บททั้งหมดของ เล่ห์รักสวาทคุณอา: บทที่ 1 - บทที่ 10

‘ไม่มีพ่อกับแม่แล้วเปรมมันจะอยู่กับใคร’‘กำลังโตเลยไม่มีคนดูแลจะเสียคนเอานะ’มากมายสรรหามาพูดไม่หยุดหย่อนชีวิตหลังจากนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะต้องจัดการยังไง? แค่คิดน้ำตาเหือดแห้งก็พาลตีตื้นกลับมาอีกครั้ง ดวงตาหวานปกคลุมไปด้วยความหมองหม่นมองภาพสะท้อนของตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ตั้งแต่ศีรษะลงไปจนพ้นขอบกระจก“ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูอยู่คนเดียวได้ พ่อกับแม่หลับให้สบายเถอะนะ”เสียงเจือไปด้วยความโศกเศร้าเอื้อนเอ่ยแผ่วเบากับตัวเองถึงผู้จากลา แม้จะอาลัยอาวรณ์มากเพียงใดก็ไม่อยากให้ดวงวิญญาณของพวกท่านจากไปอย่างไม่สงบ ต่อให้ไม่มีใครต้องการแต่เธอก็ยังมีสองมือสองเท้า ภายนอกอาจจะเหมือนว่าเธออ่อนแอแต่ข้างในจิตใจนี้แกร่งยิ่งกว่าหินผา คำสอนเมื่อครั้งยังมีชีวิตของบุพการียังติดอยู่ในหัว‘จำไว้นะเปรมทุกคนมีสองมือสองเท้าหนึ่งสมองเหมือนกันหมดไม่มีใครเหนือกว่ากันทั้งนั้น ฉะนั้นจงใช้สิ่งที่มีให้เกิดคุณค่าและเกิดประโยชน์มากที่สุด ใครจะว่ายังไงก็ช่างอย่าเก็บเอามาคิดให้รกสมอง ตั้งใจเล่าเรียนไม่ใช่แค่เพื่อเชิดหน้าชูตา แต่เพื่อตัวลูกเองด้วยพ่อกับแม่ก็ให้ได้เท่านี้’“หนูไม่มีวันลืม...” และเธอไม่มีเวลาให้โอดครวญนานนักยังต้อ

ต่อมา...ดลธีกอดอกทิ้งร่างสูงพิงข้างรถยนต์ของตัวเองเขี่ยปลายเท้าลงบนพื้นเต็มไปด้วยใบไม้ใบหญ้าระหว่างใช้ความคิด กระทั่งเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก้าวเข้ามาใกล้ ถึงเปลี่ยนอิริยาบถ วาดแขนไปด้านหลังเท้ากับกระโปรงด้านหน้า“ไหนบอกว่าไปธุระแค่แป๊บเดียวไง ทำไมพึ่งมาเอาตอนนี้วะ” ยิ่งคำถามใส่เพื่อนทันทีเมื่อการันต์หยุดอยู่ตรงหน้า“ก็ไม่ได้นานอะไรนี่หว่า ไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ”ยกนาฬิกาข้อมือสีเหลืองทองของแบรนด์ดังขึ้นมาดูก็เห็นว่ายังไม่เกินสี่ทุ่มด้วยซ้ำ เขาวางท่อนแขนแนบลำตัวแล้วเตรียมจะอ้อมไปอีกฝั่ง ทว่าก็ถูกรั้งไว้ด้วยเสียงเข้มจากเจ้าของรถเสียก่อน“มึงไปทำอะไรมา?”ดลธียืดตัวตรงเผยความสงสัยออกมาทางสีหน้าและแววตาจนหมดสิ้น พลางก้าวไปยืนตรงหน้าในระยะห่างกันไม่กี่คืบจากปลายเท้าของการันต์ ด้วยความสูงที่ไม่ได้ต่างมากนัก จึงพอทำให้ทั้งสองมองเห็นแววตาของอีกฝ่ายได้ชัดเจน“ก็บอกไปแล้วว่าจะไปถามเรื่องของพี่กรณ์กับพี่วีไง”“ด้วยการไปกอดกับลูกสาวคนที่ยังไม่ทันได้เผานะเหรอวะ”“ไอ้ดล! มึงพูดดี ๆ อย่าทำให้คนอื่นเสียหาย” ตอนแรกก็คิดว่าตนเองตาฝาดที่เห็นสีหน้าบึ้งตึง แต่ดูท่าแล้วมันคงคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วแน่ ๆ“กูจะไม่พูด

และแล้วก็ถึงเวลาที่ต้องจากกันไปชั่วนิจนิรันดร์เปรมยุดากอดรูปของบุพการีทั้งสองไว้แนบอก มองควันพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าเกาะกลุ่มลอยไปเป็นสาย ยิ้มทั้งน้ำตาให้พวกท่านได้เห็นว่าตนเข็มแข็งมากแล้ว‘อยู่บนนั้นคอยดูวันที่หนูประสบความสำเร็จอย่างที่เราเคยคุยกันไว้นะคะ พ่อจ๋าแม่จ๋า’ แม้จะไม่มีเสียงตอบรับกลับมาดั่งเช่นเก่าก่อน แต่เชื่อว่าพวกท่านได้ยินความในใจสื่อออกไปอย่างแน่นอนไม่รู้ว่ายืนอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนปล่อยให้ตัวเองพาความคิดล่องลอยไปไกลแสนไกล กระทั่งสัมผัสถึงความอบอุ่นจากใครบางคนหยุดใกล้ ๆ ถึงได้เรียกสติของตนเองกลับคืนมา“ต่อไปจะทำอะไรคิดไว้หรือยัง”“อากาน!” สูดน้ำมูกขณะที่หันมาทางคนตัวสูง“อืม” เห็นดวงตาเต็มไปด้วยร่องรอยบอบช้ำทีไรเขาเหมือนจะหายใจไม่ออกทุกที!“เรียนหนังสือค่ะ” ตอบเท่าที่พอจะให้ข้อมูลได้ เพราะยังไม่แน่ใจว่าจะเลือกมาหาลัยฯ ไหนดี สมองตอนนี้คิดอะไรไม่ออกเลย“อืม เรียนนั่นแหละดี มีโอกาสก็กอบโกยความรู้ไว้เยอะ ๆ มีอะไรขาดเหลืออยากให้อาช่วยก็บอก นี่เบอร์โทรของอา”การันต์ยื่นกระดาษโน้ตเขียนด้วยลายมือของตนเองส่งให้ ปกติแล้วจะให้เป็นนามบัตรเพียงแต่ว่าเบอร์เหล่านั้นไม่ใช่ของส่วนตัว หากโ

เปรมยุดายิ่งรู้สึกไม่ชอบผู้ชายตรงหน้า ทั้งที่รู้ว่าตนเองทำอะไรลงไปบ้างแต่กลับเอาความดีเข้าตัวไปเสียหมดคนประเภทนี้เธอพึ่งเคยพบ แม้ว่าที่ผ่านมาจะคบค้าสมาคมกับเพื่อนน้อยมากแต่ก็ไม่มีใครหลงตัวเองได้เท่ากับเขาเลย“ดูพี่เขาสิเปรม ขนาดว่างานยุ่งยังมีแก่ใจนึกถึงเอ็ง ต้องทำดีกับพี่เขามาก ๆ รู้หรือเปล่า”ได้ยินป้าของหญิงสาวพูดเข้าข้างตนเอง ทิมกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างชอบใจ ความหวังเคยเลือนรางบัดนี้ได้กลับมาอีกครั้ง เมื่อผู้ใหญ่เปิดทางให้ถึงเพียงนี้อย่างไรเสียเปรมยุดาก็ต้องตกเป็นเมียของเขาแน่นอนชายหนุ่มคิดอย่างลำพองใจพลางมองหญิงสาวใบหน้านวลเนียนอมชมพูระเรื่อ ลิ้นสากแลบออกเลียเรียวปากอย่างคนคิดแผนชั่วร้ายในหัว“น้องเปรมลองดูสิว่าชอบหรือเปล่า” ถามพลางดันตัวขึ้นจากเก้าอี้เดินอ้อมมานั่งข้าง ๆ เปรมยุดาอย่างถือวิสาสะ เปิดถุงของฝากออกกว้าง หยิบชุดราคาแพงออกโชว์ให้เธอดู“คุณทิมคะ ของฝากพวกนี้เปรมขอบคุณแต่ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้” หยิบชุดจากมือเขาแล้วเก็บใส่ถุงไว้อย่างเดิม ขยับหนีออกมานั่งให้ห่าง ทั้งที่ป้ายังนั่งอยู่อีกฝ่ายไม่มีความเกรงใจเลยสักนิด นั่นเป็นเพราะผู้ใหญ่ทางเธอเห็นดีเห็นงามกับการกระทำพวกนี้ ห

แต่ดูเหมือนว่าความตั้งใจจะไม่เป็นอย่างที่คิดเลยสักนิด เมื่อเสียงเรียกจากผู้อยู่ด้านในตะโกนรั้งเอาไว้ ราวกับว่ารอคอยการกลับมาของเธอยังไงอย่างงั้น“กลับมาแล้วทำไมไม่เข้าบ้าน แดดแรงขนาดนี้เดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้งเอาหรอก”นางจันว่าแล้วก็เปิดรั้วบ้านให้หลานสาวเปรมยุดาเม้มปากแน่นเห็นสีหน้าแช่มชื่นของผู้เป็นป้าแล้วอดคิดไม่ได้ว่าไม่คิดอะไรบ้างเหรอที่เห็นตนตกอยู่ในสภาพนี้ ทั้งที่ควรจะล้มเลิกความคิดจะให้เธอเกี่ยวพันกับครอบครัวกำนันเทพแต่กลับเชื้อเชิญให้เข้าบ้านอย่างไม่ละอายแก่ใจจากที่คิดจะหลบหน้าก็เลยต้องหันหัวรถเข้าบ้านแทน เธอจอดรถไว้ข้างบ้านมีร่มไม้ใหญ่ไว้บังแดด เดินตามเจ้าของร่างอวบอ้วนของป้าเข้ามาข้างใน หากเป็นเมื่อก่อนได้พบสองพ่อลูกคงรู้สึกว่าตนเองตัวเล็กลีบแบนหากแต่ตอนนี้ไม่ใช่อย่างนั้นแล้ว“น้องเปรมไปทำงานที่ร้านทอฝันเหนื่อยไหมครับ” ทิมพอเห็นหน้าหญิงสาวก็ฉีกยิ้มพลางเอ่ยถาม กวาดสายตาพราวระยับสำรวจความเปลี่ยนแปลงของเธอที่ดูโตขึ้นอย่างน่ามอง เสื้อเชิ้ตเข้ารูปกับกางเกงยีนสีดำเสริมให้ขายาวยิ่งดูเรียวระหง“ไม่ค่ะ งั้นเปรมขอตัวก่อนนะคะ” แม้จะไม่อยากเจอแต่ด้วยถูกสอนมาอย่างดีเมื่อพบผู้มีอายุมากก