All Chapters of พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง: Chapter 41 - Chapter 50

คราแรกมาร์เซลนั้นไม่มั่นใจในสิ่งที่เขาสันนิษฐานเอาไว้ในใจ ทว่าเมื่อเขาเห็นกลุ่มควันสีดำที่เคลื่อนไหวอยู่ด้านนอกหน้าต่างห้องนอนของเฟรญ่า เขามีความแน่ใจในทันทีว่าการหายตัวไปของแอชตันเกี่ยวข้องกับไอขุ่นมัวพวกนั้นแน่ๆโชคดีที่เขามาที่นี่ ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรกับเธอ ทว่าอีกนัยหนึ่ง มันราวกับว่านี่คือการจงใจ..แอชตันอาจจงใจให้เขามองเห็นควันพวกนั้นเพื่อให้เขาพาเฟรญ่าไปด้วย หากทุกอย่างเป็นแผนการของหมอนั่นล่ะ เขาจะทำเช่นไร..ในชีวิตของมาร์เซล เขาสูญเสียทุกอย่างได้ทั้งหมดยกเว้นเฟรญ่า เขาเสียเธอไปไม่ได้ ไม่ว่าด้วยเรื่องอะไรก็ตาม..มาร์เซลกล่อมเฟรญ่าจนหลับ เขาเดินทางไปที่พระราชวังเพื่อเล่าเรื่องทั้งหมดให้กับท่านดยุคมาทอสได้รับฟังมาทอสยกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆ ดวงตาสีครามของเขาฉายแวววูบไหวและไม่มั่นใจ“หมายความว่า..เฟรญ่าเคยตายไปแล้วครั้งหนึ่งอย่างนั้นหรือ? นางถูกแอชตันทรมานจนตายแล้วก็..ย้อนเวลากลับมาอีกครั้ง ข้าพูดได้เลยว่าหากข้าได้ฟังเรื่องนี้จากผู้อื่น แน่นอนว่าข้าจะไม่เชื่ออย่างเด็ดขาด แต่เพราะว่านี่เจ้าเป็นคนเล่า”มหาจอมเวทแห่งยุคเล่าเรื่องที่เหนือธรรมชาติให้เขาได้ฟัง และเรื่องนั้นม

วันนี้คือวันที่ทุกอย่างเตรียมพร้อมสำหรับการระเบิดเดียลอร์ลเพื่อให้ไอขุ่นมัวจางหายไป หลังจากนั้นแผนการในชั้นต่อไป มาร์เซลและคนของเขาจะบุกขึ้นไปบนเขา ทหารบางส่วนจะมาคุ้มกันและส่งพวกเขาไปให้ถึงบนเขา ที่ที่ประตูของเผ่าปีศาจเปิดออกมา แล้วหลังจากนั้นมาร์เซลจะทำการปิดประตูนั้นทว่าในระหว่างที่เรากำลังจะทำการระเบิดเดียลอร์ล มาร์เซลก็หายตัวไปพร้อมกับใบหน้าที่ตื่นตระหนก เขาและทหารที่ใจคอไม่ดีรีบกลับมาที่ค่ายของเราเพื่อมาตรวจตราหาสิ่งที่ทำให้มาร์เซลไม่ปกติเท้าทั้งสองข้างของคาร์เตอร์หยุดลงตรงหน้ากระโจมที่พักของมาร์เซล เขารู้เรื่องที่เฟรญ่าเดินทางมาที่นี่แล้ว และเขาก็ค่อนข้างเคารพการตัดสินใจของมาร์เซลเป็นอย่างดี แต่ต่อให้มองเห็นด้วยสายตาของตัวเอง คาร์เตอร์ก็ไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าอดีตแกรนด์ ดยุคจามินและไอขุ่นมัวพวกนั้นจะหลอมรวมร่างกายเป็นหนึ่งเดียวกัน“ไม่ยักรู้ว่าองค์จักรพรรดิก็ทรงอยู่ที่นี่ด้วย ไม่พบเจอกันนานมากเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”“ข้าไม่ต้องการรับคำทักทายจากต้นเหตุที่ทำให้เดียลอร์ลอยู่ในสภาพเช่นนี้หรอกนะ”...เขาไม่ได้ทำสักหน่อย ไอขุ่นมัวพวกนั้นปกคลุมเดียลอร์ลเอาไว้ก่อนที่เขาจะยกร่างกายนี้ให้ปีศาจซ

สองเท้าของมาร์เซลกำลังวิ่งขึ้นไปยังยอดเขา ที่นี่มีควันสีดำมากเกินไปทำให้ไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ เพราะอย่างนั้นเขาถึงไม่สามารถใช้เทเลพอทในการเดินทางได้เลย มันทรมานและไอขุ่นมัวเหล่านี้ทำให้รู้สึกสะอิดสะเอียนและทำท่าจะหมดแรงลงไป เขาต้องร่ายเวทป้องกันตลอด และเมื่อเขาเดินทางมาถึงที่ยอดเขาแห่งนี้ เมื่อเขามองเห็นประตูสีดำที่กำลังเปิดอยู่ มาร์เซลก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขามองหน้ากับวินเพื่อให้คนของเขาแยกย้ายไปกันยืนล้อมรอบประตูที่กำลังมีควันสีดำพวยพุ่งออกมาต้องทำให้เดียลอร์ลถูกปกคลุมไปด้วยกลุ่มควันสีดำซะก่อน ราชาปีศาจถึงจะพาพวกพ้องออกมาและยึดเอาเดียลอร์ลแปรเปลี่ยนเป็นเมืองปีศาจอย่างนั้นสินะ“นายท่านครับ..”ไอเดนเรียกเขาด้วยความเป็นห่วงเมื่อหมอนั่นมองเห็นเลือดกำเดาที่กำลังไหลออกมาอย่างช้าๆมาร์เซลยกมือขึ้นมาเพื่อเช็ดเลือดเหล่านั้นอย่างลวกๆ หากไม่ทำการปิดประตูนี้ลง จักรวรรดิจะมีภัยอย่างแน่นอน มันจะไม่มีโอกาสให้สอง สาม หรือสี่ให้กับเขา มีแต่ต้องทำให้สำเร็จเท่านั้นแรงระเบิดทำให้กลุ่มควันจางหายก็จริง แต่ในระยะเวลาไม่นานควันสีดำก็พวงพุ่งออกมาจากประตูบานนั้น พร้อมกับปกคลุมท้องฟ้าใหม่อีกครั้ง

คาร์เตอร์มองเฟรญ่าที่กำลังนอนหลับอยู่ เขาอยู่ในสภาพที่บาดเจ็บสาหัสมากพอสมควร ปกติแล้วเรื่องการต่อสู้หรือการออกรบ เขาล้วนแล้วแต่ทำมันได้ดีมากทีเดียวแต่เพราะการสูดดมไอขุ่นมัวเหล่านั้นทำให้เขาหมดแรง ซึ่งมันทรมานมากที่เขารับรู้เรื่องราวต่างๆ มากกว่าแต่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยแม้แต่นิดเดียวเขามองเห็นว่าเฟรญ่า นางแตกสลายมากแค่ไหนกับการที่นางลงมือจัดการกับต้นตอของเรื่องนี้ เฟรญ่าในสายตาของคาร์เตอร์เหมือนคนที่เผชิญหน้ากับความเจ็บปวดเจียนตาย ทั้งๆ ที่นางควรจะดีใจเมื่อแอชตันตายไป แต่นางก็ยังร้องไห้ออกมาไม่หยุด ในช่วงเวลาที่นางลงมือทำร้ายแอชตันเฟรญ่าก็ยังร้องไห้ออกมามันเป็นเพราะว่าเฟรญ่า น้องสาวของเขานั้นจิตใจดีมากเกินไป นางไม่เคยทำร้ายคนอื่นมาก่อนเลย แล้วไอ้เวรนั่น..ไอ้แอชตันจะต้องทำร้ายเฟรญ่าหนักหนาสาหัสมากแค่ไหน คนที่ไม่เคยทำร้ายคนอื่นแม้แต่ปลายเล็บอย่างเฟรญ่า ถึงได้ลุกขึ้นมาเพื่อจัดการหมอนั่นด้วยความเจ็บปวดมากมายขนาดนั้น“เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอกพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทอย่าได้วิตกกังวลมากเกินไปเลย”มาร์เซลปลอบใจองค์จักรพรรดิที่กำลังโมโหตัวเองอยู่ เขาพบเจอสภาพของค่ายทหารที่อาบไปด้วยเลือด พร้อมก

การรอคอยสำหรับมาร์เซลนั้นถือเป็นความทรมานมากเกินกว่าที่เขาจะคาดคะเนเอาไว้ซะอีก เขาไม่เคยรู้จักความรักมาก่อนเลย ยิ่งไม่เคยรักใครและทุ่มเทกายใจให้ขนาดนี้ เราทั้งคู่ตั้งใจว่าจะแต่งงานกันหลังจากนี้ ตั้งใจอย่างแรงกล้าว่าเฟรญ่าจะเป็นเจ้าสาว ส่วนเขาจะเป็นเจ้าบ่าว ในงานแต่งที่ยิ่งใหญ่มากที่สุดในจักรวรรดิ เขาและเธอจะสร้างครอบครัวเล็กๆ ด้วยกัน พร้อมกับนั้นลูกของเขาคงจะน่ารักมากทีเดียวเพราะว่าเฟรญ่าชอบเด็ก ทว่าในยามนี้ เธอก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลย..ในค่ำคืนที่ดวงจันทร์ลอยเด่นบนนภา มาร์เซลจุมพิตลงไปบนหลังฝ่ามือของเฟรญ่า ก่อนที่เขาจะหลับตาลงเพื่อเฝ้าอธิษฐานจากใจจริง“ตื่นขึ้นมาเถอะมา กลับมาเพื่อให้ข้าได้บอกรักเจ้าจะได้รึเปล่า ได้โปรดเถอะ..กลับมาหาข้าอีกครั้ง..”น้ำเสียงของเขามันเต็มไปด้วยความสั่นเครือ หยาดน้ำตาเปียกชุ่มอยู่บนมือของเฟรญ่า ท่ามกลางห้องที่เงียบงัน มีเพียงเสียงสะอื้นของมาร์เซลเท่านั้นที่ดังออกมา“...มาร์เซล อย่าร้อง”ดวงตาของเขาเบิกกว้างออกมาในทันทีที่ได้ยินเสียงที่แสนคิดถึง และเมื่อมาร์เซลเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเขาก็พบเจอกับดวงตาสีครามที่กำลังจ้องมองใบหน้าของเขาอยู่ บนดวงหน้างามล้ำยิ่งกว่