บททั้งหมดของ 42 คำอธิษฐานบนถนนหลากสี (42 Prayers on the Rainbow Road): บทที่ 11 - บทที่ 20

“อยากกินอะไร สั่งเพิ่มได้เลยนะ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง” จอนห์พูดขึ้น พร้อมรอยยิ้ม ที่ดูเหมือนจะเป็นมิตรราวกลับว่าเขาเป็นเจ้ามือใหญ่ของเย็นนี้ แต่กลับทำให้ฮันน่ารู้สึกอึดอัดเธอไม่แน่ใจว่าคำพูดนั้นเป็นเพียงความหวังดี หรือเป็นการแฝงนัยบางอย่างแต่แล้วสถาณการณ์ยิ่งแย่ลงไปกว่าเดิมเมื่อจอนห์ลุกจากเก้าอี้และข้ามฝั่งมานั่งข้างเธอ ฮันน่ารู้สึกถึงแรงกดดันเพิ่มขึ้นเมื่อเขาเลื่อนมือออกมาพยายามล่วงเกินเธอจนเกินขอบเขตที่เธอรู้สึกสบายใจ จนฮันน่าต้องลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที “ฮันน่า..กลับก่อนดีกว่าค่ะ”“อยู่ต่ออีกหน่อยสิครับ”แต่แล้วเขาเอื้อมมือเข้ามาใกล้เธออีกครั้ง จนทำให้ความอดทนของฮันน่าหมดลงในทันทีเธอยกมือขึ้นเพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือที่กระทบแก้มดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ฮันน่าหายใจแรงด้วยความโกรธที่ก่อตัวขึ้นจากการกระทำที่ไม่เหมาะสมจอนห์ชะงักไปทันที ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขายกมือขึ้นแตะแก้มที่แดงเป็นรอยอย่างไม่เชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น เสียงในร้านที่เคยจอแจพลันเงียบกริบ ทุกสายตาในร้านต่างหันมามองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความสงสัยและตกตะลึงฮันน่ายืนตัวตรง แม้ร่างกายจะสั่นเล็กน้อย แต่ใบหน้าเธอฉายแววกร้าวและแน่วแน่ น้

ฮันน่าก้าวลงจากรถทัวร์พร้อมกระเป๋าใบเดิม สายลมจากท้องทุ่งนาที่โอบล้อมด้วยภูเขาอันคุ้นตาพัดผ่านใบหน้า ราวกับต้อนรับการกลับมาของเธอ แต่ความรู้สึกในใจกลับแตกต่าง เธอเร่งรีบเดินตามถนนเส้นเล็กที่ทอดยาวไปยังบ้านไม้หลังเก่าที่เคยอาศัย หวังเพียงจะได้เห็นหน้าปู่เป็นครั้งสุดท้าย แต่เมื่อมาถึง เสียงพระสวดเบา ๆ จากในบ้านกลับทำให้เธอรู้ว่า เธอมาช้าเกินไปในบ้านที่อบอวลไปด้วยบรรยากาศแห่งความอาลัย ฮันน่าก้าวเข้ามาท่ามกลางญาติพี่น้องที่นั่งกันเงียบ ๆ ทุกคนมองมาที่เธอด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความเสียใจและเห็นอกเห็นใจ แต่ในใจของเธอ ทุกอย่างกลับเต็มไปด้วยความว่างเปล่าเท้าของเธอเหมือนถูกโซ่ล่ามไว้ แต่สุดท้าย ฮันน่าก็พาตัวเองเดินไปจนถึงหน้าโลงศพ ภาพถ่ายของปู่ในกรอบไม้เรียบง่ายตั้งตระหง่านอยู่ด้านบน รอยยิ้มในภาพนั้นเป็นสิ่งเดียวที่ยังคงปลอบโยนเธอในวินาทีนี้ ฮันน่าค่อย ๆ ก้มลงพนมมือ น้ำตาที่กลั้นไว้ตลอดทางไหลรินลงอาบแก้มอย่างไม่อาจห้ามได้เธอพึมพำแผ่วเบาราวกับปู่จะได้ยิน "หนูกลับมาแล้วนะปู่ ขอให้ปู่หลับให้สบาย ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรอีกแล้ว" เสียงของเธอสั่นเครือ แต่เปี่ยมไปด้วยความอาลัยในพระคุณของปู่ที่ได้เลี้ยงเธ

แต่ในอีกโลกหนึ่ง ของสาวผู้โดดเดี่ยว เธอยืนนิ่งบนระเบียงของคอนโดสูงที่มองเห็นเมืองทั้งเมืองจากมุมมองอันกว้างใหญ่ ชุดนอนสีขาวที่เธอสวมดูเรียบง่าย ท่ามกลางแสงจันทร์ที่ตกกระทบบนผิวผมยาวสลวยของเธอ ราวกับตัวเธอกลมกลืนไปกับความสงบของราตรีสายตาของเธอทอดลงไปยังพื้นเบื้องล่าง ที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาจากไฟถนนและแสงสะท้อนจากหน้าต่างนับไม่ถ้วนของอาคารใกล้เคียง แม้ความเคลื่อนไหวของเมืองจะเต็มไปด้วยพลัง แต่ดูเหมือนว่าไม่มีสิ่งใดสามารถรบกวนภวังค์ในจิตใจของเธอได้แก้ววิสกี้ในมือของฮันน่าสั่นไหวขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นดื่มมันจนหมดในอึกเดียว รสขมของแอลกอฮอล์ไหลลงสู่ลำคอ แต่กลับไม่สามารถลบล้างความเจ็บปวดที่ฝังลึกในใจเธอได้ ความทรงจำที่ตามหลอกหลอนมานับสิบปีกัดกินจิตใจของเธอราวกับเปลวไฟที่ไม่มีวันดับเธอยืนหลับตาอยู่อย่างนั้น สายลมแห่งรัตติกาลพัดผ่านใบหน้าของเธอ แต่แล้วความเงียบเหงานั้นก็ถูกทำลายด้วยเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือ เธอสะดุ้งก่อนจะรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอที่ส่องแสงในความมืดแสดงชื่อหนึ่งขึ้นมาน้ำหนักของชื่อบนหน้าจอนั้นทำให้เธอหยุดนิ่ง ราวกับเวลาถูกแช่แข็งในช่วงวินาทีที่ยาวนาน เธอจ้องมองชื่อน

สายตามองของฮันน่ามองไปที่ทะเลที่มีแสงรำไรจากดวงจันทร์ส่องบนผืนน้ำหัวใจของเธอจดจ่อรอฟัง เสียงของลินลี่่ “ตอนนี้ลินลี่ยังไม่สะดวกรับสาย รบกวนฝากข้อความไว้ค่ะ” เธอถอนหายใจยาวราวกับว่าคำตอบที่ได้ฟังทำให้เธอได้มีมีเวลาคิดอีกสักนิด เสียงตอบรับอัตโนมัติจากปลายสายทำให้ฮันน่าเกิดความรู้สึกทั้งโล่งใจและวิตกในเวลาเดียวกัน เธอวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะช้าๆ ราวกับว่าการเคลื่อนไหวที่รีบร้อนจะย้ำเตือนความไม่มั่นใจในใจของเธอ สายตาจ้องมองโทรศัพท์นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเธอพึมพำเบาๆ กับตัวเอง“ยังไม่ต้องตัดสินใจตอนนี้...” เวลาที่ได้เพิ่มมานี้เหมือนเป็นทั้งของขวัญและบททดสอบ เธอรู้ดีว่าในไม่ช้าคำตอบจะต้องถูกส่งออกไป แต่การได้รับโอกาสให้ทบทวนอีกครั้งก็ทำให้เธอเริ่มตั้งคำถามกับตัวเอง ……..แสงแรกของวันเริ่มสาดส่องบนขอบฟ้า แม้จะไม่เจิดจ้า แต่ก็เพียงพอที่จะเผยให้เห็นผืนทะเลที่กว้างใหญ่และสงบนิ่ง ฮันน่าก้าวเท้าลงบนทรายละเอียด ความเย็นของเม็ดทรายและสายลมที่พัดผ่านใบหน้าทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้รับการปลอบประโลมเล็กน้อย ร่องรอยของค่ำคืนที่ไม่อาจข่มตาหลับฉายชัดบนใบหน้าของเธอ ดวงตาที่ล้าจ้องมองไปยังเส้นขอบฟ้า สายน้ำระย

ในห้องรับรองที่เปี่ยมด้วยแสงไฟสลัว ฮันน่ายืนนิ่งตรงหน้าลินลี่ สายตาของเธอจับจ้องหญิงตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์ ทุกเส้นผม ทุกท่วงท่าของลินลี่ส่งผ่านภาพลักษณ์ที่แตกต่างจากสิ่งที่ฮันน่าเคยเห็นเมื่อครั้งก่อนในบาร์ สตรีที่อยู่ตรงหน้าดูทรงพลังและแน่วแน่เกินกว่าจะเป็นคนธรรมดาที่ใครจะมองข้ามเธอเคยรู้จักลินลี่เพียงผิวเผิน การพูดคุยกันเพียงเสี้ยวหนึ่งในเส้นทางของโชคชะตา แต่ในคืนนี้ ลินลี่กลับฉายภาพที่แตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง ลินลี่นั่งไขว้ห้างอยู่บนโซฟาหรูด้วยท่าทีที่ราวกับกำลังปกครองอาณาจักรเล็กๆ ของตัวเอง กลิ่นหอมบางของน้ำหอมผสมควันบุหรี่ลอยอวลในอากาศ ทำให้บรรยากาศรอบตัวหล่อนดูหนักแน่นและเย้ายวนฮันน่าไม่สามารถละสายตาไปจากเธอได้ ความมั่นใจที่แผ่ออกมาจากลินลี่มันเป็นรังสีที่ทำให้ฮันน่าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกดดันเธอสูดหายใจลึก ควบคุมความรู้สึกของตัวเองไว้ ก่อนจะพูดออกมาเสียงเรียบ“สวัสดี, ลินลี่” ลินลี่จ้องมองฮันน่าด้วยสายตาคมกริบราวกับต้องการสำรวจทุกอณูของหญิงสาวตรงหน้า ยั่งลึกลงไปข้างในความคิดและความรู้สึกทั้งหมดอย่างไม่ให้คลาดสักเสี้ยวนาที“นั่งสิ ฮันน่า” ลินลี่เอ่ยเสียงนุ่ม แต่แฝงด้วยน้ำเส