All Chapters of พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง: Chapter 21 - Chapter 30

แอชตันยืนอยู่ที่ด้านหน้าบ้านของเฟรญ่า เมื่อวานเขาเห็นเธออยู่ที่นี่ ถึงแม้จะอยู่กับ..เด็กหนุ่มหน้าละอ่อนนั่นก็ตามทีเท่าที่ถามเรื่องราวของเฟรญ่ามาจากบารอนดีแลน เธอคือเจ้าของโรงแรมแห่งหนึ่งที่นี่ และอยู่ที่เดียลอร์ลมาสองปีแล้ว แสดงว่าหลังจากที่ดยุคทีเซียสส่งจดหมายมาถอนหมั้น เฟรญ่าก็ออกเดินทางเลยอย่างนั้นสินะ เขาคิดว่าเธออยู่ที่เมืองหลวงแล้วหลีกเลี่ยงการพบเจอเขาซะอีก ที่ไหนได้เธอหลบหนีเขาออกมาจากเมืองหลวง แล้วมามีคนรักใหม่เป็นเด็กหนุ่มท่าทางไม่รู้เรื่องผู้นั้นจะโง่ก็ให้มันมีขอบเขตหน่อยสิ! นี่เธอทิ้งเขา ทิ้งแกรนด์ ดยุคไปหาเด็กหนุ่มที่เป็นทหารรับจ้างเนี่ยนะ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆแอชตันเดินวนไปมาที่ด้านหน้าบ้านของเฟรญ่า ทว่าในระหว่างนั้นก็มีพนักงานที่โรงแรมเดินไปไขกุญแจที่บ้านหลังนั้น“อ่า..เฟรญ่านางอยู่ที่ไหนอย่างนั้นหรือ”ดีน่าก้มหน้าลงเล็กน้อย เมื่อวานเธออยู่ร่วมงานเทศกาลเก็บเกี่ยว แล้วท่านเจ้าเมืองก็แนะนำแกรนด์ดยุคที่มาช่วยในการดูแลเมืองเป็นการชั่วคราว ทำให้เธอรู้จักใบหน้าของชายผู้นี้“เมื่อคืนนายหญิงนอนค้างที่โรงแรมค่ะ ช่วงนี้งานที่โรงแรมเยอะมากพอสมควร นายหญิงคงจะไม่ได้กลับบ้านอีก

กล้ามเนื้อบนใบหน้าของแอชตันเกร็งขึ้นมาเล็กน้อย เขาหลับตาลงเพื่อหลบหนีบรรยากาศที่แสนอึดอัดนี้“..เฟร ทำไมเจ้าถึงคิดว่าข้าจะทนไม่ได้ล่ะ เจ้ารู้หรือไม่ว่าในยามนี้ข้ายังไม่ได้ส่งหนังสือถอนหมั้นให้แก่ดยุคทีเซียสเลย ถึงแม้ว่าเขาจะยึดสิทธิ์ในการถือครองเหมืองเพชรของข้าไป แต่ข้าก็ยินยอมเพื่อให้สัญญาหมั้นหมายของเรามันยังอยู่ ถึงแม้ว่าเจ้าจะยังไม่ได้เขียนชื่อลงไปก็ตาม ข้ามาที่นี่เพราะจามินลำบากมาก ประชาชนที่นั่นไม่มีเงิน และข้ามาที่นี่เพื่อหาเงินกลับไปฟื้นฟูแกรนด์ดัชชีของข้า ทั้งๆ ที่หากข้าเขียนชื่อตัวเองลงไปบนหนังสือถอนหมั้นข้าก็จะได้เงินปันผลจากเหมืองเพชร ถึงแม้ว่ามันจะไม่มากมายแต่มันก็เพียงพอต่อประชาชนทุกคนของข้า เฟร..ข้าเสียอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เจ้า”คำหวานที่อาบเคลือบด้วยยาพิษฤทธิ์ร้อนแรง แค่เพียงเธอยื่นมือไปสัมผัสทั่วทั้งร่างกายของเธอก็จะทรมานจากพิษที่แสนร้ายแรงนั้นจนตาย“แอชตัน เจ้ากับข้ามันจบไปแล้ว และข้ามีคนรักใหม่เรียบร้อยแล้ว เรื่องที่เจ้ากำลังทำมันไร้สาระ ข้าไม่สนใจชีวิตของประชาชนในแกรนด์ดัชชีของเจ้าหรอก ไม่ต้องหยิบยกเรื่องนั้นขึ้นมาพูดคุย ในตอนนี้เอาเป็นว่าข้าไม่คิดจะกลับไปคบหากับท่าน.

รถม้าเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ เพื่อเดินทางออกจากเมืองเล็กๆ ในหุบเขาอย่างเดียลอร์ล กระเป๋าของเฟรญ่ามันมีขนาดเล็กมากกว่าที่มาร์เซลคิดเอาไว้เยอะมากพอสมควรเลย เขาคิดว่าสัมภาระของเธอจะมากมายกว่านี้ซะอีก แต่ปรากฏว่ามีกระเป๋าเสื้อผ้าขนาดเล็กหนึ่งใบและกระเป๋าใส่เครื่องประดับอีกหนึ่งใบ..บนใบหน้างามแย้มยิ้มออกมาด้วยความยินดี เธอดีใจที่ได้กลับมาทำในสิ่งที่อยากทำอีกครั้ง นั่นคือการเดินทางท่องเที่ยวไปเรื่อยๆ“บ้านของเจ้าอยู่ไกลจากเมืองหลวงมากรึเปล่ามาร์เซล”เขายกมือขึ้นมาลูบผมของเธอเบาๆ ก่อนจะจุมพิตลงไปบนหน้าผากขาวเนียนด้วยความรักใคร่“ไม่ไกลจากเมืองหลวงมากเท่าไหร่ครับ หลังจากที่ไปบ้านของข้าแล้ว เราเดินทางไปทางใต้ดีหรือไม่ ข้ายังไม่เคยพบเห็นทะเลด้วยสายตาตัวเองมาก่อนเลย..”เธอจับมือของเขาแนบแน่นยิ่งกว่าครั้งไหนๆ หัวใจของเฟรญ่าสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน.. ความอบอุ่นกระทบเข้ามายังก้นบึ้งของหัวใจ คงจะมีเพียงคนผู้นี้คนเดียวเท่านั้นที่เธออยากจะฝากชีวิตน้อยๆ ของเธอเอาไว้กับเขา“ป่านนี้น้ำในทะเลคงจะเป็นน้ำแข็งหมดแล้ว ข้าคิดว่าหากบ้านของเจ้าไม่ไกลจากเมืองหลวงมากนัก เช่นนั้นไปที่บ้านของข้าด้วยดีหรือไม่ พ

ถึงแม้ว่ามาร์เซลจะอยากให้เฟรญ่านอนนานมากกว่านี้อีกสักหน่อย ทว่าเรามีกำหนดการที่จะต้องเดินทางกันต่อ“พี่ครับ..ต้องลุกแล้วนะ ไม่อย่างนั้นคงจะไปถึงที่บ้านของข้าช้ามากแน่ๆ”เมื่อวานเราไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย เขาและเธอใช้เพียงร่างกายเท่านั้นในการพูดคุยกัน อาจจะเพราะริมฝีปากของเรานั้นแนบชิดกันแทบจะตลอดเวลา ส่วนหนึ่งมาจากเขาด้วยที่ไม่อยากให้เธอมีโอกาสได้ซักถาม เพราะอย่างนั้นแผนการในใจของเขาคือการทรมานเฟรญ่าจนกว่านางจะหลับ..และแผนการของเขามันก็ได้ผลดีเกินคาดทีเดียว เธอหมดแรงและหลับไปตั้งแต่ตอนนั้นยันเวลานี้เฟรญ่าปรือตาขึ้นมามองหน้าของมาร์เซลที่กำลังยิ้ม เขาใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นในการเช็ดหน้าและเช็ดตามร่างกายให้เธออ่า..นี่เขากำลังทำให้เธอกลายเป็นคนที่ขาดเขาไม่ได้อยู่ใช่ไหมนะ เฟรญ่าเป็นพวกแพ้การเอาใจใส่เล็กๆ น้อยๆ อย่างมากเลยล่ะและมาร์เซลก็ดันเป็นคนแบบนั้นอยู่พอดี เป็นคนที่ขยันเอาใจใส่ในทุกการกระทำของเธอ เขาลอบมองที่ขาข้างซ้ายของเธอแทบจะตลอดเวลาเพื่อมองดูว่าเธอเจ็บปวดอยู่หรือไม่..และในยามนี้เขากำลังสวมเสื้อผ้าให้เธออยู่ เนื่องจากอากาศที่แสนเหน็บหนาวทำให้เราต้องสวมใส่เสื้อผ้าหลายชั้นมากกว่าเดิม เข

ในคฤหาสน์ที่ภายนอกดูหรูหราแต่ทว่าด้านในกลับเหมือนเธอกำลังเดินอยู่ในเมือง มีร้านค้ามากมาย ผู้คนผ่านเดินไปมาบนท้องถนนและบ้านเรือนอีกนับไม่ถ้วน เมืองแห่งนี้ดูเหมือนจะใหญ่มากกว่าเดียลอร์ลซะอีกเธอก้าวเท้าอย่างช้าๆ แต่ก็ไม่กล้าที่จะจรดฝีเท้าซ้ายลงไปอย่างเต็มแรงเท่าไหร่นัก เฟรย่าค่อยๆ ลงน้ำหนักให้มากยิ่งขึ้นในการก้าวเท้าครั้งต่อไป และเธอพบว่ามันไม่ได้เจ็บ..เธอหันหน้าไปมองมาร์เซลด้วยความตกใจจนแทบจะเก็บกักเสียงกรีดร้องเอาไว้ไม่ไหวเลยทีเดียว“ที่นี่คือโลกของนักเวทย์ครับ เป็น..เมืองที่คนใช้เวทเท่านั้นที่จะสามารถเข้ามาได้ และมีวงแหวนเทเลพล็อตที่ท่านสามารถเดินทางไปที่ไหนก็ได้ในจักรวรรดิแห่งนี้”เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามีเมืองที่น่าเหลือเชื่อเช่นนี้อยู่ เขาจับมือเธอเอาไว้ไม่ปล่อยถึงแม้ว่าเฟรญ่าจะสามารถเดินได้ด้วยขาของตัวเองแล้วก็ตามมาร์เซลพาเธอมาหยุดที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งเป็นบ้านที่มีขนาดไม่ใหญ่เท่าไหร่นัก“นี่เป็นบ้านของข้าเองครับ เสียใจด้วยที่ด้านในนั้นไม่ได้มีครอบครัวของข้าอยู่เลยแม้แต่คนเดียว..”แววตาในยามที่เขาพูดเรื่องเช่นนั้นออกมามันดูเศร้าหมองแบบที่เฟรญ่าอดจะสงสารเขาไม่ได้“เรื่องนั้นไม่เป