Napalunok si Belle. “Luke, hindi naman sa gano’n. Siguro… kailangan ko lang ng konting panahon para makapag-adjust ulit. Ang dami ko kasing iniisip.”Ngunit hindi bumitaw si Luke. Hinila niya si Belle papunta sa kama at pinaupo ito. “Ana, anim na buwan na rin ang lumipas mula nang mawala ka. Na-miss kita. Hindi lang bilang asawa, kundi bilang ikaw—ang babaeng mahal ko.”Ang bigat ng boses ni Luke ay tumama sa puso ni Belle. Hindi niya alam kung paano magre-react. Ramdam niya ang init ng kamay nito sa kanyang balikat, at ang paraan ng pagtitig nito ay tila nagbubukas ng damdaming pilit niyang kinokontrol. “Luke…” mahina niyang sabi, pilit na inilalayo ang kanyang tingin. “Hindi ko pa kaya ngayon. Bigyan mo pa ako ng kaunting oras.” Umiling si Luke, tila nasaktan. “Hindi kita pipilitin, Ana. Pero sana sabihin mo sa akin kung may problema. Ayoko kasing maramdaman na parang hindi na ikaw ang kasama ko.”Tumayo si Luke at lumabas ng kwarto, iniwan si Belle na tahimik na umiiyak. Sa liko
"Ana, may oras ka ba mamaya? Gusto kitang isama sa opisina. May gusto akong ipakita sa'yo tungkol sa isang bagong proyekto natin."Nag-alangan si Belle, ngunit agad niyang inalala na parte ng papel ni Ana ang pagiging aktibo sa negosyo ng pamilya. "Sige, Luke. Anong oras?"Ngumiti si Luke. "Maghanda ka mamayang alas-dos. Matutuwa ka sa bagong plano natin."Habang papalapit ang oras ng kanilang pag-alis, nagpasya si Belle na gamitin ang pagkakataong ito upang mas makilala si Luke at alamin kung may kinalaman nga ba ito sa pagkamatay ng kanyang kakambal. Ngunit sa likod ng lahat ng ito, may kaba siyang hindi niya maipaliwanag—ang takot na baka mahuli siya sa kanyang pagpapanggap.Sa bawat araw na lumilipas, unti-unting nararamdaman ni Belle ang bigat ng kanyang misyon. Ngunit sa kanyang puso, nananatili ang pangako: gagawin niya ang lahat para mabigyang hustisya ang pagkamatay ni Ana. Habang nakaupo si Sheila sa veranda ng kanyang kwarto, mahigpit niyang hawak ang tasa ng kape. Ang utak
Napatigil siya at tumingin. Si Luke, bagong ligo, ang pumasok. Tanging tuwalya lamang ang nakabalot sa kanyang baywang, at ang amoy ng kanyang aftershave ay mabilis na pumuno sa silid. Ramdam ni Belle ang pagkabog ng kanyang dibdib, hindi dahil sa pagmamahal, kundi dahil sa kaba at pag-aalala. Lumapit si Luke sa kanya at umupo sa tabi niya. Dahan-dahan siyang niyakap mula sa likod, ang malamig na balat nito ay sumayad sa kanyang balikat. "Ana,"bulong niya, ang boses niya ay puno ng lambing at pananabik. "Baka pwede na ngayon. Miss na miss na kita. Alam mo bang halos mabaliw ako nang mawala ka?" Kinagat ni Belle ang kanyang labi, pilit na pinipigilan ang sariling magpakita ng alinmang emosyon. Alam niyang kailangan niyang gampanan ang papel ng kanyang kambal. Kung si Ana ang narito, hindi ito magdadalawang-isip. Ngunit siya, si Belle, ay hindi sanay sa ganitong mga tagpo. Hindi niya alam kung paano ipapakita ang intimacy na inaasahan ni Luke. "Luke," mahina niyang sambit, pilit na
"Siguro pagod ka lang, mahal," sagot ni Belle, mabilis na tumayo upang alalayan ito papunta sa kama. "Halika na, magpahinga ka na." Nang makarating sila sa silid, inalalayan niya si Luke na mahiga sa kama. Tahimik siyang nagbuntong-hininga habang pinagmamasdan ang lalaki, na ngayo'y himbing na himbing. Napaupo si Belle sa gilid ng kama at hinaplos ang buhok ni Luke. Sa kabila ng kanyang misyon, hindi niya maiwasang makaramdam ng lungkot. Si Luke, na tila inosente, ay maaaring bahagi ng madilim na sikreto ng pamilya. Pero kung totoo nga iyon, paano niya magagawang patawarin ito?Tahimik na ibinulong ni Belle sa sarili, "Pasensya ka na, Luke. Pero kailangan kong gawin ito. Para kay Ana. Para sa hustisya." Muli siyang tumayo at inayos ang kanyang sarili. Kinuha niya ang kumot at tinakpan si Luke, kunwari'y matapos ang kanilang "pagsasama." Hindi niya lubos maisip kung hanggang kailan niya kayang magpanggap. Ngunit para kay Ana, para kay Anabella, at para sa katotohanan, handa siyang mag
Sa araw na dumating ang magulang ni Luke na sina Nenita at Philip Villa, napuno ng kasiyahan at pagkasabik ang mansion. Dumating sila bitbit ang mga pasalubong mula sa US at sabik na makita ang kanilang apo na si Anabella, na matagal nilang hinintay na makasama. Nang makita ni Nenita si Ana (o si Belle, na nagpapanggap bilang Ana), agad niya itong niyakap nang mahigpit. "Ana! Anak, salamat sa Diyos at ligtas ka! Hindi ko maipaliwanag ang saya ko na makita kang buhay at kasama si Anabella,"sabi ni Nenita, halos maiyak sa sobrang emosyon. "Maraming salamat, Mama," sagot ni Belle, pilit na itinatago ang kanyang kaba. "Buti na lang, andito na kayo para makasama si Anabella. Tuwang-tuwa rin siyang makilala kayo."Lumapit naman si Philip at tinapik si Belle sa balikat. "Tama na ang drama, Nenita. Ang mahalaga, ligtas si Ana at nandito tayo ngayon. Ngayon, ipakita mo na sa amin ang apo namin," aniya, sabay tawa. Agad na dinala ni Belle si Anabella mula sa kuna. Nang makita ng mag-asa
"Hindi ikaw ang dapat nandyan, Ana. Ako! Ako ang dapat na may buhay na ganyan!" bulong niya habang pinipigilan ang mga luhang nagbabadyang tumulo. Bigla siyang napatigil nang marinig ang tunog ng pagbukas ng pinto sa likod niya. Napalingon siya at nakita si Belle—ang "Ana" na kinaiinisan niya. May dala itong baso ng gatas para kay Anabella, at ang mukha nito ay tila tahimik na nagmamasid sa kanya. "Sheila?" tawag ni Belle, na tila nagtataka. "Kanina pa kita napapansin dito. Parang may iniisip ka." Agad na nagbago ang ekspresyon ni Sheila, mabilis na nagbalik sa pagiging kalmado. Pilit siyang ngumiti at tumawa nang alanganin. "Ah, wala naman, Ana. Naiisip ko lang ang mga magulang natin. Ang saya lang na magkakasama tayo ulit."Hindi umiwas ng tingin si Belle, ngunit sa likod ng kanyang mapanuring mata, alam niyang may ibang iniisip si Sheila. "Mabuti naman kung gano'n,"sagot ni Belle, pilit na ngumingiti. "Mas maganda kung magtulungan tayo para mapanatili ang saya sa pamilya."
Lumapit si Luke, hinawakan ang kanyang kamay, at marahang hinalikan ito. "Miss na miss na kita, Ana," bulong nito habang dahan-dahang inilapit ang kanyang mukha kay Belle. "Sana naman, matapos ng lahat ng pinagdaanan natin, maibalik natin ang dating tayo."Napalunok si Belle, ramdam ang matinding init ng sitwasyon. Nais niyang kumawala, ngunit hindi niya maaaring ipakita ang kanyang pagkailang. "Luke, hindi ko alam kung ano ang sasabihin," sagot niya, pilit na nilalambot ang boses para magmukhang si Ana. "Hindi mo kailangang magsalita," sagot ni Luke, ang boses niya mababa at puno ng lambing. "Ang mahalaga, nandito ka. Buhay ka. At kasama kita ngayon."Dahan-dahan, hinila siya ni Luke papunta sa kama. Nag-aalangan si Belle, ngunit alam niyang hindi siya pwedeng umatras. Kailangan niyang magpanggap, kahit pa ang sitwasyong ito ay nagpapahirap sa kanya. Habang papalapit sila sa kama, pilit na nag-iisip si Belle ng paraan upang umiwas nang hindi mahalata ni Luke. "Luke, sandali,"bi
Ang kalansing ng bakal na gate ng Villa mansion ay sumalubong kay Belle habang iniabot niya ang kamay upang itulak iyon. Ang sikat ng araw ay tila tumutusok sa kanyang balat, ngunit hindi iyon sapat upang tumunaw sa yelong bumalot sa kanyang puso. Sa harap niya ay ang engrandeng tahanan ng pamilya ng kanyang kakambal—ang mundo ni Ana, na ngayon ay kanya nang papasukin bilang isang impostor.Napalunok siya, pinipigil ang kaba at hinahanap ang lakas ng loob. Para kay Ana. Para sa hustisya. Ang simpleng konserbatibong bestida na suot niya ay hindi ang kanyang istilo. Hindi siya sanay sa mahinhin at maayos na itsura—si Belle, ang totoong siya, ay liberated at laging palaban ang personalidad. Ngunit ngayong araw, si Belle ay wala. Ang makikita nila ay si Ana, ang muling bumangong asawa ni Luke Villa.“Kaya mo ito, Belle. Tandaan mo kung para saan ka narito,” bulong niya sa sarili, huling inayos ang mahigpit na tirintas ng kanyang buhok. Sa likod ng malaking salamin ng sasakyan na kanyang s
Lumapit si Luke, hinawakan ang kanyang kamay, at marahang hinalikan ito. "Miss na miss na kita, Ana," bulong nito habang dahan-dahang inilapit ang kanyang mukha kay Belle. "Sana naman, matapos ng lahat ng pinagdaanan natin, maibalik natin ang dating tayo."Napalunok si Belle, ramdam ang matinding init ng sitwasyon. Nais niyang kumawala, ngunit hindi niya maaaring ipakita ang kanyang pagkailang. "Luke, hindi ko alam kung ano ang sasabihin," sagot niya, pilit na nilalambot ang boses para magmukhang si Ana. "Hindi mo kailangang magsalita," sagot ni Luke, ang boses niya mababa at puno ng lambing. "Ang mahalaga, nandito ka. Buhay ka. At kasama kita ngayon."Dahan-dahan, hinila siya ni Luke papunta sa kama. Nag-aalangan si Belle, ngunit alam niyang hindi siya pwedeng umatras. Kailangan niyang magpanggap, kahit pa ang sitwasyong ito ay nagpapahirap sa kanya. Habang papalapit sila sa kama, pilit na nag-iisip si Belle ng paraan upang umiwas nang hindi mahalata ni Luke. "Luke, sandali,"bi
"Hindi ikaw ang dapat nandyan, Ana. Ako! Ako ang dapat na may buhay na ganyan!" bulong niya habang pinipigilan ang mga luhang nagbabadyang tumulo. Bigla siyang napatigil nang marinig ang tunog ng pagbukas ng pinto sa likod niya. Napalingon siya at nakita si Belle—ang "Ana" na kinaiinisan niya. May dala itong baso ng gatas para kay Anabella, at ang mukha nito ay tila tahimik na nagmamasid sa kanya. "Sheila?" tawag ni Belle, na tila nagtataka. "Kanina pa kita napapansin dito. Parang may iniisip ka." Agad na nagbago ang ekspresyon ni Sheila, mabilis na nagbalik sa pagiging kalmado. Pilit siyang ngumiti at tumawa nang alanganin. "Ah, wala naman, Ana. Naiisip ko lang ang mga magulang natin. Ang saya lang na magkakasama tayo ulit."Hindi umiwas ng tingin si Belle, ngunit sa likod ng kanyang mapanuring mata, alam niyang may ibang iniisip si Sheila. "Mabuti naman kung gano'n,"sagot ni Belle, pilit na ngumingiti. "Mas maganda kung magtulungan tayo para mapanatili ang saya sa pamilya."
Sa araw na dumating ang magulang ni Luke na sina Nenita at Philip Villa, napuno ng kasiyahan at pagkasabik ang mansion. Dumating sila bitbit ang mga pasalubong mula sa US at sabik na makita ang kanilang apo na si Anabella, na matagal nilang hinintay na makasama. Nang makita ni Nenita si Ana (o si Belle, na nagpapanggap bilang Ana), agad niya itong niyakap nang mahigpit. "Ana! Anak, salamat sa Diyos at ligtas ka! Hindi ko maipaliwanag ang saya ko na makita kang buhay at kasama si Anabella,"sabi ni Nenita, halos maiyak sa sobrang emosyon. "Maraming salamat, Mama," sagot ni Belle, pilit na itinatago ang kanyang kaba. "Buti na lang, andito na kayo para makasama si Anabella. Tuwang-tuwa rin siyang makilala kayo."Lumapit naman si Philip at tinapik si Belle sa balikat. "Tama na ang drama, Nenita. Ang mahalaga, ligtas si Ana at nandito tayo ngayon. Ngayon, ipakita mo na sa amin ang apo namin," aniya, sabay tawa. Agad na dinala ni Belle si Anabella mula sa kuna. Nang makita ng mag-asa
"Siguro pagod ka lang, mahal," sagot ni Belle, mabilis na tumayo upang alalayan ito papunta sa kama. "Halika na, magpahinga ka na." Nang makarating sila sa silid, inalalayan niya si Luke na mahiga sa kama. Tahimik siyang nagbuntong-hininga habang pinagmamasdan ang lalaki, na ngayo'y himbing na himbing. Napaupo si Belle sa gilid ng kama at hinaplos ang buhok ni Luke. Sa kabila ng kanyang misyon, hindi niya maiwasang makaramdam ng lungkot. Si Luke, na tila inosente, ay maaaring bahagi ng madilim na sikreto ng pamilya. Pero kung totoo nga iyon, paano niya magagawang patawarin ito?Tahimik na ibinulong ni Belle sa sarili, "Pasensya ka na, Luke. Pero kailangan kong gawin ito. Para kay Ana. Para sa hustisya." Muli siyang tumayo at inayos ang kanyang sarili. Kinuha niya ang kumot at tinakpan si Luke, kunwari'y matapos ang kanilang "pagsasama." Hindi niya lubos maisip kung hanggang kailan niya kayang magpanggap. Ngunit para kay Ana, para kay Anabella, at para sa katotohanan, handa siyang mag
Napatigil siya at tumingin. Si Luke, bagong ligo, ang pumasok. Tanging tuwalya lamang ang nakabalot sa kanyang baywang, at ang amoy ng kanyang aftershave ay mabilis na pumuno sa silid. Ramdam ni Belle ang pagkabog ng kanyang dibdib, hindi dahil sa pagmamahal, kundi dahil sa kaba at pag-aalala. Lumapit si Luke sa kanya at umupo sa tabi niya. Dahan-dahan siyang niyakap mula sa likod, ang malamig na balat nito ay sumayad sa kanyang balikat. "Ana,"bulong niya, ang boses niya ay puno ng lambing at pananabik. "Baka pwede na ngayon. Miss na miss na kita. Alam mo bang halos mabaliw ako nang mawala ka?" Kinagat ni Belle ang kanyang labi, pilit na pinipigilan ang sariling magpakita ng alinmang emosyon. Alam niyang kailangan niyang gampanan ang papel ng kanyang kambal. Kung si Ana ang narito, hindi ito magdadalawang-isip. Ngunit siya, si Belle, ay hindi sanay sa ganitong mga tagpo. Hindi niya alam kung paano ipapakita ang intimacy na inaasahan ni Luke. "Luke," mahina niyang sambit, pilit na
"Ana, may oras ka ba mamaya? Gusto kitang isama sa opisina. May gusto akong ipakita sa'yo tungkol sa isang bagong proyekto natin."Nag-alangan si Belle, ngunit agad niyang inalala na parte ng papel ni Ana ang pagiging aktibo sa negosyo ng pamilya. "Sige, Luke. Anong oras?"Ngumiti si Luke. "Maghanda ka mamayang alas-dos. Matutuwa ka sa bagong plano natin."Habang papalapit ang oras ng kanilang pag-alis, nagpasya si Belle na gamitin ang pagkakataong ito upang mas makilala si Luke at alamin kung may kinalaman nga ba ito sa pagkamatay ng kanyang kakambal. Ngunit sa likod ng lahat ng ito, may kaba siyang hindi niya maipaliwanag—ang takot na baka mahuli siya sa kanyang pagpapanggap.Sa bawat araw na lumilipas, unti-unting nararamdaman ni Belle ang bigat ng kanyang misyon. Ngunit sa kanyang puso, nananatili ang pangako: gagawin niya ang lahat para mabigyang hustisya ang pagkamatay ni Ana. Habang nakaupo si Sheila sa veranda ng kanyang kwarto, mahigpit niyang hawak ang tasa ng kape. Ang utak
Napalunok si Belle. “Luke, hindi naman sa gano’n. Siguro… kailangan ko lang ng konting panahon para makapag-adjust ulit. Ang dami ko kasing iniisip.”Ngunit hindi bumitaw si Luke. Hinila niya si Belle papunta sa kama at pinaupo ito. “Ana, anim na buwan na rin ang lumipas mula nang mawala ka. Na-miss kita. Hindi lang bilang asawa, kundi bilang ikaw—ang babaeng mahal ko.”Ang bigat ng boses ni Luke ay tumama sa puso ni Belle. Hindi niya alam kung paano magre-react. Ramdam niya ang init ng kamay nito sa kanyang balikat, at ang paraan ng pagtitig nito ay tila nagbubukas ng damdaming pilit niyang kinokontrol. “Luke…” mahina niyang sabi, pilit na inilalayo ang kanyang tingin. “Hindi ko pa kaya ngayon. Bigyan mo pa ako ng kaunting oras.” Umiling si Luke, tila nasaktan. “Hindi kita pipilitin, Ana. Pero sana sabihin mo sa akin kung may problema. Ayoko kasing maramdaman na parang hindi na ikaw ang kasama ko.”Tumayo si Luke at lumabas ng kwarto, iniwan si Belle na tahimik na umiiyak. Sa liko
Ang balitang ito ang tuluyang bumasag sa katahimikan ng gabi. Si Belle, puno ng galit at kalungkutan, ay nanumpang hahanapin ang katotohanan sa likod ng pagkamatay ng kanyang kakambal.“Hindi ito aksidente,” bulong ni Belle habang pinipigil ang luha. “Alam kong may kinalaman dito si Sheila Villa o di kaya si Luke.”Sa veranda ng mansyon, bumalik ang alaala ni Belle sa araw na iyon, ang araw ng kanilang pamamaalam. Muli niyang pinahid ang mga luhang bumagsak sa kanyang pisngi.“Hindi kita bibiguin, Ana. Kahit nasa kabilang buhay ka na, itutuloy ko ang laban. Para sa'yo, para sa atin, at para sa lahat ng naiwang pangako.Kapag may gumawa nito sa'yo, Ana, ipaglalaban kita. Hahanapin ko ang katotohanan, kahit ano pa ang kapalit," mahina ngunit mariing wika ni Belle habang pilit niyang pinapawi ang mga luhang hindi mapigilan.Muling bumalik sa kanya ang kanilang kabataan, ang araw ng kanilang pamamaalam sa ampunan, ang pangakong hindi kailanman mawawala sa kanyang puso. Mula sa araw na iyon
Sa gitna ng katahimikan ng gabi, nakatingin si Belle sa madilim na kalangitan mula sa veranda ng mansyon. Ang malamlam na liwanag ng buwan ay tila nagbibigay-buhay sa kanyang mga alaala. Ang kanyang mga mata ay puno ng luha habang ang isang pangako ay paulit-ulit na umaalingawngaw sa kanyang isipan.“Ana, hindi kita bibiguin. Para sa'yo, para kay Anabella, at para sa hustisya, ipagpapatuloy ko ang laban na ito. Hindi ako susuko,Ipagpapatuloy ko ang pagpapanggap hanggang mahuli natin ang salarin sa pagkamatay mo.” mahina niyang binigkas, na para bang kausap ang hangin. Napapikit siya, at bumalik sa kanya ang mga alaala ng kanilang nakaraan. Animnapu’t anim na taon na ang lumipas, ngunit tila sariwa pa rin ang sakit ng mga pangyayari.Noong bata pa sila, naiwan ang magkapatid na Ana at Belle sa isang ampunan. Wala silang kilalang magulang o pamilya. Ang mga madre na nangangalaga sa kanila ang siyang nagbigay ng kanilang mga pangalan. Si Sister Aurora, na naging parang ina nila, ang pum