All Chapters of พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง: Chapter 31 - Chapter 40

“นายหญิงของเราพึ่งจะออกเดินทางท่องเที่ยวไปเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้เองค่ะ”รอยยิ้มของแอชตันพลันแข็งค้างอยู่บนใบหน้า เขาไม่อยากเชื่อสิ่งที่กำลังได้ยินอยู่เลย เขาคิดว่าสตรีเบื้องหน้าของเขากำลังโกหกอยู่อย่างแน่นอน“เช่นนั้นข้าจะมาพบนางใหม่ในวันหลังก็แล้วกัน..”แอชตันก้มหน้าลงพร้อมกับเดินออกไปจากโรงแรมที่แสนหรูหราของเฟรญ่า ข่าวคราวเรื่องที่เขาสละตำแหน่งแกรนด์ดยุคให้กับน้องเขยนั้นโด่งดังมากทีเดียว แต่คนอื่นจะพูดคุยเช่นไรก็ไม่นับว่าเป็นอะไรหรอก เขามาที่นี่เพราะมีจุดประสงค์เดียวเท่านั้นคือการมาหาเฟรญ่า มารับเธอไปอยู่ด้วยกันกับเขา“ไปหาเฟรมาเหรอครับท่านแกรนด์ดยุค..อ่า ไม่สิท่านแอชตัน”ข่าวเรื่องการสละตำแหน่งของแกรนด์ดยุคโด่งดังมาจนถึงที่นี่ และแน่นอนว่าใครๆ ก็รู้ว่านั่นมันไม่ใช่การสละตำแหน่งแต่เป็นการซื้อขายในราคาที่เหมาะสมต่างหาก เขาอยากจะหัวเราะออกมาให้ดังมากกว่านี้ซะเหลือเกิน เพราะในยามนี้เขาไม่ต้องมานั่งทำความเคารพกับแอชตันที่มีดีแค่ยศที่ใหญ่กว่า..เขาคือเจ้าเมืองแห่งนี้ และเขาไม่ชอบขี้หน้าแกรนด์ดยุคเลยให้ตาย หมอนี่ชอบมองหน้าเฟรญ่าด้วยแววตาที่มันน่าหมั่นไส้แปลกๆ“พี่คะ..คืนนี้เราจะพักที่ไ

บอกตามตรงว่าถึงแม้อีกฝ่ายจะเป็นองค์จักรพรรดิกับดยุคทีเซียส แต่มาร์เซลก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวอะไรเลย เขามาที่นี่เพื่อแสดงความหนักแน่นต่อความรักที่มีกับเฟรญ่า เพราะอย่างนั้นไม่มีอะไรที่จะต้องเป็นกังวลเลยด้วยซ้ำ“ข้าจะไม่ถามหรอกว่าที่ผ่านมา เจ้าและน้องสาวของข้าพบเจอกันได้อย่างไร ข้ารู้ว่าข้าห้ามการคบหากันในครั้งนี้ไม่ได้ มาร์เซล..ในช่วงวัยเด็กเฟรย่าพบเจอกับความลำบากมามากทีเดียว เรื่องนี้เจ้าอาจจะยังไม่รู้..”“ข้าทราบครับท่านดยุค นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เราทั้งสองคนพบกันเลย เฟรญ่ามีเรื่องทุกข์ใจในแบบที่นางบอกกล่าวกับใครไปก็คงจะไม่เข้าใจนาง แต่ข้าสามารถทำความเข้าใจกับเรื่องราวที่มันเหลือเชื่อพวกนั้น และข้าไม่คิดจะเป็นผู้นำหอคอยหรือว่าคาดินัน อะไรทั้งนั้น ข้าจะเป็นแค่ทหารรับจ้างคนหนึ่งที่มีเวลาอยู่กับภรรยาคนสวยของข้ามากกว่าใครทั้งนั้น”คำตอบของมาร์เซลทำให้ทั้งคาเตอร์และมาทอส นิ่งอึ้งไปพร้อมๆ กัน มาทอสต้องการพูดคุยกับมาร์เซลเป็นการส่วนตัว เพราะอย่างนั้นเขาก็เลยให้เจนนีสพาเฟรญ่าออกไปก่อน“แล้วตาแก่ที่วิหารจะยินยอมอย่างนั้นหรือ”“พวกเขาทำอะไรข้าไม่ได้อยู่แล้วครับ ไม่มีใครหน้าไหนมาบัง

เฟรญ่านั่งลงบนม้านั่งในสวนของคฤหาสน์ ดวงตาสีครามช้อนขึ้นมามองท้องฟ้าก่อนจะยกแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่ม บอกตามตรงว่าตั้งแต่ที่มาร์เซลเดินทางออกไป เธอรู้สึกใจคอไม่ดีเลย แน่นอนว่าเธออยากจะหลบหนีออกไปจากทีเซียส เพื่อตามไปช่วยเหลือเขาและตามไปช่วยเหลือผู้คนในโรงแรมของเธอ แต่ก็มีคำถามเกิดขึ้นในใจว่าเธอทำอะไรได้บ้างล่ะ พลังเวทหรือการต่อสู้ เฟรญ่าก็ล้วนแล้วแต่ไม่เคยเรียนมาก่อน เธอไม่มีความสามารถอะไรสักอย่าง จะไปที่นั่นก็มีแต่ทำให้มาร์เซลต้องเป็นห่วงเพราะอย่างนั้นการรอคอยด้วยความทรมานใจอยู่ที่นี่น่าจะดีกว่า“เฟร..”ลิเวียเดินเข้ามานั่งลงตรงข้ามเฟรญ่าด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ไร้วี่แววความกังวลบนใบหน้าของลิเวียจนเฟรญ่าเองก็อดแปลกใจไม่ได้“อย่ามองหน้ากันแบบนั้นสิเฟร สามีออกรบ ภรรยาที่ไหนจะไม่เป็นห่วง เพียงแต่สิ่งที่เจ้าจะต้องมีมันคือความเชื่อมั่น เชื่อมั่นในตัวของคนรักสักหน่อยสิเฟร อีกอย่างเพราะว่าข้าคือจักรพรรดินี เมื่อองค์จักรพรรดิเดินทางไปออกรบ ข้าจะมามัวเสียใจไม่ได้ สิ่งที่ข้าต้องทำมีมากมาย และข้าก็จะต้องเป็นตัวแทนของคาร์เตอร์ในการดูแลเมืองหลวงและพระราชวัง ทั้งเดียลอร์ลและสามีของเรา จะไม่เป็

แครอลลีนยกมือขึ้นมาปิดปากเพื่อเก็บกักเสียงไอ นางมองดูหมู่บ้านที่กำลังถูกควันสีดำปกคลุม ใครจะอยู่ก็อยู่ไปเถอะแต่นางไม่คิดจะอยู่สถานที่เช่นนี้หรอก ในมือของแครอลลีนถือถุงเงินที่ขโมยมาจากพี่ชายเอาไว้ เธอจับมือของท่านแม่เอาไว้แน่นพร้อมกับเร่งฝีเท้าเพื่อที่จะวิ่งหนีออกไปจากที่นี่ท่านพี่แอชตันหายตัวออกจากบ้านหลายวันแล้ว เธอและท่านแม่เป็นห่วงท่านพี่มาก แต่ทว่าอาการเจ็บป่วยของชาวเมืองนั้นเริ่มร้ายแรงมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับโรคระบาดที่ท่านแม่เคยเล่าให้ฟัง เราสองแม่ลูกตัดสินใจอยู่นานก่อนจะพากันหลบหนีออกมา“นี่เรา..ไม่ได้ทำผิดใช่ไหมแคลร์ แอชตันไปไหนก็ไม่รู้ บางทีพี่ชายของเจ้าอาจจะยังอยู่ที่เดียลอร์ลก็ได้”“ท่านแม่ เราทำถูกแล้วค่ะท่านไม่ต้องเป็นกังวลไป พี่อาจจะทิ้งเราแล้วหลบหนีไปก่อนหน้านั้นก็ได้ ไม่ว่าจะเรื่องไหนพี่ก็มักนึกถึงเราสองคนเป็นเรื่องสุดท้ายอยู่แล้วนี่ เงินพวกนี้ก็เหลือไม่ถึงครึ่งที่ขายบรรดาศักดิ์ไปด้วยซ้ำ มันคือเงินในจำนวนที่เราสองคนควรจะได้นี่คะ อย่ามัวพูดมากอยู่เลย เราทั้งสองคนควรจะรีบวิ่งให้เร็วมากกว่านี้อีกไม่ไกลจะถึงถนนแล้ว อาจจะมีรถม้าวิ่งผ่านมา เราเดินทางไปที่เมืองหลวงกันเถ

“กอดได้รึเปล่าครับ.”“มาร์เซลเจ้ากำลังกอดข้าอยู่”“อ่า..เช่นนั้นข้าจูบได้รึเปล่า”เฟรย่าขมวดคิ้วเล็กน้อย“เราจูบกันเกินสิบครั้งแล้วนะมาร์เซล”ใบหน้าของเขาขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อเล็กน้อย ให้ตายเถอะเฟรญ่าน่ารักชะมัดเลย“มาร์เซล ข้าถามเจ้าบ้างได้รึเปล่า”เขาพยักหน้าพร้อมกับดึงเธอไปกอดเอาไว้แนบอก“เราทำมากกว่าการนี้ได้ไหม ทำมากกว่า การจูบน่ะ”เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนหยักยิ้มที่มุมปาก มาร์เซลอุ้มเฟรญ่าขึ้นมาในทันทีแล้วพาเธอเดินตรงมาที่เตียงนอน“ได้แน่นอนครับ ได้หลายครั้งเลยล่ะ..”เฟรญ่าขบเม้มริมฝีปากเบาๆ นี่เรากำลังเขินกันไปกันมาแต่ถึงอย่างนั้นร่างกายก็โอบกอดกันแนบแน่นไม่คิดปล่อยมือชุดนอนของเธอถูกถอดออกไปจากศีรษะ พร้อมกับชุดนักบุญที่เขาสวมอยู่ ริมฝีปากอุ่นร้อนหว่านพรมไปมาบนร่างกายของเธอ ลิ้นอุ่นเลียลงมาบนยอดอก ก่อนดูดดึงหนักๆ ไม่ก็งับแรงๆ พอให้สะดุ้งตาม ปลายนิ้วของเขาวนเบาๆ ที่รอยแยกกลางกาย ก่อนจะกรีดมันไปมาเพื่อขยี้ลงบนเม็ดสีทับทิมที่นูนเด่นขึ้นปลายยอดอกสั่นระริกถูกเคล้นคลึงส่งผลให้ร่างกายของเธอรู้สึกสะท้านวาบขึ้นมา ริมฝีปากของเขาย้ายไปกระทำอยู่บนยอดอกอีกข้าง ขณะที่ใช้ปลายนิ้วหยอกเย้าข้