"Hindi ikaw ang dapat nandyan, Ana. Ako! Ako ang dapat na may buhay na ganyan!" bulong niya habang pinipigilan ang mga luhang nagbabadyang tumulo. Bigla siyang napatigil nang marinig ang tunog ng pagbukas ng pinto sa likod niya. Napalingon siya at nakita si Belle—ang "Ana" na kinaiinisan niya. May dala itong baso ng gatas para kay Anabella, at ang mukha nito ay tila tahimik na nagmamasid sa kanya. "Sheila?" tawag ni Belle, na tila nagtataka. "Kanina pa kita napapansin dito. Parang may iniisip ka." Agad na nagbago ang ekspresyon ni Sheila, mabilis na nagbalik sa pagiging kalmado. Pilit siyang ngumiti at tumawa nang alanganin. "Ah, wala naman, Ana. Naiisip ko lang ang mga magulang natin. Ang saya lang na magkakasama tayo ulit."Hindi umiwas ng tingin si Belle, ngunit sa likod ng kanyang mapanuring mata, alam niyang may ibang iniisip si Sheila. "Mabuti naman kung gano'n,"sagot ni Belle, pilit na ngumingiti. "Mas maganda kung magtulungan tayo para mapanatili ang saya sa pamilya."
Lumapit si Luke, hinawakan ang kanyang kamay, at marahang hinalikan ito. "Miss na miss na kita, Ana," bulong nito habang dahan-dahang inilapit ang kanyang mukha kay Belle. "Sana naman, matapos ng lahat ng pinagdaanan natin, maibalik natin ang dating tayo."Napalunok si Belle, ramdam ang matinding init ng sitwasyon. Nais niyang kumawala, ngunit hindi niya maaaring ipakita ang kanyang pagkailang. "Luke, hindi ko alam kung ano ang sasabihin," sagot niya, pilit na nilalambot ang boses para magmukhang si Ana. "Hindi mo kailangang magsalita," sagot ni Luke, ang boses niya mababa at puno ng lambing. "Ang mahalaga, nandito ka. Buhay ka. At kasama kita ngayon."Dahan-dahan, hinila siya ni Luke papunta sa kama. Nag-aalangan si Belle, ngunit alam niyang hindi siya pwedeng umatras. Kailangan niyang magpanggap, kahit pa ang sitwasyong ito ay nagpapahirap sa kanya. Habang papalapit sila sa kama, pilit na nag-iisip si Belle ng paraan upang umiwas nang hindi mahalata ni Luke. "Luke, sandali,"bi
Habang nagkukubli si Sheila sa anino ng maluwang na hagdanan ng Villa mansion, umaalingawngaw sa isip niya ang sariling mga plano. "Hindi kita palalampasin, Ana," bulong niya sa sarili habang mahigpit na nakahawak sa balustre.Nakahanda na siya. Ang bawat hakbang ng plano ay malinaw na sa kanyang isipan: kapag natulak niya si "Ana" pababa ng hagdan, magpapanggap siyang nagulat at magpapakita ng kunwaring awa. Habang ang lahat ay abala sa pagsaklolo, tatawag siya ng tao para tapusin ang nasimulan niya. "Wala na akong ibang paraan. Kailangan nang mawala si Ana sa buhay ni Luke."Nang marinig niyang bumukas ang pinto sa itaas, hinanda niya ang sarili. Nakita niyang naglakad palabas si Belle, hawak ang isang libro habang pababa ng hagdan. Tahimik at maingat na kumilos si Sheila, pinaplano ang tamang tiyempo.Ngunit habang papalapit si Belle sa kanya, biglang sumigaw si Anabella mula sa kwarto. Napalingon si Belle pabalik, nag-aalalang tinanaw ang kwarto ng bata."Anabella!" bulalas niya, m
Habang naglalakad si Belle palayo sa kwarto nila ni Luke, hindi niya mapigilang makaramdam ng matinding pagkalito. "Ano ba ito, Belle?" bulong niya sa sarili, pilit pinipigilan ang kilig na pilit sumisibol sa kabila ng sitwasyon. "Hindi pwede ‘to. Hindi ako nandito para magpakatanga sa emosyon. Pero bakit ang lakas ng dating niya? Ano ba ‘tong ginagawa mo, Luke!" Pinilit niyang i-focus ang sarili sa kanyang misyon, ngunit ang kabog ng puso niya ay tila nagsasabing iba. "Ana, tulungan mo naman ako,"bulong niya, halos maiiyak sa presyur. "Paano kita ipaglalaban kung pati ako, parang bumibigay na kay Luke?" Sa kabilang banda, si Sheila ay naroon sa pasilyo, na halos pumutok sa inis habang pasilip-silip mula sa sulok malapit sa hagdan. "Ano ba naman ito!" bulong niya sa sarili, nakakunot ang noo."Bakit hindi nagagawi si Ana sa hagdanan? Parang alam niyang may plano ako. Nakakainis talaga! At yung mga tauhan ko, puro inutil! Ang tagal ko nang sinasabi, tapusin na si Ana, pero hanggang nga
Habang nasa hardin si Belle, tumunog ang kanyang cellphone. Agad niyang sinagot ito nang makita ang pangalan ng investigator na hinire niya para alamin ang sikreto nina Luke at Sheila."Belle, may bagong impormasyon ako,"bungad ng investigator mula sa kabilang linya."Mukhang may tinatago talaga si Sheila. May ilang transaksyon siyang ginawa nitong mga nakaraang buwan na kahina-hinala.""Anong klaseng transaksyon?" tanong ni Belle, habang pilit pinapanatili ang mahinahong boses upang hindi mahalata ng sinuman sa mansyon."May natuklasan akong malaking halaga ng pera na inilabas mula sa isang joint account niya sa isang offshore bank. Mukhang ito ang ginagamit niya para bayaran ang ilang mga tauhan niya. Isa pa, may mga rekord ng madalas niyang pakikipag-usap sa ilang mga taong konektado sa black market,"* paliwanag ng investigator.Napahigpit ang hawak ni Belle sa cellphone."At si Luke? May nahanap ka bang anumang ebidensiya laban sa kanya?"Tumigil sandali ang investigator bago sumago
Pinakawalan siya ni Luke at tumingin ito sa kanya nang diretso sa mga mata. Ang init ng titig nito ay parang apoy na sumusunog sa kanyang pagkatao. "Kung may problema ka, sabihin mo sa akin. Hindi ko kayang isipin na may itinatago ka sa'kin, Ana. Mahal na mahal kita," sabi nito, halos pabulong, ngunit puno ng emosyon.Pinilit ni Belle na ngumiti, ngunit ramdam niya ang kabog ng dibdib niya. "Wala akong itinatago, Luke. Maniwala ka. Mahal kita," sagot niya, bagama’t pilit, habang umiwas ng tingin.Tumango si Luke, ngunit bakas sa mukha nito ang pagdududa. "Sana nga, Ana," sagot nito, sabay halik sa kanyang noo. "Pero kung may problema ka, ipagtapat mo agad. Hindi kita pababayaan."Pagkatapos ng gabing iyon, habang natutulog si Luke sa tabi niya, tahimik na bumangon si Belle mula sa kama. Pinagmasdan niya ang gwapong mukha ng lalaking niyakap niya ang lihim na poot. Alam niyang hindi siya pwedeng magpadala sa damdamin. Ang bawat galaw niya ay may kalakip na panganib.Pumunta siya sa nur
Kinagabihan, matapos ang hapunan, nagkunwari si Belle na may kung anong iniintindi habang nililigpit ang plato niya. Ramdam niya ang matalim na titig ni Sheila, ngunit pilit niyang pinanatili ang kanyang kalmadong mukha. "Magandang gabi po, ma. Pa," sabi niya sa magulang ni Luke habang mahinang ngumiti."Bakit hindi ka sumama kay Luke sa veranda? Maganda ang gabi, magpahinga kayo," wika ni Nenita, na nakangiti habang sinisipat ang dalawa.Napilitan si Belle na tumango at ngumiti kay Luke. Habang naglalakad sila papunta sa veranda, hindi maalis ni Belle ang kaba sa kanyang dibdib. "Ana, ang tahimik mo kanina sa hapag-kainan. May iniisip ka ba?" tanong ni Luke, sabay akbay sa kanya.Umiling si Belle. "Wala naman, siguro pagod lang ako. Hindi pa rin ako sanay sa mga nangyayari ngayon."Napabuntong-hininga si Luke at tumingin sa kanya nang may lalim. "Alam kong mahirap ang lahat, lalo na sa'yo. Pero gusto kong malaman mo, nandito ako para sa'yo. Huwag kang matakot na sabihin kung may buma
Samantala, si Shiela ay nagmamasid sa lambingan ng dalawa; ang kanyang mga mata ay puno ng galit at selos. Sa sobrang sama ng loob sa nakikita at naririnig, pumasok siya sa kanyang kwarto at kinuha ang nakatagong karton na puno ng gamit ni Luke. Dinampot niya ang jacket na paborito ni Luke na matagal nang nawawala at niyakap ito, iniimagine na parang niyayakap siya ni Luke, habang inaamoy ang hindi pa nalabhan na jacket ni Luke.Habang yakap-yakap ni Sheila ang lumang jacket ni Luke, tila ba nabawasan ng kaunti ang bigat ng galit at selos sa kanyang dibdib. Ang amoy nito, kahit matagal nang nakatago, ay nagdadala ng ilusyon ng presensya ni Luke. Pumikit siya, hinayaan ang sarili na malunod sa kanyang pantasya. "Luke..." mahinang bulong niya, habang iniimagine na yakap-yakap siya nito. "Bakit siya? Bakit si Ana? Ako naman ang mas matagal mong kasama. Ako ang nagmamahal sa'yo ng higit sa lahat." Ngunit sa likod ng pantasyang iyon ay naroon ang galit na hindi maikubli. Nang maisip ni
Tahimik ang buong bahay. Tanging ang mahinang ugong ng electric fan ang maririnig sa kwarto ni Belle. Nakaupo siya sa gilid ng kama, pilit nilalabanan ang bigat ng kanyang emosyon. Sa kanyang mga kamay ay ang lumang diary ni Ana—ang natatanging alaala ng kanyang kakambal. Binuksan niya ito, at agad na tumambad ang pamilyar na sulat-kamay ni Ana. Ang bawat pahina ay tila isang patalim na tumutusok sa kanyang puso, bawat salita'y nag-iiwan ng masakit na bakas sa kanyang konsensya."Luke ang mundo ko. Siya ang lahat ng lakas ko, kahit pa minsan hindi niya ito napapansin," nabasa niya. Napapikit si Belle, pilit pinipigil ang pagpatak ng luha. Ngunit hindi niya napigilan ang bahagyang paghikbi nang basahin ang susunod na linya:"Kahit anong mangyari, gusto kong ipaglaban ang pagmamahalan namin. Hindi ko kayang mabuhay nang wala si Luke."Hindi niya malaman kung paano ipoproseso ang lahat ng ito. Sa bawat salaysay ni Ana, parang mas nadarama niya ang bigat ng pagmamahal ng kakambal para kay
Kinabukasan, isang umaga na puno ng tamis ang bumungad kay Ana. Habang bumababa siya mula sa kwarto, naamoy niya ang mabangong halimuyak ng itlog na niluluto, sinamahan pa ng tunog ng kawali at tunog ng kutsarang tumatama sa pinggan. Sa kusina, abala si Luke, suot ang kanyang simpleng grey na t-shirt at itim na pajama, habang maingat niyang iniikot ang pancake sa kawali."Ana, good morning!" bati ni Luke, may ngiti sa kanyang labi. Hindi ito ang madalas na asal ng binata, kaya't laking gulat ni Ana nang makita itong nag-aayos ng pagkain sa mesa. May dalawang tasa ng kape na nakalagay, kasama ang tinapay, itlog, at bacon na maayos na nakasalansan sa plato."Luke, ikaw? Nagluto? Sigurado ka bang wala kang lagnat?" biro ni Ana, ngunit halatang natutuwa sa ginawa ng binata.Ngumiti si Luke at itinuro ang upuan sa tapat niya. "Hindi naman masamang magsimula ng araw na maayos, di ba? Kain na tayo."Habang tahimik silang kumakain, hindi maalis ni Ana ang kilig sa kanyang mukha. Hindi niya in
Habang naglalakbay ang oras, narinig niya ang mga malumanay na hakbang ni Shiela papasok sa kwarto. Dala-dala ang isang tasa ng kape, at ang bawat kilos nito ay may kasamang kabigatan, alam niyang may nangyayaring hindi maipaliwanag. Sumunod na naglalakad si Shiela palapit sa kanya. Ang mga mata ni Luke ay hindi siya tinitignan, bagkus ay nakatutok pa rin sa kanyang mga ginagawa. Ngunit ramdam na ramdam ni Shiela ang bigat ng katahimikan na pumapagitna sa kanila.Shiela: (Malamig na boses, may mahinhing ngiti) I brought you coffee... Thought you might need some.Mabilis niyang iniabot ang tasa kay Luke. Ngunit ang mga mata ni Luke ay hindi gumalaw. Nanatili siyang nakatingin sa kanyang laptop, parang hindi nakikinig sa mga salitang iyon ni Shiela. Ang presensya nito ay parang mabigat na ulap na hindi matanggal, at ramdam na ramdam ni Shiela ang paglayo ni Luke mula sa kanya. Ang kape ay nasa kanyang kamay, ngunit parang hindi na ito kailangan. Nag-aalangan siyang magtakda ng kahit isa
Nararamdaman ni Belle ang bigat ng bawat hakbang habang naglalakad siya sa kanyang kwarto. Ang narinig niyang pagtatapat ni Shiela tungkol kay Luke ay tila matalim na punyal na tumama sa kanyang dibdib na paulit ulit na lumalaro sa kanyang isipan. Habang binabalikan ang narinig, ang boses ni Shiela ay paulit-ulit na naglalaro sa kanyang isipan, ang bawat salita’y nag-iiwan ng bakas ng alinlangan at takot.Sa loob ng kwarto, naupo siya sa gilid ng kama, hawak ang cellphone na tila bigat ng mundo ang dala. Sa kabila ng pagmamahal niya kay Luke, hindi niya magawang balewalain ang nalaman tungkol sa tunay na motibo ni Shiela sa pagpatay kay Ana. Hindi ito simpleng away o galit lamang; ito’y pag-ibig na naging lason, na nag-udyok kay Shiela na gawin ang pinakamadilim na hakbang.Napagpasyahan niyang tawagan si Hector, ang pribadong detektib na hinire niya upang alamin ang katotohanan. Sa unang ring pa lamang, sinagot ito ni Hector."Belle, anong nangyari? May bago ka bang nalaman?" tanong
Pagkatapos ng tawag, napaupo si Shiela sa gilid ng kama, ang kanyang mga kamay mahigpit na nakatikom. Ang katahimikan ng kwarto ay tila tumutunog sa bawat tibok ng kanyang puso. Hindi maikakaila ang galit sa kanyang malamlam ngunit nanlilisik na mga mata. Nang muling mapako ang tingin niya sa kawalan, para siyang isang bagyong nagbabantang sumambulat anumang oras. "Ang pagtakas niyo ay isang malaking pagkakamali," bulong niya sa sarili, ang bawat salita puno ng galit. "Tomas, Rico, Mario... Hindi niyo alam kung anong nilalaro niyo. Kapag nahanap ko kayo, wala nang makakapigil sa akin." Samantala, sina Tomas, Rico, at Mario ay pilit na hinahanap ang kanilang susunod na hakbang. Ang dilim ng gabi ay parang walang katapusang bangungot, bawat tunog ng kanilang yapak sa masikip na eskinita ay tila tumatama sa kanilang konsensya. "Rico, bilisan mo!" sigaw ni Tomas habang hinihila ang kaibigan. "Hindi ito ang oras para magpahinga!" "Hindi ba't sinabi mong magpapahinga muna tayo?" sin
Sa bawat hakbang, tila mas lalo silang hinihigpitan ng dilim. Ang bawat ingay ng yapak, bawat ihip ng malamig na hangin, at ang bawat tunog ng malayong makina ay parang mga hudyat ng kamatayan na nakaamba sa kanila. Hindi nila magawang huminga nang maluwag; para bang kahit ang hangin ay nagiging pabigat sa kanilang bawat hakbang. Ngunit sa kabila ng lahat, walang naglakas-loob na umatras. Ang desisyon nilang tumalikod sa utos ni Shiela ay isang desisyong pinanday ng takot, galit, at muling pagbangon.“Rico,” mariing bulong ni Tomas habang sinusulyapan ang paligid. “Kung hindi ka sigurado, sabihin mo na ngayon. Dahil kapag nahuli tayo, hindi tayo makakalabas ng buhay.”Tila napako si Rico sa kanyang kinatatayuan. Halata sa kanyang mukha ang magkahalong guilt at takot. “Sigurado ako,” sagot niya, ngunit tila mas para sa sarili niya ang mga salitang iyon. Mahigpit ang hawak niya sa baril na tila bigat ng kanyang konsensya. “Hindi ko na kayang gumawa ng masama para kay Shiela. Pero… paano
Madilim ang paligid habang mabilis na naglalakad sina Tomas at Mario sa makipot na eskinita. Ang bawat yapak nila’y parang dumadagundong sa tahimik na gabi. Tanging liwanag ng buwan ang nagbibigay gabay sa kanilang daan. Halata ang kaba sa mukha ni Mario habang palinga-linga ito, waring naghahanap ng anino ng panganib."Umalis na tayo, Mario," sabi ni Tomas, mahigpit na hinawakan ang braso ng kaibigan. "Kung magtatagal pa tayo dito, baka pati tayo madamay. Hindi natin pwedeng ilagay ang buhay natin sa peligro.""Hindi mo ba naiisip si Rico?" tanong ni Mario, halatang nag-aalala. "Paano kung bumalik siya? Hindi ba niya tayo mahahanap? Alam niyang hindi natin kayang tapusin ang ganitong klaseng gawain."Napabuntong-hininga si Tomas. Nilingon niya si Mario, halata ang bigat ng desisyon sa kanyang mga mata. "Kung gusto mong mahuli at makulong, sige, magpaiwan ka. Pero ako, Mario? Hindi ko kayang hayaan na mauwi sa wala ang desisyon nating ito. Hayaan mo na si Rico. Pinili niyang sundin si
Madilim ang paligid, tanging ilaw mula sa lampshade ang nagbibigay liwanag. Si Belle ay nakaupo sa rocking chair, hawak ang natutulog na si Baby Annabella. Sa kabilang bahagi ng bahay, naririnig ang mahinang tunog ng mga papel na binubuklat ni Luke sa study room.Belle (mahina, halos pabulong habang pinapatulog si Annabella):"Anak, patawarin mo si Tita Belle. Hindi ko ginusto ang lahat ng ito. Pero kailangan kong gawin ito para sa'yo... para sa atin."Tinitigan niya ang inosenteng mukha ng bata, tila may bigat sa kanyang dibdib.Tumunog ang cellphone ni Belle. Agad niyang sinilip ito at sinagot nang walang ingay.Belle (mahina ang boses):"Hector, anong balita? May nakikita ka pa bang mga tauhan ni Shiela sa paligid?"Hector (sa kabilang linya, seryoso ang tono):"Belle, andito pa rin sila. Tatlong lalaki ang nakapuwesto sa labas ng bakod. Mukhang nagmamatyag. Pero hindi sila basta-basta kikilos. Malinis ang galaw nila, parang mga propesyonal."Belle (napatingin sa natutulog na bata,
Sa kabilang banda, si Shiela ay nasa kwarto nito, nakaupo sa gilid ng kama habang hawak ang isang picture frame na naglalaman ng litrato nila ni Luke noong bata pa sila. Napuno ng luha ang kanyang mga mata habang kinakausap ang larawan.“Bakit hindi mo makita kung gaano kita kamahal, Luke? Bakit hindi mo maibigay sa akin ang pagmamahal na kaya kong ibigay sa’yo nang buo?” Ang kanyang boses ay puno ng sakit at desperasyon.Binaba niya ang larawan at tumingin sa salamin. “Kung hindi kita makuha nang maayos, ano pa bang dapat kong gawin? Ano pa bang paraan para mapansin mo ako?” Napuno ng galit ang kanyang mukha, at isang mapait na ngiti ang gumuhit sa kanyang labi. “Hindi ko hahayaan na si Belle ang magpatuloy na maghari sa buhay mo, Luke. Ako ang nararapat sa'yo. Ako.”Si Shiela ay galit na galit, tila nawawala sa sarili. Ang kanyang mga mata ay puno ng luha at poot habang isa-isa niyang pinagbabasag ang mga gamit sa paligid. “Bakit? Bakit hindi niya ako kayang mahalin?” sigaw niya hab