ตอนที่ 1 เริ่มแผนการ

เวลา 05.00 น. ที่สนามบิน

         ยังไม่ได้ทันจะก้าวลงจากรถ เสียงโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้น ธีร์ธวัชรีบล้วงเข้าไปแล้วหยิบออกมา เวลาตี 5 แบบนี้ใครจะโทรมาหาเขาได้ นอกจากคนที่บอกให้เขามาสนามบินตอนตี 5

         “แม่ตรงเวลามากเลยนะครับ” เสียงของคนครึ่งหลับครึ่งตื่นกรอกไปตามสาย

         //แน่นอนสิ แม่ก็อยากจะรู้ว่าแกมาตามที่พูดไว้จริง ๆ หรือเปล่า แล้วนี่อยู่ไหนแล้ว//

         เสียงผู้เป็นมารดาเอ่ยถามมาตามสาย ทำให้ธีร์ธวัชได้แต่ถอนหายใจออกมา

         “อยู่สนามบินแล้วครับ กะว่าจะเปิดห้องนอนสักสองสามชั่วโมง ไว้เก้าโมงเช้าค่อยไปรอรับลูกรักของแม่” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความประชดประชัน แต่ทางปลายสายนั้นกลับหัวเราะออกมาอย่างดีใจ

         //ดีแล้ว รับน้องเสร็จก็พาไปคอนโดเลยนะ ดูแลน้องให้ดีล่ะ ช่วงนี้งานแม่ยุ่งมากคงไม่มีเวลาไปเยี่ยมน้องเท่าไหร่//

         ‘ข้ออ้างชัด ๆ’ ธีร์ธวัชได้แต่แอบบ่นในใจ อย่างแม่ของเขานี่เหรองานยุ่ง ทุกวันนี้ก็แทบจะนั่งนับเงินอย่างเดียว ส่วนเรื่องอื่น ๆ ก็มีลูกน้องพ่วงตำแหน่งเลขาคนสนิททำให้แทบทุกอย่างอยู่แล้ว

         “เข้าใจแล้วครับแม่ ผมจะดูแลสายขิมของแม่อย่างดีเลยล่ะครับ เรียกได้ว่ายุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม ไม่ให้อดอยากแม้แต่วินาทีเดียว” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงเชื่อฟัง แต่ว่าริมฝีปากกำลังกระตุกยิ้มเมื่อนึกถึงแผนการที่ตัวเองกับเพื่อนได้วางแผนเอาไว้

         จะดูแลอย่างดี ดีจนอยู่ไม่ได้เลยล่ะ

         //ก็อย่าให้น้องโทรมาฟ้องแม่แล้วกันว่าแกดูแลน้องไม่ดี ไม่อย่างนั้น แกได้อดเงินมรดกจริง ๆ แน่//

พูดเพียงแค่นั้นคุณหญิงเธียรธาราก็วางสายใส่ทันที

ธีร์ธวัชถอนลมหายใจออกมาอีกครั้งก่อนที่จะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงแบบเดิม ความจริงถ้าพ่อของเขายังมีชีวิตอยู่ ก็อยากจะถามเหมือนกันว่าเป็นมายังไงถึงได้มาจีบแม่ หรือว่าโดนผีผลักให้ตกกระไดพลอยโจน

เดินมาได้ไม่นานก็มาถึงโรงแรมที่จองเอาไว้เพื่อนอนพักรอเวลาจะไปรับสายขิม จ่ายเงินรับกุญแจเรียบร้อย ธีร์ธวัชก็รีบมายังห้องพักทันที

“โคตรง่วง” ผู้ชายตัวโตบ่นกับตัวเองเบา ๆ ก่อนที่จะทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม แต่ยังไม่ทันจะได้ปิดเปลือกตาลงเสียงข้อความโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เมื่อเห็นว่าข้อความมาจากใคร เปลือกตาที่กำลังจะปิดก็เปิดขึ้นทันที

กิ๊บซี่: เมื่อคืนเสี่ยทิ้งกิ๊บซี่ไว้กลางทางนะคะ

“เสี่ยเปล่าทิ้งหนูนะ หนูก็เห็นว่าเสี่ยต้องคุยธุระกับแม่ เอาไว้คืนนี้เสี่ยเรียกมาหาใหม่นะ จะให้รางวัลเพิ่มเป็นสองรอบ ดีไหมเอ่ย”

นิ้วยาวรีบจิ้มข้อความตอบกลับไปเพื่อง้อหญิงสาวที่ตัวเองดีลมาเมื่อคืน แต่ดันมาแจ๊กพอตตรงที่แม่เขามาหาเสียก่อน เลยไม่ได้ไปเล่นจ้ำจี้กันต่อ

กิ๊บซี่: ถ้าอย่างนั้นกิ๊บซี่จะรอนะคะ

อ่านข้อความสุดท้ายเสร็จธีร์ธวัชก็ไม่ตอบอะไรกลับไปอีก แต่ก่อนที่จะโยนโทรศัพท์ไว้บนเตียงเขาก็ไม่ลืมที่จะตั้งนาฬิกาปลุกก่อน ไม่เช่นนั้นคงเป็นเรื่องใหญ่แน่หากนอนแล้วตื่นไม่ทันไปรับสายขิม

/////

เวลา 09.00 น. ที่สนามบิน

         ชายหนุ่มเจ้าของส่วนสูงเกือบ 190 เซนติเมตร กำลังชะเง้อคอมองอยู่ตรงทางออกของช่องผู้โดยสารขาเข้า และยกข้อมือขึ้นมาดูเวลาสลับไปมา

         ไม่นานนัก หญิงสาวคนที่เขาต้องมารับก็เดินออกมา สายขิมในชุดเสื้อยืดพอดีตัวกับกางเกงขายาวที่แสนจะธรรมดา แต่ผิวสีน้ำผึ้ง ใบหน้าได้รูปรับกับดวงตาสวยคมมันทำให้ดูสวยจนสะดุดตา แต่อย่างว่า คนไม่ชอบมันก็คือไม่ชอบ (หรือเปล่า) ต่อให้สวยแค่ไหนก็ตาม

         “สวัสดีค่ะเฮียธีร์” หญิงสาววัยยี่สิบสามปีมาหยุดยืนตรงหน้า เอ่ยทักทายพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้อย่างที่เธอเคยทำ

         “อืม...หวัดดี” ธีร์ธวัชตอบกลับด้วยเสียงห้วน ๆ นี่ก็เป็นหนึ่งในแผนการของเขา ก็คือไม่ต้องพูดดี ๆ กับเธอ

         “ยังไงขิมก็ต้องรบกวนเฮียสักพักนะคะ จนกว่าคุณแม่จะเปลี่ยนใจค่ะ” สายขิมเอ่ยบอก เพราะการที่เธอต้องขึ้นมากรุงเทพฯ ในครั้งนี้มันเป็นความต้องการของคุณหญิงเธียรธารา จะขัดใจก็ไม่ได้เลยต้องตามน้ำไปก่อน แต่ว่าในใจลึก ๆ ก็รู้สึกดีใจมาก

         “อยู่ไปตลอดชีวิตเลยก็ได้นะ ยังไงเธอก็เป็นลูกรักของแม่ฉันอยู่แล้วนี่”

         คำพูดของผู้ชายตัวโตทำให้คนฟังตาลุกวาว สายขิมเขยิบตัวเข้าใกล้ แต่ด้วยความที่เธอสูงแค่ 160 เซนติเมตร เลยต้องเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย

         “เฮียธีร์พูดจริงเหรอคะ ขิมสามารถอยู่กับเฮียได้ตลอดชีวิตจริง ๆ เหรอ ไม่เปลี่ยนใจนะคะ”

         สายตาคมหลุบมองผู้หญิงที่ตัวเตี้ยกว่าเกือบหนึ่งฟุต พร้อมกับพ่นลมหายใจใส่แรง ๆ อย่างนึกรำคาญ

         “เธอไม่เข้าใจคำว่าประชดหรือไง”

         “ไม่ค่ะ ขิมเป็นคนซื่อเฮียก็น่าจะรู้”

         “หึ ซื่อบื้อน่ะสิ”

         ประโยคสุดท้ายแม้ว่าเขาจะพูดออกมาเพียงเบา ๆ แต่หญิงสาวก็ได้ยินชัดเจนดี ริมฝีปากอิ่มเผยยิ้มกรุ้มกริ่ม ดูเหมือนว่าภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาคงจะไม่ง่ายอย่างที่คิด แต่ระดับสายขิมแล้วมีเหรอจะทำงานพลาด

         ในเมื่อเธอรักเฮียธีร์มาตั้งแต่เด็ก ยังไงก็ต้องแต่งงานกับเขาให้ได้

         “กลับกันเถอะเฮีย ขิมอยากนอนพัก” เสียงหวานพูดออดอ้อนแล้วช้อนสายตาขึ้นมองคนที่อยู่ตรงหน้า

         “มันต้องเป็นฉันหรือเปล่าที่ต้องบอกว่าอยากนอนพัก กว่าจะปิดร้าน กว่าจะกลับถึงคอนโด ยังไม่ทันได้นอนก็ต้องออกมาสนามบินเพื่อมารอรับเธอเนี่ย”

         ได้ทีเขาก็บ่นออกมาเสียยาวเหยียด แต่แทนที่ยัยตัวแสบจะหยุดฟังกลับลากกระเป๋าใบใหญ่สองใบเดินนำหน้าไปแล้ว

         “เหนื่อยก็เดินเร็วเข้าสิเฮีย จะได้รีบกลับไปนอน”

         สายขิมพูดออกมาเพียงเท่านั้นแล้วก็หันกลับ ส่วนคนที่กำลังบ่นก็ได้แต่ก้าวเท้ายาว ๆ เดินตามไป แต่ปากก็ยังบ่นขมุบขมิบตลอดทางจนมาถึงรถที่จอดเอาไว้

         “โห นี่เฮียเปลี่ยนรถคันใหม่อีกแล้วเหรอ ดีจัง ถ้าว่างเมื่อไหร่พาขิมไปเที่ยวรอบ ๆ กรุงเทพฯ หน่อยนะ”

         “ฉันบอกเหรอว่าจะพาเธอไปเที่ยว แค่ให้มาอยู่ด้วยก็บุญแล้ว”

         ดูเหมือนว่าสายขิมจะไม่ค่อยใส่ใจกับคำพูดของเขาเท่าไหร่นัก คนตัวเล็กรีบเปิดประตูแล้วยัดตัวเองเข้าไปนั่งยังตำแหน่งข้างคนขับอย่างไม่ต้องรอขออนุญาต

         “แล้วที่คอนโดเฮียอยู่กับใครคะ มีเพื่อนมาอยู่ด้วยหรือเปล่าคะ” พอรถเริ่มแล่นออกจากที่จอด เสียงใส ๆ ก็เริ่มถามคำถาม

         “อยากรู้ไปทำไม”

         “ก็ถ้าเฮียอยู่กับเพื่อน ขิมก็จะได้ทำตัวถูกไง”

         “ฉันไม่ได้อยู่กับเพื่อน แต่บางทีก็มีผู้หญิงมาอยู่ด้วยเป็นบางคืน วันไหนที่มาเธอก็อยู่แต่ในห้องก็พอ”

         พอได้ยินคำตอบสายขิมก็เงียบไป ธีร์ธวัชหันไปมองก็เห็นว่ายัยต้วแสบนั่งเอามือจับคาง ทำท่าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่สักอย่าง และเธอก็พูดออกมา

         “ถ้าวันไหนมีผู้หญิงมาค้างกับเฮีย ขิมก็จะอยู่แต่ในห้องตามที่เฮียบอกค่ะ”

         “ดี เข้าใจง่าย ๆ ก็ดี” คนตัวโตยิ้มกริ่มได้ใจ ที่ดูเหมือนเธอจะว่านอนสอนง่ายกว่าที่คิด

         “แต่ว่า ขิมก็จะโทรรายงานคุณแม่ตามที่คุณแม่สั่งเอาไว้เหมือนกันค่ะ เฮียคงไม่ว่าอะไรนะคะ”

         ใบหน้าหล่อเหลาหุบยิ้มอย่างรวดเร็วแล้วตวัดสายตามามองคนที่นั่งอยู่ข้างกันอย่างเอาเรื่อง

         “เฮียอย่าทำหน้าดุใส่ขิมแบบนั้นสิ ขิมเชื่อฟังเฮียยอมทำตามที่เฮียบอก แต่ขิมก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งคุณแม่เหมือนกันนะคะ”

         “เธอนี่มัน...”  ธีร์ธวัชพูดออกมาเพียงเท่านั้นก็เงียบไป เธอช่างสมกับที่ถูกเลี้ยงดูมาด้วยแม่ของเขาจริง ๆ เจ้าเล่ห์ เจ้าแผนการ แต่ถึงยังไงเขาก็จะไม่ยอมแต่งงานกับเธอเด็ดขาด จะทำทุกวิถีทางให้สายขิมหนีกลับใต้ไปให้ได้

         “ก็แล้วแต่เธอ ฉันไม่สนหรอกว่าจะฟ้องแม่ว่ายังไง”

         “งั้นก็ดีลค่ะ เฮียอยากทำอะไรก็ทำเลย ส่วนขิมก็มีหน้าที่ของขิมที่ต้องทำเหมือนกัน”

         ‘แม่รู้ว่าขิมรักตาธีร์ และแม่ก็อยากได้ขิมเป็นสะใภ้แค่คนเดียว ทำยังไงก็ได้ให้ตาธีร์ตกหลุมรักเราจนโงหัวไม่ขึ้น’

         นั่นคือคำสั่งก่อนที่เธอจะเดินทางมากรุงเทพฯ ในครั้งนี้ และแน่นอนว่าสายขิมนั้นเชื่อฟังและจะทำตามอย่างดีที่สุด ถึงจะรู้ดีว่าเฮียธีร์ไม่อยากแต่งก็ตาม

///////////////////////////////////////////////////////