All Chapters of TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART: Chapter 1 - Chapter 10

Ang kalansing ng bakal na gate ng Villa mansion ay sumalubong kay Belle habang iniabot niya ang kamay upang itulak iyon. Ang sikat ng araw ay tila tumutusok sa kanyang balat, ngunit hindi iyon sapat upang tumunaw sa yelong bumalot sa kanyang puso. Sa harap niya ay ang engrandeng tahanan ng pamilya ng kanyang kakambal—ang mundo ni Ana, na ngayon ay kanya nang papasukin bilang isang impostor.Napalunok siya, pinipigil ang kaba at hinahanap ang lakas ng loob. Para kay Ana. Para sa hustisya. Ang simpleng konserbatibong bestida na suot niya ay hindi ang kanyang istilo. Hindi siya sanay sa mahinhin at maayos na itsura—si Belle, ang totoong siya, ay liberated at laging palaban ang personalidad. Ngunit ngayong araw, si Belle ay wala. Ang makikita nila ay si Ana, ang muling bumangong asawa ni Luke Villa.“Kaya mo ito, Belle. Tandaan mo kung para saan ka narito,” bulong niya sa sarili, huling inayos ang mahigpit na tirintas ng kanyang buhok. Sa likod ng malaking salamin ng sasakyan na kanyang s

Maagang sumikat ang araw sa Villa mansion. Habang bumubuhos ang tubig mula sa shower, sinubukan ni Belle na magpakakalmado. Ang malamig na tiles ng banyo ay hindi kayang maibsan ang init na nararamdaman niya—hindi mula sa tubig, kundi mula sa presyong dala ng kanyang pagpapanggap. Ang bawat kilos, bawat salita, ay kailangang perpekto. Isang pagkakamali lang, maaaring mabunyag ang kanyang lihim.Habang abala siya sa pagbabanlaw, bigla niyang narinig ang malalakas na katok sa pinto. "Ana, buksan mo ang pinto! Bakit ka ba nagkukulong? Maliligo rin ako."Halos mabitawan ni Belle ang sabon sa kanyang kamay. Napalunok siya, nagmamadaling isara ang shower at nag-isip ng palusot. Ngunit bago pa siya makasagot, narinig niya muli ang boses ni Luke—may halong pagkabahala at inis. "Ana, ano bang nangyayari sa'yo? Hindi mo naman ako tinatanggihan noon. Buksan mo na, mahal."Napalakas ang pintig ng puso ni Belle. Hindi niya alam kung paano iaakyat ang balakid na ito nang hindi halata. Pero kailan

Biglang may narinig siyang mga yabag mula sa likuran. Napahinto siya sa gitna ng kanyang galit at mabilis na iniangat ang ulo. Papalapit si Ana—o ang inaakala niyang si Ana—habang nakatingin sa kanya, puno ng pagtataka."Kumilos kayo! Or gusto niyo talagang maranasan ang galit ko?" muling sigaw ni Sheila sa kausap bago ibinaba ang tawag nang padabog. Isiniksik niya ang cellphone sa kanyang bulsa, pilit na inaayos ang ekspresyon ng mukha niya upang maitago ang kaba at takot.Nakatayo si Belle, ilang hakbang lamang ang layo. May bahagyang pag-aalinlangan sa kanyang mukha habang nakatitig kay Sheila. "Sheila, napapansin kong balisa ka nitong mga nakaraang araw," simula niya, ang boses ay maingat ngunit puno ng pagdududa. "May kinalaman ka ba sa pagkahulog ko sa bangin? O… may ginawa ka ba?"Biglang nanlamig si Sheila, ngunit pinilit niyang panatilihing kalmado ang sarili. Hindi siya pwedeng mabuko. Lumapit siya nang bahagya kay Belle, pilit na ngumiti kahit halata ang tensyon sa kanyang

Sa gitna ng katahimikan ng gabi, nakatingin si Belle sa madilim na kalangitan mula sa veranda ng mansyon. Ang malamlam na liwanag ng buwan ay tila nagbibigay-buhay sa kanyang mga alaala. Ang kanyang mga mata ay puno ng luha habang ang isang pangako ay paulit-ulit na umaalingawngaw sa kanyang isipan.“Ana, hindi kita bibiguin. Para sa'yo, para kay Anabella, at para sa hustisya, ipagpapatuloy ko ang laban na ito. Hindi ako susuko,Ipagpapatuloy ko ang pagpapanggap hanggang mahuli natin ang salarin sa pagkamatay mo.” mahina niyang binigkas, na para bang kausap ang hangin. Napapikit siya, at bumalik sa kanya ang mga alaala ng kanilang nakaraan. Animnapu’t anim na taon na ang lumipas, ngunit tila sariwa pa rin ang sakit ng mga pangyayari.Noong bata pa sila, naiwan ang magkapatid na Ana at Belle sa isang ampunan. Wala silang kilalang magulang o pamilya. Ang mga madre na nangangalaga sa kanila ang siyang nagbigay ng kanilang mga pangalan. Si Sister Aurora, na naging parang ina nila, ang pum

Napalunok si Belle. “Luke, hindi naman sa gano’n. Siguro… kailangan ko lang ng konting panahon para makapag-adjust ulit. Ang dami ko kasing iniisip.”Ngunit hindi bumitaw si Luke. Hinila niya si Belle papunta sa kama at pinaupo ito. “Ana, anim na buwan na rin ang lumipas mula nang mawala ka. Na-miss kita. Hindi lang bilang asawa, kundi bilang ikaw—ang babaeng mahal ko.”Ang bigat ng boses ni Luke ay tumama sa puso ni Belle. Hindi niya alam kung paano magre-react. Ramdam niya ang init ng kamay nito sa kanyang balikat, at ang paraan ng pagtitig nito ay tila nagbubukas ng damdaming pilit niyang kinokontrol. “Luke…” mahina niyang sabi, pilit na inilalayo ang kanyang tingin. “Hindi ko pa kaya ngayon. Bigyan mo pa ako ng kaunting oras.” Umiling si Luke, tila nasaktan. “Hindi kita pipilitin, Ana. Pero sana sabihin mo sa akin kung may problema. Ayoko kasing maramdaman na parang hindi na ikaw ang kasama ko.”Tumayo si Luke at lumabas ng kwarto, iniwan si Belle na tahimik na umiiyak. Sa liko