ชีวิตพลิกผัน

เสียงฝีเท้าค่อย ๆ ห่างออกไปกระทั่งเหลือเพียงเสียงสะอึกสะอื้นจากเจ้าของห้อง เปรมยุดาปาดน้ำตาออกจากใบหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทอดสายตามองบ้านที่ไร้ไออุ่นหลงเหลือ 

“หนูไม่มีวันไปอยู่กับผู้ชายคนนั้น ยังไงก็ไม่ไปเด็ดขาด ไม่เรียนก็ไม่เรียนสิ” 

ทอดเสียงหนักแน่นกลั่นออกมาจากข้างใน ดวงตาเคยอ่อนหวานบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้าง เพียงเพราะให้ความไว้เนื้อเชื่อใจสายเลือดเดียวกัน ไม่คิดว่าผลที่ได้จะออกมาในรูปแบบนี้ เงินตั้งเกือบสามแสนกว่าบาทบอกว่าหมดก็จบง่าย ๆ อย่างนี้นะเหรอ

สัตหีบ จังหวัดชลบุรี

เวลา 20.34 นาฬิกา

“บอกจะไปหากู แล้วทำไมเป็นกูที่มาอยู่บ้านมึงวะ”

ดลธีพาดเสื้อสูทตัวนอกของตนเองไว้กับเก้าอี้แล้วเดินอ้อมมาทิ้งตัวลงพื้นนุ่มของโซฟากลางห้องโทนสีเทา ร่างสูงทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดไปด้านหลังแล้ววาดขายาวขึ้นไขว่ห้าง ในระหว่างกำลังรอเจ้าของบ้านถือเบียร์มา

ปึก!

การันต์วางเครื่องดื่มดับกระหายตรงหน้าเพื่อน ก้านนิ้วเรียวแข็งแกร่งดึงสลักเปิดฝาออกครั้งเดียวเสียงซ่าก็ชวนให้คนพึ่งบ่นยกยิ้มกับการบริการจากเจ้าบ้าน

“กูยังไม่ทันได้ก้าวขาออกจากห้องทำงานมึงบอกว่าอยู่หน้าตึกออฟฟิศแล้ว จะบอกว่ากูไม่ไปตามที่พูดไม่ได้นะดล” สิ้นคำเบียร์เย็น ๆ ก็ไหลไปตามลำคอแกร่งเข้าสู่กายกำยำ

“ก็คนมันใจร้อน อยากรู้ว่าอะไรทำให้มึงอยากเจอหน้าหล่อ ๆ ของกูแค่ข้ามวันเองล่ะวะ”

“ไม่มีอะไรพิเศษ แค่อยากให้ช่วยอะไรนิดหน่อย ไม่เกินกำลังท่านประธานใหญ่แห่งบอสสตรัคชั่นหรอกมั้ง” 

คนถูกยกให้เป็นประธานใหญ่ทั้งที่ดำรงตำแหน่งรองประธานยืดอกอย่างภาคภูมิใจ แต่ถึงการันต์จะเอ่ยถึงตำแหน่งไหนก็ไม่ได้เป็นผลกับเขาอยู่แล้ว เพียงแต่ว่ารับมุกของเพื่อนก็เท่านั้น

“ไม่ใช่ให้กูไปเก็บใครหรอกนะ ไม่ดีนะเว้ยกูยังอยากกินข้าวร้านหรู ๆ อยู่”

“หึ! กลัวเป็นด้วยเหรอมึงน่ะ”

ดลธีหัวเราะลั่นห้องทันทีเมื่อได้ฟังคำนั้นออกมาจากปากของคนที่รักสงบมากที่สุดอย่างการันต์ นั่นหมายความว่าเพื่อนของตนกำลังจะว่ายวานต้องไม่ใช่เรื่องธรรมดาล่ะสินะ

หลังจากวันนั้นมาเปรมยุดาก็พับเรื่องการเรียนเอาไว้อย่างที่พูดจริง ส่วนป้าและเธอก็ต่างคนต่างอยู่แต่ในที่นี้หมายถึงไม่ยุ่งเกี่ยวกัน เพราะยังอาศัยอยู่ในชายคาของบ้านเธอ

เช้านี้เธอต้องออกไปทำงานร้านสะดวกซื้อห่างจากหมู่บ้านไปสามกิโลเมตรด้วยรถจักรยานยนต์คันเก่าคันเดิม วุฒิการศึกษาของตนเองนั้นแม้จะจบมัธยมปลายก็จริง แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นมาตรฐานที่ทางบริษัทใหญ่ ๆ จะรับได้

ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นงานอะไรก็ขอคว้าเอาไว้ก่อน พอเก็บเงินได้สักก้อนแล้วค่อยคิดวางแผนอีกทีว่าจะจัดการกับชีวิตตัวเองยังไงต่อไป

มินิมาร์ท

ปิ่งป่อง~

“สวัสดีค่ะ ร้านทอฝันยินดีให้บริการ เชิญคุณลูกค้าด้านในค่ะ”

เสียงหวานกล่าวทักทายตามคำแนะนำของเจ้าของร้าน รอยยิ้มหวานแต่งแต้มเต็มดวงหน้าสวย ประกายระยิบระยับทอให้เห็นถึงความมุ่งมั่นตั้งใจทำให้ผู้ที่พึ่งก้าวเข้ามาถึงกับยิ้มตาม

ชายหนุ่มผิวสีเข้มสวมแจ็คเก็ตสีดำกับกางเกงยีนสีเดียวกัน ก้าวเข้ามายังโซนเครื่องดื่มด้านในก่อนจะหยุดล้วงเอาโทรศัพท์มือถือของตนเองออกมา

“ผมอยู่ที่เดิมครับ” 

[ได้ข่าวอะไรเพิ่มเติมอีกไหม] เสียงราบเรียบถามกลับอย่างไม่บ่งบอกอารมณ์ว่ายินดีหรือไม่กับข่าวที่ได้รับ

“น่าจะเป็นอย่างที่คุณดลบอก เธอไม่เรียนหนังสือแต่ออกมาทำงานแทน อีกอย่างมหา’ลัยทางนี้ปิดรับหมดแล้วครับ”

มืออีกข้างก็ทำทีเป็นหยิบเครื่องดื่มหมุนไปมาคล้ายกับว่าอ่านฉลากให้ปลายสายฟัง แต่ความเป็นจริงแล้วกำลังรายงานให้ผู้ว่าจ้างรู้ถึงการเคลื่อนไหวของคนที่ตนตามมาหลายวัน!

‘นักสืบ’ คือตัวตนที่แท้จริงของชายคนนี้ เขาถูกว่าจ้างจากรองประธานบริษัทในเครืออสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ให้ติดตามการเคลื่อนไหวของหญิงสาวนามว่า เปรมยุดา อินธินันท์ ด้วยราคาสูงลิบลิ่วอย่างที่ไม่เคยมีใครเสนอมาก่อน มีหรือจะไม่รีบคว้าเอาไว้แต่ถึงผู้ว่าจ้างจะจ่ายตามราคาของทางบริษัทกำหนดก็ต้องทำอยู่ดีในเมื่อเป็นอาชีพของเขา

“แล้วก็นอกจากป้าที่อยู่ด้วยกันญาติคนอื่น ๆ ก็ไม่ค่อยได้มายุ่งเกี่ยวกับบ้านเธอเท่าไหร่ ต่างก็มีครอบครัวกันหมด”

ห้องประธานเจ้าหน้าที่บริหาร

การันต์รับรู้การเคลื่อนไหวของเปรมยุดาผ่านรายงานจากนักสืบของบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งโดยผ่านการติดต่อมาจากดลธี

“หมายความว่าไม่มีใครสนใจเธออย่างนั้นเหรอ”

น้ำเสียงเอ่ยออกไปของการันต์เต็มไปด้วยความคุกรุ่นอยู่หลายส่วน ดูท่าแล้วข่าวที่เพื่อนสนิทได้ยินมาจะเป็นความจริง นอกจากจะไม่สนใจเธอแล้วยังปล่อยให้เผชิญกับความลำบากเพียงลำพัง อายุสิบเก้าปีไร้ซึ่งบิดามารดาแล้วยังต้องมาเจอกับคนรอบข้างที่ไม่เอาใจใส่อีก

‘เป็นผู้ใหญ่แบบไหนกัน’

[เป็นอย่างนั้นครับ แล้วก็มีเรื่องหนึ่งที่ผมพึ่งรู้มา]

“.....”

การันต์เงียบเพื่อรอฟังต่อว่าทางนั้นจะมีเรื่องอะไรที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นกับเปรมยุดาอีก

[สาเหตุที่ทำให้คุณเปรมไม่ได้เรียนต่อ อาจจะเป็นเพราะว่ากำนันในพื้นที่ต้องการแต่งเธอเข้าไปเป็นลูกสะใภ้ครับ] 

“แต่งที่หมายถึงแต่งงานนะเหรอ?”

ครั้งนี้การันต์ใช้เสียงเดือดดาลอย่างไม่ปิดบัง

[ใช่ครับคุณการันต์ น่าจะเป็นเพราะต้องการหาผู้หญิงสักคนทำให้ลูกชายเลิกเสเพล แล้วคุณเปรมก็เป็นคนเงียบ ๆ ด้วยก็เลยถูกตาทางนั้น]

“ผมอยากรู้มากกว่านี้ ช่วยสืบเกี่ยวกับครอบครัวกำนันคนนั้นให้ผมหน่อย แค่เรื่องแต่งงานคงไม่ใช่แน่ผู้หญิงไม่ได้มีแค่เปรมยุดาคนเดียว ผมอยากรู้ให้เร็วที่สุด ต้องการเพิ่มเท่าไหร่ผมจ่ายไม่อั้น แต่ต้องมีความคืบหน้าโดยเร็วที่สุด”

[ได้ครับคุณการันต์ ผมต้องวางแล้วเธอกำลังเดินออกมาจากเคาน์เตอร์ครับ] เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวจากกระจกสะท้อนผ่านหางตานักสืบหนุ่มจึงบอกกับผู้ว่าจ้าง

“ฝากคุณด้วย”

วางมือถือลง นัยน์ตาสีดำขลับเฉี่ยวคมมีแววของความกรุ่นโกรธฉายชัด เรื่องของเปรมยุดากวนใจเขามาตลอดจนไม่อาจปล่อยผ่านให้เป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด ตามสืบความเป็นอยู่ของเธออย่างเงียบ ๆ ไม่อย่างนั้นก็คงจะไม่รู้ว่าเธอกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากมากเพียงใด

ตั้งแต่ได้พบกับเปรมยุดาคราวนี้แม้แค่เพียงระยะเวลาสั้น ๆ ก็ทำให้วางใจไม่ลง ก้อนเนื้อบนหน้าอกข้างซ้ายมักเต้นผิดจังหวะทุกครั้งเมื่อนึกถึงใบหน้าโศกเศร้า หรือดวงตาหวานกลมโตสั่นระริกยามได้สบประสานกัน แม้แต่ผิวเนียนละเอียดอมชมพูยามกระทบแสงแดดช่างบอบบางน่าทะนุถนอมปกป้อง! 

การันต์ส่ายหัวขับไล่ความคิดภายในหัวเหล่านั้นออกไปเมื่อเผลอจินตนาการถึงเรือนร่างของเด็กสาวอย่างละเอียด คงเป็นเพราะว่าเปรมยุดาน่าสงสารเกินไปจึงทำให้เขา ‘ห่วง’

ยอดของวันนี้ทำให้พนักงานขายคนใหม่ถึงกับยิ้มกว้าง ร้านทอฝันเป็นของครอบครัวที่ตั้งในชุมชนใหญ่ ๆ ก็เลยมีลูกค้าในละแวกใกล้เคียงรวมไปถึงขาจรแวะเวียนมาตลอดทั้งวัน

“ขอบใจมากนะเปรมกลับบ้านดี ๆ นะพรุ่งนี้ก็มาเวลาเดิมนะจ๊ะ” เจ้าของร้านเข้ามาทำหน้าที่แทนลูกจ้างใหม่เมื่อกลับมาจากทำธุระในตัวเมือง

“ค่ะป้าแหม่ม อ้อ...ในตู้แช่น้ำอัดลมใกล้จะหมดแล้วนะคะ เหลือแค่ลังเดียว” เธอเรียกชื่อเจ้าของร้านอย่างนั้นเพราะอีกฝ่ายเป็นคนเสนอ

แหม่มเป็นลูกสาวคนเดียวยังไม่มีครอบครัวพอเห็นเด็กเอาการเอางานอย่างเปรมยุดาก็นึกเอ็นดู ช่วงแรกก็ไม่กล้าปล่อยให้เด็กสาวเฝ้าร้านเพียงลำพัง 

เคยแอบวางเงินไว้ทดลองความซื่อสัตย์เงินจำนวนนั้นนอกจากจะไม่หายยังถูกเก็บไว้เป็นอย่างดี กลับเข้ามาอีกทีเปรมยุดาก็ยื่นเงินจำนวนนั้นให้แล้วบอกว่าตนวางลืมไว้กลัวหายก็เลยเก็บไว้ให้ ไม่ใช่ครั้งเดียวที่เจ้าของร้านสังเกตแม้แต่สินค้าภายในร้านยังไม่เคยถูกขโมยจากเด็กสาว ที่กล่าวอย่างนั้นก็เป็นเพราะเคยถูกกระทำจากลูกจ้างคนก่อน ๆ

พ้นจากแอร์เย็น ๆ มาแล้วเปรมยุดาก็ต้องออกมาสู้กับดวงอาทิตย์ยังไม่มีทีท่าว่าจะลดความร้อนแรงลง ท่อนแขนภายใต้เสื้อแขนยาวสีดำถูกยกขึ้นมาปาดเหงื่อซึมตามกรอบหน้าอย่างรวดเร็ว กดสตาร์ตเครื่องยนต์สองครั้งมันก็ส่งเสียงคำรามราวกับว่าโมโหเธอนักหนา มุมปากกระจับยกขึ้นเมื่อเจอว่ารถประจำกายเสียงเครื่องคำรามเพิ่มอีกแล้ว

“อย่าพึ่งเป็นอะไรตอนนี้ล่ะ ฉันไม่มีเงินพาแกไปรักษาหรอกนะ” กล่าวกับสองล้อคู่ใจก่อนจะบิดคันเร่งพาตนเองมุ่งหน้ากลับบ้าน

ใช้เวลาเดินทางจากมินิมาร์ทมาถึงบ้านไม่ถึงครึ่งชั่วโมงระหว่างทางเปรมยุดามีความคิดในหัวเป็นฉาก ๆ ว่าถึงแล้วจะทำอะไรบ้าง กินข้าวไข่เจียวร้อน ๆ สักจาน ซักผ้าพึ่งใส่ไปสองวันก็จะอาบน้ำนอนพักสายตา ทว่าเมื่อถึงที่หมายความรื่นรมย์ภายในใจพลันเลือนหายไปจากใบหน้าสวยทันที

รถยนต์ที่จอดอยู่หน้าบ้านนั้นคนเป็นเจ้าของเธอไม่อยากเจอมากที่สุด

“ยังจะมาทำอะไรอีก น่าเบื่อจริง ๆ” ตั้งท่าจะเบนหัวไปอีกทางไม่อยากเข้าไปในบ้านตอนนี้…