บททั้งหมดของ นิยายรักบ้านนา: บทที่ 1 - บทที่ 5

‘นาง’ เดินตามหลังพ่อเข้ามาในอาณาเขตเรือนไทยของกำนันอัฐ เสียงลูกสมุนของกำนันผิวปากหยอกเย้าจนหล่อนเดินติดแทบจะสิงเข้าไปในตัวพ่อ หล่อนเคยเห็นคนพวกนี้ที่ตลาดอยู่บ้าน แต่นั่นก็นานแล้ว ไม่ใช่ตอนที่หล่อนโตเป็นสาวเต็มตัวแบบนี้ และสายตาของแต่ละคนที่มองมา หล่อนรู้ความหมาย “อีนาง! มึงเดินห่างๆ กูหน่อย” “พ่อ... ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ให้ฉันกลับไปช่วยแม่ทำนาเถอะนะ ฉันจะขยัน จะช่วยพ่อทุกอย่าง จะให้พ่อมีเงินมาใช้หนี้กำนันได้ นะพ่อนะ อย่าให้ฉันอยู่ที่นี่เลย” “อีนาง... มึงฟังกูให้ดีนะ ต่อให้มึงไปทำงานที่กรุงเทพฯ จนตาย มึงก็หาเงินมาใช้หนี้พ่อกำนันได้ไม่พอหรอก” แม้คำพูดจะฟังไม่หวานหูเพราะเป็นวิถีของคนยากแต่น้ำเสียงของพ่อกูดูเศร้า แววตาที่มองมายังหล่อนเต็มไปด้วยความทุกข์ท่วมท้น พ่อไม่ได้อยากพาหล่อนมาที่นี่หรอกหรือ ทั้งที่ก่อนจะออกจากบ้าน แม่ร้องไห้คร่ำครวญห้ามพ่อว่าอย่าเอาหล่อนมาที่นี่เลย แต่พ่อกลับไม่ฟัง ฉุดกระชากลากถูหล่อนมาจนได้ “เราเป็นหนี้กำนันเท่าไหร่กันพ่อ” หล่อนกัดฟันถาม รอคอยฟังคำตอบด้วยหัวใจระทึก “ล้านกว่า” คำตอบของพ่

นางปล่อยความหวาดหวั่นทั้งหมดให้จางหาย แหงนหน้ารับละอองน้ำตกกระทบ มีแต่ความสุขกายสบายใจ เมื่อขัดสีฉวีวรรณเรียบร้อยแล้ว นางจึงออกไปหาน้ามุกที่ด้านนอก น้ามุกมองหล่อนที่อาบน้ำแต่งตัวในชุดที่เตรียมไว้ให้ สีหน้าของน้ามุกมีแววเคร่งเครียด จนหล่อนต้องก้มมองชุดที่สวม หรือว่าหล่อนเลือกไม่เหมาะ “ไม่ดีหรือจ๊ะน้ามุก” “ไม่ใช่ ดีมากเลยล่ะ มากินข้าวเถอะ อีกเดี๋ยวพ่อกำนันคงมาถึง ตอนนั้นเอ็งจะกินลำบาก” น้ามุกเดินนำหล่อนไปอีกฟากหนึ่งของเรือน นางสำรวจดูก็เห็นว่าบนเรือนไทยของกำนันอัฐ มีห้องหับที่แยกเป็นเรือนย่อมๆ ไว้หลายหลัง ซึ่งก็คงเป็นห้องนอนแต่ละห้อง และก็มีครัวไฟอยู่อีกด้าน หมดทั้งหลังน่าจะเป็นไม้สัก ประเมินค่าราคาคงมากกว่าหนี้ของพ่อหลายสิบเท่า แตกต่างจากบ้านของหล่อนลิบลับ เพราะบ้านหล่อนสร้างจากไม้ที่ตัดจากท้ายนาที่หาได้ตามมีตามเกิด ผุพังตรงไหนก็ซ่อมปะไป และก็มีแค่โถงกว้างนอนเรียงกัน แยกครัวไฟไว้อีกด้าน เวลาทำกับข้าวควันไฟจะได้ไม่เข้าไปในส่วนของที่นอน เมื่อเดินมาถึงที่ครัวไฟ นางก็พบว่าไม่ใช่อย่างที่หล่อนคิดเอาไว้เลย เพราะครัวไฟที่เรือนกำนันแตก