Napalunok si Belle. “Luke, hindi naman sa gano’n. Siguro… kailangan ko lang ng konting panahon para makapag-adjust ulit. Ang dami ko kasing iniisip.”Ngunit hindi bumitaw si Luke. Hinila niya si Belle papunta sa kama at pinaupo ito. “Ana, anim na buwan na rin ang lumipas mula nang mawala ka. Na-miss kita. Hindi lang bilang asawa, kundi bilang ikaw—ang babaeng mahal ko.”Ang bigat ng boses ni Luke ay tumama sa puso ni Belle. Hindi niya alam kung paano magre-react. Ramdam niya ang init ng kamay nito sa kanyang balikat, at ang paraan ng pagtitig nito ay tila nagbubukas ng damdaming pilit niyang kinokontrol. “Luke…” mahina niyang sabi, pilit na inilalayo ang kanyang tingin. “Hindi ko pa kaya ngayon. Bigyan mo pa ako ng kaunting oras.” Umiling si Luke, tila nasaktan. “Hindi kita pipilitin, Ana. Pero sana sabihin mo sa akin kung may problema. Ayoko kasing maramdaman na parang hindi na ikaw ang kasama ko.”Tumayo si Luke at lumabas ng kwarto, iniwan si Belle na tahimik na umiiyak. Sa liko
"Ana, may oras ka ba mamaya? Gusto kitang isama sa opisina. May gusto akong ipakita sa'yo tungkol sa isang bagong proyekto natin."Nag-alangan si Belle, ngunit agad niyang inalala na parte ng papel ni Ana ang pagiging aktibo sa negosyo ng pamilya. "Sige, Luke. Anong oras?"Ngumiti si Luke. "Maghanda ka mamayang alas-dos. Matutuwa ka sa bagong plano natin."Habang papalapit ang oras ng kanilang pag-alis, nagpasya si Belle na gamitin ang pagkakataong ito upang mas makilala si Luke at alamin kung may kinalaman nga ba ito sa pagkamatay ng kanyang kakambal. Ngunit sa likod ng lahat ng ito, may kaba siyang hindi niya maipaliwanag—ang takot na baka mahuli siya sa kanyang pagpapanggap.Sa bawat araw na lumilipas, unti-unting nararamdaman ni Belle ang bigat ng kanyang misyon. Ngunit sa kanyang puso, nananatili ang pangako: gagawin niya ang lahat para mabigyang hustisya ang pagkamatay ni Ana. Habang nakaupo si Sheila sa veranda ng kanyang kwarto, mahigpit niyang hawak ang tasa ng kape. Ang utak
Napatigil siya at tumingin. Si Luke, bagong ligo, ang pumasok. Tanging tuwalya lamang ang nakabalot sa kanyang baywang, at ang amoy ng kanyang aftershave ay mabilis na pumuno sa silid. Ramdam ni Belle ang pagkabog ng kanyang dibdib, hindi dahil sa pagmamahal, kundi dahil sa kaba at pag-aalala. Lumapit si Luke sa kanya at umupo sa tabi niya. Dahan-dahan siyang niyakap mula sa likod, ang malamig na balat nito ay sumayad sa kanyang balikat. "Ana,"bulong niya, ang boses niya ay puno ng lambing at pananabik. "Baka pwede na ngayon. Miss na miss na kita. Alam mo bang halos mabaliw ako nang mawala ka?" Kinagat ni Belle ang kanyang labi, pilit na pinipigilan ang sariling magpakita ng alinmang emosyon. Alam niyang kailangan niyang gampanan ang papel ng kanyang kambal. Kung si Ana ang narito, hindi ito magdadalawang-isip. Ngunit siya, si Belle, ay hindi sanay sa ganitong mga tagpo. Hindi niya alam kung paano ipapakita ang intimacy na inaasahan ni Luke. "Luke," mahina niyang sambit, pilit na
"Siguro pagod ka lang, mahal," sagot ni Belle, mabilis na tumayo upang alalayan ito papunta sa kama. "Halika na, magpahinga ka na." Nang makarating sila sa silid, inalalayan niya si Luke na mahiga sa kama. Tahimik siyang nagbuntong-hininga habang pinagmamasdan ang lalaki, na ngayo'y himbing na himbing. Napaupo si Belle sa gilid ng kama at hinaplos ang buhok ni Luke. Sa kabila ng kanyang misyon, hindi niya maiwasang makaramdam ng lungkot. Si Luke, na tila inosente, ay maaaring bahagi ng madilim na sikreto ng pamilya. Pero kung totoo nga iyon, paano niya magagawang patawarin ito?Tahimik na ibinulong ni Belle sa sarili, "Pasensya ka na, Luke. Pero kailangan kong gawin ito. Para kay Ana. Para sa hustisya." Muli siyang tumayo at inayos ang kanyang sarili. Kinuha niya ang kumot at tinakpan si Luke, kunwari'y matapos ang kanilang "pagsasama." Hindi niya lubos maisip kung hanggang kailan niya kayang magpanggap. Ngunit para kay Ana, para kay Anabella, at para sa katotohanan, handa siyang mag
Sa araw na dumating ang magulang ni Luke na sina Nenita at Philip Villa, napuno ng kasiyahan at pagkasabik ang mansion. Dumating sila bitbit ang mga pasalubong mula sa US at sabik na makita ang kanilang apo na si Anabella, na matagal nilang hinintay na makasama. Nang makita ni Nenita si Ana (o si Belle, na nagpapanggap bilang Ana), agad niya itong niyakap nang mahigpit. "Ana! Anak, salamat sa Diyos at ligtas ka! Hindi ko maipaliwanag ang saya ko na makita kang buhay at kasama si Anabella,"sabi ni Nenita, halos maiyak sa sobrang emosyon. "Maraming salamat, Mama," sagot ni Belle, pilit na itinatago ang kanyang kaba. "Buti na lang, andito na kayo para makasama si Anabella. Tuwang-tuwa rin siyang makilala kayo."Lumapit naman si Philip at tinapik si Belle sa balikat. "Tama na ang drama, Nenita. Ang mahalaga, ligtas si Ana at nandito tayo ngayon. Ngayon, ipakita mo na sa amin ang apo namin," aniya, sabay tawa. Agad na dinala ni Belle si Anabella mula sa kuna. Nang makita ng mag-asa
"Hindi ikaw ang dapat nandyan, Ana. Ako! Ako ang dapat na may buhay na ganyan!" bulong niya habang pinipigilan ang mga luhang nagbabadyang tumulo. Bigla siyang napatigil nang marinig ang tunog ng pagbukas ng pinto sa likod niya. Napalingon siya at nakita si Belle—ang "Ana" na kinaiinisan niya. May dala itong baso ng gatas para kay Anabella, at ang mukha nito ay tila tahimik na nagmamasid sa kanya. "Sheila?" tawag ni Belle, na tila nagtataka. "Kanina pa kita napapansin dito. Parang may iniisip ka." Agad na nagbago ang ekspresyon ni Sheila, mabilis na nagbalik sa pagiging kalmado. Pilit siyang ngumiti at tumawa nang alanganin. "Ah, wala naman, Ana. Naiisip ko lang ang mga magulang natin. Ang saya lang na magkakasama tayo ulit."Hindi umiwas ng tingin si Belle, ngunit sa likod ng kanyang mapanuring mata, alam niyang may ibang iniisip si Sheila. "Mabuti naman kung gano'n,"sagot ni Belle, pilit na ngumingiti. "Mas maganda kung magtulungan tayo para mapanatili ang saya sa pamilya."
Lumapit si Luke, hinawakan ang kanyang kamay, at marahang hinalikan ito. "Miss na miss na kita, Ana," bulong nito habang dahan-dahang inilapit ang kanyang mukha kay Belle. "Sana naman, matapos ng lahat ng pinagdaanan natin, maibalik natin ang dating tayo."Napalunok si Belle, ramdam ang matinding init ng sitwasyon. Nais niyang kumawala, ngunit hindi niya maaaring ipakita ang kanyang pagkailang. "Luke, hindi ko alam kung ano ang sasabihin," sagot niya, pilit na nilalambot ang boses para magmukhang si Ana. "Hindi mo kailangang magsalita," sagot ni Luke, ang boses niya mababa at puno ng lambing. "Ang mahalaga, nandito ka. Buhay ka. At kasama kita ngayon."Dahan-dahan, hinila siya ni Luke papunta sa kama. Nag-aalangan si Belle, ngunit alam niyang hindi siya pwedeng umatras. Kailangan niyang magpanggap, kahit pa ang sitwasyong ito ay nagpapahirap sa kanya. Habang papalapit sila sa kama, pilit na nag-iisip si Belle ng paraan upang umiwas nang hindi mahalata ni Luke. "Luke, sandali,"bi
Habang nagkukubli si Sheila sa anino ng maluwang na hagdanan ng Villa mansion, umaalingawngaw sa isip niya ang sariling mga plano. "Hindi kita palalampasin, Ana," bulong niya sa sarili habang mahigpit na nakahawak sa balustre.Nakahanda na siya. Ang bawat hakbang ng plano ay malinaw na sa kanyang isipan: kapag natulak niya si "Ana" pababa ng hagdan, magpapanggap siyang nagulat at magpapakita ng kunwaring awa. Habang ang lahat ay abala sa pagsaklolo, tatawag siya ng tao para tapusin ang nasimulan niya. "Wala na akong ibang paraan. Kailangan nang mawala si Ana sa buhay ni Luke."Nang marinig niyang bumukas ang pinto sa itaas, hinanda niya ang sarili. Nakita niyang naglakad palabas si Belle, hawak ang isang libro habang pababa ng hagdan. Tahimik at maingat na kumilos si Sheila, pinaplano ang tamang tiyempo.Ngunit habang papalapit si Belle sa kanya, biglang sumigaw si Anabella mula sa kwarto. Napalingon si Belle pabalik, nag-aalalang tinanaw ang kwarto ng bata."Anabella!" bulalas niya, m
"Hindi na, baby," mahina niyang sagot, kahit alam niyang isang kasinungalingan iyon. "Mama will always be here."Hanggang kailan?Sa tanong na iyon, hindi niya alam ang sagot.Isang linggo ang lumipas at dumating na ang pinakahihintay na araw—ang court hearing ni Shiela. Dumagsa ang mga tao sa korte, kabilang ang pamilya ni Luke, si Belle, at maging ang media na nagnanais i-cover ang kaso.Dahan-dahang pumasok si Shiela sa loob ng korte, nakaposas ang kanyang mga kamay at mukhang hindi na siya ang dating mapanlinlang at mapagmataas na babae. Maputla siya, magulo ang buhok, at halatang bumagsak ang kanyang katawan dahil sa stress at pagkakakulong.Habang dumaraan siya sa gitna ng korte, nagtagpo ang tingin nila ni Belle. Nagningning ang galit sa mga mata ni Shiela, ngunit si Belle ay nanatiling matatag, hindi natinag sa matalim na tingin ng babaeng minsang nagtangkang pumatay sa kanyang kakambal.Nagsimula ang paglilitis. Isa-isang tumayo ang mga saksi, kabilang ang doktor na nagpatuna
Matapos ang ilang linggo ng pagpapagaling, tuluyan nang nadischarge si Belle mula sa ospital. Ngunit sa kabila ng kanyang paggaling, nanatili ang mabigat na pasaning dala ng kanyang kasinungalingan—ang pagpapanggap bilang kanyang kakambal na si Ana. Mas lalong lumalim ang nararamdaman niyang pagmamahal para kay Luke at kay baby Anabella. Ngunit sa kabila nito, alam niyang hindi niya maaaring ipagpatuloy ang kanyang ginagawang panlilinlang.Habang nakaupo sa gilid ng kanyang kama sa hospital, biglang nag-ring ang kanyang cellphone. Agad niyang sinagot ang tawag nang makita kung sino ang nasa kabilang linya."Hector?""Belle," sagot ng private investigator sa seryosong tono. "Napresenta ko na ang lahat ng ebidensiya. Lahat ng detalye, mula sa pagsusuri ng lason hanggang sa mga testimonya ng mga saksi—kasama na ang doktor na nagpatunay na planado ang lahat ng ginawa ni Shiela kay Ana. Wala na siyang takas. Ang court hearing niya ay sa loob ng isang linggo."Napapikit si Belle at dahan-da
Sa kabila ng tahimik na baybayin, ang nag-iisang ilaw mula sa truck ni Adrian ang nagsilbing gabay nila. Tumitilaok ang ilang ibon sa di kalayuan, at ang hangin ay malamig na yumakap kay Sara habang tinitingnan ang malawak na fish farm."Bakit nga ba sumama pa ako rito?" bulong niya sa sarili, naka-cross arms habang pinagmamasdan ang mga tauhan ni Adrian na naghahakot ng sariwang hipon mula sa lambat.Sa gilid ng kanyang mata, nakita niya si Adrian na tahimik na pinapanood ang operasyon.Hindi niya alam kung bakit, pero parang may kakaiba sa kanya ngayong gabi. Parang hindi ito ‘yung lalaking palatawa at mahilig siyang asarin kanina."Sara," tawag nito.Napakurap siya. "A-Ano?"Lumapit si Adrian at tumayo sa tabi niya, nakatingin sa tubig. "Salamat at sinamahan mo ako rito.""Hmm. Wala akong choice, ‘di ba? Kung hindi, babawasan mo ang bayad sa’kin."Ngumiti si Adrian. "Aminin mo, gusto mo rin akong tulungan.""Hindi!" Mabilis niyang sagot, sabay iling."Hmm. Sure ka?"Napatingin si S
Ilang araw na ang lumipas at patuloy na bumubuti ang kalagayan ni Belle. Pero habang mas lumalakas ang kanyang katawan, mas bumibigat ang kanyang konsensya. Hindi niya kayang iwan sina Luke at baby Anabella, lalo na’t napamahal na sila sa kanya nang sobra.Nakahiga siya sa kama ng ospital, pinagmamasdan ang screen ng kanyang cellphone kung saan ka-video call niya si Luke. Hawak nito ang kanilang—hindi, ang anak ni Ana—si baby Anabella.Ang munting sanggol ay nakabalot sa malambot na kumot, nakasandal sa dibdib ni Luke habang pinapainom niya ito ng gatas sa bote. Nang marinig ang boses ni Belle, biglang gumalaw si baby Anabella, na parang kinikilala siya.“Mama…” bulong ni Luke, ginagaya ang boses ng kanilang anak. “Sabi ni baby, miss ka na niya.”Napakagat-labi si Belle, pinipigil ang luha. "Miss na miss na rin kita, baby," sagot niya, pilit pinapakalma ang nanginginig na boses. "Huwag kang pasaway kay Daddy ha? Magpakabait ka."Napangiti si Luke habang inaayos ang posisyon ng kanilan
Umismid si Adrian pero agad ding ngumiti. "Grabe naman kayo, Aling Glenda. Wala pa akong ginagawa, binabantaan niyo na agad ako!""Eh kasi nga mukhang manggugulo ka lang!" singit ni Aling Laura na kakarating lang at nagtitimpla ng kape sa tabi. "At ikaw naman, Sara, bakit namumula ka?""HA?! Hindi ako namumula!" Halos takpan ni Sara ang buong mukha niya sa sobrang hiya. "At ikaw, Adrian! Tumigil ka na sa kakasabi ng mga kabaliwan mo! Kung gusto mong magbakasyon sa bayan namin, gawin mo 'yon nang walang kasamang panggugulo sa buhay ko!"Napangisi si Adrian. "So, inaamin mong naaapektuhan ka?""HINDI!""Hmm. Mukhang oo.""Hindi nga!""O, tingnan mo, namumula ka na naman—""Adrian, susuntukin na talaga kita!"Natawa si Adrian at umatras nang bahagya. "Okay, okay! Hindi na kita aasarin… sa ngayon." Kumindat pa siya bago iniabot kay Sara ang paper bag. "Pero seryoso ako dito. Para sa’yo talaga ‘yan.""At ano naman ‘to?""Buksan mo na lang."Nagdududa man, kinuha ni Sara ang bag at binuksan
Samantala, sa dako pa roon, "Kung wala kang magandang sasabihin, manahimik ka na lang," mariing sabi ni Aling Glenda habang inaalalayan si Sara papasok sa tindahan. "Hindi siya kailangan ng ganyang stress, lalo na kung wala siyang maalala!"Napatigil si Adrian, pero hindi niya inalis ang tingin kay Sara. Kita niya ang sakit sa mukha ng babae, ang pagkalito sa mga mata nito—at doon niya napagtanto kung gaano kahirap para kay Sara ang lahat ng ito."Hindi kita sinasaktan, Sara. Gusto lang kitang matulungan," mahinang sabi ni Adrian.Pero umiwas ng tingin si Sara. "Hindi ko alam kung anong sinasabi mo. Hindi kita kilala."Ang sakit.Hinaplos ni Aling Glenda ang likod ni Sara, kita ang pag-aalala sa kanyang mukha. "Adrian, kung talagang may malasakit ka sa kanya, bigyan mo muna siya ng panahon. Hindi ito simpleng bagay, lalo na kung wala siyang maalala."Napapikit si Adrian at napabuntong-hininga. Tama si Aling Glenda. Hindi niya pwedeng pilitin si Sara.Pagkatapos ng ilang minuto, lumaba
Lalong bumigat ang loob ni Shiela. "Pa… ‘wag n’yo akong talikuran…"Humakbang si Philip palayo. "Sana noon mo pa naisip ‘yan.""PA! HUWAG MO AKONG IWAN!" Sigaw ni Shiela, nanginginig ang boses sa takot at sakit. "MAHAL NA MAHAL KO KAYO! PA, MAMA, PAKIUSAP! HUWAG N’YO AKONG IWAN DITO!"Ngunit hindi na lumingon si Philip.Sa kauna-unahang pagkakataon sa kanyang buhay, naramdaman ni Shiela kung paano maging tunay na mag-isa.Samantala, sa ospital…Nakaupo si Belle sa kama, nakasuot ng ospital gown at bahagyang nakasandal sa unan habang nagpapagaling. Kahit may kaunting pasa pa sa kanyang mukha, nagawa pa rin niyang mapanatili ang kanyang pagpapanggap bilang si Ana. Sa loob ng ilang araw, naging maingat siya sa bawat kilos at salita, lalo na kapag nasa paligid si Luke.Sa isang tabi ng silid, abala si Luke sa pagbabalat ng mansanas para sa kanya. Tahimik ito, ngunit hindi niya napigilan ang sarili na mapangiti. Hindi man niya nakuha si Luke sa paraang inaasahan niya, narito pa rin siya—in
"MA! WAG MO AKONG IWAN!" Sigaw ni Shiela, halos mapatid ang kanyang boses sa matinding dalamhati. Mahigpit niyang kinapitan ang rehas, animo'y kaya nitong pigilan ang paglayo ni Nenita. Ngunit hindi siya nilingon ng babaeng itinuring niyang ina.Nanatiling nakayuko si Nenita habang marahang lumalakad palayo, pilit itinatago ang kanyang mga luha. Sa kabila ng sakit at bigat sa dibdib, alam niyang ito ang nararapat."Ma… please…" humihikbing bulong ni Shiela, nanginginig ang buong katawan. "Kayo lang ang pamilya ko… kayo lang…"Ngunit hindi na siya pinakinggan pa.Nang tuluyang mawala si Nenita sa kanyang paningin, unti-unting bumagsak si Shiela sa malamig na sahig ng selda. Nakayakap siya sa sarili, paulit-ulit na inuusal ang pangalan ng babaeng nag-aruga sa kanya."Wala na… wala na akong pamilya…" mahina niyang bulong, tila isang baliw na kinakausap ang sarili. "Mahal ko si Luke… hindi ko lang matanggap… hindi ko lang matanggap na hindi niya ako mahal…"Naglakad palapit ang pulis sa s
Samantala, sa Presinto…Sa loob ng malamig at madilim na selda, tahimik na nakaupo si Shiela sa isang sulok, yakap ang kanyang mga tuhod. Ang dating maamong mukha niya ay napalitan ng lungkot at kawalan ng pag-asa. Nanginginig ang kanyang katawan, hindi dahil sa lamig kundi dahil sa bigat ng kanyang sinapit."Hindi... Hindi dapat ganito ang nangyari..." mahina niyang bulong sa sarili, pilit pinipigilan ang luha na kanina pa gustong bumagsak.Naririnig niya ang pag-uusap ng mga pulis sa labas ng kanyang selda."Tiyak na matibay ang kaso laban sa kanya. Ang daming ebidensya—may CCTV footage pa.""Sayang, ang bata pa niya… Pero wala siyang ibang masisisi kundi ang sarili niya.""Plano pa lang niyang tumakas, huhulihin na dapat siya. Wala na siyang kawala."Napakuyom ng kamao si Shiela. Ramdam niya ang panliliit, ang pagkamuhi sa sarili. Hindi ganito ang kanyang plano."Dapat ako ang nasa tabi ni Luke. Dapat ako ang mahal niya!"Napasandal siya sa malamig na pader ng selda, pinag-iisipan