เบอร์โทรของอาเก็บไว้

และแล้วก็ถึงเวลาที่ต้องจากกันไปชั่วนิจนิรันดร์เปรมยุดากอดรูปของบุพการีทั้งสองไว้แนบอก มองควันพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าเกาะกลุ่มลอยไปเป็นสาย ยิ้มทั้งน้ำตาให้พวกท่านได้เห็นว่าตนเข็มแข็งมากแล้ว

‘อยู่บนนั้นคอยดูวันที่หนูประสบความสำเร็จอย่างที่เราเคยคุยกันไว้นะคะ พ่อจ๋าแม่จ๋า’

แม้จะไม่มีเสียงตอบรับกลับมาดั่งเช่นเก่าก่อน แต่เชื่อว่าพวกท่านได้ยินความในใจสื่อออกไปอย่างแน่นอน

ไม่รู้ว่ายืนอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนปล่อยให้ตัวเองพาความคิดล่องลอยไปไกลแสนไกล กระทั่งสัมผัสถึงความอบอุ่นจากใครบางคนหยุดใกล้ ๆ ถึงได้เรียกสติของตนเองกลับคืนมา

“ต่อไปจะทำอะไรคิดไว้หรือยัง”

“อากาน!” สูดน้ำมูกขณะที่หันมาทางคนตัวสูง

“อืม” เห็นดวงตาเต็มไปด้วยร่องรอยบอบช้ำทีไรเขาเหมือนจะหายใจไม่ออกทุกที!

“เรียนหนังสือค่ะ” ตอบเท่าที่พอจะให้ข้อมูลได้ เพราะยังไม่แน่ใจว่าจะเลือกมาหาลัยฯ ไหนดี สมองตอนนี้คิดอะไรไม่ออกเลย

“อืม เรียนนั่นแหละดี มีโอกาสก็กอบโกยความรู้ไว้เยอะ ๆ มีอะไรขาดเหลืออยากให้อาช่วยก็บอก นี่เบอร์โทรของอา”

การันต์ยื่นกระดาษโน้ตเขียนด้วยลายมือของตนเองส่งให้ ปกติแล้วจะให้เป็นนามบัตรเพียงแต่ว่าเบอร์เหล่านั้นไม่ใช่ของส่วนตัว หากโทรไปก็ต้องผ่านเลขาก่อนซึ่งไม่ตรงกับจุดประสงค์ในครั้งนี้ หากว่าเธอต้องการความช่วยเหลือคนแรกที่อยากให้เธอได้ยินเสียงก็คือตัวเขาเอง

เปรมยุดารับกระดาษใบเล็กมาถือไว้

“ขอบคุณนะคะ หนูจะเก็บไว้อย่างดีถ้ามีอะไรจะโทรไปค่ะ” แม้ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสนั้นไหม เขาเป็นเพื่อนของพ่อที่มาในครั้งนี้ก็เพื่อมาลาท่าน

แต่ก็ไม่กล้าพูดอย่างนั้นออกไปตรง ๆ กลัวจะทำให้ผู้มีอายุมากกว่าต่อว่าตัวเองในใจ ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอต้องใส่ใจเรื่องนี้ด้วย ทั้งที่ไม่ใช่นิสัยตัวเองเลยสักนิด

“เย็นนี้อาต้องกลับแล้ว”

“เดินทางปลอดภัยนะคะ”

“ขอบใจ แล้วก็...ดูแลตัวเองด้วย”

“ค่ะ อากานเองก็เหมือนกันนะคะ” ไม่รู้ว่าน้ำเสียงและสีหน้าเผยออกไปเป็นแบบไหนถึงทำให้คุณอายิ้มกว้างกว่าทุกครั้ง

การันต์ให้เหตุผลกับตัวเองว่าเป็นเพราะเปรมยุดาดูสดใสแล้วยังเข้มแข็งขึ้น เป็นการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีทำให้ความกังวลก่อนหน้าบางเบาลงไปมาก

เธอเก่งกว่าคาดไว้เสียอีก ชายหนุ่มพูดคุยกับเด็กสาวอีกไม่กี่ประโยคก็ปลีกตัวออกมาจากตรงนั้น แม้ส่วนลึกจะปรารถนาให้ตัวเองอยู่ตรงพื้นที่ส่วนนี้อีกหน่อย ทว่าหลาย ๆ อย่างไม่มารถมารถเอื้อให้ตนกระทำการใดได้อย่างใจคิดเสมอไป

เสร็จสิ้นพิธีการต่าง ๆ คนเป็นเด็กอย่างเธอก็ไม่รู้จะช่วยงานส่วนไหนได้อีก จึงกลับมาบ้านเก็บกวาดหลังจากปล่อยให้รกมาหลายวัน แต่ก่อนที่จะทำอะไรไม่ลืมที่จะเก็บกระดาษแผ่นเล็กที่ได้มาจากคุณอาไว้ในลิ้นชักส่วนตัวเสียก่อน ไม่ว่าในภายภาคหน้าจะได้ใช้หรือไม่ยังไงน้ำใจนี้ก็ควรเก็บไว้ให้ดี

หนึ่งทุ่มในวันเดียวกัน

การันต์และดลธีเตรียมตัวกลับชลบุรีในคืนนี้ ทั้งสองอาศัยอยู่ในจังหวัดเดียวกันเพียงแต่คนละพื้นที่ การันต์อยู่เขตสัตหีบส่วนดลธีอยู่เขตบ่อทองจึงไม่ใช่ปัญหาเรื่องเวลาในการเดินทาง

“เก็บของหมดแล้วใช่ไหม”

ดลธีทิ้งตัวนั่งมุมเดิมสำรวจด้วยสายตาแล้วก็พอรู้แต่ก็อยากถาม

“อืม ไม่ได้เอาอะไรมาเยอะ” รอแค่เจ้าของรถออกไปจากห้องซึ่งก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องเข้าแทนที่จะออกไปรอที่รถ

คนเอ่ยถามพยักหน้าเข้าใจแต่ก็ยังรั้งอยู่จุดเดิมไม่มีทีท่าว่าจะย้ายก้นออกไปจากเก้าอี้ จนถูกสายตาเฉี่ยวคมจากผู้เป็นเจ้าของห้องกดดันถึงได้เริ่มปริปากบอกเหตุผลของการอยู่ในห้องนี้ต่อ

“ตอนเราแยกกันหลังจากเผาพี่รงค์กับพี่วีกูได้ยินเรื่องน้องเปรมมาว่ะ”

หลังจากได้ยินเพื่อนเอ่ยชื่อลูกสาวของรุ่นพี่บ่อย ๆ จากเรียกแค่น้องก็เริ่มใส่ชื่อเข้าไปด้วย ถึงจะได้คุยกันไม่กี่คำแต่เธอก็นับได้ว่าเป็นหลานคนหนึ่ง

“เรื่องอะไร?”

“กูไม่รู้นะว่าจริง ๆ แล้วมูลมีความจริงมากแค่ไหน แค่ได้ยินมา...”

“.....”

แม้จะเงียบแต่สายตาเขานั้นคาดคั้นสุด ๆ ทำให้ดลธีต้องรีบเอ่ยแต่เนื้อไม่เอาน้ำใด ๆ ทั้งสิ้น

“พี่สาวพี่รงค์จะไม่ให้น้องเปรมเรียนต่อ บอกไม่มีปัญญาส่งเธอเรียน” 

“แล้ว...”

“แค่นี้ แอบฟังมาเหมือนกัน” ตอบได้ก็ไม่แอบฟังแล้วคงเป็นร่วมวงสนทนาเลยแหละ

การันต์ขบกรามแน่นใบหน้าสุขุมบัดนี้เต็มไปด้วยความเคร่งขรึมแววตาฉายแววดุดัน 

“แต่เท่าที่กูเห็นป้าแกก็ดูจะเอ็นดูน้องอยู่นะ อาจจะไม่ใช่อย่างที่ได้ยินมาก็ได้” เห็นหน้าเพื่อนแล้วใจเขาก็ว้าวุ่นเลยสิ

“บางทีกูก็อยากเอาอะไรเคาะสมองมึงเหมือนกันนะดล ถ้าคิดว่าที่ได้ยินมาเป็นแค่เรื่องสนุกปากของชาวบ้านแล้วมึงจะเล่าให้กูฟังทำไม” หางตาเฉี่ยวคมปรายตามองเพื่อนรักเจือความคุกรุ่นอยู่หลายส่วน หากประเคนเท้าออกไปได้ก็คงทำ แต่นั่นไม่ใช่นิสัยของเขาที่เอากำลังมาใช้

“โอเค ๆ กูขอโทษที่เอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาพูด ต่อไปจะสืบให้แน่ใจก่อนโอเคไหมครับท่านประธาน” ต้องรีบแก้ไขสถานการณ์เพราะดูท่าแล้วเขาคงไม่รอดแน่

ผู้ส่งข่าวถึงกับขนอ่อนบนหลังคอตั้งชัน เข้าใจว่าตัวเองปากเปราะไปหน่อยแต่ก็เพราะเห็นว่าเกี่ยวกับลูกสาวผู้มีพระคุณของเพื่อนก็เลยเล่าให้ฟัง

ไม่คิดว่าสุดท้ายแล้วหวยจะมาออกที่ตนเองเสียได้ ดลธีหยัดกายลุกจากเก้าอี้ทันทีเมื่อการันต์ดึงสายตาพิฆาตไปจากตน ก่อนเร่งฝีเท้าไปยังประตูเพื่อออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด รั้งรออยู่นานอาจจะมีภัยมาหาตัวได้!

วันต่อมา...

บริษัทเอเจกรุ๊ป

ผู้บริหารหนุ่มในชุดสูทแบรนด์ดังสีดำทั้งตัว นั่งอยู่ภายในห้องทำงานขนาดใหญ่สมกับตำแหน่ง CEO บริษัทลงทุนด้านการเงินชั้นนำของเมืองไทย เรียวนิ้วก้านยาวตวัดปลายปากกาวาดลงบนช่องอนุมัติเงินลงทุนไตรมาสที่สองกับนิตยสารรักสุขภาพ

“เมื่อวานท่านประธานยังกลัวว่าคุณกานจะกลับมาไม่ทันประชุมบ่ายนี้ เร่งให้พริโทรตามคุณกานตั้งแต่เย็นเมื่อวานด้วยนะคะ” เลขาสาวยื่นมือไปรับแฟ้มจากผู้เป็นเจ้านายพร้อมกับรายงานความเคลื่อนไหวเหตุการณ์ระหว่างที่เขาไม่อยู่

“ผมดูแล้วว่าไม่ได้ด่วนอะไร ทำไมต้องเร่งคุณด้วย”

เอนหลังพิงพนักมองใบหน้ารูปไข่ของเลขาสาวด้วยสายตาราบเรียบ ไม่ได้บ่งบอกว่าพอใจหรือไม่พอใจกับการถูกตามตัว เป็นอย่างนี้มานานเนื่องจากในส่วนรับผิดชอบของตนต้องมีการอัปเดตข่าวสารตลอดเวลา ซึ่งเบื้องบนไม่ใคร่จะตามข้อมูลเหล่านี้จากปากคนอื่นด้วยนี่สิ

“ไม่ทราบค่ะ พริถามแล้วท่านก็บอกแค่ว่า ‘เปล่า’ แล้วจะให้พริถามอะไรต่อได้ล่ะคะ”

พริมาอธิบายด้วยสีหน้าลำบากใจ เธอก็ไม่ทราบถึงเหตุผลที่แท้จริงครั้นจะให้เดาแล้วปรากฏว่าไม่ใช่ได้โดนสองเด้งเลยนะสิ

“ครับ” นั่นคงเป็นเพราะว่าไม่ใช่เรื่องด่วนอะไร อาจจะหารือกับเขาก่อนเข้าประชุมหรือไม่ก็ถามไปงั้นเพราะความเคยชิน “คุณไปส่งงานนั่นเถอะ เดี๋ยวผมคุยกับท่านประธานเอง” 

“ได้ค่ะคุณกาน”

การันต์รอกระทั่งประตูห้องทำงานปิดสนิทจึงได้หยิบมือถือของตนเองออกมาจากกระเป๋ากางเกง ค้นหาชื่อคนที่ต้องการจะติดต่อ รอไม่นานปลาสายก็ตอบรับกลับมา

“ดลมึงว่างหรือเปล่า”

[พึ่งออกมาจากห้องประชุมมึงมีอะไรหรือเปล่า]

“เย็นนี้ไปไหนไหม”

[ทำไม]

“ถามก็แค่ตอบไม่เห็นต้องถามกลับนี่หว่า หรือไม่เข้าใจ”

[มึงโทรมาไงอยากรู้ไม่ถามแล้วจะพูดอะไร ไม่ใช่มึงนะที่ปล่อยให้คนอื่นคิดเอาเองน่ะ]

การันต์ไม่ตอบโต้คำพูดของดลธีเพราะนั่นเป็นความจริง แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดที่ว่าปล่อยให้อีกฝ่ายคิดเอาเอง บางครั้งหากพูดไปแล้วยิ่งทำให้เกิดการเข้าใจผิด สู้เขาเงียบเสียยังดีกว่า

[ตกลงจะบอกไหมว่ามีอะไรกูมีงานต่อนะเว้ย ไม่ได้ว่างนั่งเซ็นแค่เอกสารอย่างมึง]

“ถ้าแค่ประชุมเดือนละครั้งอย่างมึงแล้วบอกว่ายุ่ง กูจะไม่ติดต่อธุรกิจกับบริษัทมึงเลย”

[เกินไป เดือนละสามครั้งก็เคยมีเว้ย]

“หึ”

[หัวเราะเบา ๆ สะเทือนถึงนี่เลยนะ]

“แล้วบอกว่ายุ่ง แต่มีเวลายอกย้อนเนี่ยนะ”

[ไหว้แล้วครับเพื่อน อยากให้ช่วยอะไรก็ว่ามาเลย]

“เย็นนี้คุยกันหน่อย”

[ก็แค่นี้บอกตั้งแต่แรกก็จบแล้ว อย่านะ! ถ้ามึงว่ากูอีกไม่ให้มานะ] 

หากไม่ห้ามไว้ก่อนมีหวังถูกต้นสายร่ายคำด่าแสนสุภาพออกมาอีกเป็นกระบุงแน่ จากนั้นดลธีก็ตัดสายทิ้งไปถือว่าตนได้รับปากไปแล้ว

ร่างใหญ่กำยำของผู้นั่งแท่น CEO ผุดลุกจากเก้าอี้ก้าวไปยังกำแพงกระจกบานใหญ่ นัยน์ตาสีดำกดลงทอดมองไปเบื้องล่าง...