TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART CHAPTER 5

Biglang may narinig siyang mga yabag mula sa likuran. Napahinto siya sa gitna ng kanyang galit at mabilis na iniangat ang ulo. Papalapit si Ana—o ang inaakala niyang si Ana—habang nakatingin sa kanya, puno ng pagtataka.

"Kumilos kayo! Or gusto niyo talagang maranasan ang galit ko?" muling sigaw ni Sheila sa kausap bago ibinaba ang tawag nang padabog. Isiniksik niya ang cellphone sa kanyang bulsa, pilit na inaayos ang ekspresyon ng mukha niya upang maitago ang kaba at takot.

Nakatayo si Belle, ilang hakbang lamang ang layo. May bahagyang pag-aalinlangan sa kanyang mukha habang nakatitig kay Sheila. "Sheila, napapansin kong balisa ka nitong mga nakaraang araw," simula niya, ang boses ay maingat ngunit puno ng pagdududa. "May kinalaman ka ba sa pagkahulog ko sa bangin? O… may ginawa ka ba?"

Biglang nanlamig si Sheila, ngunit pinilit niyang panatilihing kalmado ang sarili. Hindi siya pwedeng mabuko. Lumapit siya nang bahagya kay Belle, pilit na ngumiti kahit halata ang tensyon sa kanyang mga mata. "Ano bang pinagsasasabi mo, Ana? Ano namang kinalaman ko sa nangyari sa'yo? Hindi mo ba naaalala? Aksidente iyon!"

Hindi gumalaw si Belle, pinapanood lamang ang bawat kilos ni Sheila. Ang paraan ng pagkilos nito, ang bahagyang panginginig ng boses, at ang pawis na tumutulo sa gilid ng kanyang noo ay mga palatandaan ng kasinungalingan. Ngunit hindi niya ito pinahalata.

"Aksidente nga," sagot ni Belle, tumango-tango habang nag-iisip. "Pero ang iniisip ko, bakit parang masyado kang affected? Para bang may tinatago ka."

Halos hindi makahinga si Sheila sa sagot na iyon. Pilit niyang binago ang usapan, tumawa nang pilit at idinaan sa pagpapanggap na hindi siya natitinag. "Affected? Syempre naman! Ikaw ang asawa ng kapatid ko, Ana. Hindi ba’t normal lang na maapektuhan ako sa nangyari sa’yo? Lalo na’t muntik ka nang mawala!"

"Oo nga naman," sagot ni Belle, sabay labas ng isang pilit na ngiti. "Pero sa totoo lang, Sheila… minsan kasi, ang mga taong nagkukunwaring nag-aalala ay sila ang may pinakamatinding lihim."

Nanginginig na si Sheila, ngunit hindi niya ito pinahalata. Muli siyang ngumiti at itinapon ang buhok sa likod. "Nababaliw ka na yata, Ana. Kung ako sa'yo, ipahinga mo na lang ang utak mo. Mukha ka nang stress. Baka naman iniisip mo pa rin na gusto ka naming saktan. Imposible iyon."

"Hindi ko sinasabing gusto mo akong saktan," sagot ni Belle, biglang nagbago ang tono ng boses. May lamig at determinasyon sa kanyang pananalita. "Pero kung may ginawa ka nga, Sheila… huwag kang mag-alala. Malalaman ko rin ang totoo."

Tumalikod si Belle at dahan-dahang lumakad paalis, ngunit iniwan niya si Sheila na nanginginig at halos hindi na makagalaw. Pagkalabas ni Belle, agad na bumalik si Sheila sa kanyang cellphone at tumawag muli sa kanyang mga tauhan.

"P*****a kayo!" sigaw niya. "Hindi ako pwedeng mabuking ni Ana. Kumilos kayo agad! Kung hindi niyo pa siya matutuluyan, kayo mismo ang papatayin ko!"

Samantala, si Belle ay bumalik sa nursery at inabutan si Anabella na tahimik na natutulog sa kuna nito. Naupo siya sa gilid ng kama, ang dibdib ay puno ng emosyon. Sa bawat pag-uusap niya kay Sheila, lalong tumitibay ang kanyang paniniwala na ito ang salarin. Ngunit kulang pa rin siya sa ebidensya.

Kinuha niya ang journal ni Ana na itinatago niya sa ilalim ng unan. Binuklat niya ang ilang pahina, umaasang may mahuhugot siyang impormasyon na magpapatibay sa kanyang hinala. At sa isa sa mga pahina, tumambad sa kanya ang isang entry na parang bombang sumabog sa kanyang harapan:

"Luke loves me, but Sheila… I know she has feelings for him. I caught her staring at him one too many times. It scares me, but I can’t let this ruin our family."

Pinikit ni Belle ang kanyang mga mata, pilit na iniintindi ang mga salitang iyon. Ngayon, mas malinaw na sa kanya ang motibo ni Sheila. Ang pagkagusto nito kay Luke ay hindi lamang simpleng paghanga—ito ay nag-ugat sa pagkasuklam kay Ana.

"Ngayon ko naintindihan, Ana," bulong ni Belle habang hawak ang journal. "Ang sakit at selos niya ang nagtulak sa kanya para tapusin ang buhay mo. Pero huwag kang mag-alala… hahanapin ko ang hustisya. Para sa'yo. Para kay Anabella. Hindi ako titigil hangga't hindi ko siya napapanagot."

Nasa gitna siya ng kanyang pangako nang biglang marinig ang mahinang katok mula sa pintuan. Agad siyang isinara ang journal at inilagay ito sa ilalim ng unan. Binuksan niya ang pinto at bumungad si Luke, may dalang tasa ng gatas.

"Gising ka pa?" tanong nito, bahagyang ngumiti. "Naalala ko, gusto mo ng gatas bago matulog. Kaya't dinalhan kita."

Tinitigan ni Belle si Luke, pilit na hinahanap ang intensyon sa likod ng kabutihan nito. Totoo ba ang pagmamahal nito, o isa rin ba itong kasabwat ni Sheila? Ngunit imbes na tanungin, tumango na lang siya at kinuha ang tasa. "Salamat, Luke. Na-appreciate ko ‘to."

Umupo si Luke sa gilid ng kuna ni Anabella, pinagmamasdan ang kanilang anak. "Mahal na mahal kita, Ana. Wala na akong ibang hihilingin kundi ang magkasama tayo ulit bilang pamilya."

Habang sinasabi ito ni Luke, ramdam ni Belle ang kirot sa kanyang puso. Hindi dahil sa pagmamahal kundi dahil sa bigat ng katotohanang nagkukubli siya sa kasinungalingan. Sa kabila ng lahat, kailangan niyang magpakatatag. Kailangang maisakatuparan niya ang kanyang misyon—ang paghahanap ng hustisya. At kung totoo mang inosente si Luke, saka lamang niya maipapakita ang kanyang tunay na sarili.

Ngunit para sa ngayon, mananatili siyang si Ana—ang asawang nagmamahal, ang ina na nagmamalasakit, at ang kambal na naghahanap ng katotohanan.