคืนนี้ เพียงครู่เดียวเธอก็ตอบพร้อมกับรอยยิ้ม “มาหกคนค่ะ ผู้หญิงสี่ ผู้ชายสอง” “ผู้ชายมีใครบ้าง” “บอกไปเฮียธีร์ก็ไม่รู้จักหรอก” เป็นการตัดบทที่ไม่สามารถเถียงอะไรต่อได้อีก ก็ถูกที่เขาไม่รู้จักเพื่อนหรือสังคมของเธอทางนั้นเลย อาจจะเพราะเข้ามาเรียนที่กรุงเทพฯ ตั้งแต่มัธยมปลาย ตอนนั้นสายขิมก็ยังเด็กมาก จำได้ว่าเพิ่งจะสี่ขวบเท่าน