Habang tahimik ang gabi at ang lahat ay himbing na sa pagtulog, si Belle ay palihim na lumabas ng kwarto, dala ang kanyang cellphone. Ramdam niya ang bigat ng bawat hakbang papunta sa veranda ng mansion; ang lamig ng gabi ay tila sumasalamin sa kanyang nararamdaman. Mabilis niyang kinuha ang numero ng investigator na hinire niya at tumawag."Hello?" sagot ng lalaking nasa kabilang linya, ang tinig ay mababa at puno ng katiyakan. "May balita ka na ba?" tanong ni Belle, halos pabulong ngunit puno ng tensyon ang boses. "May nalaman ka na ba tungkol kay Luke... o kay Sheila?"Sandaling natahimik ang investigator bago sumagot, "May progress na, ma'am. Pero hindi pa kumpleto ang mga detalye. Tungkol kay Sheila, may mga natuklasan akong suspicious na galaw niya, lalo na't may koneksyon siya sa ilang taong may hindi magandang reputasyon.""Anong ibig mong sabihin?" tanong ni Belle, pilit pinipigilan ang pagbilis ng tibok ng puso niya. "Isa sa mga tauhan ni Sheila ang tila may kaugnayan sa ak
Ang araw ay nagsimula nang tahimik sa mansion ng Villa. Ang mga magulang ni Luke, sina Nenita at Philipp, ay abala sa pag-aayos ng mga detalye para sa binyag ni Anabella. Si Luke naman ay masiglang tumutulong sa kanyang mga magulang, habang si Belle, na nagpapanggap bilang Ana, ay nag-aalaga kay Anabella. Sa kabila ng kasiyahan sa paligid, naroon si Sheila, tahimik ngunit puno ng galit habang pinagmamasdan ang bawat kilos ni Belle.“Napakaperpekto niya, hindi ba?” bulong ni Sheila sa sarili, habang pilit na ngumingiti sa harap ng pamilya. Ngunit sa likod ng ngiting iyon, ang kanyang isipan ay puno ng maitim na plano. Hindi niya matanggap na si Ana, ang babaeng sa tingin niya ay hadlang sa lahat ng kanyang pangarap, ay patuloy na nangingibabaw. Sa bawat sandaling makikita niya si Luke na nakatingin kay Ana na may pagmamahal, lalong tumitindi ang kanyang selos at galit.Pagkatapos ng meeting tungkol sa binyag, tumungo si Sheila sa kanyang kwarto. Isinara niya ang pinto at siniguradong wa
Habang pinipilit ni Luke na ayusin ang seguridad ng venue, ang pagmamahal at pag-aalala niya kay Belle ay kitang-kita. Panay ang tanong niya sa asawa kung maayos lang ba siya, kung may masakit ba sa kanya, o kung kailangan niya ng kahit ano. Ngunit si Belle, bagamat nagpapakita ng tapang sa panlabas, ay ramdam ang bigat ng nangyari. Ang tingin niya sa paligid ay puno ng pag-aalala, parang naghahanap ng sagot sa mga katanungang bumabagabag sa kanyang isipan. Habang yakap-yakap ni Belle si Anabella upang matiyak na ligtas ang anak, si Sheila naman ay tahimik na nakamasid mula sa isang sulok. Ang kanyang mukha ay tila malamig at walang emosyon, ngunit sa likod nito ay nagtatago ang galit at pagkabigo. "Ang mga inutil!" bulong niya sa sarili, ang mga kamay ay nakakuyom sa sobrang galit. "Hindi ba nila kayang gawin nang tama ang simpleng trabaho? Nandito pa rin si Ana, buhay na buhay. Hindi pa tapos ang laban na ito. Kailangang mas maging maingat ako." Habang naglalakad si Sheila p
Naramdaman ni Belle ang sinseridad sa tinig ni Luke, ngunit hindi niya maiwasang isipin: Paano kung si Luke mismo ang dahilan ng lahat ng ito? Paano kung siya ang dahilan ng pagkamatay ni Ana? Hindi niya magawang itapon ang pagdududang iyon, kahit gaano pa siya kamahal ni Luke.Samantala, sa kabilang bahagi ng mansyon, si Sheila ay nakatayo sa harap ng salamin, hawak ang isang basong alak. Ang mga mata niya ay puno ng galit habang iniisip ang pagiging malapit nina Luke at Belle. "Akin si Luke," bulong niya, mahina ngunit puno ng poot. "Hindi ko hahayaang ang babaeng iyon ang makuha ang lahat ng dapat ay sa akin."Napansin niya ang marka ng hickey sa leeg ni Belle noong selebrasyon ng binyag, at halos masira niya ang baso sa sobrang higpit ng pagkakahawak. "Kahit kailan, hindi ka na dapat bumalik, Ana. Ang kapal ng mukha mo para angkinin ang lahat ng meron ako. Pero hindi na magtatagal. Sisiguraduhin kong mawawala ka na nang tuluyan."Kinuha niya ang telepono at muling tinawagan ang kan
Nang maramdaman ni Luke ang kanyang presensya, yumakap ito sa kanya mula sa likuran. "Ang lamig ng kamay mo, mahal," sabi ni Luke, puno ng pag-aalala. "May iniisip ka ba?" Pinilit ngumiti si Belle. "Hindi naman. Siguro napagod lang ako sa lahat ng nangyari sa binyag kanina. Nakakabahala ang mga taong gustong manakit sa atin." "Ana, huwag kang mag-alala," sabi ni Luke habang hinahaplos ang kanyang buhok. "Ipinapangako ko sa'yo, hahanapin ko ang mga nasa likod nito. Hindi kita pababayaan. Ikaw at si Anabella ang buhay ko." Habang nakikinig si Belle sa mga salita ni Luke, ramdam niya ang sinseridad nito. Ngunit hindi niya mapigilan ang isipin ang banta ni Sheila. Alam niyang hindi magtatapos doon ang laban. Samantala, si Sheila ay tahimik na nagmamasid mula sa kanyang kwarto. Sa kanyang mga kamay ay hawak ang litrato ni Luke, na may nakaukit na mga salitang "Para sa'yo, mahal." Ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa obsesyon at galit. "Akala mo makakaligtas ka, Ana?" bulong
Pagkatapos ibalik ang painting upang muling maitago ang pader ng kanyang mga sikreto, si Sheila ay umupo sa gilid ng kama. Hawak niya ang isa pang litrato ni Luke—ang larawan ng lalaking minahal niya nang higit pa sa sarili niyang buhay. Dahan-dahang hinaplos niya ito, ang kanyang mga mata ay tila nawawala sa kawalan habang ang kanyang isipan ay puno ng madilim na plano. “Hindi mo siya kailangang mahalin, Luke. Dahil ako lang ang nararapat sa’yo,” mahina niyang bulong, puno ng kasiguruhan. Sa bawat salita, mas lalong lumalalim ang kanyang obsesyon, ang damdaming unti-unti nang nagiging lason sa kanyang pagkatao. Pumikit siya, pinipilit damhin ang mga ilusyon sa kanyang isipan. Nakikita niya ang sarili niya kasama si Luke—masaya, magkasama, malaya sa anumang balakid. Ngunit sa kanyang pantasya, si Belle ay wala na. Hindi siya bahagi ng larawang iyon, at ang bawat pagtatangka ni Sheila upang gawin itong totoo ay nagdadala sa kanya sa madilim na landas. Tumayo siya mula sa kama at m
Habang tahimik na nakaupo si Belle sa gilid ng kama, nagulat siya nang biglang niyakap siya ni Luke mula sa likod. Naramdaman niya ang init ng katawan nito at ang pag-aalalang bumalot sa kanya. “Bakit gising ka pa?” tanong ni Luke sa malambing na boses, habang hinahalikan ang kanyang ulo. Umiling si Belle at pilit na ngumiti. “Umiyak kasi si Anabella,” sagot niya nang mahina. “Pinatahan ko muna siya bago bumalik dito.” Kitang-kita niya ang sinseridad sa mga mata nito, at lalong bumigat ang nararamdaman niya. Mahal na mahal siya ni Luke bilang si Ana, ngunit hindi nito alam ang katotohanang pilit niyang ikinukubli. Bukod pa roon, walang kaalam-alam si Luke sa tunay na anyo ni Sheila—isang taong handang gawin ang lahat para mapatay siya at hindi niya alam kung ano ang dahilan.“Salamat, hon,” mahinang sagot ni Belle habang pilit na itinatago ang kanyang kaba. “Alam kong hindi magiging madali, pero nagpapasalamat ako kasi nandiyan ka.” Hinaplos ni Luke ang kanyang pisngi. “Lagi a
Habang ang litrato ni Ana ay patuloy na pinagtutukso ng mga matutulis na sugat mula sa cutter, ang mga mata ni Sheila ay naglalaman ng galit na halos magliyab. Ang hangin sa kanyang kwarto ay tila malamig, ngunit ang kanyang dibdib ay puno ng init ng matinding galit at poot. Ang mga plano na tinatayang magtatagumpay ay hindi pa rin natutupad, at sa bawat sandali ng kabiguan, ang kanyang obsession kay Luke ay lalong lumalalim.Tinutok ni Sheila ang kanyang mga mata sa litrato na niyayakap ng kanyang mga galit na kamay. "Hindi ko kayang maghintay pa," bulong niya sa sarili habang ang mga ulap ng poot ay patuloy na bumabalot sa kanyang isipan. "Dapat mawala ka, Ana. Hindi ka kayang patagilid, hindi ako hihinto." Kinuha niya ang kanyang telepono at tinawagan ang mga tauhan na kanyang tinuturing na kasangkapan sa kanyang mga madilim na plano. Ang kanyang mga galit na salita ay umabot sa kabilang linya na may kasamang matinding inis."Pare-pareho kayong mga inutil!" sigaw ni Sheila. "Puro
Sa isang maliit na coffee shop sa tabi ng parke, tila sandaling tumigil ang mundo para kina Sara at Adrian.Magkaakbay silang nakaupo, parehong tahimik ngunit puno ng damdamin ang mga mata. Sa gitna ng lahat ng pinagdaanan nila, heto sila ngayon—magkasama pa rin, pinipilit buuin ang mga pirasong minsang naghiwalay.Ngunit isang matinis na tunog ng kampana mula sa pinto ang bumasag sa katahimikan. Pumasok si Vanessa, taas-noo, matikas ang tindig, at halatang puno ng hinanakit ang mga mata."Aba, ang sweet niyo naman," aniya, sabay tingin sa dalawa. "Para kayong eksena sa huling episode ng isang teleserye. Kaso may problema lang… Hindi pa tapos ang kwento."Napatayo si Adrian, halatang nabigla sa pagdating ng babae."Vanessa, hindi ito ang tamang lugar para sa mga ganito," mahinahong sabi niya."Tamang lugar?" Tumawa si Vanessa nang mapait. "Kailan pa naging mali ang ipaglaban ang nararapat para sa’yo? Ikaw ang nangakong babalik, Adrian. Ikaw ang nangakong ako ang pipiliin mo. At ngayon
Sa loob ng madilim na silid, habang bumubuhos ang ulan sa labas, nanatiling nakaupo si Vanessa sa sahig. Hawak niya ang isang lumang litrato — litrato nila ni Adrian noong high school."Adrian..." bulong niya, habang dahan-dahang tumutulo ang luha sa kanyang pisngi. "Bakit mo ako iniwan?"Nagngangalit ang damdamin niya. Gulo. Lungkot. Galit. Lahat-lahat na. Habang unti-unti niyang pinipiga ang litrato sa kanyang palad, tila ba sinisiksik din niya ang sakit sa kanyang dibdib."Ako ang una mong minahal. Ako ang kasama mo sa lahat ng pangarap natin. Ako ang naghintay. At ngayon na bumalik ka... may ibang babae ka na."Dumating ang kaibigan niyang si Lianne, basang-basa ang buhok at damit sa ulan. Humahangos, agad siyang lumapit kay Vanessa."Vanessa, tama na. Hindi mo dapat sirain ang sarili mo dahil lang sa lalaking pinili nang magmahal ng iba," pakiusap ni Lianne.Tumayo si Vanessa. Namumugto ang mga mata at nanginginig ang boses."Hindi mo 'to naiintindihan, Lianne. Hindi ikaw ang nai
Samantala sa tunay na ana sa may maliit na baryo..Isang pangungusap na hindi niya malilimutan—dahil iyon na ang salitang pinatay ang natitira pa nilang pag-asa."Kung totoong mahal mo ako..."Paulit-ulit itong umuugong sa utak ni Adrian habang nakatayo pa rin siya sa lugar kung saan siya iniwan ni Sara. Wala nang katao-tao. Tahimik ang paligid, ngunit sa loob niya ay may isang unos na hindi matahimik."Sara..." bulong niya, pero huli na.Biglang napaupo si Adrian sa bangketa, hawak ang ulo, habang tuluyang bumigay ang luha niyang kanina pa niya pinipigilan."Bakit ganito? Bakit ngayon ko lang narealize na ikaw na pala ang tahanan ko? Bakit ako natakot, kung sa’yo lang naman ako ligtas?" Nanginginig ang kanyang tinig. Wala nang pakialam kung marinig siya ng mundo. Ang kirot ay masyadong malalim para pigilan.Habang lumalayo si Sara, ang bawat hakbang niya ay parang pagsaksak sa sariling dibdib. Hindi niya alam kung tama ang ginawa. Hindi niya alam kung kaya niyang hindi lumingon. Pero
Tumunog ang cellphone ni Belle. Nasa sala siya, nakaupo sa lumang sofa habang hawak ang isang tasa ng mainit na tsaa. Nakaalalay ang siko niya sa armrest at ang mga mata’y malalim ang iniisip. Ngunit nang makita niya kung sino ang tumatawag, nanlaki ang mga mata niya. Napalunok siya ng hangin habang nakatitig sa pangalan sa screen: “Mom & Dad.”"Oh no," mahina niyang bulong. "Sila."Kinabahan siya. Napahigpit ang hawak sa cellphone habang mabilis ang tibok ng puso. Parang may matinding bagyong darating.Huminga siya nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili bago sinagot ang tawag."Hello, Mom? Dad?""Belle, anak!" halos sigaw ng boses ni Sophia sa kabilang linya. May halong galak at pangungulila."Salamat at sinagot mo, anak. Kamusta ka na?""We’ve been trying to reach you for weeks," sabi naman ni Clyde, mababa ang tinig ngunit bakas ang inis at pag-aalala. "Hindi ka sumasagot sa tawag. Hindi mo binabasa ang mga mensahe. Anak, we were so worried."Pasubali ang tono ni Belle, parang
Habang binabaybay ni Vanessa ang madilim na kalsada, tumigil siya sa harap ng isang simbahan. Hindi siya pumasok, ngunit tumayo siya sa labas. May mga sagot na hindi kayang matagpuan sa sarili lamang. Ang puso niya ay puno ng galit, ngunit may mga tanong na hindi na niya kayang itago.“Bakit ako? Bakit siya? Paano ko haharapin ang lahat ng ito?” tanong ni Vanessa sa kanyang sarili habang pinagmamasdan ang mga simbahan na nakatayo sa dilim. Wala siyang sagot. Bawat saglit ay patuloy na sumasakit, at ang bawat galit ay tumatagos sa kanya. Tahimik na umihip ang hangin sa malamlam na gabi. Sa ilalim ng dilim, tila nagmukhang malabo ang bawat hakbang ni Sara patungo kay Adrian. Ang kanyang puso ay puno ng takot at kalituhan, ngunit naglakad pa rin siya, umaasa, naglalakad sa isang landas na puno ng hindi siguradong hakbang.Nakatayo si Adrian sa harap ng mga mata ni Sara, ang mga mata niyang puno ng kalungkutan at mga tanong. Wala na silang ibang naririnig kundi ang huni ng hangin at ang t
Ang hangin ay malamig, pero hindi ito ang dahilan kung bakit nanginginig ang katawan ni Vanessa. Hindi ang malamig na simoy ng hangin ang nagpasakit sa kanya. Sa bawat paghagulgol ng kanyang puso, iniisip niya kung paano niya magagampanan ang laban na tila natapos na. Si Adrian, ang kanyang mundo, ay umalis. Ipinili niya si Sara, at iniiwan siya sa dilim, walang kalaban-laban.Sa ilalim ng malamlam na buwan, tumayo si Vanessa at nagsimulang maglakad. Hindi siya tumingin pabalik kay Sara. Wala siyang lakas para tignan ang babaeng kumuha sa kanya ng lahat—ang pagmamahal ni Adrian, ang mga pangarap nila. Hindi na siya maghahanap ng pag-asa. Wala nang kwenta.Pero sa kanyang puso, isang bagay ang nagpatuloy: ang galit. Galit na galit siya. Hindi kayang tanggapin ng kanyang puso na ang taong matagal niyang iniwasan, ang babaeng hindi niya inaasahan, ang naging dahilan ng lahat ng ito.Samantalang si Sara, naglalakad palayo kay Adrian, ay hindi maiwasang mag-isip. Hindi niya maiwasang mag-a
Madilim ang gabi. Walang bituin. Ang hangin ay malamig at tila may dalang bagyo. Sa ilalim ng maulap na langit, nagtagpo ang dalawang pusong naglalaban para sa iisang lalaking mahal nila—si Adrian.Nakatayo si Vanessa sa harap ni Sara, ang mukha niya ay puno ng galit, ang mga mata’y naglalagablab sa selos. Hindi na niya kayang magpigil pa. Matagal na niyang kinikimkim ang sakit, ang pait, ang pagkasuklam sa babaeng ito na bigla na lang dumating at tila ninakaw ang mundong matagal na niyang inaasam."Anong meron sa’yo, ha?" pasigaw na tanong ni Vanessa, nanginginig ang tinig.Nagulat si Sara. Hindi niya inaasahan ang ganitong klaseng pagtanggap. Dahan-dahan siyang humakbang palapit pero nanatili ang distansya."Vanessa, hindi ko alam kung bakit mo ‘to ginagawa," mahinahong sagot niya."‘Hindi mo alam?’" Tumawa si Vanessa, mapait. "Hindi mo alam? Ikaw ang dahilan kung bakit nasasaktan ako. Ikaw ang dahilan kung bakit lumayo si Adrian sa akin."Umiling si Sara. "Vanessa, hindi ko ginusto
Sa loob ng kanilang bahay, ang katahimikan ay tila alingawngaw ng mga tanong na walang kasagutan.Ang mahinang tik-tak ng orasan sa dingding ang tanging musika sa umagang iyon. Isang malamig na simoy ng hangin ang pumasok sa bahagyang nakabukas na bintana, animo’y paalala ng isang bagay na matagal nang hindi pinapansin—ang katotohanang may nababago sa pagitan nila.Nakasalampak si Luke sa sofa, nakasandal, mga kamay ay magkasalikop sa harapan habang ang mga mata'y nakatingin sa kawalan. Parang may gustong sabihin, ngunit hindi alam kung paano sisimulan. Samantalang si Belle, nakatayo sa harap ng isang malaking salamin, tahimik na nag-aayos ng buhok, pilit na iniiwasang tumingin sa kanya.Ang bawat galaw ni Belle ay maingat, parang may kinatatakutan. Parang anumang maling kilos ay puwedeng magbunyag ng lihim na matagal na niyang ikinukubli."Ana..." basag ni Luke sa katahimikan, mababa ang boses pero may lalim. "May kailangan tayong pag-usapan."Napahinto si Belle. Marahan siyang humin
“Dahil… minahal mo ako kahit hindi mo kailanman nalaman kung sino talaga ako.”“Ang mahalaga, ikaw si Sara. At ako si Adrian. At tayo ay… tayo.”Nagyakap silang muli. Sa ilalim ng buwan at mga bituin, ang kanilang puso ay naging isa. Walang nakaraan. Walang bukas. Ang ngayon lang ang mahalaga.At sa gabing iyon, hindi sila muling naging magkaibang tao.Makalipas ang ilang araw mula sa masayang gabi nina Adrian at Sara sa dalampasigan, bumalik ang katahimikan sa resort. Ngunit sa likod ng mga ngiti at katahimikan, may pusong naglalagablab sa selos at galit.Si Vanessa, na matagal nang nagtatago ng kanyang tunay na damdamin, ay hindi na makapigil sa kanyang nararamdaman. Sa kanyang silid, habang nakaupo sa harap ng salamin, pinagmamasdan niya ang kanyang repleksyon. Ang dating mapagkumbabang ngiti ay napalitan ng mapait na ngisi."Si Sara... siya na lang palagi," bulong niya sa sarili. "Ako ang nauna. Ako ang nararapat."Sa mga sumunod na araw, sinimulan ni Vanessa ang kanyang plano. Lu