TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART CHAPTER 4

Tahimik ang gabi sa Villa mansion. Maliban sa mahihinang pag-iyak ni Anabella, ang 6 na buwang sanggol, tila kalmado ang paligid. Nasa nursery si Belle, nakaupo sa rocking chair habang kinakarga ang anak ng kanyang yumaong kakambal. Pinagmamasdan niya ang maamo nitong mukha na walang kamalay-malay sa masalimuot na mga pangyayari sa paligid.

Pinisil niya ang maliliit na kamay ni Anabella, tila naghahanap ng lakas mula sa inosenteng bata. "Wag kang mag-alala, pamangkin ko," bulong niya, ang kanyang boses ay puno ng pagmamahal at determinasyon. "Hahanapin ko ang taong pumatay sa mommy mo. Hindi kita pababayaan. Andito ako, hindi ka na nag-iisa."

Hinaplos niya ang noo ng bata, pilit na iniisip ang mga plano niya para sa hinaharap. Ngunit bago pa niya muling maitulak ang sarili sa madilim na alaala, bigla niyang naramdaman ang mainit na presensya sa likuran niya.

Nagulat siya nang maramdaman ang mga bisig ni Luke na dahan-dahang yumakap mula sa kanyang likuran. Kasabay nito, naramdaman niya ang marahang halik nito sa kanyang pisngi. "Mahal kong Ana," bulong nito, ang boses ay may halong lambing at pananabik. "Miss na miss na kita. Baka pwede na tayong maglabing-labing. Anim na buwan na ang nakaraan simula nang manganak ka. Hindi mo alam kung gaano ko kinasasabikan ang bawat sandaling kasama ka."

Sa sandaling iyon, nanlamig ang buong katawan ni Belle. Ang kanyang dibdib ay tila pinipiga ng emosyon at takot. "Si Ana ito," pilit niyang ipinaalala sa sarili. "Kailangan kong gampanan ang papel ko." Ngunit paano niya haharapin ang ganitong uri ng sitwasyon kung ang puso at isip niya ay puno ng pagkamuhi at pagdududa?

Lumingon siya kay Luke, pilit na pinanatiling kalmado ang mukha. Ngunit hindi maitatago ng kanyang mga mata ang bahagyang pag-aalinlangan. "Luke, hindi ba masyado pang maaga? Nandito si Anabella, at pagod ako..." Hinaplos niya ang ulo ng bata bilang palusot, pilit na inililihis ang atensyon ni Luke.

Ngunit ngumiti si Luke, tila hindi tinatablan ng kanyang pagtanggi. "Pagod ka? Mahal, ako na ang bahala kay Anabella. Gusto ko lang makasama ang asawa ko." Hinawakan ni Luke ang kanyang baba, iniangat ang mukha niya para magtama ang kanilang mga mata. Ang lambing at pananabik sa mga mata nito ay tila tumutusok sa kaluluwa ni Belle.

"Hindi ko naman sinasabing ngayon din," dagdag ni Luke, marahang hinahalikan ang kanyang noo. "Pero sana naman, Ana... Hayaan mo akong iparamdam kung gaano kita kamahal."

Nanatiling tahimik si Belle, pilit na iniisip ang dapat na gawin. Sa likod ng kanyang ulo, nagtataka siya kung ito ba talaga ang Luke na inilarawan ni Ana sa journal nito. Siya ba ang lalaki na minahal at pinagkatiwalaan ng kanyang kambal? O may mas malalim na sikreto itong itinatago?

Huminga siya nang malalim, pilit na pinipigilan ang pangangatog ng kanyang boses. "Luke, salamat sa pag-aalaga mo sa amin ni Anabella. Pero sana maunawaan mo rin... kailangan ko pa ng oras. Marami pa akong iniisip, at gusto ko munang mag-focus kay Anabella."

Bahagyang tumalikod si Luke, tila pinoproseso ang kanyang sagot. Ngunit sa halip na magalit, ngumiti ito at tumango. "Naiintindihan ko. Pero sana, Ana, sabihin mo kung kailan ka handa. Ayoko namang pilitin ka. Ang gusto ko lang, maramdaman mong mahal kita."

Lumabas si Luke ng nursery, ngunit bago pa ito tuluyang makalayo, tumingin ito muli sa kanya. "Kung may kailangan ka, sabihin mo lang. Hindi kita pababayaan, mahal ko."

Nang makalabas na si Luke, napaupo si Belle sa gilid ng kama. Ramdam niya ang panginginig ng kanyang mga kamay. "Hindi ito tama," bulong niya sa sarili. "Hindi ako si Ana. Hindi ko kayang suklian ang pagmamahal niya kay Luke. At higit sa lahat, hindi ko malilimutan na isa siya sa mga posibleng may kinalaman sa pagkamatay ng aking kapatid."

Kinabukasan, sinubukan ni Belle na magpakabisi upang mailihis ang kanyang isip sa nangyari noong gabing iyon. Ngunit tila mas lalong sumisidhi ang tensyon. Habang nilalaro niya si Anabella sa veranda, muling lumapit si Sheila, dala ang isang baso ng kape.

"Mukhang maalaga ka na ngayon kay Anabella," puna ni Sheila, ang ngiti nito ay tila may bahid ng panunuya. "Hindi ka naman ganyan dati, Ana. Noon, halos hindi mo mapansin ang bata."

Napatingin si Belle kay Sheila, pilit pinapanatiling kalmado ang boses. "Marami akong natutunan mula sa nangyari. Ayoko nang magkamali. Ang mahalaga, andito na ako para sa anak ko."

Umupo si Sheila sa tabi niya, ang kanyang mga mata ay tila nangungusap ng malalim. "Sigurado ka bang okay ka lang, Ana? Kasi parang... iba ka talaga ngayon."

Hinawakan ni Sheila ang kamay niya, ngunit ramdam ni Belle ang malamig na presensya nito. "Kung may problema ka, sabihin mo. Baka makatulong ako. Hindi mo kailangang itago sa akin."

Tumayo si Belle, hawak-hawak si Anabella. "Salamat, Sheila. Pero kaya ko ito. Hindi ko na kailangang manggulo ng iba."

Habang naglalakad palayo, naramdaman ni Belle ang malamig na titig ni Sheila sa kanyang likuran. Alam niyang hindi natitinag ang hinala nito. Ngunit sa pagkakataong ito, isa lang ang sigurado niya: kailangan niyang mag-ingat. Hindi lamang kay Sheila, kundi pati na rin kay Luke.

Sa loob ng kwarto ni Sheila, umiikot ang kanyang isip, puno ng galit at pagkabigo. Sa kanyang kamay, mahigpit niyang hawak ang cellphone habang kinakausap ang mga tauhang inupahan niya para tuluyan si Ana. Ngunit sa halip na tagumpay, puro palpak na ulat ang natatanggap niya mula sa kanila.

"Ano na! Ilang araw na ang nakalipas, wala ba kayong balak na gumawa ng paraan na mawala si Ana?!" galit na tanong niya sa kausap. Ramdam ang tensyon sa kanyang boses, para bang sasabog na siya anumang oras.

Mula sa kabilang linya, isang garalgal na boses ang sumagot. "Ma'am, paano naman kami makakakilos kung hindi naman umaalis si Ana sa bahay niyo? Lagi siyang nasa loob ng mansyon. Kahit anong hintay namin sa labas, wala kaming pagkakataon!"

Halos mabitawan ni Sheila ang cellphone sa sobrang galit. "P*****a kayo! Wala kayong silbi! Hindi ba malinaw ang sinabi ko sa inyo? Tuluyan niyo siya! Binibigyan niyo ako ng problema! Sayang ang binayad ko sa inyo!" Halos mag-apoy ang kanyang boses, umaalingawngaw ang galit sa bawat salita.