Habang tahimik na nakaupo si Belle sa gilid ng kama, nagulat siya nang biglang niyakap siya ni Luke mula sa likod. Naramdaman niya ang init ng katawan nito at ang pag-aalalang bumalot sa kanya. “Bakit gising ka pa?” tanong ni Luke sa malambing na boses, habang hinahalikan ang kanyang ulo. Umiling si Belle at pilit na ngumiti. “Umiyak kasi si Anabella,” sagot niya nang mahina. “Pinatahan ko muna siya bago bumalik dito.” Kitang-kita niya ang sinseridad sa mga mata nito, at lalong bumigat ang nararamdaman niya. Mahal na mahal siya ni Luke bilang si Ana, ngunit hindi nito alam ang katotohanang pilit niyang ikinukubli. Bukod pa roon, walang kaalam-alam si Luke sa tunay na anyo ni Sheila—isang taong handang gawin ang lahat para mapatay siya at hindi niya alam kung ano ang dahilan.“Salamat, hon,” mahinang sagot ni Belle habang pilit na itinatago ang kanyang kaba. “Alam kong hindi magiging madali, pero nagpapasalamat ako kasi nandiyan ka.” Hinaplos ni Luke ang kanyang pisngi. “Lagi a
Habang ang litrato ni Ana ay patuloy na pinagtutukso ng mga matutulis na sugat mula sa cutter, ang mga mata ni Sheila ay naglalaman ng galit na halos magliyab. Ang hangin sa kanyang kwarto ay tila malamig, ngunit ang kanyang dibdib ay puno ng init ng matinding galit at poot. Ang mga plano na tinatayang magtatagumpay ay hindi pa rin natutupad, at sa bawat sandali ng kabiguan, ang kanyang obsession kay Luke ay lalong lumalalim.Tinutok ni Sheila ang kanyang mga mata sa litrato na niyayakap ng kanyang mga galit na kamay. "Hindi ko kayang maghintay pa," bulong niya sa sarili habang ang mga ulap ng poot ay patuloy na bumabalot sa kanyang isipan. "Dapat mawala ka, Ana. Hindi ka kayang patagilid, hindi ako hihinto." Kinuha niya ang kanyang telepono at tinawagan ang mga tauhan na kanyang tinuturing na kasangkapan sa kanyang mga madilim na plano. Ang kanyang mga galit na salita ay umabot sa kabilang linya na may kasamang matinding inis."Pare-pareho kayong mga inutil!" sigaw ni Sheila. "Puro
Habang binabaybay ni Sheila ang pasilyo patungo sa kanyang silid, ang bawat hakbang ay tila nagpapalakas ng kanyang determinasyon. Ang galit na nararamdaman niya ay hindi na maitatago—ito ay nagiging apoy na nagpapainit sa kanyang obsesyon. Sa kanyang isipan, malinaw ang layunin: si Ana ay kailangang mawala, at kailangang mapunta sa kanya si Luke. Pagpasok niya sa kanyang kwarto, mabilis niyang ini-lock ang pinto. Hinugot niya mula sa ilalim ng kama ang isang kahon na puno ng mga litrato nina Ana, Luke, at Anabella. Isa-isa niyang inilabas ang mga ito, at itinapon ang mga larawang may mukha ni Ana. Kinuha niya ang gunting at walang pakundangang pinagpuputol ang mga ito, habang ang mga labi niya ay bumubulong ng mga salitang hindi maintindihan."Hindi na magtatagal," sabi niya sa sarili habang ang kanyang mga mata ay naglalagablab sa galit. "Hindi na magtatagal, Ana. Mawawala ka na rin sa wakas."Muli niyang kinuha ang telepono at tinawagan ang isa sa kanyang mga tauhan. “Kumilos na k
Araw ng Linggo, isang tahimik at maaraw na umaga sa mansyon ng Villa, nang biglang dumating ang mag-asawang sina Belinda at Romeo Diosdado, ang mga nag-ampon kay Ana. Nang marinig nila mula kay Luke na buhay si Ana, halos hindi sila makapaniwala. Ang balitang iyon ang nagbigay ng lakas kay Romeo para agad gumaling mula sa kanyang sakit sa puso, na dati’y akala nila’y dulot ng pagdadalamhati sa pagpanaw ni Ana. Pagpasok pa lamang nila sa mansyon, agad na napatigil si Belle sa kanyang kinatatayuan. Hindi niya inaasahan ang pagdating ng mag-asawa. Ngunit alam niyang kailangang ituloy ang pagpapanggap bilang si Ana. Kahit paano, kailangang maitaguyod ang pekeng katauhan na nilikha niya para sa kanyang misyon.“Ma, Pa, buti nakarating kayo,” masayang bati ni Belle, pilit na pinipigilan ang pag-aalinlangan sa kanyang puso. Lumapit siya sa kanila at yumakap, tila tunay na anak na nasabik sa muling pagkikita.“Anak…” nanginginig ang tinig ni Belinda habang ang mga luha’y sunod-sunod na pumat
“Hindi ko pa tiyak ang lahat ng detalye, pero sigurado akong mas magiging mapanganib ito kaysa dati. Kailangan nating makahanap ng ebidensya laban sa kanya bago pa huli ang lahat.”Tumango si Belle, ang determinasyon sa kanyang puso ay muling nag-alab. Alam niyang hindi siya maaaring magpatalo. Ang lahat ng ito ay ginagawa niya hindi lang para kay Ana, kundi para rin sa mga taong mahal niya.Samantala, sa madilim na kwarto ni Sheila, tanging ang ilaw ng isang lampshade ang nagbibigay liwanag. Nakatitig siya sa kanyang repleksyon sa salamin, ang mga mata’y nag-aalab sa galit. Pilit niyang pinapakalma ang sarili, ngunit bawat paghinga ay tila lalong nagpapakulo ng kanyang damdamin. “Lahat ng plano ko, sinisira ng babaeng ‘yan,” bulong niya habang pinipigilan ang nanginginig na mga kamay. Napalakas ang boses niya habang tumataas ang emosyon. “Bakit malapusa ang buhay ng babaeng ito? Lahat na lang umaayon sa kanya. Ako dapat ang kasama ni Luke! Bakit dumating ka ulit sa buhay namin?!”
Kitang-kita sa kanilang mga mukha ang saya at pagmamahal na matagal nilang hinintay mula nang mabawi nila ang kanilang “anak” at ang apo. “Baby Anabella, halika dito!” tawag ni Romeo habang iniikot ang bata sa ere, dahilan upang humalakhak si Anabella. Napakalambing ng boses nito, na parang binawi ang mga taon ng lungkot at sakit na pinagdaanan nila bilang magulang.Nakangiting pinapanood ni Belle ang eksena mula sa gilid, hawak-hawak ang isang tasa ng kape. Sa kabila ng lahat, nararamdaman niyang kahit papaano, nagagawa niyang gawing buo muli ang pamilyang nawala sa trahedya. Ngunit alam niyang pansamantala lamang ang kapayapang ito; malayo pa ang laban laban kay Sheila.Lumapit si Belinda sa kanya habang buhat-buhat si Anabella. “Anak, kami na ang bahala kay baby Anabella,” sabi ni Belinda, bakas ang excitement sa kanyang mukha. “Mag-date muna kayo ni Luke. Matagal na rin kayong hindi nagkakaroon ng oras para sa isa’t isa, hindi ba?” “Ma, nakakahiya naman. Baka mapagod kayo kay An
Sa di kalayuan, hindi nila alam na ang panganib ay dahan-dahang lumalapit na sa kanila.Ngunit sa likod ng kanyang ngiti ay nagtatago ang matinding kaba. Alam niyang ang laban na kanyang hinaharap ay hindi basta-basta. Ang banta ni Sheila ay hindi kailanman mawawala hangga’t hindi niya ito tuluyang natatapos.“Salamat, Luke,” sagot ni Belle, pilit na ngumingiti. “Hindi ko alam kung paano ko kakayanin kung wala ka.”Hinaplos ni Luke ang kanyang pisngi at ngumiti. “Wala kang dapat ipag-alala, mahal. Hindi kita iiwan.”Habang yakap-yakap siya ni Luke, pilit na pinapalakas ni Belle ang kanyang loob. Kailangan niyang maging matatag. Para sa kanyang sarili, para kay Ana, at higit sa lahat, para kay Anabella.Ngunit sa di kalayuan, sa likod ng katahimikan ng gabing iyon, may isang pares ng mga mata na nakamasid mula sa dilim. Hindi nila alam na ang panganib ay dahan-dahang lumalapit na sa kanila.Sa labas ng bakuran, nakatayo si Sheila, nakasandal sa pader habang tinititigan ang maliwanag na
Ngunit bago pa man makaalis ang mga lalaki, mabilis na lumapit si Hector at pinigilan sila. “Hindi kayo aalis hanggang hindi ko nalalaman kung sino kayo,” sabi niya, sabay labas ng kanyang badge bilang private investigator. "Anong meron po, sir?" tanong ni Luke kay Hector. "Ah sir, itong mga tao na ito ay may atraso sa akin. Huwag kayo mag-alala, ako na ang bahala sa mga taong ito," paliwanag ni Hector kay Luke at tumingin kay Belle na nagsasabing siya na ang bahala. Nagpatuloy na pumunta sa kanilang kotse at mamasyal pa sina Luke at Ana. Samantala, habang hawak ni Hector ang dalawang tao na posibleng inutusan ni Shiela, nakatakas ito sa tulong ng isang kasamahan nito na nasa sasakyan, at biglang tinulak si Hector at tumakbo palabas ang dalawa. Habang hinahabol ni Hector ay tumawag siya ng backup na pulis kasi namukhaan niya ang isang suspek sa on the run list. Hinabol ito ni Hector at nagkapalitan ng putok ng baril sa pagitan nilang dalawa, at nadaplisan si Hector at tuluyan nang na
Masayang-masaya ang buong mansyon para sa unang kaarawan ni Anabella. Puno ng dekorasyon ang paligid—mga pastel-colored na lobo, eleganteng bulaklak sa bawat mesa, at isang napakalaking cake na gawa ng isang sikat na pastry chef.Ang mga bisita ay abala sa pag-uusap at pag-aasikaso sa mga regalo, habang ang masasarap na pagkain ay nakahanda sa isang mahabang buffet table. Sa gitna ng lahat ng ito, si Belle, na nagpapanggap bilang si Ana, ay abala sa pangangasiwa ng selebrasyon.Sa mata ng lahat, siya si Ana. Ngunit ang totoo, siya ay si Belle—ang kakambal ni Ana, na bumalik upang alamin ang katotohanan tungkol sa pagkamatay ng kanyang kapatid.Si Anabella, sa kanyang munting pink na damit at may gintong tiara, ay nakaupo sa kanyang high chair, masiglang nakatingin sa mga bisitang nagmamahal sa kanya."Ang bilis ng panahon," emosyonal na sabi ni Belinda, ang ina nina Ana at Belle, habang nakatitig sa kanyang apo. "Parang kahapon lang nang ipanganak siya.""Hindi ko akalaing makikita ko
Sumagot si Sara, ang kanyang mga mata'y namamasa sa luha habang nakatingin sa dagat. "Tatay, sino kaya ako? Kung may magulang ba ako? Kapatid? Asawa o anak? Wala ako maalala." Ang kanyang boses ay nanginginig, puno ng pangamba at kalungkutan.Lumapit si Glenda at hinawakan ang mga kamay ni Sara. "Huwag mo pilitin, anak. Kusang darating yan," malambing na sabi niya. "Minsan, ang mga bagay na pilit nating hinahanap ay kusang dumarating sa tamang panahon. Ang mga alaala mo ay parang mga alon sa dagat – darating at darating din sa tamang panahon."Tumayo si Romero mula sa kanyang kinauupuan at nilapitan ang dalawa. Ang kanyang mukha'y puno ng pag-unawa at pagmamahal. "Huwag ka na malungkot. Magiging okay din ang lahat. Andito kami, tumatayong magulang mo, at hinding-hindi ka namin pababayaan," may tibay ng loob na sagot ni Romero habang hinahaplos ang buhok ni Sara.Tumulo ang luha ni Sara, hindi sa kalungkutan kundi sa pasasalamat. "Salamat po, Ma, Pa. Hindi ko alam kung ano ang mangyaya
Sa ilalim ng maputlang sikat ng araw sa maliit na baryo ng San Rafael, namumuo ang isang kuwento ng pag-ibig, pag-asa, at matinding damdamin na tila ba binuo ng tadhana. Ang mga puso ng mga tao sa baryo ay paulit-ulit na sinasalubong ng halakhak at ungol ng mga alon sa baybayin, na parang awit ng buhay.Si Sara, isang dalagang nag-aalab ang kagandahan at may pusong punong-puno ng hiwaga, ay namumukod-tangi sa gitna ng mga simpleng tao. Hindi niya alam kung sino siya sa kabila ng napakalalim na amnesia na dulot ng mahabang car accident. Ngunit sa gitna ng kanyang pagkalito, ang kanyang kapalaran ay biglang nagbago nung matagpuan siya nina Glenda at Romero, ang mag-asawang mangingisda na may pusong handang umamping sa kanya bilang sariling anak."Anak, lalong lalo kang mag-ingat sa paglakad sa tabing-dagat," mahina ngunit may tibay na tinuran ni Glenda habang pinapahagkan ang kanyang anak na parang tunay na anak. Ang tinig ni Glenda, na puno ng pagmamahal at pang-unawa, ay parang musika
Sa payak ngunit puno ng pagmamahal na tahanan nina Glenda at Mang Romero, ang simpleng hapunan ay nagiging isang espesyal na okasyon. Ang liwanag ng gasera ay nagbibigay ng mainit na sinag sa kanilang maliit na hapag-kainan, habang ang hangin mula sa dalampasigan ay nagpapalamig sa kanilang paligid.Si Ana—na ngayo’y kilala bilang Sara—ay abala sa paghahanda ng hapag habang pinagmamasdan ang masayang kulitan ng mag-asawa. Hindi niya maalala ang kanyang nakaraan, ngunit sa kabila nito, ramdam niya ang init ng pamilya sa piling ng dalawang taong umampon at umaruga sa kanya."Halika na at tikman natin ang gatang alimango ko!" pagmamalaki ni Mang Romero habang inilalapag ang malaking kaldero sa hapag. "Bagong huli ‘yan, siguradong mataba!""Ikaw talaga, asawa ko," natatawang sabi ni Glenda habang binuksan ang takip ng kaldero at naamoy ang masarap na gata. "Sara, tikman mo rin at sabihin mo kung masarap."Kumuha si Sara ng isang maliit na piraso ng alimango at isinubo ito. Napapikit siya
Ngumisi si Shiela habang nagbabayad sa pamamagitan ng bank transfer, tiniyak na ang bawat hakbang ay maayos at kontrolado. Hindi siya titigil hangga't hindi niya nakakamtan ang gusto niya. Nang matapos ang transaksyon, tumayo siya mula sa kanyang upuan, nilapag ang baso ng alak, at nagsimulang maglakad papunta sa bintana. Tinutok niya ang kanyang mga mata sa mga ilaw sa labas ng mansion—ang mga ito’y nagsisilbing mga paalala ng lahat ng bagay na maaaring mawalan sa kanya.Matapos ang ilang sandali, tinawagan ni Shiela si Orlando, ang matagal nang kasamahan ni Ana, upang siguraduhin na ang kanilang plano ay umuusad ayon sa balak.Shiela: "Orlando, kumusta na? Nakuha ko na ang kalahati ng bayad, kaya magtulungan tayo para matuloy ang lahat. Alamin mo kung paano magagamit si Ana sa ating plano."Orlando: "Wala na akong ibang choice, Shiela. Nandiyan na ako, at handa akong gawin ang lahat para matapos na ito. Aasikasuhin ko na siya."Ngunit hindi alam ni Shiela na may mga mata na nagmamas
Ang mga mata ni Sara ay tila naglalaman ng hindi mailarawang saloobin. Ang takot at pagkalito ay tila magkasabay na dumapo sa kanya, ngunit naramdaman din niyang may bahagi ng kanyang pagkatao ang nagsisilibing gabay. Hindi man niya alam ang buong kwento, hindi man niya matandaan ang lahat, tila may mga taong tulad ni Glenda na handang magsimula muli kasama siya.Dahan-dahan niyang tiningnan si Tonyo at nagsalita ng mahina, "Mahalaga po sa akin na malaman ko ang totoo. Pero hindi ko po kayang sagutin ngayon. Baka isang araw, maaalala ko. Ngunit, hindi pa ngayon."Sumang-ayon si Glenda sa mga sinabi ni Sara, "Tama, Sara. Magtiwala ka. Malalaman mo din ang lahat, basta't maghintay tayo. Baka isang araw, lahat ng piraso ng iyong nakaraan ay magtataglay ng mga sagot."Si Tonyo, na ngayon ay mas tahimik, ay tumango na parang may kasunduan sa sinabi ni Glenda."Pasensya na uli, Sara. Huwag mong alalahanin." Ang mga salitang iyon ni Tonyo ay tumagos kay Sara na para bang may mga pangako at m
Sa maliit na baryo ng Bayang Silangan, ang mga alon ay tahimik na humahaplos sa dalampasigan, at ang hangin ay malamig, dala ang amoy ng dagat. Sa ilalim ng lilim ng isang puno ng niyog, si Sara—ang bagong pangalan ng dating Ana—ay abala sa paglilinis ng mga isda sa harap ng kanyang maliit na tindahan. Sa kanyang mga mata ay makikita ang kalinawan ng isang bagong buhay, ngunit ang puso niya ay puno ng mga tanong na hindi kayang sagutin ng simpleng paghinga.Hindi niya alam kung paano siya napadpad sa baybaying iyon. Walang alaala sa mga nakaraang taon ng kanyang buhay. Ang pangalan niyang "Sara" ay isang bagong simula, at sa mga kamay ng mag-asawang Glenda at Romero Pamplana, natutunan niyang yakapin ang buhay na ito. Pinangalanan siyang Sara ng mag-asawa matapos siyang matagpuan sa dalampasigan, halos isang buwan ng nakaratay sa higaan, halos mamatay mula sa isang aksidente na hindi niya matandaan."Tulungan mo na lang ang sarili mo, Sara. Huwag mong alalahanin ang mga bagay na wala
Naglakad si Shiela patungo sa kanila, ang kanyang mga mata ay puno ng pagkabighani at pagtataka. "Luke," tawag niya, ang boses ay medyo mataas kaysa karaniwan, "Bakit kayo nandito? Ano bang meron sa lugar na 'to?"Napatingin si Belle kay Shiela, at agad niyang naramdaman ang tensyon na parang may pader na bumangon sa pagitan nila. Si Luke naman ay medyo nagulat, ngunit hindi na ito nagbigay ng sagot agad. Sa halip, dahan-dahan niyang iniiwas ang kanyang tingin kay Ana at tumingin kay Shiela."Shiela," sabi ni Luke, "bakit andito ka? May kailangan ka ba? Namamasyal lang kami sa garden ni Ana." "Wala lang, gusto ko rin magpahangin at nakita ko kayo kaya sinundan ko kayo. Masama ba?" pabirong sabi ni Shiela. "Hindi naman masama, Shiela. Nagbonding moments lang kami ni Luke. Nagulat kami ng bigla kang sumulpot na para kang kapote," sarkastikong sabi ni Belle. "Parang hindi ka na nasanay sa akin, Ana," sarkastikong sagot nito."Syempre naman, Shiela," sagot ni Belle, ang mga mata niya ay n
Tahimik ang buong bahay. Tanging ang mahinang ugong ng electric fan ang maririnig sa kwarto ni Belle. Nakaupo siya sa gilid ng kama, pilit nilalabanan ang bigat ng kanyang emosyon. Sa kanyang mga kamay ay ang lumang diary ni Ana—ang natatanging alaala ng kanyang kakambal. Binuksan niya ito, at agad na tumambad ang pamilyar na sulat-kamay ni Ana. Ang bawat pahina ay tila isang patalim na tumutusok sa kanyang puso, bawat salita'y nag-iiwan ng masakit na bakas sa kanyang konsensya."Luke ang mundo ko. Siya ang lahat ng lakas ko, kahit pa minsan hindi niya ito napapansin," nabasa niya. Napapikit si Belle, pilit pinipigil ang pagpatak ng luha. Ngunit hindi niya napigilan ang bahagyang paghikbi nang basahin ang susunod na linya:"Kahit anong mangyari, gusto kong ipaglaban ang pagmamahalan namin. Hindi ko kayang mabuhay nang wala si Luke."Hindi niya malaman kung paano ipoproseso ang lahat ng ito. Sa bawat salaysay ni Ana, parang mas nadarama niya ang bigat ng pagmamahal ng kakambal para kay