TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART CHAPTER 7

Sa gitna ng katahimikan ng gabi, nakatingin si Belle sa madilim na kalangitan mula sa veranda ng mansyon. Ang malamlam na liwanag ng buwan ay tila nagbibigay-buhay sa kanyang mga alaala. Ang kanyang mga mata ay puno ng luha habang ang isang pangako ay paulit-ulit na umaalingawngaw sa kanyang isipan.

“Ana, hindi kita bibiguin. Para sa'yo, para kay Anabella, at para sa hustisya, ipagpapatuloy ko ang laban na ito. Hindi ako susuko,Ipagpapatuloy ko ang pagpapanggap hanggang mahuli natin ang salarin sa pagkamatay mo.” mahina niyang binigkas, na para bang kausap ang hangin. 

Napapikit siya, at bumalik sa kanya ang mga alaala ng kanilang nakaraan. Animnapu’t anim na taon na ang lumipas, ngunit tila sariwa pa rin ang sakit ng mga pangyayari.

Noong bata pa sila, naiwan ang magkapatid na Ana at Belle sa isang ampunan. Wala silang kilalang magulang o pamilya. Ang mga madre na nangangalaga sa kanila ang siyang nagbigay ng kanilang mga pangalan. Si Sister Aurora, na naging parang ina nila, ang pumili ng kanilang mga pangalan at nagsabi, “Sa bawat araw na kayo’y magkasama, alagaan ninyo ang isa’t isa. Magkakambal kayo, magkadugo. Huwag ninyong hayaang may pumigil sa inyong samahan.”

Mula sa araw na iyon, naging matibay ang ugnayan ng kambal. Lumaki silang magkasama, palaging magkahawak ng kamay, palaging nagtutulungan. Kahit maliit na bagay, tulad ng hatiin ang isang piraso ng tinapay, ay ginagawa nilang magkasama. Lagi nilang sinasabi sa isa’t isa, “Kapag dumating ang araw na may umampon sa atin, kahit anong mangyari, hindi tayo maghihiwalay.”

Ngunit dumating ang araw na iyon.

Isang mag-asawa, sina Belinda at Romeo Diosdado, ang dumalaw sa ampunan. Hindi sila magkaanak at naghahanap ng batang mapupunan ang kanilang pamilya. Sa simula pa lang ay naakit na sila kay Ana. Ang ngiti ni Ana ay tila araw na nagbibigay-liwanag sa madilim nilang mundo. Ngunit nang makita nila ang kambal, sinabi ng mag-asawa sa madre, “Isa lang ang kaya naming ampunin.”

Gusto ng madre na sabay na ampunin ang kambal, ngunit matigas ang mag-asawa. Ang kanilang desisyon ay si Ana lamang.

“Hindi pwede! Ayokong iwan si Belle!” umiiyak na sigaw ni Ana habang hinahatak siya papalayo ng mag-asawa.

“Ikaw ang magiging anak namin, Ana. Mabibigyan ka namin ng mas magandang buhay,” paliwanag ni Belinda habang hinahaplos ang buhok ng bata.

Sa kabila ng pag-iyak ni Ana at Belle, walang nagawa ang mga madre. Napilitang iwan ni Ana ang kanyang kakambal. Habang papalayo ang kotse ng mga Diosdado, nanatili si Belle sa pinto ng ampunan, umiiyak, at sumisigaw ng pangalan ng kakambal.

Isang buwan ang lumipas bago tumawag si Ana mula sa bagong bahay niya. “Belle, nasa mabuting kalagayan ako. Mahal ako nina Mama Belinda at Papa Romeo,” sabi ni Ana sa telepono, ang boses niya ay nanginginig sa emosyon.

“Mahal na mahal din kita, Ana. Huwag mong kakalimutan ang pangako natin,” sagot ni Belle habang pinipilit pigilan ang hikbi.

Simula noon, naging dalawa o tatlong beses kada linggo ang kanilang pag-uusap sa telepono. Hindi ito sapat para maibsan ang lungkot na nararamdaman ni Belle, ngunit alam niyang mahalaga ang bawat sandali na naririnig niya ang boses ng kanyang kakambal.

Pagkalipas ng anim na buwan, dumating ang balita na si Belle naman ang maaampon. Isang Amerikanong mag-asawa, sina Clyde at Sophia Smith, ang nagdesisyon na ampunin siya at dalhin siya sa Amerika.

“Sumulat ako kay Ana,” kwento ni Belle kay Sister Aurora habang inihahanda ang kanyang mga gamit. “Sinabi ko sa kanya ang address namin at ang telepono. Kahit malayo kami, hindi mawawala ang ugnayan namin.”

Nang malaman ni Ana ang balita, tumawag siya. “Belle, aalis ka na ba talaga? Ang layo-layo na natin sa isa’t isa,” humihikbing sabi ni Ana.

“Oo, Ana, pero pangako, tatawag ako. Magpapadala ako ng mga litrato at sulat. Hinding-hindi ko kalilimutan ang pangako natin,” sagot ni Belle, pilit pinatatag ang sarili.

Sa huling tawag nila bago siya umalis, hindi mapigilan ni Ana ang luha.

“Belle, huwag mo akong kalimutan, ha? Kahit nasa Amerika ka na, mag-uusap pa rin tayo.”

“Hinding-hindi kita kakalimutan, Ana. Mangangako ako, magpapadala ako ng mga sulat at mga larawan.”

Umalis si Belle patungong Florida. Sa unang pagkakataon, nagkaroon siya ng pagkakataon na maranasan ang marangyang buhay. Ngunit sa kabila ng karangyaan, hindi niya nakalimutan ang kakambal. Patuloy siyang nagsusulat at nagpapadala ng litrato kay Ana.

Lumipas ang mga taon. Sa kabila ng distansya, patuloy ang kanilang lihim na komunikasyon. Nang sila ay umabot ng dalawampung taong gulang, naging mas malinaw ang kanilang layunin sa buhay. Alam nilang kahit magkalayo, ang pagmamahal nila bilang magkapatid ang magdadala sa kanila ng lakas upang harapin ang kanilang kinabukasan.

Sa paglipas ng mga taon, bagama’t malayo sa isa’t isa, naging matatag ang kanilang ugnayan. Regular silang nagkakausap at nagpapalitan ng mga sulat. Sa kanilang pagtanda, lumaki silang may kani-kaniyang pangarap—si Ana, kumuha ng kursong accountancy sa kolehiyo, habang si Belle, nag-aral ng medisina.\

Sa edad na dalawampu, nanatili ang kanilang koneksyon, ngunit hindi nila alam na ang kanilang mga lihim na komunikasyon ay magdudulot ng mas matitinding pagsubok sa hinaharap.

Dalawang taon ang lumipas nang makilala ni Ana si Luke Villa, isang bilyonaryong CEO ng Villa Brewery, na siyang nagmamay-ari ng sikat na alak na Pinacolada. Ang kanilang pag-iibigan ay nauwi sa isang marangyang kasal. Ngunit sa likod ng saya, nanatiling lihim kay Luke ang pagkakaroon ng kambal ni Ana.

Samantala, si Belle ay abala sa kanyang pag-aaral ng medisina. Sa kabila ng kanilang abalang buhay, nanatili silang magkaibigan at magkapatid. Ngunit isang trahedya ang yumanig sa kanilang mundo—ang biglaang pagkamatay ni Ana sa isang car accident.