EP.03 นวลนาง - ไม่มีอะไรน่ากลัว

          “น้ามุก น้ามุกเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วย น้ามุกบอกได้เลยนะจ๊ะ ฉันทำได้ทุกอย่าง ไม่เกี่ยงเลยจ้ะ”

          น้ามุกชะงักไปเพียงนิดเมื่อหล่อนพูดไปแบบนั้น สาวใหญ่วัยเดียวกับแม่สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะปรับสีหน้าให้ดีขึ้นกว่าเดิม แต่น้ามุกยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงลูกน้องกำนันก็ดังแทรกซะก่อน

          “จะเป็นอาร้ายยยยย... หึงเด็กใหม่น่ะสิน้องนาง”

          “หึง... หึงใครจ๊ะ แล้วหึงทำไม...”

          “ก็หึง...”

          “ไอ้พวกห่าเหว กูจะฟ้องพ่อกำนันให้หมดว่าพวกมึงผิวปากล้อนังนางมัน มึงได้กินตะกั่วแทนข้าวแน่”

          “อูย... ขี้ฟ้อง ไปก็ได้ น้องนางจ๋า อย่าถือสาพวกพี่เลยนะจ๊ะ พวกพี่มันปากหมาแบบนี้แหละ แต่ถ้าอยากให้หมาเลียปากก็ลงมาตอนค่ำๆ นะจ๊ะ”

          นางยิ้มแห้งไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ แค่น้ามุกที่ตะโกนด่าพวกนั้นเสียงขรมก็คงพอแล้ว ก่อนจะเรียกหล่อนให้ตามไปที่ห้อง

          น้ามุกพาหล่อนมายังห้องนอนบนเรือน ห้องเล็กๆ ทางปีกซ้าย เมื่อเปิดหน้าต่างก็มองเห็นท้องนาเขียวขจี นั่นทำให้หล่อนเศร้า เพราะขณะที่นาคนอื่นแล้งไร้น้ำ แต่นาของกำนันอัฐก็ยังคงเขียว เม็ดเงินของคนรวยซื้อได้ทุกสิ่ง แม้แต่ผันน้ำให้เข้านา 1,000 ไร่ของตน

          “นี่ห้องเอ็ง”

          “หือ... ห้องฉัน”

          “ใช่ พ่อกำนันสั่งให้เอ็งนอนห้องนี้”

          “เอ่อ... จะดีเหรอจ๊ะน้ามุก ฉันเป็นคนใช้ ทำไมกำนันใจดีให้นอนห้องสวยแบบนี้ล่ะ ฉันนอนตรงไหนก็ได้นะ เตียง ที่นอน แบบนี้ ฉันนอนไม่ได้หรอกจ้ะ ขี้กลากขึ้นตูดแน่”

          สีหน้าน้ามุกแปลกไป แวบหนึ่งนางเห็นแววเห็นใจในดวงตา ก่อนที่น้ามุกจะปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบนิ่ง

          “นี่แค่ห้องธรรมดา ห้องสวยๆ บนเรือนยังมีอีกเยอะ พ่อกำนันให้อยู่ไหนเอ็งก็อยู่ไปเถอะ อย่าเรื่องมาก พ่อกำนันไม่ชอบคนขัดใจ เข้าใจมั้ย”      

          “เข้าใจจ้ะ” นางรับคำไม่กล้าทำให้น้ามุกหน้าบึ้งขึ้นอีก

          “เอ็งอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ เสื้อผ้าเอ็ง ข้าเอาใส่ไว้ในตู้ให้แล้ว พรุ่งนี้พ่อกำนันคงให้คนมาวัดตัวตัดเสื้อผ้าให้เอ็งใหม่ ชุดที่ใส่อยู่นี่ ถอดแล้วก็ใส่ตะกร้าไว้ เดี๋ยวจะมีคนมาเก็บไปทิ้ง”

          “ฮะ... ทิ้งเหรอจ๊ะ”

          นางพอเข้าใจเมื่อพ่อบอกว่าไม่ต้องเตรียมเสื้อผ้ามา เพราะที่บ้านกำนันอัฐ คนใช้ทุกคนต้องใส่ชุดประจำเรือนกำนัน แต่หล่อนไม่รู้ว่าต้องทิ้งเสื้อผ้าชุดเก่าด้วย เสื้อผ้าชุดนี้แม่ซื้อให้หล่อนจากตลาดนัดเมื่อปีกลาย แม้จะเก่าไปบ้าง แต่ก็ใส่สบาย

          “ไม่ทิ้งได้มั้ยจ๊ะ เดี๋ยวฉันจะซักให้สะอาดแล้วเก็บไว้”

          “ไม่ได้ พ่อกำนันไม่ชอบของเก่าๆ เอ็งน่ะได้เสื้อผ้าใหม่แล้วไม่ต้องห่วงของเก่าหรอก ของใหม่ๆ สวยๆ ทั้งนั้น”

          “จ้ะ”

          “อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ใช้เป็นใช่มั้ยฝักบัวน่ะ”

          “ใช้เป็นจ้ะ”

          “เออดี แต่งตัวเสร็จแล้วออกไปหาข้าข้างนอก จะหาข้าวให้กิน เดี๋ยวเย็นนี้พ่อกำนันกลับมาจะได้เริ่มงานเลย”

          “เออ... จ้ะ”

          นางรับคำแบบงงๆ แต่ก็จำต้องทำตามที่น้ามุกบอกทุกอย่าง ทว่าแค่เปิดตู้เสื้อผ้า หล่อนก็แทบจะเต้น เพราะชุดที่ถูกเตรียมเอาไว้ แทบจะปิดอกอวบอิ่มของหล่อนไม่มิด ท่อนล่างเป็นผ้าซิ่น หล่อนใส่ได้ แต่ท่อนบนที่เป็นคอกระเช้าตัวสั้นเหนือเอว หล่อนจะกล้าใส่ชุดแบบนี้ออกไปเดินด้านนอกได้อย่างไร ขืนออกไปแบบนี้ ลูกน้องของกำนันคงจะผิวปากล้อหล่อนไม่เลิกแน่

          ใจนางอยากออกไปถามน้ามุกว่าเตรียมชุดให้หล่อนผิดหรือเปล่า แต่นึกขึ้นได้ว่าน้ามุกบอกแล้วว่าพรุ่งนี้จะมีช่างมาวัดตัวตัดเสื้อผ้าให้ เช่นนั้นชุดพวกนี้คงได้ใส่แค่วันนี้

          ในตะกร้าข้างเคียงมีเสื้อชั้นในและกางเกงชั้นในตัวใหม่ยังไม่ได้ถูกใช้งานวางอยู่ด้วย นางหยิบมาดูก็เห็นว่าเป็นขนาดเดียวกับที่หล่อนใช้ เพียงแต่ของหล่อนเก่าและขาดจนหล่อนต้องเอาผ้าเก่ามาปะชุนกันไม่ให้หัวนมโผล่ออกมา เพราะลำพังจะซื้อใหม่ หล่อนก็ไม่กล้าบอกแม่เพราะรู้ว่าภาระครอบครัวเยอะแล้ว แต่ก็หวังว่าขายข้าวครั้งนี้แม่คงมีเงินมากพอ จากนั้นหล่อนจะลองแยบถามดู แต่ตอนนี้หล่อนได้ของใหม่ สีชมพูอ่อน มีกลิ่นหอมหน่อยๆ เพราะคงถูกซักมาเป็นอย่างดี

          นางเลือกเสื้อตัวที่ยาวสุด และเลือกผ้าซิ่นสีเดียวกัน เดินเข้าสู่ห้องอาบน้ำ ทุกอย่างหรูเกินกว่าคนฐานะอย่างหล่อนจะมีได้ แต่นี่คือบ้านของคนรวยที่สุดในตำบล แค่นี้คงไม่ทำให้กำนันจนลง

          เสื้อผ้าแต่ละชิ้นถูกถอดออกก่อนที่ร่างเปล่าเปลือยจึงเดินเข้าสู่ละอองน้ำที่กระจายออกมาจากฝักบัวด้านบน นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้อาบน้ำในห้องน้ำที่หรูขนาดนี้ หล่อนแหงนหน้ารับละอองน้ำ จินตนาการว่าตัวเองเป็นนางเอกละครที่กำลังอาบน้ำอย่างอ้อยอิ่ง มือเอื้อมคว้าแชมพูสระผมยี่ห้อดังที่หล่อนเคยอยากซื้อใช้ แต่เห็นราคาแล้วก็ไม่กล้า แต่วันนี้หล่อนได้มีโอกาสใช้แล้ว

          “อืม... หอมจัง”

          แชมพูสระผมกลิ่นกุหลาบหอมอบอวลไปทั้งห้องอาบน้ำ จากนั้นนางก็เอื้อมกดสบู่เหลว “อืม... กลิ่นกุหลาบเหมือนกัน”

          หล่อนยิ้มอย่างมีความสุขขณะค่อยๆ บรรจงลูบไล้ฟองนุ่มบนผิว นึกบอกตัวเองว่าไม่มีอะไรน่ากลัวเลยสำหรับค่ำคืนแรกที่หล่อนต้องมานอนบ้านคืนอื่น มาทำหน้าที่เป็นคนรับใช้เพื่อขัดดอก ตั้งแต่เหยียบย่างเข้ามาบนเรือนกำนันอัฐ มีห้องนอนสวยๆ มีเสื้อผ้าดีๆ ใส่ และมีห้องอาบน้ำที่หรูสุดในชีวิต ต่อจากนี้ก็คงไม่น่ากลัว