TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART CHAPTER 3

Maagang sumikat ang araw sa Villa mansion. Habang bumubuhos ang tubig mula sa shower, sinubukan ni Belle na magpakakalmado. Ang malamig na tiles ng banyo ay hindi kayang maibsan ang init na nararamdaman niya—hindi mula sa tubig, kundi mula sa presyong dala ng kanyang pagpapanggap. Ang bawat kilos, bawat salita, ay kailangang perpekto. Isang pagkakamali lang, maaaring mabunyag ang kanyang lihim.

Habang abala siya sa pagbabanlaw, bigla niyang narinig ang malalakas na katok sa pinto. 

"Ana, buksan mo ang pinto! Bakit ka ba nagkukulong? Maliligo rin ako."

Halos mabitawan ni Belle ang sabon sa kanyang kamay. Napalunok siya, nagmamadaling isara ang shower at nag-isip ng palusot. Ngunit bago pa siya makasagot, narinig niya muli ang boses ni Luke—may halong pagkabahala at inis. 

"Ana, ano bang nangyayari sa'yo? Hindi mo naman ako tinatanggihan noon. Buksan mo na, mahal."

Napalakas ang pintig ng puso ni Belle. Hindi niya alam kung paano iaakyat ang balakid na ito nang hindi halata. Pero kailangan niyang gawin ito. Kailangan niyang maging si Ana, ang asawa ni Luke, kahit ang ideya pa lang ay nagdadala ng malamig na kilabot sa kanyang pagkatao. 

Nilapitan niya ang pinto at bahagyang sumagot. "Luke, tapos na ako. Bigyan mo lang ako ng ilang minuto para makapagbihis."

Hindi gumalaw ang pinto. Naramdaman niya ang bigat ng presensya ni Luke sa kabila. "Ana, hindi naman kailangan ng dahilan. Alam mo naman na sanay tayo sa ganito."

Sa sandaling iyon, hinila siya ng alaalang ibinahagi ni Ana sa kanyang journal. Noon pa man, tila naging ugali na ni Luke na hindi bigyan ng espasyo si Ana—isang aspeto ng relasyon na tila hindi naging komportable para sa kanyang kakambal. Alam niya ang delikado niyang sitwasyon, pero hindi siya maaaring umatras.

Dahan-dahan niyang binuksan ang pinto. Pilit na ngumiti si Belle, hinaharap si Luke na may dalang twalya sa balikat. Ang katawan nito ay tila nagpapaalala sa kanya kung bakit minahal ito ng kanyang kakambal, ngunit sa halip na mahipnotismo, naramdaman niya ang bigat ng responsibilidad.

"Sige, Luke. Pasok ka na. Tapos na naman ako," aniya, pilit itinatago ang kaba sa kanyang boses.

Ngunit imbes na pumasok nang diretsahan, tinitigan muna siya ni Luke. Ang mga mata nito ay may halong emosyon na hindi niya maipaliwanag—para bang binabasa siya, hinahanap ang sagot sa tanong na hindi nito masabi. 

"Ana, parang iba ka ngayon. Hindi ko alam, pero may nararamdaman akong kakaiba sa'yo."

Nanlamig si Belle. "Ano'ng ibig mong sabihin?"tanong niya, pilit ang ngiti habang pinapanatiling kalmado ang mukha.

"Wala. Baka guni-guni ko lang ito,"sagot ni Luke, bahagyang tumawa bago tuluyang pumasok sa banyo.

Habang naglalakad papalayo, naramdaman ni Belle ang pagbigat ng kanyang hininga. Hindi niya alam kung paano pa niya maipagpapatuloy ang laro na ito nang hindi nahuhuli. Sa likod ng kanyang isip, paulit-ulit niyang naririnig ang tinig ni Ana. "Kaya mo 'yan, Belle. Para sa akin. Para kay Anabella."

Habang nakahiga sa kama si Belle kinagabihan, patuloy siyang nag-iisip tungkol sa nangyari kanina. Hindi siya sigurado kung nadarama na ni Luke ang kanyang pagpapanggap o sadyang naguguluhan lang ito sa biglaang pagbabago ni Ana. Ngunit ang mas mahirap tanggapin ay ang katotohanan na unti-unting nadadama ni Belle ang emosyon ng pagiging asawa—isang bagay na hindi niya dapat maramdaman, lalo pa’t misyon ang pangunahing dahilan ng kanyang pananatili.

Kinabukasan, habang nasa hapag-kainan, muli na namang nagtagpo ang mga mata nila ni Sheila. Tila mas maingat ngayon si Sheila, ngunit hindi nakatakas kay Belle ang paminsan-minsang pagtatama ng mga mata nila. Ramdam niya ang tensyon, at alam niyang parehong nasa laro sila. Kailangan niyang mag-ingat.

Nagsalita si Sheila habang nagkakape"Ana, parang iba ang dating mo simula nang makabalik ka. Parang… may nagbago."

Sumagot si Belle, hindi tinatanggal ang tingin kay Sheila. "Baka naman dahil naranasan ko ang muntik nang pagkamatay. Ang mga ganung bagay, binabago ang tao."

Ngumiti si Sheila, ngunit tila may bahid ng panunuya. "Tama ka. Minsan, ang halos mawala ay nagbibigay ng bagong pananaw. Pero minsan, may mga bumabalik na hindi dapat bumalik."

Ang bawat salita ay parang palitan ng patalim. Si Luke naman, tahimik na nakikinig sa usapan nila, na tila hindi alam kung paano ito susundan.

"Sheila,"* sabat ni Luke,"Walang dapat ikabahala. Ang mahalaga ay nandito na si Ana at ligtas na siya. Huwag na tayong magdwelo sa nakaraan."

Ngunit bago pa matapos ang usapan, tumayo si Sheila at lumapit kay Belle. Hinawakan niya ang balikat nito at marahang bumulong, sapat lamang upang sila lang ang makakarinig. 

"Sana totoo nga na si Ana ka. Dahil kung hindi, siguraduhin mong handa ka sa gulo na papasok ka."

Tumayo si Belle, matatag ang tingin kay Sheila. "Bakit hindi mo tanungin ang sarili mo, Sheila? Sigurado ka bang wala kang itinatago?"

Sa sumunod na mga araw, patuloy ang pagpapanggap ni Belle. Ngunit alam niyang unti-unti nang umiigting ang tensyon. Kailangan niyang mag-ingat sa bawat hakbang, ngunit alam niya rin na hindi niya maaaring takasan ang responsibilidad na bumalik bilang si Ana. Sa pagitan ng mga sikreto, pagdududa, at takot, isang bagay ang malinaw—ang laban ay hindi pa tapos, at si Belle ang magdidikta ng huling galaw.