TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART CHAPTER 2

Sa katahimikan ng gabing iyon, lumalim ang mga tanong sa isipan ni Belle habang palihim niyang ginagalugad ang Villa mansion. Sa bawat hakbang niya sa malamlam na pasilyo, parang may malamig na hangin na bumabalot sa kanya, waring nagbibigay babala sa kanyang misyon. Ngunit hindi siya natatakot. Ang bawat galos, ang bawat sakit, at ang naiwang pangako kay Ana ang nagpapalakas sa kanya.

Bago pa man siya tuluyang makapasok sa kanyang silid, muling nagpakita si Luke. Nakasuot ito ng maluwag na puting shirt at pajama, hawak pa rin ang baso ng alak na tila hindi nito maubos-ubos. 

"Ana, sigurado ka bang maayos ka lang?" tanong nito habang dahan-dahang lumalapit, ang mga mata’y tila nanlilisik sa emosyon. "Alam kong napakalaking bagay ang pagbabalik mo. Pero gusto ko lang masigurado… na ikaw ito.”

Natigilan si Belle. Sa kabila ng malumanay na tono ni Luke, may kung anong bumabagabag sa kanya sa mga salitang iyon. 

“Anong ibig mong sabihin, Luke? Syempre ako ito. Sino pa ba?” sagot niya, pilit na pinapanatili ang kanyang kumpiyansa.

Lumapit si Luke, masyadong malapit, sapat upang maramdaman ni Belle ang init ng kanyang hininga. Hinawakan nito ang kanyang balikat at tinitigan siya nang matagal, parang may hinahanap na sagot sa kanyang mga mata. “Hindi ko lang lubos maisip kung paano ka nakabalik mula sa bangin. Napakailap ng pagkakataon, Ana. Isang milagro, sa totoo lang. Pero… minsan, natatakot akong hindi kita kayang panatilihing ligtas.”

Ngumiti si Belle, bagaman sa loob-loob niya, parang may bumabara sa kanyang dibdib. “Wala kang dapat ikatakot, Luke. Hindi ko hinangad na maging mahirap ang sitwasyon natin. Pero narito na ako, at mahalaga ang pamilya natin.”

Dahan-dahang gumapang ang kamay ni Luke sa batok ni Belle, at bago pa niya maalis ang tingin, naramdaman niya ang mainit na halik nito sa kanyang batok. Nagdulot ito ng kakaibang kirot sa puso niya—isang pagsubok na kailangang tiisin alang-alang sa kanyang layunin. 

“Sigurado ka bang okay ka lang, mahal kong Ana?” tanong nito habang niyayakap siya mula sa likod. May lambing sa boses ni Luke, ngunit para kay Belle, may mabigat na pakiramdam ng pagdududa. Ang bawat salita nito ay parang naglalatag ng mas maraming tanong kaysa sagot.

Umiling siya at bahagyang bumitiw mula sa yakap ng lalaki. “Oo, Luke. Kailangan ko lang ng oras. Pagod lang siguro ako.”

 Pagkatapos ay mabilis niyang iniwan si Luke sa pasilyo, kahit ramdam niya ang malamig nitong titig na parang tinutusok ang kanyang likod.

Pagdating niya sa kanyang kwarto, agad siyang naupo sa gilid ng kama. Sinapo niya ang kanyang noo at huminga nang malalim. “Patawad, Ana. Pero kailangan kong malaman kung ano ang nangyari sa’yo. Kahit pa ang kapalit nito ay masira ang lahat.”

Sa puntong iyon, napansin niyang naiwan niya sa mesa ang kwaderno ni Ana na palihim niyang kinuha mula sa silid nito noong nakaraang gabi. Ang laman nito ay mga personal na tala ng kanyang kakambal, mga sulat na puno ng galit, hinanakit, at hinala. 

Habang binubuklat niya ang mga pahina, napatingin siya sa isang partikular na bahagi: 

"Hindi ko alam kung sino ang pagkakatiwalaan ko sa bahay na ito. Si Sheila ay tila may lihim na galit sa akin, at minsan, pakiramdam ko'y may plano siyang hindi maganda. Pero ang mas masakit, ang damdamin ko kay Luke... tila lumalamig. Para bang hindi na niya ako mahal."

Nanlamig si Belle sa nabasa. Ang hinala ni Ana tungkol kay Sheila ay tumutugma sa kanyang sariling obserbasyon. Ngunit ang nabanggit tungkol kay Luke ay masakit na katotohanan na hindi niya inaasahan. Totoo nga bang may kinalaman si Luke sa pagkamatay ni Ana? 

Kinabukasan, maaga siyang bumangon upang simulang obserbahan si Sheila. Habang nag-aalmusal ang lahat, ramdam niya ang tensyon sa pagitan nila. Nakaupo si Sheila sa tapat niya, nakangiti ngunit halatang hindi komportable. 

"Mabuti ang tulog mo kagabi, Ana?" tanong ni Sheila, pilit na inaayos ang tono ng boses.

Ngumiti si Belle, ngunit may bahid ng lamig ang kanyang sagot. "Oo naman. Nakakapanibago, pero masarap ang pakiramdam ng makabalik sa bahay."

Tumawa si Sheila, ngunit hindi iyon umabot sa kanyang mga mata. "Oo nga, nakakapanibago. Parang may nagbago… pero hindi ko lang maipaliwanag."

Tila naghahamon si Sheila, ngunit hindi nagpatalo si Belle. "Ang mahalaga, nandito na ako. Kahit ano pa ang nangyari, babawi ako sa lahat ng nawala."

Muling lumipat ang tingin ni Sheila sa kape sa kanyang harapan. Napansin ni Belle ang bahagyang panginginig ng mga kamay nito habang hinahawakan ang tasa. Para bang may itinatagong takot na pilit nitong binabalanse sa mapanlinlang nitong ngiti. "Huwag kang mag-alala, Sheila. Balang araw, lahat ng lihim mo, ilalantad ko," bulong niya sa isip.

Sa sumunod na araw, nagdesisyon si Belle na muling galugarin ang study room kung saan nakita niya ang mga misteryosong dokumento noong nakaraang gabi. Matapos niyang masigurong abala ang lahat sa kanilang mga gawain, mabilis siyang nagtungo roon at sinigurong naka-lock ang pinto.

Habang binubuksan niya ang drawer, nakita niya ulit ang papel na may pirma ni Sheila. Ngunit sa pagkakataong ito, natagpuan niya ang isang mas nakakakilabot na ebidensya—isang sulat na tila isang liham ng utos. Ang nilalaman nito ay malinaw: 

"Siguraduhing walang makakaligtas. Gawin ito bago matapos ang buwan."

Napakapit si Belle sa kanyang dibdib, ang galit at sakit ay tila sumabog sa kanyang sistema. 

"Si Sheila... siya talaga," bulong niya habang pinipigilan ang pagnginig ng kanyang mga kamay. Ngunit kailangan niyang maging maingat. Hindi sapat ang ebidensyang ito; kailangan niyang malaman kung sino ang kasabwat ni Sheila, kung mayroon man. 

Pagbalik niya sa kanyang kwarto, bumungad sa kanya si Luke, na tila may hinahanap. "Ana, kanina pa kita hinahanap. Mukhang may iniisip ka nanaman. Pwede mo naman akong sabihan, hindi ba?"

Napabuntong-hininga si Belle, iniisip kung paano niya ito sasagutin. "Pasensya na, Luke. Marami lang akong naiisip. Alam mo na, mga alaala ng nakaraan."

Hinawakan ni Luke ang kanyang kamay, hinimas iyon na tila sinasabing naroon lang siya para sa kanya. "Alam kong mahirap ang lahat. Pero hindi mo kailangang pagdaanan ito nang mag-isa. Magtiwala ka lang sa akin."

Sa pagkakataong iyon, hindi mapigilan ni Belle ang mapaluha. Hindi niya alam kung ang mga sinasabi ni Luke ay totoo o isa lang palabas. "Salamat, Luke. Pero minsan, may mga bagay na kailangan kong harapin mag-isa."

Tumango si Luke, halatang nalilito ngunit hindi na ito nagpilit. Habang umaalis siya sa kwarto, isang bagay ang naisip ni Belle: "Kung may alam si Luke tungkol dito, malalaman ko rin. Hindi kita tatantanan, Luke, kahit pa anong itinatago mo."

Kinagabihan, habang natutulog ang lahat, muling lumabas si Belle upang sundan ang galaw ni Sheila. Nakita niyang dahan-dahang pumuslit ito palabas ng mansyon. Sa likod ng malagong mga halamanan, narinig niya ang mahinang bulungan nito sa telepono.

"Siguraduhin mong tapos na ang lahat sa loob ng tatlong araw. Hindi pwedeng magtagal si Ana dito, o kung sino man siya,"wika ni Sheila, na puno ng kaba at galit.

Sa likod ng mga anino, nanlamig si Belle sa narinig. Isang patunay na kailangang maging mas maingat siya. Ngunit ang narinig niya ay hindi isang takot—ito ay isang hamon. At handa siyang tapusin ang labanang ito. 

"Ana, ito na ang simula ng pagbagsak nila. Huwag kang mag-alala. Hindi kita bibiguin."