Samantala, si Shiela ay nagmamasid sa lambingan ng dalawa; ang kanyang mga mata ay puno ng galit at selos. Sa sobrang sama ng loob sa nakikita at naririnig, pumasok siya sa kanyang kwarto at kinuha ang nakatagong karton na puno ng gamit ni Luke. Dinampot niya ang jacket na paborito ni Luke na matagal nang nawawala at niyakap ito, iniimagine na parang niyayakap siya ni Luke, habang inaamoy ang hindi pa nalabhan na jacket ni Luke.Habang yakap-yakap ni Sheila ang lumang jacket ni Luke, tila ba nabawasan ng kaunti ang bigat ng galit at selos sa kanyang dibdib. Ang amoy nito, kahit matagal nang nakatago, ay nagdadala ng ilusyon ng presensya ni Luke. Pumikit siya, hinayaan ang sarili na malunod sa kanyang pantasya. "Luke..." mahinang bulong niya, habang iniimagine na yakap-yakap siya nito. "Bakit siya? Bakit si Ana? Ako naman ang mas matagal mong kasama. Ako ang nagmamahal sa'yo ng higit sa lahat." Ngunit sa likod ng pantasyang iyon ay naroon ang galit na hindi maikubli. Nang maisip ni
Kinabukasan, naghandang bumili si Luke ng bouquet ng mga bulaklak, champagne, at cake, at nag-decorate ng kanilang kama upang maging romantiko.Nagtaka si Ana kung bakit kailangan may piring ang kanyang mata; hindi niya alam na ito ay isang sorpresa para sa kanilang ika-4 na anibersaryo, at hindi iyon alam ni Belle dahil nagpapanggap lang siya na si Ana. Habang pinipiringan ni Luke si Ana, nakita iyon ni Sheila, at muling bumulusok ang kanyang selos at panibugho.Nagkunwari pa siyang concern at lumapit, ngunit sinabihan siya ni Luke na, "Shhh, wag ka maingay," at ginaguide na ni Luke si Ana pataas sa kanilang bedroom. Napansin din ito ng mga magulang ni Luke, ang pagiging sweet ng kanilang anak.Sa bawat hakbang habang ginagabayan ni Luke si Belle papasok sa kanilang kwarto, ramdam ni Belle ang kaba. Hindi niya alam ang mangyayari, pero sinusubukan niyang magpanggap na parang alam niya ang lahat. Ang piring sa kanyang mga mata ay parang simbolo ng pagkakulong niya sa sitwasyong hindi
Sa labas ng kwarto, isang pares ng mga matang nagngangalit ang palihim na nakamasid mula sa siwang ng pinto. Si Sheila, nag-aapoy sa galit habang pinapanood ang dalawa. "Hindi kita hahayaang makuha ang lahat, Ana," galit niyang bulong sa sarili. "Masisira ka rin, at si Luke ay babalik sa akin." Ang gabi ay nagiging masalimuot sa mansion ng Villa, puno ng lihim na damdamin, galit, at pagnanasa. Sa bawat hakbang, ang larong ito ng pag-ibig at paghihiganti ay papalapit na sa mas nakakasakal na wakas. Nawala ang tasa sa kanyang pagkakahawak nang kunin niya ito at itinapon ang pareho sa isang maliit na mesa ng bistro sa tabi. Pagkatapos, natagpuan ng kanyang mga kamay ang kanyang mukha, hinahawakan ito habang lumalapit siya, nilalasap ang kanyang labi sa isang masugid na halik. Nanghina ang kanyang mga tuhod, pero kumapit siya, ipinasok ang kanyang dila sa kanya at tinamasa ang bahagyang lasa ng bergamot. Ang mga kamay ay naglakbay sa kanyang katawan, hinahawakan ang kanyang puwit at pin
Hindi na nag-aksaya ng oras pa para pagmasdan siya, lumapit siya at agad na nagsimula sa kanyang pagkain. Ang kanyang mainit na dila ay humihila sa kanyang mga kulungan, ang kawalan ng saplot ng kanyang p**i ay tila sobrang sensitibo. Umarko siya laban sa kama. Ang kumot ay kumislot sa kanyang mga daliri habang siya'y humahawak para sa suporta. Ang kanyang katawan ay tila kuryente, parang anumang sandali ay lilipad siya sa hangin. Ang pagkakahawak niya sa kanyang mga hita ay halos masakit, at gustung-gusto niya ito. Ang tanawin ng malalambot na pasa na naiwan doon ay nagbigay ng kuryente sa kanya.Binigyang-sigla siya ng banal na presyon, at napagtanto niyang hinahaplos niya ang kanyang perineum. Nagtagpo ang kanilang mga mata habang ang kanyang daliri ay umabot pa, muling tinukso ang bukana ng kanyang p**i. Isang malakas na ungol ang umabot mula sa kanya. Ang kanyang mga mata ay tila ngumiti, napaka-mayabang at nasisiyahan sa ingay na kanyang pinakawalan. Hindi lamang siya magiging aw
Ang kanyang isipan ay nag-uumapaw. Maging regular na ba ito ngayon? Inilapat niya ang isang kamay sa kanyang matikas na dibdib, nagnanais na magmakaawa para dito. Ang kanyang paghinga ay bumilis kasabay ng bilis ng kanyang mga balakang. Ang kanyang pangangailangan ay nagpa-ikot sa kanyang sikmura. Bawat sandali, siya'y naging mas ligaya. Umagos ang mga ungol mula sa kanyang mga labi. Matinding paghinga ang sumikip sa kanyang lalamunan."Oo?""Ang boses niya ay mahina at seksi." "Darating ka ba para sa akin?" "Ya gonna come for me?" She clenched around him, her head falling back.Hinawakan niya ito nang mahigpit, ang kanyang ulo ay napapaatras. Mga alon ng pagpapalaya ang bumuhos sa kanya, at bumagal siya. Pero hindi pa siya tapos sa kanya."Pwede ba akong sumakay?"Tanong niya, ang kanyang p**i ay patuloy na kumikibot.""Oo?" Gusto mo pang labasan, sweetheart?"Humugot siya at humiga sa kama."Ang gutom-gutom mo." Gusto ko ito.”Umibabaw siya sa kanya, kinuha ang kanyang ari at muling bum
Habang nag-aalmusal, ramdam ni Belle ang tingin ni Sheila na parang mga matatalim na punyal na nakaturo sa kanya. Sinubukan niyang itago ang marka sa kanyang leeg sa pamamagitan ng buhok, ngunit mas lalo lang itong napansin nang pabirong sabihin ni Nenita, "Mukhang may mangyayari nang dagdag sa pamilya natin, Luke! Aba, baka magiging ate na si Anabella!"Napatawa si Luke at pabirong sumagot, "Huwag kayong mag-alala, Ma, nagta-trabaho na kami diyan." Sabay kindat niya kay Belle, na nag-init ang pisngi sa hiya. Napansin ni Belle ang mapanuksong tingin ni Sheila at ang pilit nitong ngiti. Sa kabila ng lahat, ang mata ni Sheila ay puno ng galit at selos—isang apoy na tila mas lalo pang lumalakas sa bawat oras na makikita niyang masaya si Belle at Luke. Sa loob-loob ni Sheila, tila sumisigaw ang kanyang isipan. "Bakit ikaw, Ana? Bakit ikaw lagi? Hindi mo siya deserve!" Ngunit sa harap ng lahat, nagawa pa rin niyang magsuot ng maskara ng pagiging mabait. "Wow, Luke, mukhang masyado kang i
Habang iniisip ang mga nangyari, isang bagong plano ang umusbong sa kanyang isip. Tumayo siya, ang mga mata puno ng determinasyon. "Kung hindi ko siya kayang patayin, sisiguraduhin kong kusang mawawala siya sa buhay natin," ani niya, na may ngiting puno ng kasamaan.Samantala, si Belle, na nagpapanggap bilang Ana, ay karga-karga si Anabella habang pilit pinapatahan ang umiiyak na bata. Halos hindi niya mapigilan ang sariling kabahan habang inihehele ang sanggol. "Hush now, Anabella," bulong niya, bahagyang nanginginig ang boses. "Nandito si mommy. Huwag kang mag-alala, baby. Lahat ng ginagawa ko ay para sa'yo at sa mommy mo." Hinalikan niya ang noo ng bata, pilit pinapakalma ang kanyang sariling takot. Sa kabila ng lahat ng nangyayari, ang mga inosenteng mata ni Anabella ang tanging nagbibigay sa kanya ng lakas. "Ang hirap," bulong niya sa sarili, habang patuloy na hehele ang bata. "Hindi ko alam kung hanggang kailan ko kakayanin ito. Pero kailangan, para sa'yo, para kay Ana."
Habang tahimik ang gabi at ang lahat ay himbing na sa pagtulog, si Belle ay palihim na lumabas ng kwarto, dala ang kanyang cellphone. Ramdam niya ang bigat ng bawat hakbang papunta sa veranda ng mansion; ang lamig ng gabi ay tila sumasalamin sa kanyang nararamdaman. Mabilis niyang kinuha ang numero ng investigator na hinire niya at tumawag."Hello?" sagot ng lalaking nasa kabilang linya, ang tinig ay mababa at puno ng katiyakan. "May balita ka na ba?" tanong ni Belle, halos pabulong ngunit puno ng tensyon ang boses. "May nalaman ka na ba tungkol kay Luke... o kay Sheila?"Sandaling natahimik ang investigator bago sumagot, "May progress na, ma'am. Pero hindi pa kumpleto ang mga detalye. Tungkol kay Sheila, may mga natuklasan akong suspicious na galaw niya, lalo na't may koneksyon siya sa ilang taong may hindi magandang reputasyon.""Anong ibig mong sabihin?" tanong ni Belle, pilit pinipigilan ang pagbilis ng tibok ng puso niya. "Isa sa mga tauhan ni Sheila ang tila may kaugnayan sa ak
Sa isang maliit na coffee shop sa tabi ng parke, tila sandaling tumigil ang mundo para kina Sara at Adrian.Magkaakbay silang nakaupo, parehong tahimik ngunit puno ng damdamin ang mga mata. Sa gitna ng lahat ng pinagdaanan nila, heto sila ngayon—magkasama pa rin, pinipilit buuin ang mga pirasong minsang naghiwalay.Ngunit isang matinis na tunog ng kampana mula sa pinto ang bumasag sa katahimikan. Pumasok si Vanessa, taas-noo, matikas ang tindig, at halatang puno ng hinanakit ang mga mata."Aba, ang sweet niyo naman," aniya, sabay tingin sa dalawa. "Para kayong eksena sa huling episode ng isang teleserye. Kaso may problema lang… Hindi pa tapos ang kwento."Napatayo si Adrian, halatang nabigla sa pagdating ng babae."Vanessa, hindi ito ang tamang lugar para sa mga ganito," mahinahong sabi niya."Tamang lugar?" Tumawa si Vanessa nang mapait. "Kailan pa naging mali ang ipaglaban ang nararapat para sa’yo? Ikaw ang nangakong babalik, Adrian. Ikaw ang nangakong ako ang pipiliin mo. At ngayon
Sa loob ng madilim na silid, habang bumubuhos ang ulan sa labas, nanatiling nakaupo si Vanessa sa sahig. Hawak niya ang isang lumang litrato — litrato nila ni Adrian noong high school."Adrian..." bulong niya, habang dahan-dahang tumutulo ang luha sa kanyang pisngi. "Bakit mo ako iniwan?"Nagngangalit ang damdamin niya. Gulo. Lungkot. Galit. Lahat-lahat na. Habang unti-unti niyang pinipiga ang litrato sa kanyang palad, tila ba sinisiksik din niya ang sakit sa kanyang dibdib."Ako ang una mong minahal. Ako ang kasama mo sa lahat ng pangarap natin. Ako ang naghintay. At ngayon na bumalik ka... may ibang babae ka na."Dumating ang kaibigan niyang si Lianne, basang-basa ang buhok at damit sa ulan. Humahangos, agad siyang lumapit kay Vanessa."Vanessa, tama na. Hindi mo dapat sirain ang sarili mo dahil lang sa lalaking pinili nang magmahal ng iba," pakiusap ni Lianne.Tumayo si Vanessa. Namumugto ang mga mata at nanginginig ang boses."Hindi mo 'to naiintindihan, Lianne. Hindi ikaw ang nai
Samantala sa tunay na ana sa may maliit na baryo..Isang pangungusap na hindi niya malilimutan—dahil iyon na ang salitang pinatay ang natitira pa nilang pag-asa."Kung totoong mahal mo ako..."Paulit-ulit itong umuugong sa utak ni Adrian habang nakatayo pa rin siya sa lugar kung saan siya iniwan ni Sara. Wala nang katao-tao. Tahimik ang paligid, ngunit sa loob niya ay may isang unos na hindi matahimik."Sara..." bulong niya, pero huli na.Biglang napaupo si Adrian sa bangketa, hawak ang ulo, habang tuluyang bumigay ang luha niyang kanina pa niya pinipigilan."Bakit ganito? Bakit ngayon ko lang narealize na ikaw na pala ang tahanan ko? Bakit ako natakot, kung sa’yo lang naman ako ligtas?" Nanginginig ang kanyang tinig. Wala nang pakialam kung marinig siya ng mundo. Ang kirot ay masyadong malalim para pigilan.Habang lumalayo si Sara, ang bawat hakbang niya ay parang pagsaksak sa sariling dibdib. Hindi niya alam kung tama ang ginawa. Hindi niya alam kung kaya niyang hindi lumingon. Pero
Tumunog ang cellphone ni Belle. Nasa sala siya, nakaupo sa lumang sofa habang hawak ang isang tasa ng mainit na tsaa. Nakaalalay ang siko niya sa armrest at ang mga mata’y malalim ang iniisip. Ngunit nang makita niya kung sino ang tumatawag, nanlaki ang mga mata niya. Napalunok siya ng hangin habang nakatitig sa pangalan sa screen: “Mom & Dad.”"Oh no," mahina niyang bulong. "Sila."Kinabahan siya. Napahigpit ang hawak sa cellphone habang mabilis ang tibok ng puso. Parang may matinding bagyong darating.Huminga siya nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili bago sinagot ang tawag."Hello, Mom? Dad?""Belle, anak!" halos sigaw ng boses ni Sophia sa kabilang linya. May halong galak at pangungulila."Salamat at sinagot mo, anak. Kamusta ka na?""We’ve been trying to reach you for weeks," sabi naman ni Clyde, mababa ang tinig ngunit bakas ang inis at pag-aalala. "Hindi ka sumasagot sa tawag. Hindi mo binabasa ang mga mensahe. Anak, we were so worried."Pasubali ang tono ni Belle, parang
Habang binabaybay ni Vanessa ang madilim na kalsada, tumigil siya sa harap ng isang simbahan. Hindi siya pumasok, ngunit tumayo siya sa labas. May mga sagot na hindi kayang matagpuan sa sarili lamang. Ang puso niya ay puno ng galit, ngunit may mga tanong na hindi na niya kayang itago.“Bakit ako? Bakit siya? Paano ko haharapin ang lahat ng ito?” tanong ni Vanessa sa kanyang sarili habang pinagmamasdan ang mga simbahan na nakatayo sa dilim. Wala siyang sagot. Bawat saglit ay patuloy na sumasakit, at ang bawat galit ay tumatagos sa kanya. Tahimik na umihip ang hangin sa malamlam na gabi. Sa ilalim ng dilim, tila nagmukhang malabo ang bawat hakbang ni Sara patungo kay Adrian. Ang kanyang puso ay puno ng takot at kalituhan, ngunit naglakad pa rin siya, umaasa, naglalakad sa isang landas na puno ng hindi siguradong hakbang.Nakatayo si Adrian sa harap ng mga mata ni Sara, ang mga mata niyang puno ng kalungkutan at mga tanong. Wala na silang ibang naririnig kundi ang huni ng hangin at ang t
Ang hangin ay malamig, pero hindi ito ang dahilan kung bakit nanginginig ang katawan ni Vanessa. Hindi ang malamig na simoy ng hangin ang nagpasakit sa kanya. Sa bawat paghagulgol ng kanyang puso, iniisip niya kung paano niya magagampanan ang laban na tila natapos na. Si Adrian, ang kanyang mundo, ay umalis. Ipinili niya si Sara, at iniiwan siya sa dilim, walang kalaban-laban.Sa ilalim ng malamlam na buwan, tumayo si Vanessa at nagsimulang maglakad. Hindi siya tumingin pabalik kay Sara. Wala siyang lakas para tignan ang babaeng kumuha sa kanya ng lahat—ang pagmamahal ni Adrian, ang mga pangarap nila. Hindi na siya maghahanap ng pag-asa. Wala nang kwenta.Pero sa kanyang puso, isang bagay ang nagpatuloy: ang galit. Galit na galit siya. Hindi kayang tanggapin ng kanyang puso na ang taong matagal niyang iniwasan, ang babaeng hindi niya inaasahan, ang naging dahilan ng lahat ng ito.Samantalang si Sara, naglalakad palayo kay Adrian, ay hindi maiwasang mag-isip. Hindi niya maiwasang mag-a
Madilim ang gabi. Walang bituin. Ang hangin ay malamig at tila may dalang bagyo. Sa ilalim ng maulap na langit, nagtagpo ang dalawang pusong naglalaban para sa iisang lalaking mahal nila—si Adrian.Nakatayo si Vanessa sa harap ni Sara, ang mukha niya ay puno ng galit, ang mga mata’y naglalagablab sa selos. Hindi na niya kayang magpigil pa. Matagal na niyang kinikimkim ang sakit, ang pait, ang pagkasuklam sa babaeng ito na bigla na lang dumating at tila ninakaw ang mundong matagal na niyang inaasam."Anong meron sa’yo, ha?" pasigaw na tanong ni Vanessa, nanginginig ang tinig.Nagulat si Sara. Hindi niya inaasahan ang ganitong klaseng pagtanggap. Dahan-dahan siyang humakbang palapit pero nanatili ang distansya."Vanessa, hindi ko alam kung bakit mo ‘to ginagawa," mahinahong sagot niya."‘Hindi mo alam?’" Tumawa si Vanessa, mapait. "Hindi mo alam? Ikaw ang dahilan kung bakit nasasaktan ako. Ikaw ang dahilan kung bakit lumayo si Adrian sa akin."Umiling si Sara. "Vanessa, hindi ko ginusto
Sa loob ng kanilang bahay, ang katahimikan ay tila alingawngaw ng mga tanong na walang kasagutan.Ang mahinang tik-tak ng orasan sa dingding ang tanging musika sa umagang iyon. Isang malamig na simoy ng hangin ang pumasok sa bahagyang nakabukas na bintana, animo’y paalala ng isang bagay na matagal nang hindi pinapansin—ang katotohanang may nababago sa pagitan nila.Nakasalampak si Luke sa sofa, nakasandal, mga kamay ay magkasalikop sa harapan habang ang mga mata'y nakatingin sa kawalan. Parang may gustong sabihin, ngunit hindi alam kung paano sisimulan. Samantalang si Belle, nakatayo sa harap ng isang malaking salamin, tahimik na nag-aayos ng buhok, pilit na iniiwasang tumingin sa kanya.Ang bawat galaw ni Belle ay maingat, parang may kinatatakutan. Parang anumang maling kilos ay puwedeng magbunyag ng lihim na matagal na niyang ikinukubli."Ana..." basag ni Luke sa katahimikan, mababa ang boses pero may lalim. "May kailangan tayong pag-usapan."Napahinto si Belle. Marahan siyang humin
“Dahil… minahal mo ako kahit hindi mo kailanman nalaman kung sino talaga ako.”“Ang mahalaga, ikaw si Sara. At ako si Adrian. At tayo ay… tayo.”Nagyakap silang muli. Sa ilalim ng buwan at mga bituin, ang kanilang puso ay naging isa. Walang nakaraan. Walang bukas. Ang ngayon lang ang mahalaga.At sa gabing iyon, hindi sila muling naging magkaibang tao.Makalipas ang ilang araw mula sa masayang gabi nina Adrian at Sara sa dalampasigan, bumalik ang katahimikan sa resort. Ngunit sa likod ng mga ngiti at katahimikan, may pusong naglalagablab sa selos at galit.Si Vanessa, na matagal nang nagtatago ng kanyang tunay na damdamin, ay hindi na makapigil sa kanyang nararamdaman. Sa kanyang silid, habang nakaupo sa harap ng salamin, pinagmamasdan niya ang kanyang repleksyon. Ang dating mapagkumbabang ngiti ay napalitan ng mapait na ngisi."Si Sara... siya na lang palagi," bulong niya sa sarili. "Ako ang nauna. Ako ang nararapat."Sa mga sumunod na araw, sinimulan ni Vanessa ang kanyang plano. Lu