All Chapters of พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง: Chapter 11 - Chapter 20

มาร์เซลดีดนิ้วเบาๆ สัญญาที่เฟรญ่าประทับตราลงไปก็หายวับไปกับตา เขาอุ้มเธอขึ้นมาในอ้อมแขนอีกครั้ง ไม่รู้ทำไมเหมือนกันมาร์เซลคิดว่าเขาชอบในช่วงเวลาที่เฟรญ่าอยู่ในอ้อมแขนของเขามากที่สุด เพราะมันดูเหมือนกับว่าเธอเป็นของเขาทั้งที่โอกาสเช่นนี้ไม่ได้มีมาบ่อยๆ และเขาตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่ยอมให้เธอหลุดมือไปไหน แต่ทว่าในยามนี้เปลือกตาของเธอกำลังปิดสนิท และเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอพวกนั้นมันทำให้เขารู้แล้วว่าตัวเองนั้นพลาดโอกาสทองไปซะแล้วเธอหลับ..และเขาไม่ได้ใจร้ายถึงขนาดที่จะล่วงเกินเธอในตอนหลับ เพราะเขาอยากจะให้ในช่วงเวลาที่เรากระทำเรื่องราวที่ลึกซึ้ง ทั้งเธอและเขาต่างก็รับรู้เรื่องราวเหล่านั้นไปด้วยกันมาร์เซลวางเธอลงบนที่นอน เขาดึงผ้าขึ้นมาห่มให้เฟรญ่าก่อนที่ตัวเองจะล้มตัวนอนลงข้างๆ เธอ ดวงตาสีทับทิมของเขาจ้องมองไปยังดวงหน้างามที่ในยามนี้เธอกำลังหลับอย่างสบายภายใต้อ้อมกอดของเขา..เธอเหมือนกับลูกแมวตัวน้อยสีขาวที่เขาเคยเลี้ยงเอาไว้เลย..มาร์เซลขยับรอยยิ้มพรายก่อนที่เขาจะค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงอ่า..เธอดื่มเก่งมากกว่าที่คิดเอาไว้ เพราะอย่างนั้นคราวหน้าเห็นทีว่าจะต้องใช้สุราที่มีฤทธิ์แรงมากกว่านี้ซ

เฟรญ่าก้มหน้าลงเล็กน้อย เธอสัมผัสได้ถึงเหงื่อเย็นๆ ที่ไหลชุ่มออกมาจากแผ่นหลังได้อย่างชัดเจน มือของเธอกำลังสั่นไหวเพียงเพราะเธอได้ยินเสียงของแอชตันความหวาดกลัวไม่จางหายไปเลยในใจ มันทรมานมากกว่าที่คิดเอาไว้เสียอีก นี่คือเหตุผลหลักที่เธอหลบหนีออกมาอยู่ที่นี่ เพราะเธอยังไม่มีความกล้ามากพอที่จะเผชิญหน้ากับเขา เธอเป็นคนขี้ขลาดและหวาดกลัวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ในวัยเด็กเธอถูกทรมานโดยแม่เลี้ยง..กว่าจะผ่านมาได้ แต่กลับต้องพบเจอสามีที่ทรมานเธอไม่แตกต่างกัน แค่ได้ยินเสียงของเขาภาพในวันนั้นก็กลับขึ้นมาฉายชัดอยู่ในหัววันที่เธอร้องไห้แล้วอ้อนวอนให้เขาอย่าทำร้ายเธอ เธอหลบหนีไม่สำเร็จ เฟรญ่าพยายามวิ่งหนีด้วยขาที่มันไม่ปกติของเธอ แต่เพราะเธอมีสภาพเช่นนั้นทำให้การวิ่งหนีมันเป็นไปอย่างเชื่องช้า เขาวิ่งตามมาที่ด้านหลังก่อนจะกระชากผมของเธออย่างเต็มแรงด้วยความโกรธ“แอชตัน..ปะ..ปล่อยข้าไปไม่ได้เหรอ ท่านไม่ได้รักข้าแล้วนี่ ท่านมีภรรยาใหม่และนางกำลังมีลูกให้ท่าน ข้าสัญญาว่าจะยอมหย่าแต่โดยดีเพื่อให้นางได้รับตำแหน่งแกรนด์ ดัชเชสจามิน เพราะอย่างนั้น..ท่านปล่อยข้าไปเถอะนะ”แววตาของเขามันไม่ใช่แววตาของแอชตันที่เธอร

ใบหน้าในยามที่เฟรญ่าเล่าถึงการเดินทางมันเต็มไปด้วยร่องรอยของความสุข มาร์เซลคิดว่าเธอน่าจะชอบการเดินทางท่องเที่ยวมากทีเดียว“ในเมื่อพี่มีความสุขมากขนาดนั้นแล้วทำไมถึงอยู่ที่นี่ล่ะครับ หลังจากที่เราจัดการเรื่องการแต่งงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว พี่ช่วยพาข้าเดินทางไปเรื่อยๆแบบที่พี่ชอบได้หรือไม่”มือที่ถือไม้เท้าอยู่พลันกำแน่นมากขึ้นกว่าเดิม เธอชอบที่ตัวเองได้เดินทางไปเรื่อยๆ และหากว่าดีแลนไม่แนะนำให้เธอซื้อโรงแรมที่นี่ ในบางทีเธออาจจะท่องเที่ยวไปไกลมากกว่านี้แล้วก็ได้ริมฝีปากบางแย้มยิ้มราวกับกลีบดอกไม้ที่ผลิบาน“หากว่าเรื่องต่างๆ เสร็จเรียบร้อยแล้ว เจ้ายังอยากอยู่กับข้าอยู่ เรา..ไปเป็นนักเดินทางด้วยกันก็ได้”ต้องแบบนี้สิ ต้องพาเธอออกไปจากที่นี่ ให้ไกลมากที่สุดเพื่อที่เขาจะได้ทำลายเมืองนี้ให้สิ้นซาก..และเฟรญ่าจะต้องไม่รู้เรื่องนั้น“ข้ามั่นใจว่าข้าไม่มีวันที่จะไม่ชอบพี่หรอก อีกทั้งในทางกฎหมาย พี่ถือเป็นภรรยาของข้าแล้วนะครับ ข้าจะไม่ชอบภรรยาตัวเองได้ยังไง”เมื่อเขาพูดเรื่องทะเบียนสมรสออกมา เฟรญ่าได้แต่หันมองไปทางอื่น แต่ที่มุมปากของเธอยังยกขึ้นสูงด้วยความเขินอาย เมื่อถึงโรงแรมแน่นอนว่าบรรยาก

ทำไมเขาจะต้องทนในเรื่องพวกนั้นด้วยล่ะ หากว่ามีใครมามองเธอด้วยสายตาดูถูกหรือมาพูดดูแคลนเธอให้เขาได้ยิน ก็จัดการฆ่าคนพวกนั้นซะก็สิ้นเรื่อง..แต่ในอีกแง่มุมมันทำให้มาร์เซลมองเห็นความกังวลใจของเฟรญ่าได้อย่างชัดเจนมากยิ่งขึ้น เขาไม่ได้มองว่าเธอมีข้อผิดพลาดตรงไหนเลย เรื่องขาข้างซ้ายของเธอ หากว่าเธอเดินไม่สะดวก เช่นนั้นเขาอุ้มเธอเดินก็ได้นี่..“ข้าไม่สนใจคำพูดของคนอื่นและไม่สนใจในความหมายของสายตาที่คนพวกนั้นจะมองมาที่ท่านอยู่แล้ว..อ่า ไม่สิข้าสนใจหากว่าคนพวกนั้นมองพี่ในแบบที่พวกเขามีอาการตกหลุมรักน่ะ”เฟรญ่าไม่รู้จะดีใจหรือว่าเสียใจกับคำตอบนั้นของมาร์เซลดี เธอก้มหน้าลงเล็กน้อยและพยายามเบนสายตามองไปทางอื่น“มีคนที่..ดูถูกเรื่องขาของพี่อย่างงั้นเหรอครับ บอกข้ามาได้ไหมว่ามันผู้นั้นเป็นใครที่ทำให้พี่ไม่มั่นใจในตัวเองขนาดนี้”เธอจะบอกเขาได้อย่างไรกันว่าคนที่ทำให้เธอสูญเสียความมั่นใจคือแม่และน้องสาวของแอชตัน เพราะว่ามันเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นมาในก่อนที่เธอจะได้ย้อนเวลามานี่“ข้าไม่ได้มีสภาพเช่นนี้มาตั้งแต่เด็ก ในตอนที่รถม้าประสบอุบัติเหตุ หมอบอกว่าขาของข้ามันอาจจะกลับมาเดินไม่ได้ด้วยซ้ำ..และข้าดี

ใบหน้าหวานแดงซ่านด้วยความรู้สึกมากมายที่ถาโถมเข้ามา ริมฝีปากสั่นระริกเช่นเดียวกันกับต้นขาที่กำลังสั่นไหว ริมฝีปากของมาร์เซลหว่านพรมไปตามแผ่นหลังที่เปลือยเปล่าของเธออย่างไม่นึกรังเกียจ เขาจุมพิตลงไปบนแผลเป็นเหล่านั้นเพื่อจะบอกกล่าวกับเธอว่าร่างกายของเธอไม่ได้เป็นปัญหาเลยสักนิดเดียวเฟรญ่าสะดุ้งเฮือกเมื่อท่อนขาของเขาขยับมาเรียงตัวซ้อนกัน เขาถ่างขาเธอออกเล็กน้อยเพื่อให้ดวงตาสีทับทิมของเขาจ้องมองให้เห็นชัด ก่อนจะจับยัดส่วนนั้นเข้าไปในช่องทางสีชมพูระเรื่อนั่นเบาๆ“อะ..อึ่ก มาร์เซล อ๊า!!..”เธอกรีดร้องออกมาด้วยความทรมานในวินาทีที่ส่วนนั้นของเขาแทรกผ่านร่างกาย มันเหมือนกับร่างกายของเธอถูกฉีกทึ้งออกจากกัน เขาขยับเอวเบาๆ เพื่อดันให้มันสอดลึกเข้ามาตามที่ใจของเขาต้องการทว่าในใจของเขาก็อดสงสารเฟรญ่าไม่ได้ ไหล่ทั้งสองข้างของเธอสั่นระริกและหากเขาเดาไม่ผิดนางคงกำลังเจ็บปวดจนร้องไห้ออกมา ให้ตายเถอะเขาเคยภูมิอกภูมิใจที่ส่วนนั้นใหญ่โตมากกว่าใคร แต่ในวันนี้ในใจของมาร์เซลเขาอยากจะให้มันย่อขนาดได้เหลือเกินเพราะส่วนนั้นของเธอมันคับแคบมากเกินทำให้ความเจ็บปวดหลั่งไหลออกมาเป็นสายเลือดสีจางๆ จากจุดที่เชื่อมต